Δεν πρόκειται για καθαρόαιμο review. Δεν είμαι reviewer. Επίσης, το κείμενο είναι γενικότερα spoiler free, οπότε αν για κάποιο λόγο δεν έχετε παίξει την τριλογία και έχετε σκοπό κάποια στιγμή να τη δείτε, μπορείτε να διαβάσετε άφοβα. Το κείμενο είναι περισσότερο μία εξερεύνηση ενός πολύ χαρακτηριστικού παραδείγματος επιτυχημένης και καλοφτιαγμένης τριλογίας ψυχαγωγικού Μέσου. Έχει πολλά κοινά με άλλες καλές τριλογίες, είτε μιλάμε για video games, είτε μιλάμε για άλλο Μέσο.
Το είχα σκοπό να το γράψω από όταν ξεκίνησα το νέο μου playthrough για την τριλογία. Η σειρά Mass Effect ανήκει ξεκάθαρα στα σημαντικότερα παιχνίδια της προηγούμενης γενιάς κονσολών και στα πιο ηχηρά νέα IP που ανέδειξε. Τα πρώτα δύο παιχνίδια της σειράς τα είχα ήδη παίξει 3-4 φορές το καθένα, αλλά ήταν η μόλις δεύτερη φορά που θα έπαιζα το τρίτο. Κάπου, κάποτε είχα ξεκινήσει ένα εναλλακτικό playthrough με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα και προσέγγιση στην ιστορία, αλλά δεν το είχα προχωρήσει ποτέ. Όταν χάλασε ο υπολογιστής μου το καλοκαίρι χάθηκε μαζί του κι εκείνο το save, οπότε το θεώρησα χρέος μου να επανακτήσω το "σωστό" save στον υπολογιστή μου, με τον "δικό μου Shepard", έναν Ασιάτη, soldier, paragon, αυτή τη φορά με την ασφάλεια που προσφέρουν τα cloud saves στο Origin. Κάτι περισσότερο από δύο μήνες και 150 ώρες παιχνιδιού αργότερα, έχουμε το παρόν σεντόνι και την αρχή ενός νέου playthrough, ξεκινώντας σήμερα το βράδυ με γυναίκα, κοκκινομάλλα caucasian, infiltrator, renegade. Έχω τεράστια περιέργεια να δω πόσα πράγματα θα αλλάξουν και πώς, ειδικά στο Mass Effect 2 και 3.
Το πρώτο παιχνίδι είναι ταυτόχρονα proof of concept κι επιτυχημένο πείραμα.
Επιστρέφοντας στο πρώτο Mass Effect τόσα χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία επιβεβαίωσα πολλά πράγματα. Αρχικά, επιβεβαίωσα ότι βιώνουμε τεχνολογικό πλατό σε ότι αφορά τα video games. Δεν είναι απλά ότι το παιχνίδι έχει γεράσει καλά ή ότι ήταν μπροστά από την εποχή του τεχνικά, όπως π.χ. ισχύει με το Half Life 2. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουμε προχωρήσει και τόσο στα 8 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει σε ότι αφορά τα video games, την τεχνολογία τους και τους τρόπους επικοινωνίας τους. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κάθε άλλο, θα έλεγα (όμως αυτό είναι θέμα για άλλο σεντόνι). Επιπλέον, επιβεβαίωσα ότι η τριλογία αναπτύχθηκε σε δύο φάσεις. Μία ήταν η "πειραματική" φάση του πρώτου. Η φάση στην οποία δεν είχαν απεριόριστο κονδύλι, δεν είχαν ξεκάθαρο όραμα για τον κόσμο που δημιουργούσαν ή για την σειρά γενικότερα, η φάση που δεν είχαν δυνατό brand name ή πιστό κοινό, η φάση όπου έπρεπε να πείσουν τον κόσμο ότι υπήρχε κάτι σημαντικό σε αυτό το IP. Η άλλη φάση είναι αυτή της εκ προοιμίου επιτυχίας. Τόσο το Mass Effect 2, όσο και το Mass Effect 3 είναι εμφανές ότι δημιουργήθηκαν με πολύ μεγαλύτερη, ίσως απόλυτη ελευθερία κινήσεων από πλευράς εκδότη ή εσωτερικής λογοκρισίας, ότι είχαν πολύ μεγαλύτερο κονδύλι, αλλά και πολύ πιο φιλόδοξους στόχους και σκοπιά. Το πρώτο Mass Effect, λοιπόν, είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα δύο.
