Τα video games έχουν πλέον τόσα χρόνια ιστορίας ώστε όχι απλά να είναι δόκιμο, αλλά στη παρούσα γενιά να είναι κυρίαρχο το φαινόμενο να ποντάρουν οι εταιρίες στη νοσταλγία μας για την παιδική ή εφηβική μας ηλικία σε νέα παιχνίδια που βγάζουν. Το σημείο εισόδου πάντα ήταν και θα είναι η παιδική ηλικία. Εκεί πιάσαμε οι περισσότεροι το πρώτο μας video game στα χέρια μας και το ίδιο θα ισχύει και για όλες τις γενιές που ακολουθούν. Σκεφτείτε ότι στον κινηματογράφο, για παράδειγμα, η βιομηχανία αυτή τη περίοδο αναβιώνει μαζικά ταινίες της δεκαετίας του 80', θέλοντας να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι η γενιά που τότε ήταν βασικό κοινό στόχος για να κοπούν εισιτήρια, δηλαδή ήταν τότε 10-18 ετών, αυτή τη δεκαετία έχει μπει πλέον στα 30 ή 40 και είναι άρα και πάλι, για τελευταία φορά πριν περάσει στη κατηγορία του "niche" ένα βιώσιμο ηλικιακό target group για μεγάλες πωλήσεις στο box office. Αναβιώσαμε την "αμερικανοχαζοταινία" και τις καριέρες των Sly, Arnie κτλ (μέχρι κι ο Van Damme ή ο Lundgren βρήκαν και πάλι δουλειά) ως αστέρες ταινιών δράσης, κάναμε remake τον Robocop ή το Total Recall κι ετοιμαζόμαστε να δούμε νέες εκδόσεις των Ghostbusters και Back to the Future.
Βέβαια, αυτό είναι κάτι που η βιομηχανία των video games το κάνει πολύ πιο συχνά και εκτεταμένα, καθώς είναι δομημένη σχεδόν αποκλειστικά γύρω από την λογική του franchise. Παρότι σπάνια σειρές κατορθώνουν να επιβιώσουν όταν αλλάζουμε από μία γενιά κονσολών σε νέα, όσες το κατορθώνουν συνήθως μετατρέπονται σε αθάνατες. Παλιότερες σειρές πάντα έχουν περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης, καθώς είχαν λιγότερο ανταγωνισμό την περίοδο δημιουργίας τους. Επιπλέον, υπάρχουν εταιρίες που έχουν ανάγει την νοσταλγία και το άρμεγμά της σε επιστήμη, κάνοντάς σε να ξέρεις ότι παίζεις ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ κατά 90% το ίδιο παιχνίδι που έπαιξες άλλες 4-5 φορές πριν, αλλά να γουστάρεις απίστευτα γιατί είναι ταυτόχρονα ολοκαίνουριο και φρέσκο. Όχι, δεν αναφέρομαι στις ετήσιες εκδόσεις των FIFA και PRO. Για την Nintendo πάει το τελευταίο σχόλιο.
