Ναι, δεν αποχωρεί, αλλά σίγουρα δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Και μπορεί η κίνηση αυτή να στεναχωρεί, καθώς συνοδεύτηκε και από την ακύρωση της ελπίδας για τη σειρά Silent Hill, όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για μια σωστή επιχειρηματική κίνηση, κίνηση που -ευχόμαστε όλοι- θα σώσει την ιαπωνική εταιρεία από τα προβλήματα που την ταλαιπωρούν.
Konami’s Ping Pong (1985): Αγαπημένο sports game πολλά χρόνια πριν την ανάλογη προσπάθεια της Rockstar.
Κίνηση που πιθανότατα θα της επιτρέψει να εκμεταλλευτεί την αναπτυσσόμενη αγορά των mobile συσκευών, που έχουν αρχίσει να κλέβουν κομμάτια από την πίτα του portable gaming και σίγουρα απευθύνονται σε πολύ μεγαλύτερο -και κάπως ανυποψίαστο- κοινό, κοινό το οποίο δέχεται πολύ πιο εύκολα τις arcade προτάσεις και ιδέες που κατακλύζουν κάθε είδους app store. Αρχικά, τέτοιες ιδέες και προτάσεις εμείς οι “hardcore” gamers τις απορρίψαμε σχεδόν αυτόματα ως ρηχές και ανούσιες (παρά το ότι όλοι ασχολούμαστε μαζί τους με πολλές ενοχές και τύψεις), μιας και στέκονται πολύ μακριά από τις υπερπαραγωγές που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Η απόρριψη έρχεται αφήνοντας πίσω της δύο βασικά στοιχεία. Πρώτον, αυτές οι ανούσιες παραγωγές αποτέλεσαν κάποτε τον πυρήνα της βιομηχανίας μας, τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν όλες αυτές οι εταιρείες που το παίζουν πλέον σπουδαίες και τρανές. Οι βάσεις αυτές είναι έκδηλες μέχρι και σήμερα, κρυμμένες πίσω από μηχανισμούς gameplay που δύσκολα αλλάζουν, μόνο μεταβάλλονται ελαφρώς. Δίπλα από κάθε Metal Gear Solid και PES, η Konami έχει να δείξει Mikie, Yie Ar Kung Fu, Double Dribble, Ping Pong, Track & Field, Locomotion και φυσικά Frogger, ονόματα συνυφασμένα με την παιδική ηλικία πολλών από εμάς, τίτλοι που εύκολα θα μπορούσαν να γεμίσουν τα σύγχρονα store και να γνωρίσουν πάλι την επιτυχία.
Mikie (1984): Ιδέα για παιχνίδι που δύσκολα θα περνούσε στις μέρες μας.
Δεύτερον, δεν ξέρω αν το έχει κανείς παρατηρήσει, αλλά οι μεγάλες “hardcore” παραγωγές που υπόσχεται παραδοσιακά κάθε νέα γενιά μηχανημάτων, οι παραγωγές με τα εντυπωσιακά γραφικά και τους περίπλοκους μηχανισμούς, δείχνουν να λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο. Ακόμα και η φετινή Ε3 αποτελεί στο μεγάλο της μέρος μια έκθεση υποσχέσεων για τίτλους που θα δούμε όχι φέτος, αλλά προς τα τέλη του επόμενου έτους. Το 2016 φιγουράρει πολύ εύκολα στο τέλος κάθε εντυπωσιακού τρέιλερ, κρύβοντας το κενό που μένει για το έτος που διανύουμε τώρα και το οποίο γεμίζει ακόμα με κάθε είδους remasters ή ανεξάρτητες παραγωγές. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλά το κενό σίγουρα παραμένει και πολύ εύκολα θα μεγαλώσει με τυχόν επικείμενες καθυστερήσεις για λόγους “ποιότητας”.
Frogger (1981): Πλέον το συναντάμε στον πυρήνα του Crossy Road.
Επομένως, όσο και αν δεν μας αρέσει αυτό, η απόφαση της Konami είναι σωστή ή, τουλάχιστον, κρύβει πίσω της μια γερή λογική. Λογική που υπογραμμίζει η συνεχής αύξηση του κόστους των μεγάλων παραγωγών και, εννοείται, η τρομακτική άνοδος του mobile gaming. Αν το καλοσκεφτούμε, η εστίαση στις mobile παραγωγές από την Konami είναι μια τρόπον τινά επιστροφή στις ρίζες, μια στροφή σε μια πιο αγνή και αθώα εποχή, μια εποχή που ξεκίνησε όλα όσα απολαμβάνουμε σήμερα.
Ποιος ξέρει. Ίσως, τελικά, ένα restart να είναι αυτό που χρειάζεται ο χώρος για να ξεκολλήσει από το τέλμα και να προχωρήσει μπροστά.
Σύμφωνοι για το restart, είναι όμως το mobile gaming η διέξοδος; Μπορούν εταιρίες τέτοιου μεγέθους και τέτοιων ταχυτήτων να επιβιώσουν ή να λειτουργήσουν έστω στην εμπορική ζούγκλα που είναι εκ φύσεως η συγκεκριμένη αγορά;
Έχω την αίσθηση ότι μάλλον όχι. Δεν είναι εκεί το μέλλον. Αν και μεταλλάσσεται, νομίζω ότι το mobile gaming έχει δείξει πλέον, έχει καταλήξει στο τι είναι, τι ανάγκη μπορεί να καλύψει, πώς μπορεί να λειτουργήσει και πώς όχι. Δεν είναι εκεί η Ιθάκη, πόσο μάλλον με τη νεκρανάσταση IP εποχής Frogger ή Track & Field. Αλλού θα πρέπει να αναζητηθεί η πολυπόθητη Ιθάκη, ειδικά αν συμφωνούμε (εγώ συμφωνώ μαζί σου) ότι η ρότα που έχουμε ορίσει τώρα μας οδηγεί στη Σκύλα και την Χάρυβδη.