Σε ότι αφορά τους μηχανισμούς gameplay, υπάρχουν ένα κάρο καλές ιδέες, που καμία τους όμως δεν έχει δουλευτεί στο έπακρο. Το κομμάτι που δουλεύει στο υψηλότερο επίπεδο είναι αυτό του gunplay. Ο χειρισμός στη μάχη είναι πολύ καλός, τα όπλα και οι ειδικές δυνάμεις έχουν πολύ καλή αίσθηση και, όλως περιέργως για ένα game mechanic που εκείνη την εποχή είχε υπερχρησιμοποιηθεί σε επίπεδο σιχαμάρας, το σύστημα κάλυψης είναι πρακτικό, λειτουργικό, οργανικό, διασκεδαστικό και γενικότερα ταιριαστό με τον υπόλοιπο σχεδιασμό της μάχης. Οι εχθροί πάσχουν λίγο από balancing και πολύ περισσότερο από AI, αλλά αυτό γίνεται απόλυτα σαφές μόνο όταν βιώσει κάποιος τις βελτιώσεις των sequel. Στην ίδια λογική πατά και το level design, είτε μιλάμε για μάχες, είτε για τον ευρύτερο κόσμο. Είναι προφανές ότι ο αρχικός πειραματισμός και σχεδιασμός στόχευε σε μία open world λογική. Όλες οι περιοχές έχουν σχεδιαστεί με μία κοινή λογική κι αισθητική. Είναι κόσμοι που σχεδιάστηκαν σχεδόν αυτόνομα από το gameplay. Ο στόχος τους είναι κοινός, άσχετα με την χρήση τους στο παιχνίδι. Όμως, οι πόροι του παιχνιδιού είναι λίγοι για να επικοινωνήσει έναν επαρκώς πειστικό κόσμο στον οποίο κατοικούν όντα και ταυτόχρονα ο οργανικός σχεδιασμός τους φωτίζει με τον προβολέα τις ελλείψεις στην AI των αντιπάλων. Είναι ένας πολύ όμορφος, σαγηνευτικός κόσμος, αλλά δεν είναι ούτε ζωντανός - πιστευτός, ούτε λειτουργικός. Ζει κάπου ανάμεσα σε ιδέες, που καμία δεν υλοποιείται, καμία δεν εξυπηρετείται στο έπακρο. Στην ίδια λογική δουλεύουν και τα mini games. Η ιδέα του Mako, του οχήματος με το οποίο εξερευνούμε κόσμους και πλανήτες, είναι εξαιρετική. Η προοπτική της πολύ ενδιαφέρουσα, αφού επιτρέπει στον παίκτη μία γεύση από διαστημική εξερεύνηση ενός είδους όντων, των ανθρώπων, που πολύ πρόσφατα απέκτησαν τη δυνατότητα διαπλανητικής μετακίνησης. Μάλιστα, τα σημεία με το Mako παρέχουν και μερικά από τα πιο όμορφα screenshots στη τριλογία. Όμως, το κομμάτι του gameplay είναι επαναλαμβανόμενο και "φτωχό", πολύ υποδεέστερο αυτό που θα μπορούσε να είναι. Η ίδια έλλειψη στόχευσης υπάρχει και στα υπόλοιπα mini games.