Κάπου εδώ μπαίνει και η έννοια της συλλογής. Σύμφωνοι, ούτε βιβλία ή ταινίες δεν πετάμε, αλλά νομίζω ότι δεν τα καταναλώνουμε με τον ίδιο τρόπο που καταναλώνουμε video games. Το να διαβάσω ένα βιβλίο για δεύτερη φορά μετά από 5-10 χρόνια ή να δω το Casablanca ή το Apocalypse Now δεν είναι εξίσου ταξίδι στο παρελθόν και δεν απαιτεί από εμένα να εγκαταλείψω τόσο πολλές ανέσεις και δεδομένα σαν χρήστης όσο το να παίξω ένα παιχνίδι του Mega Drive ή του NES. Ταυτόχρονα, παρότι υπάρχουν βιβλία ή ταινίες που επισκεπτόμαστε περισσότερες από μία φορά, νομίζω ότι ο αριθμός των επαναλαμβανόμενων playthrough για κάποια παιχνίδια θα είναι πολλαπλάσιος. Θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι πολύ περισσότερο από νοσταλγία. Είναι κάτι προσωπικό. Κάτι απόλυτα ατομικό. Σε κάποιες περιπτώσεις, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, σε συγκεκριμένα παιχνίδια η συνταγή έχει πετύχει τόσο πολύ, το τελικό αποτέλεσμα μιλά τόσο άμεσα στην ψυχή μας και το είναι μας, που κάθε φορά που το επισκεπτόμαστε το απολαμβάνουμε εξίσου, όχι επειδή μας θυμίζει την παιδική μας ηλικία ή μας ταξιδεύει στο παρελθόν, αλλά επειδή το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει καταφέρει να παγιδέψει "τον κεραυνό στο μπουκάλι" σε ότι αφορά τα προσωπικά μας γούστα με τρόπο που δεν το κατάφερε κανένα άλλο στην συγκεκριμένη σειρά πριν ή μετά από αυτό. Πρόκειται για την απόλυτη ισορροπία. Για μερικά από αυτά τα συγκεκριμένα παιχνίδια θα γράψω παρακάτω. Δεν γράφω, λοιπόν, για την πλάκα που έχει να βάλεις το πρώτο Wolfenstein και να δεις αν θυμάσαι και πάλι την πρώτη πίστα με κλειστά τα μάτια, αλλά για τις περιπτώσεις που αν πειράξεις το παραμικρό από τα στοιχεία ενός παιχνιδιού να το χαλάς για πάντα και να του στερείς την τελειότητα.
Δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω το παράδειγμα από το Total War: Rome. Θα μπορούσαν να είναι πολλά άλλα παιχνίδια του είδους σε αυτή τη θέση. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, κυρίως πριν, αλλά και μετά το Rome. Όντας παραδοσιακός "PCας" πέρασα τα 90s και τα πρώτα χρόνια των 00s ανάμεσα σε adventure και strategy games. C&C, Age of Empires, Red Alert, Warcraft, Starcraft και τα συναφή έφαγαν εκατοντάδες ώρες από τη ζωή μου και όλα τους τα έπαιξα πολλαπλές φορές. Κι ύστερα ήρθε το Rome... Νομίζω ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτελεί σταθμό σε ότι έχει να κάνει με το είδος και σίγουρα σε ότι αφορά εμένα. Αποτελεί την απόλυτη ισορροπία του πολύπλοκου - πλήρους και του προσβάσιμου. Η ιστορική περίοδος που πραγματεύεται το παιχνίδι είναι η καλύτερη που θα μπορούσε, είτε μιλάμε για κάποιον που ασχολείται με την ιστορία όπως εγώ, είτε όχι. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι μία συναρπαστική περίοδος στην παγκόσμια ιστορία με επιρροή στην τέχνη του πολέμου που όμοιά της δεν έχει υπάρξει και με αποτύπωμα στην σύγχρονη Δυτική κουλτούρα. Παράλληλα, είναι μία περίοδος στον τρόπο που διεξαγόταν ο πόλεμος όπου οι μάχες ήταν άριστες, συνδυάζοντας την τεχνική και τις μάχες σώμα με σώμα με σύγχρονες, πολύπλοκες τακτικές λόγω εξελίξεων της τεχνολογίας. Το turn based κομμάτι του τίτλου ήταν εύκολο στην κατανόηση, απλό στη διαχείριση και ταυτόχρονα αρκετά πλούσιο για να δίνει ουσιαστικό αίσθημα ελέγχου κι επιρροής. Συνήθως τα turn based παιχνίδια πέφτουν στην παγίδα της υπερβολικής πολυπλοκότητας, προσπαθώντας να