Και φυσικά, το πρώτο έχει προβλήματα στη γραφή. Ο κόσμος του Mass Effect είναι φαντασμαγορικός, επικός, επιβλητικός, ελκυστικός, μαγικός. Είναι ο ορισμός του space opera κι αυτό είναι σαφές από το πρώτο κιόλας παιχνίδι. Όμως, κι εδώ, είναι εμφανές ότι οι δημιουργοί δεν είχαν τον χρόνο ή τους πόρους να υλοποιήσουν το όραμά τους πλήρως. Επιπλέον, βάσει και των παιχνιδιών που ακολούθησαν, φαίνεται ότι ούτε οι ίδιοι είχαν αποσαφηνίσει επαρκώς το όραμά τους στο πρώτο παιχνίδι. Αντί για οργανική αφήγηση, έχουμε ένα κάρο από exposition dialogue. Αντί να μαθαίνουμε με φυσικό τρόπο για τον κόσμο του παιχνιδιού, όπως π.χ. κάνει αριστοτεχνικά το πρόσφατο Deus Ex ή το Dark Souls, έχουμε ένα κάρο διαλόγων που μας εξηγούν λεπτομέρειες. Κάνοντας τα πράγματα χειρότερα, έχουμε σελίδες επί σελίδων κειμένου στο περίφημο Codex του παιχνιδιού, πολλές από τις οποίες περιλαμβάνουν και ηχογραφημένο αφηγητή, που σκοπεύουν να καλύψουν το κενό world building που δεν είχαν τη φινέτσα να καλύψουν οι δημιουργοί από το ίδιο το παιχνίδι και τα τεκταινόμενά του. Το χειρότερο όλων, η μεγαλύτερη αμαρτία, είναι ότι πιθανόν λόγω ανασφάλειας, πιθανόν λόγω πιέσεων από τον εκδότη, το σενάριο του παιχνιδιού βρίσκεται ενοχλητικά στη σκιά του κόσμου του Star Wars. Οι ομοιότητες είναι τόσες που καταντά άκομψο και η προηγούμενη θητεία του studio ανάπτυξης στο εκπληκτικό Knight of the Old Republic, καθώς και η ανακύκλωση πολλών από των ηθοποιών που δανείζουν τις φωνές τους κάθε άλλο παρά βοηθά. Το κάνει ακόμα χειρότερο η εκ νέου ανακύκλωση θεματικών Star Wars στο πρώτο Dragon Age, του ίδιου studio και της ίδιας χρονικής περιόδου. Ο Spectre Shepard μοιάζει σατανικά με Jedi και οι κακοί Geth μοιάζουν άβολα με μείξη Clone Troopers και Sith κι αυτό είναι άδικο για το παιχνίδι.
Παρόλα αυτά, το πρώτο παιχνίδι είναι ένα εξαιρετικά δυναμικό ξεκίνημα στη τριλογία. Το gameplay δουλεύει πολύ καλά, ο κόσμος του είναι εξαιρετικός και παρά το άτσαλο ξεκίνημα, η υπόθεσή του και οι εξέλιξη των χαρακτήρων του κερδίζουν τον παίκτη. Όταν βρει το βηματισμό της, η γραφή του παιχνιδιού είναι σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα.
Το δεύτερο παιχνίδι της σειράς είναι η πραγματική υλοποίηση του οράματος των δημιουργών.
Το Mass Effect 2 είναι ότι πλησιέστερο έχουμε σε ένα τέλειο παιχνίδι. Η εμπορική και κριτική επιτυχία του πρώτου έδωσε την αυτοπεποίθηση και ελευθερία στο studio ανάπτυξης να φτιάξει ένα παιχνίδι πραγματικά όπως θα το ήθελε. Στο sequel η Bioware δεν πειραματίζεται, αλλά διδάσκει, με την σιγουριά κάποιου που έχει ήδη οπτικοποιήσει στη φαντασία του κάθε λεπτομέρεια αυτού που σκοπεύει να δημιουργήσει. Είναι καλύτερο παιχνίδι σχεδόν σε όλους τους τομείς. Το κυρίως gameplay, δηλαδή το gunplay έχει βελτιωθεί ποικιλοτρόπως. Τα όπλα έχουν ανανεωθεί, προσφέροντας νέο ρυθμό στις αντιπαραθέσεις με τους εχθρούς. Παράλληλα, η αρχική ιδέα διαφορετικών classes εδώ υλοποιείται πιο ουσιαστικά, δημιουργώντας πραγματικά διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης κι εμπειρίας του παιχνιδιού. Το κάκιστο inventory έχει πεταχθεί στον κάλαθο των αχρήστων. Επίσης, το level design έχει πλέον αποφασίσει τι θέλει να είναι. Η open world προσέγγιση έχει αντικατασταθεί από τον πραγματισμό. Υπάρχουν περιοχές που έχουν σχεδιαστεί ξεκάθαρα με στόχο να λειτουργήσουν ως πεδίο μάχης κι άλλες περιοχές που έχουν λειτουργικό σκοπό την εξερεύνηση. Αυτό, σε συνδυασμό με την αισθητή αναβάθμιση της AI των εχθρών έχει σαν αποτέλεσμα έναν κόσμο που, αν και ίσως γίνεται ακόμα λιγότερο πιστευτός ή πραγματικός, μπορεί να εξυπηρετήσει πολύ καλύτερα το σκοπό του σε κάθε στιγμή. Τέλος, με εξαίρεση την νέα εξερεύνηση πλανητών για πόρους, όλα τα mini games είναι θετικές προσθήκες στο παιχνίδι, που του επιτρέπουν μικρά ενδιαφέροντα διαλείμματα στο ρυθμό του και εμποδίζουν τον παίκτη από το να "μπουκώσει" επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια. Σε ότι αφορά το gameplay του, το Mass Effect 2 αντικαθιστά την φλυαρία και αβεβαιότητα στον σχεδιασμό του πρώτου με μία χειρουργική ακρίβεια και ισχύ μεγατόνων στις εμπειρίες που θέλει να προσφέρει στον παίκτη.
Ο πραγματικός λόγος, όμως, που η τριλογία είναι τόσο ψηλά στις προτιμήσεις τόσων πολλών gamers είναι η γραφή σου Mass Effect 2. Κι αυτό είναι λίγο περίεργο, αν το καλοσκεφτείτε. Γιατί, ποια ακριβώς είναι η κεντρική ιστορία του δεύτερου παιχνιδιού της σειράς; Για να συνοψίσει κανείς την υπόθεση του πρώτου θα χρειαστεί 1-2 παραγράφους, όπου η χρήση λέξεων όπως "πεπρωμένο" ή "αποφασίζει την τύχη της ανθρωπότητας και του γαλαξία" θα είναι απαραίτητες. Ομοίως, για να περιγράψει κανείς επαρκώς τα γεγονότα του τρίτου, θα χρειαστεί και πάλι 1-2 παραγράφους και αναφορές όπως "το μέλλον της ζωής στο σύμπαν" ή "απόφαση που θα κρίνει το νόημα της ζωής" κι άλλα τέτοια τσιτάτα. Στο δεύτερο, όμως, τα πράγματα είναι απλά και απλοϊκά. Ο Shepard ταξιδεύει σε διάφορους πλανήτες, στρατολογεί νέο πλήρωμα και στη συνέχεια κάνει διάφορες αποστολές για να κερδίσει την εύνοια κι εμπιστοσύνη του. Τόσο απλό. Παρόλα αυτά, έχει μακράν την καλύτερη γραφή στη τριλογία. Οι χαρακτήρες είναι τόσο καλογραμμένοι, τα γεγονότα, αν και μικρά σε κλίμακα, τόσο δυνατά σε συναισθήματα, που είναι με διαφορά το πιο δυνατό παιχνίδι της σειράς. Παρότι έχει τους περισσότερους χαρακτήρες στη τριλογία, είναι όλοι τους γραμμένοι αριστουργηματικά, με πραγματικό story arc, με πραγματική, οργανική εξέλιξη. Οι αποφάσεις που καλείται να πάρει ο παίκτης μπορεί να μην κρίνουν το μέλλον του γαλαξία εκείνη τη στιγμή, αλλά κρίνουν τη ζωή χαρακτήρων που έχουν σάρκα και οστά. Κι ακριβώς επειδή σε ότι αφορά το gameplay και το level design του το παιχνίδι δεν έχει ούτε ίχνος λίπους, όλη αυτή η "σάλτσα", όλη αυτή η βουλιμία σε ότι αφορά την αφήγηση λειτουργεί εξαιρετικά ως ένα ευπρόσδεκτο αντίβαρο για την εμπειρία που λαμβάνει ο παίκτης. Δεν βιώνουμε την ιστορία του Shepard. Βιώνουμε την ιστορία κάθε ενός από τα μέλη του πληρώματός του, με αποκορύφωμα και προσωπική αγαπημένη μου στιγμή τη τριλογία την ιστορία της Liara T'soni, της ψαρωμένης, νεαρής asari που συναντήσαμε για πρώτη φορά στο πρώτο παιχνίδι και την εκκωφαντική ενηλικίωσή της μέσα από το Shadow Broker DLC.
Το τρίτο παιχνίδι της σειράς είναι λίγο σαν το Rocky 3. Στο πρώτο ήταν πεινασμένος, αλλά δεν είχε τους πόρους. Στο δεύτερο ήταν ΚΑΙ πεινασμένος ΚΑΙ οπλισμένος. Στο τρίτο, ήταν πια χορτάτος και χωρίς κίνητρο για να αποδείξει τίποτα.