απαθανατίσουν στο έπακρο το αντικείμενό τους και να το κωδικοποιήσουν πλήρως στους μηχανισμούς τους. Σε αυτή τη λούμπα έπεσαν και μεταγενέστεροι τίτλοι της σειράς Total War. Στο Rome, όμως, κατάφεραν να πιάσουν την αίσθηση της εποχής, χωρίς να μπουκώνουν τον χρήστη με την διαχείριση υπερβολικής πληροφορίας. Και μετά, έρχεται το real time κομμάτι να θερίσει όσα σπέρνει το turn based. Η κλίμακα των μαχών και των χαρτών πατά και πάλι στην ίδια λογική ισορροπίας, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τις ίδιες τις μάχες. Το μέγεθος των στρατιωτών σε σχέση με τον κόσμο ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί στα RTS που έπαιζα. Το ίδιο και ο αριθμός των στρατιωτών σε κάθε μάχη και ο ρεαλιστικός τρόπος διαχείρισης του κάθε λόχου. Για τα δικά μου μάτια ήταν απλά επανάσταση. Έζησα μοναδικές, επικές μάχες, κατέκτησα λαούς και κάθε φορά που το έπαιζα ζούσα και μία εντελώς νέα εμπειρία. Το επίπεδο δυσκολίας του είναι απλά τέλειο για εμένα. Κάθε φορά που ξεκινούσα άλλο strategy, επέστρεφα κι έκανα άλλο ένα playthrough στο Rome. Κάθε φορά που δοκίμαζα άλλο Total War, επέστρεφα για ακόμα ένα playthrough στο Rome. Κάθε λίγο και λιγάκι, πάλι εκεί, συνήθως με Brutii ή σπανιότερα Julii. Όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, κάθε φορά που παίζω το Rome μου φαίνεται εξίσου τέλειο. Ίσως τα γραφικά να γερνάνε σιγά σιγά, αλλά το gameplay εξακολουθεί να είναι τέλειο.
Αντίστοιχο παράδειγμα είναι και το DiRT. Ναι, το πρώτο. Μετά τη μετονομασία της σειράς από Colin McRae και πριν αρχίσουν τα παπατζιλίκια με τον φαφούτη Αμερικάνο. Για άλλη μία φορά, μιλάμε για την τέλεια συνταγή. Υλικά που αναμείχθηκαν με τον τέλειο τρόπο στην τέλεια αναλογία και δεν έχουν υπάρξει ποτέ ξανά. Η λίστα των αμαξιών περιλαμβάνει μεγάλη γκάμα για να καλύψει όλα τα γούστα και τις εποχές. Παραφωνία ίσως τα φορτηγάκια και τα bugie, αλλά μικρό το κακό. Μπαίνεις στο Celica, την Dedra ή το C4 σου και τους ταΐζεις την σκόνη σου. Με την ίδια ακριβώς λογική που ισχύει και στο Rome, το παιχνίδι έχει κατορθώσει να είναι επαρκώς ρεαλιστικό για να σε βάζει απολύτως στη θέση του οδηγού, αλλά ταυτόχρονα προσβάσιμο για να μπορείς να το απολαύσεις, να το παίξεις, να μην είναι "δουλειά". Η ανάβαση με το Quattro είναι σαν να βγήκε από εκπομπή του Άρη Σταθάκη. Προηγούμενοι τίτλοι της σειράς δεν μπορούσαν να πιάσουν τόσο καλά την "ψυχή" του Rally, καθώς η τεχνολογία δεν επέτρεπε ούτε την απεικόνιση, ούτε το gameplay σε τέτοιο επίπεδο. Μεταγενέστεροι τίτλοι του είδους πέσανε στην ύφεση (για να μην πω ελεύθερη πτώση) του αθλήματος και της δημοτικότητάς του, με αποτέλεσμα να μην έχουν την προσοχή και το μεράκι ή καν τον αντικειμενικό στόχο που είχε το DiRT. Αντίστοιχοι τίτλοι που ακολούθησαν ήταν είτε υποχρηματοδοτούμενες προσπάθειες με την συμβολή ή το licence του WRC, ή παπατζιλίκια Ken Block και Gymkhana κι άλλες τέτοιες μπούρδες σε μία προσπάθεια να δημιουργηθεί ενδιαφέρον ή αγορά. Αν και δεν είμαι λάτρης του είδους, έχουν περάσει από τα χέρια μου πολλά παιχνίδια οδήγησης. Άλλωστε, το πρώτο Test Drive ήταν ένα από τα δύο παιχνίδια που είχα όταν απέκτησα τον πρώτο μου οικιακό υπολογιστή (μαζί με το Italy 90 κι ένα λογοκριμένο demo του πρώτου Larry). Κανένα άλλο παιχνίδι δεν έχει καταφέρει να εξομοιώσει τόσο τέλεια την αίσθηση του να είσαι οδηγός στο WRC για εμένα. Δεν είναι Rome, αλλά είναι κι αυτό πολύ ιδιαίτερη περίπτωση.