Αυτός είναι πάντα ένας κίνδυνος με τα sequel. Τι κάνεις όταν κυκλοφορήσεις το τέλειο παιχνίδι; Πώς ακολουθείς μετά από ένα τέτοιο επίτευγμα; Πώς ολοκληρώνεις μία τριλογία που ήδη έχει φτάσει στο απόγειό της από το δεύτερο παιχνίδι; Πώς βελτιώνεις ένα gameplay που πλέον έχεις ήδη τελειοποιήσει; Το πισωγύρισμα είναι αναπόφευκτο. Αν ο Da Vinci αποφάσιζε να βάλει δύο-τρεις ακόμα πινελιές στη Mona Lisa, πολύ απλά, ο πίνακας θα γινόταν χειρότερος. Έτσι και η BioWare με το Mass Effect 3. Όλες οι αλλαγές που γίνονται στο gameplay είναι προς το χειρότερο. Η διαχείριση του inventory γίνεται και πάλι φλύαρη. Το level design αρχίζει και πάλι να φλερτάρει με το open world, αλλά ταυτόχρονα και με τα corridor shooters τύπου CoD. Σαν αποτέλεσμα, σε πολλές πίστες η νέα ΑΙ των εχθρών δεν λειτουργεί εξίσου καλά, εξίσου φυσικά όπως στο 2. Ομοίως, τα mini games σχεδόν εξαφανίζονται, με μοναδική εξαίρεση έναν υποτυπώδη νέο μηχανισμό στην εξερεύνηση του γαλαξία και την αποφυγή των Reapers. Το μόνο θετικό είναι η προσθήκη του multiplayer. Σε μία εμπειρία που είναι ξεκάθαρα για έναν παίκτη, η υλοποίηση του multiplayer είναι αναπάντεχα καλή, αφού κατορθώνουν να εντάξουν τις αρένες με έξυπνο τρόπο στο σενάριο του παιχνιδιού και προσδίδουν, τόσο σεναριακά όσο και μηχανικά σε επίπεδο gameplay, συμμετοχή του multiplayer στα τεκταινόμενα του single player, έστω κι αν πρόκειται μόνο για τη βιτρίνα, έστω κι αν ο παίκτης που παίξει μόνο το single player δεν νιώσει ποτέ ότι του έλειψε κάτι από την εμπειρία του.
Εξίσου πισωγύρισμα είναι και η γραφή του παιχνιδιού. Στο πρώτο Mass Effect, οι αρχικές 10-15 ώρες παιχνιδιού ήταν στη σκιά του lore των Star Wars και βάλτωναν σε τόνους exposition. Στο Mass Effect 3 οι πρώτες 15-20 ώρες καβαλούν το κύμα του Mass Effect 2, ανακυκλώνοντας θεματικές και χωρίς να κερδίζουν ποτέ από μόνες τους την συναισθηματική εμπλοκή του παίκτη. Ότι αισθηματική επένδυση έχει ο παίκτης στο Mass Effect 3 μέχρι τα μισά του οφείλεται κυρίως σε όσα έχει χτίσει η σειρά στο Mass Effect 2. Οι νέοι χαρακτήρες του πληρώματος του Normandy δεν καθόλου από το βάθος των προκατόχων τους. Υποψιάζομαι ότι δεν γράφτηκαν ως ενδιαφέροντες χαρακτήρες στο μυαλό του συγγραφέα, αλλά ότι εν μέρει γράφτηκαν ως avatar που αντιπροσωπεύουν το κοινό που θα παίξει το παιχνίδι. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τον dudebro Vega ή την Traynor, εκτός από το ότι γράφτηκαν ως εύκολο δόλωμα για κάποιο 14χρονο παίκτη. Ομοίως, οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες που επιστρέφουν στη ζωή του Shepard περνούν σαν τουρίστες από το παιχνίδι, με εξαίρεση 2-3 story arcs, όπως του Mordin ή του Thanos που έχουν πραγματικά κεντρικό ρόλο στην ιστορία. Είναι σίγουρα ευχάριστο να υπάρχει τέλος, να υπάρχει κάθαρση για κάθε έναν από τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε στο Mass Effect 2, αλλά το τρόπος που υλοποιείται αυτός ο σκοπός είναι κάπως τσαπατσούλικος, βιαστικός και φλύαρος, ειδικά σε σχέση με τις δαιδαλώδεις σχέσεις μεταξύ χαρακτήρων που αποτύπωσε το μεσαίο παιχνίδι της τριλογίας. Από ένα σημείο και μετά, το παιχνίδι αφήνει τα βαρίδια του παρελθόντος του και προχωράει στα δικά του πόδια. Εκεί έχει την κορύφωση που του αξίζει μετά από μία τόσο πολύωρη εμπειρία και τελικά καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Τέλος, δύο πράγματα θέλω να αναφέρω σε ότι αφορά την υπόθεση του τελευταίου παιχνιδιού της τριλογίας. Τα DLC του Mass Effect 3, τουλάχιστον το Citadel και ιδιαίτερα το Leviathan που έπαιξα, αποτέλεσαν πολύ ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Είναι από τα πιο "τίμια" DLC που έχω δει σε παιχνίδι. Έχουν καλό όγκο περιεχομένου, αλλά αυτό ίσχυε από το 2. Αυτό που τα ξεχωρίζει είναι η ευρύτερη προσέγγισή τους. Η μη-ανακύκλωση assets από το κυρίως παιχνίδι τα κάνει να μοιάζουν πολύ περισσότερο με κάτι που φτιάχθηκε από το μηδέν. Το ίδιο ισχύει και με κάποιους σημαντικούς πειραματισμούς και νεοτερισμούς στο gameplay και το level design τους. Επιπλέον, νιώθω ότι ισορρόπησαν άριστα μεταξύ περιεχομένου που μοιάζει τόσο ξένο με το κυρίως σενάριο ώστε να είναι στα όρια του αχρείαστου (π.χ. Zaeed και Kasumi DLC) και περιεχομένου που παραείναι μέρος του κυρίως σεναρίου, ώστε να μοιάζει σαν κομμάτι του παιχνιδιού που κόπηκε για να χρεωθεί ως DLC (π.χ. Shadow Broker). Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι τη στιγμή που η ΕΑ πουλάει πια την τριλογία έναντι 5€ το παιχνίδι, η Bioware διατηρεί τα DLC στην αρχική τους τιμή, που σημαίνει ότι πλήρωσα 20€ για να παίξω τα δύο DLC που αναφέρω. Αντίστοιχα, παίζοντας για πρώτη φορά την τριλογία γνωρίζοντας τι θα συμβεί στο Mass Effect 3, πρέπει να σημειώσω ότι το τέλος είναι απολύτως ταιριαστό. Ούτως ή άλλως δεν τραβούσα τα μαλλιά μου την πρώτη φορά που το έπαιξα. Δεν υπέγραψα petitions. Απλά, χαλάστηκα λίγο, όπως οι περισσότεροι. Τώρα, όμως, με γνώση του τέλους σε όλη τη διάρκεια της τριλογίας, πρέπει να πω ότι μου έκανε απολύτως κλικ. Ειδικά η "paragon" μπλε επιλογή ήταν απολύτως πιστή στο υπόλοιπο παιχνίδι. Shepard τον λένε τον κεντρικό ήρωα. Πόσο πιο προφανή να κάνει τον παραλληλισμό με τον Χριστό;
Αν το Mass Effect 2 αξίζει για 10 (που αξίζει και με τόνο), τότε το Mass Effect 3 αξίζει 9 και το Mass Effect 1 8,5. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μία μοναδική εμπειρία, για μία τριλογία σταθμό σε ότι αφορά γενικότερα τα video games ως Μέσο ψυχαγωγίας και χαρακτηριστικό παράδειγμα των ευκαιριών και παγίδων στη πορεία μίας επιτυχημένης τριλογίας.
Δεν ξέρω τι επίπτωση έχει το τελευταίο μου playthrough στις προσδοκίες μου για το Mass Effect Andromeda. Το Rocky 4, πάντως, δεν βελτίωσε και τίποτα από τα προβλήματα του Rocky 3...
Καλά το πόσο διαφωνώ δε λέγεται.Το πρώτο παιχνίδι είναι καθαρό 10αρι.Το ότι δίνει τόσες πληροφορίες μέσω του Codex μόνο θετικό το βλέπω εγώ.Είναι rpg,έχει διάβασμα,τόσο απλό.Καθόμουν και διάβαζα με τις ώρες και δε βαριόμουν,εξαντλούσα όλους τους διαλόγους με όσο κόσμο συναντούσα κλπ.Το μόνο αρνητικό στο ΜΕ1 είναι η μάχη με την Matriarch που ακόμα και στο normal έπαιζε εντελώς random,πχ εκεί που spawnάρα,μπορεί να πέθαινα πριν καν προλάβω να πατήσω κάποιο πλήκτρο και να μαι πάλι ψόφιος.