Σε μικρότερο βαθμό το ίδιο ισχύει και με δύο ξεχωριστά παιχνίδια, το DMC 3 και το Ocarina of Time. Η περίπτωση του DMC νομίζω είναι παρόμοια με αυτή του Rome. Η ιδέα ήταν εξαρχής ενδιαφέρουσα. Η σειρά πειραματίστηκε προς διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά στην περίπτωση του τρίτου μέρους της σειράς νομίζω ότι υπήρξε απόλυτη ευθυγράμμιση των πλανητών. Το κλίμα και οι καλλιτεχνικοί στόχοι του παιχνιδιού, το gameplay του, η ιστορία και οι χαρακτήρες του, όλα δούλεψαν τέλεια για την δημιουργία ενός μοναδικού αποτελέσματος. Η σειρά ποτέ δεν ήταν αντάξια του συγκεκριμένου παιχνιδιού, ούτε πριν, ούτε μετά το 3. Λόγω του εξαιρετικού art direction μάλιστα τολμώ να πω ότι έχει "γεράσει" μία χαρά. Το παίζω με την ιδία χαρά και τα ματάκια μου χορταίνουν εξίσου με την πρώτη φορά που το έπαιξα, που στην τελική δεν ήταν στην εποχή του, αλλά αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Το ίδιο ισχύει και για το Ocarina of Time. Δεν είναι τυχαία το παιχνίδι που θεωρείται σε πολλές λίστες "τέλειο" ή το αντίστοιχο του "Πολίτη Κέιν" των video games. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από τις επανεκδόσεις που κάνει συχνά η Nintendo, στην ουσία το έχουμε παίξει ξανά και ξανά μέσα από μεταγενέστερα παιχνίδια της σειράς. Κι εκεί οι πλανήτες ήταν ευθυγραμμισμένοι. Η κλίμακα του παιχνιδιού, η ροή της ιστορίας, το gameplay, όλα λειτουργούν τέλεια, όχι μόνο για την εποχή τους, αλλά ανεξαρτήτως χρόνου. Ο οπτικός του τομέας πλέον το αδικεί και απαιτεί λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσει το μάτι, ωστόσο κι εδώ το art direction καλύπτει πολλές από τις αδυναμίες. Αυτό που τα σβήνει όλα, όμως, στην περίπτωση του Ocarina of Time είναι η εμπειρία και τα συναισθήματα που προσφέρει στον παίκτη. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω ζήσει κάτι αντίστοιχο. Και για το συγκεκριμένο είμαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται για νοσταλγία, αφού ούτε αυτό το έπαιξα στην εποχή του, αλλά το είδα για πρώτη φορά μέσω Virtual Console πριν μερικά χρόνια.
Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε κάποια adventure games. Σύμφωνοι, το είδος βοηθά να γερνάνε καλά, καθώς οι τεχνικές προσδοκίες και το gameplay είναι συγκεκριμένα. Ωστόσο, κάποια τα επισκέπτομαι ξανά και ξανά όχι επειδή τα νοσταλγώ, αλλά επειδή τα απολαμβάνω κάθε φορά εξίσου, όπως θα απολάμβανα ένα βιβλίο ή μία ταινία που έχω να την δω τόσα χρόνια ώστε παρότι είναι οικεία, να μην θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες. Τέτοιες περιπτώσεις είναι δύο. Η μία αφορά το σύνολο των Gabriel Knight. Έχουν περάσει από τα χέρια μου εκατοντάδες adventure games. Έχω παίξει τα περισσότερα πολλαπλές φορές. Ωστόσο, κανένα δεν έχω παίξει τόσο πολύ όσο τα τρία παιχνίδια της συγκεκριμένης σειράς. Κάθε 3-5 χρόνια, όλο και κάποια αφορμή υπάρχει και τα βάζω ακόμα μία φορά για να τα ξαναδώ και να τα ξαναζήσω. Η υπόθεση και στα τρία καθηλώνει, έχουν γεράσει αρκετά καλά (το πρώτο όχι τόσο, αλλά έχει το καλύτερο voice acting) στο τεχνικό τους κομμάτι και το gameplay παραμένει καλό, ειδικά στο τρίτο μέρος της σειράς. Θα τα έβαζα πιο ψηλά, αλλά ομολογώ ότι σε αυτή την περίπτωση υπάρχει κι ένα κομμάτι νοσταλγίας. Το δεύτερο παράδειγμα είναι ο αγαπητός Tex Murhpy και κυρίως το Under a Killing Moon (και λιγότερο το Pandora Directive). Νομίζω ότι το Under a Killing Moon είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το είδος των FMV adventure, έχει γεράσει εξαιρετικά σε ότι αφορά το gameplay του και είναι μοναδικό παιχνίδι.
Το "απέθαντο" HL2 δεν το αναφέρω. Η Source είναι μηχανή γραφικών από το μέλλον, οπότε τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Για τον ίδιο λόγο δεν αναφέρω και το SFII ή το RE4, που στην τελική δεν και είδη που "εξειδικεύομαι".
Έχετε οι υπόλοιποι παρόμοιες περιπτώσεις με το "τέλειο πάντρεμα" που βιώνω ακόμα και σήμερα εγώ με το Rome, το DiRT, τον Gabriel και τον Tex; Υπάρχουν αντίστοιχα παιχνίδια που να συνεχίζετε να παίζετε και να μπορείτε να πείτε με την καρδιά στο χέρι ότι ο λόγος ΔΕΝ είναι η νοσταλγία κι ότι σας γυρίζουν στο παρελθόν;
Το Final Fantasy 7. Το έχω τελειώσει τουλάχιστον 4 φορές... ισως και παραπάνω και να μη το θυμάμαι. Ήταν το πρώτο μου game στο ps1.
Ocarina of Time
Street Fighter II
Super Mario 64
GoldenEye 64
Super Smash Bros. Melee
Το μόνο παιχνίδι που μου δίνει αυτό το vibe που λες φίλε lovesfool, είναι το Tony Hawk's Underground 2. Φυσικά σε αυτά τα 10+ χρόνια που παίζω έχουν παρακμάσει και άλλες σειρές παιχνιδιών που πρόλαβα να παίξω, αλλά για κάποιο λόγο το THUG 2 είναι αυτό που μου έρχεται στο μυαλό με την πρώτη.
Ίσως επειδή είναι παρόμοια φάση με το DiRT. Βγήκε σε κάποια φάση το Skate και διέλυσε τα πάντα.
Πολύ ωραίο blog και αυτή την φορά!
Metal Gear Solid,Resident Evil 2,Castlevania Symphony of the Night,Shadow of the Colossus,Ico,Bully,Uncharted Trilogy,Assassin's Creed 2,The Last of Us,Shadow of Mordor.