Μετά ήρθε το ΜΕ2,το οποίο βελτιώθηκε σε όλους τους τομείς εκτός από το σενάριο.Αν δεν ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που σου προκαλεί στην Suicide Mission,τα story arcs των συντρόφων σου και το εξαιρετικό gameplay,θα το έβαζα ως το χειρότερο από τα 3.Όμως κι αυτό είναι καθαρό 10άρι για μένα,για τους λόγους που ανέφερα.Και μετά έρχεται το ΜΕ3,που βλέπεις όλες σου τις επιλογές από το ΜΕ1 ακόμα,να σε ακολουθούν.Τα αρνητικά του τίτλου για μένα είναι η υπερβολική shooterοποίηση,κάποιοι ότι να'ναι companions όπως ο Vega και το θηλυκό ρομπότ.καθώς επίσης και το ότι οι διάλογοι περιορίζονταν σε μια γραμμή.Κατά τ'άλλα όμως,είναι κι αυτό 10αρι για μένα.Γενικά αγαπάω και τα 3 παιχνίδια της σειράς εξίσου,για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
BTW είναι Thane,όχι Thanos.Δεν είμαστε στο Infinity War. :P
Σωστά, Thane. Γλώσσα λανθάνουσα... αλήθειες λέει σε αυτή την περίπτωση.
Λίγο το αδικείς το mass effect 1 . Μπορεί σαν game να είναι σχετικά άγευστο αλλά πραγματοποιεί εξαιρετικά το ταξίδι στο νέο.Σε ένα νέο κόσμο άγνωστο για το παίκτη που πρέπει να το ανακαλύψει και να γίνει μέρος αυτού.
Φυσικά και τα codex χρειάστηκαν για αυτό το λόγο. Επίσης στο mass effect 1 είχε και 2 dlc αν δεν απατάμε
Το Pinnacle station και το Falling Sky η καπως ετσι
Τα οποια ειναι αξιοπρεπεστατα
Τελος μια αναφορα στο 3 .Που πραγματικα για μενα ειναι Mass effect 2.5 . Οποια κριτικη γινεται ειναι απο το πρισμα του χαλια τελος του . Ενω σαν game πιστευω κρατησε τις διδαχες του 2 εκανε σεναριακα λαθη και εκει βαλτωσε
Η τριλογία Mass Effect είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της πλέον δεκάχρονης παλαιάς γενιάς. Σπέρνουν άπειρα σαν σύνολο και το τρίτο μέρος έχει κορυφαίο co-op multiplayer. Τα μόνα πράγματα που με ενόχλησαν τρομερά είναι τα frame drops του πρώτου Mass Effect για το Xbox 360 που πλέον δεν είναι ανεκτό για πολλούς και φυσικά το πανάθλιο Pinnacle Station. Ας βγει το Andromeda κι ας έχει την γλύκα της τριλογίας και θα είμαι ευχαριστημένος.
Καλά το θηλυκό ρομπότ μόνο hentai δεν το βάλανε ακόμα. Ότι να'ναι...
Δεν είχα υπόψη μου ότι είχε χαλαστεί τόσος κόσμος με την EDI. Σίγουρα δεν είναι από τις καλύτερες στιγμές της σειράς, αλλά υπάρχουν και χειρότερες αμαρτίες, όπως π.χ. ο Vega ή εν μέρει ο Legion, που αν τα παίξεις και τα τρία μαζεμένα δεν βγάζει και τόσο νόημα, τελικά, καθώς κάνει λίγο retcon το πρώτο.
Δεν νομίζω ότι το αδικώ το πρώτο. Δεν έγραψα το κείμενο υπό το πρίσμα καμίας νοσταλγίας. Το έγραψα μετά από νέο playthrough που μόλις τελείωσα (που σημαίνει ότι ήταν η 4-5η φορά που έπαιζα το πρώτο, η 3-4η φορά που έπαιζα το δεύτερο και η 2η φορά που έπαιζα το τρίτο Mass Effect).
Κι επειδή ξεκίνησα και νέο playthrough με FemShep renegade, σαν πρώτη εντύπωση θέλω απλά να σημειώσω ότι η ηθοποιός που εκφωνεί την θηλυκή εκδοχή του Shepard είναι μερικά σκαλιά ανώτερη από τον άντρα συνάδελφό της. Το αντρικό voice over είναι πολύ καλό, αλλά το γυναικείο είναι εξαιρετικό. Είναι πολύ πιο παθιασμένη, τεχνικά ανώτερη και με ένα πολύ ευπρόσδεκτο και ταιριαστό μιλιταρισμό στην ερμηνεία της. Ειδικά στις renegade ατάκες που επιλέγω σε αυτό το playthrough η γυναίκα σκίζει.
Πολύ ευχάριστη έκπληξη. Είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια και χαίρομαι που διαπιστώνω ότι ήταν όλα τους βασισμένα στη πραγματικότητα.
Για ρομάντζο, αυτή τη φορά, έχω ήδη αποφασίσει. Τέτοια γυναικάρα δεν αξίζει κανένας τους, οπότε μάλλον θα μείνω αφοσιωμένη στο καθήκον. Η μόνη που θα μπορούσε να την κουμαντάρει θα ήταν ίσως η Jack, αλλά είναι πολύ κλισέ να έχω μία τόσο δυναμική Shepard και να την κάνω ομοφυλόφιλη. Όχι ότι έχω κάποιο κόλλημα ή φετίχ με το να είναι ομοφυλόφιλη. Απλά, παραείναι κλισαδόρικο και λίγο με χαλάει. Θα δούμε. Αναλόγως που θα με πάνε οι συζητήσεις μου.
Πάντως, ήδη έχω γειώσει πολύ κόσμο. Η Ashley έμεινε παγωτό όταν της είπα "τι δουλειά έχεις εσύ το σκάφος μου" κι ο Kaidan μάλλον θα με βλέπει στους εφιάλτες του έτσι όπως τον μεταβολάρω σαν γεωτρύπανο όπου τον πετύχω.
Ωραιο κειμενο καταρχας, μου ηρθαν πολλες ευχαριστες αναμνησεις απο τη σειρα. Σε καποια σημεια συμφωνω, σε αλλα διαφωνω ωστοσο δεν εχει ιδιαιτερη σημασια καθως ειναι θεμα προσωπικων προτιμησεων.
Ενα πραγμα που θελω να θιξω ειναι οτι θεωρω λανθασμενο να βλεπουμε τα Mass Effect τοσο πολυ ως ξεχωριστες εμπειριες. Το Mass Effect ειναι ενας τιτλος, με το πρωτο να ειναι η αρχη με τον heavy expositional διαλογο και κειμενο, το δευτερο η μεση οπου εχουμε απελευθερωθει πλεον απο το στησιμο του κοσμου και 'παμε και κανουμε' και το τριτο το τελος, το οποιο μεσα στην επικοτητα του πρεπει και να 'μαζεψει' την ιστορια για το κλεισιμο.
Τα επιμερους κεφαλαια θεωρω οτι πρεπει να αντιμετωπιζονται ως κομματια ενος συνολου και οχι ξεχωριστα. Το κεντρικο θεμα της σειρας εξαλλου ειναι ενα, η μαχη με τους Reapers.
Υποθετω οτι ειναι πιο δυσκολο να το δει ετσι οποιος τα επαιξε στον καιρο τους 2-3 φορες το καθενα ωσπου να βγουν τα επομενα (εγω ασχοληθηκα οταν ειχαν βγει ολα και τα επαιξα διαδοχικα) και εστιαζει στις μεταξυ τους διαφορες ομως παιζοντας τα στο καπακι αποκομιζει κανεις την καλυτερη δυνατη εμπειρια.
Hats off λοιπον σε μια ασυλληπτα φιλοδοξη σειρα, που ομοια της ειναι εξαιρετικα αμφιβολο οτι θα ξαναδουμε.
ΥΓ. Ουτε εμενα χαλασε το τελος της σειρας
ωραια ολα τα μας εφεκτ ωραια αλλα το πρωτο με διαφορα το καλυτερο.....εχω δει ταινιες εχω διαβασει ολα τα βιβλια και απλα επιμενω πως το πρωτο ειναι μακραν το καλυτερο..... τα αλλα ουτε χειροβομβιδες δεν ειχαν ελεος μελλον και χαζομαρες μονο πιου και πιου και biotics . το πρωτο ηταν rpg και απλα μετα απο λιγες ωρες ΟΛΑ καναν ενα μαγικο κλικ!!!!!!!!!!!! επισης θελω να εχω μακο και να εξερευνω ............ δεν θελω τπτ αλλο..........