Ναι ξέρω,κάποια είναι πρόσφατα,αλλά η ποιότητά τους είναι λόγος επιστροφής στον κόσμο τους σε πολλά χρόνια από τώρα.Δεν έβαλα τίτλους όπως Okami,Demon's Souls λόγω διάρκειας και μόνο.
Θα προσπαθήσω να αποφύγω τα πολύ πρόσφατα παιχνίδια, γιατί ακόμα δεν μου απέδειξαν την αντοχή τους στον χρόνο, οπότε πάμε από τα παλιά.
1) Flinstones: The Surprise at Dinosaur Peak (Ακόμα το γουστάρω αυτό το παιχνίδι!!).
2) Super Mario Bros (Αμέτρητες φορές τερματισμένο και αντέχει ακόμα και σήμερα).
3) Perfect Dark 64 (Μακράν το καλύτερο FPS ever! Απλά το λατρεύω!).
4) Resident Evil REmake.
5) Resident Evil Zero.
6) Resident Evil 3
7) Zelda Twilight Princess (ούτε που θυμάμαι πόσες φορές το τερμάτισα!).
8) Matrix Path of Neo.
9) SOS: The Final Escape
10) Raw Danger
11) Second Sight (απίστευτο gameplay, γραφικά και ιστορία για την εποχή του).
12) NFS UnderGround 2 (τα λόγια είναι περιττά!)
13) NFS Carbon
14) NFS Hot Pursuit 2010
15) Wave Race Blue Storm (το έχω διαλύσει στο Gamecube, με όλους τους χαρακτήρες, όλα τα settings κλπ...!).
16) Dead Nation (PS3) (άπειρες ώρες λιώσιμο! άαααααααααααααααααπειρες...!).
17) Resident Evil : Umbrella / Darkside Chronicles.
18) Super Mario Galaxy.
Αυτά. Τα υπόλοιπα είναι πολύ πρόσφατα και ακόμα κρίνονται...
Και εγω μεγαλωσα με τα συγκεκριμενα RTS αλλα το Rome δεν με απασχολησε καθως ηξερα οτι ηταν turned based και ετσι δεν μπηκα στη διαδικασια να ασχοληθω..Μετα εφαγα ενα τεραστιο καψιμο για 2 χρονια οσο ημουν φοιτητης με WoW και Dota...οποτε εχασα πολλα παιχνιδια αν και για μενα διαχρονικοτατο ειναι το Football Manager ακομα μου δινει ευχαριστηση μετα απο 15 χρονια που το παιζω...και σιγουρα ακομα εχω χαραγμενες στο μυαλο μου αναμνησεις απο πρωταθληματα με τους φιλους μου με κλοπες παικτων, χαμμενα πρωταθληματα τελευταιες αγωνιστικες και αλλα πολλα τετοια.....
Συμφωνω απολυτα με το Dirt καθως ηταν φανταστικο...πολλα αυτοκινητα..διαφορα challenges..ο τροπος που ανεβαινες επιπεδο..ηταν κατι καινουργιο για μενα και το λατρεψα...βεβαια και το Dirt 2 μου αρεσε πολυ αλλα οχι σαν το 1...Επισης παλι απο την Codemasters το πρωτο Grid ηταν πολυ ωραιο για τα γουστα μου...
Οσον αφορα τα adventures δεν ειχα την τυχη να παιξω τον Gabriel αλλα το Broken Sword 2 ειναι χαραγμενο στη μνημη μου...Βλεπεις ημουν πεμπτη ή εκτη δημοτικου και μου το ειχε δωσει ο δασκαλος αγγλικων μου για να μαθω καλυτερα αγγλικα καθως ειχες και τη δυνατοτητα υποτιτλων...περιττό να πω πως περιμενα πως και πως το μαθημα για να μου πει τι ακριβως ελεγε σε σημεια που κωλουσα και να μου δωσει τα γνωστα πλεον hints...απο τοτε τα εχω ολα στη συλλογη μου...