Το πιο άμεσο θέμα που θέτει ο τίτλος είναι αν το κυρίαρχο στοιχείο του είναι το gameplay ή η αισθητική. Παρά την επιτυχημένη προσπάθεια για το πρώτο, το δεύτερο είναι αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο. Είναι σαν ο Gustav Klimt (ή όποιος άλλος εκπρόσωπος της κεντροευρωπαϊκής Art Nouveau) να εικονογραφούσε τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, και ιδιαίτερα την Κόλαση, χρησιμοποιώντας μεσαιωνικά και αναγεννησιακά μοτίβα όπως αυτά αποτυπώνονται σε Ευαγγέλια, τοιχογραφίες και χαρακτικά. Το αποτέλεσμα είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα που δικαιώνει πλήρως την τόλμη της ομάδας, καθώς εμφυσά αμέσως πνοή και χαρακτήρα στον τίτλο. Είναι τόσο μαγευτικός ο κόσμος του Abyss Odyssey που η απουσία σεναρίου είναι εξοργιστική. Το μόνο που μαθαίνει ο παίκτης είναι πως έχουν ανοίξει τρεις πύλες προς την Άβυσσο, γεννημένη από τους εφιάλτες ενός χαμένου Warlock.
Συνδυάζει τη λογική των roguelike με αυτή των scrolling brawlers μέσα σε platform πίστες με εμφανή δάνεια στις μάχες από fighting games.
Η κεντρική ηρωίδα Katrien είναι και αυτή δημιούργημα του ίδιου νου αλλά μάχεται να φτάσει μέχρι το βάθος της Αβύσσου για τους δικούς της λόγους. Οι χαρακτήρες, οι εχθροί και ο διάκοσμος είναι πανέμορφα και προδιαθέτουν εντονότατα για μια εις βάθος περιγραφή και ένα αρμονικό σενάριο, που όμως δεν υπάρχει πουθενά. Η μόνη συνεισφορά είναι σελίδες από το ημερολόγιο του Warlock όπου περιγράφεται η ζωή του και τίποτε άλλο. Με το παιχνίδι κερδισμένο κατά κράτος στον τομέα της αισθητικής, ξεπερνώντας ακόμα και τίτλους όπως το Transistor, το Child of Light και το The Banner Saga, το μεγάλο στοίχημα είναι το gameplay. Η βασική δομή του Abyss Odyssey είναι αυτή ενός roguelike. Υπάρχουν τρεις δρόμοι προς την Κόλαση, με διαφορετικό βαθμό δυσκολίας ο καθένας, αλλά όχι ανεξάρτητοι - περνώντας από την κατάλληλη είσοδο ο παίκτης μπορεί να ακολουθήσει τη διαδρομή που θέλει ώστε να επισκεφθεί σημαντικά δωμάτια, που σημειώνονται με ένα ειδικό σύμβολο. Κάθε φορά που ξεκινά το παιχνίδι η δομή της Αβύσσου και οι περιοχές αλλάζουν, ενώ με το θάνατο του παίκτη χάνεται ο εξοπλισμός αλλά μένουν τα χρήματα και η εμπειρία.
Όταν η Katrien πεθάνει ξεκινά από την αρχή ή από ένα checkpoint που έχει ενεργοποιήσει αν κουβαλά ένα ειδικό token. Η φιλοσοφία είναι αυτή των συνεχών runs ώστε να ξεκλειδωθούν επιπλέον playable χαρακτήρες, μυστικά και να αποκτηθεί εμπειρία - και εδώ αξίζει να σημειωθεί πως, πέρα από τα τρία βασικά πρόσωπα που αποκτούνται σχετικά άμεσα, ο παίκτης ξεκλειδώνει και πληθώρα εχθρών και άλλων χαρακτήρων, ο καθένας με πλήρες σετ ξεχωριστών κινήσεων. Η διάρκεια μιας πλήρους ολοκλήρωσης δεν είναι σταθερή και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά μειώνεται σημαντικά όσο βελτιώνεται ο παίκτης. Υπάρχουν επίσης πολλά στοιχεία μικρότερης σημασίας: εμβόλιμα επίπεδα όπου ο παίκτης χειρίζεται έναν εχθρό και αν νικήσει τους αντιπάλους του τον ξεκλειδώνει, διαφορετικά όπλα για καθέναν από τους τρεις βασικούς χαρακτήρες και μια μεγάλη συλλογή αντικειμένων προς αγορά, ένας κιθαρίστας - σκελετός που ανταμείβει τις χρηματικές προσφορές με εμπειρία, στρατιώτες που βοηθούν στις μάχες αν ενεργοποιηθεί ένα checkpoint με token, αν ο παίκτης χάσει ένας στρατιώτης παίρνει τη θέση του και αν φτάσει μέχρι το επόμενο checkpoint ο χαρακτήρας επανέρχεται και διάφορες μικρές ευχάριστες λεπτομέρειες. Η μάχη είναι πολύ κοντά σε αυτή ενός fighting game και η προσοχή που έχει δοθεί στο άψογο και ομαλότατο animation δεν είναι καθόλου τυχαία. Δεν υπάρχουν περίπλοκες ειδικές κινήσεις αλλά η μάχη βασίζεται στο σωστό συγχρονισμό και συνδυασμό άμυνας, αποκρούσεων και επιθέσεων, όπου παίζει μεγάλο ρόλο το frame του animation τόσο του παίκτη όσο και του αντιπάλου.
Υπάρχει μια ποικιλία απλών επιθέσεων, κινήσεων αποφυγής, αμυνών και αλμάτων. Οι ειδικές επιθέσεις εκτελούνται άμεσα και δένουν σωστά με τις απλές επιθέσεις, επιτρέποντας αλυσίδες χτυπημάτων που γίνονται αρκετά θεαματικές. Υπάρχουν έξι ειδικές κινήσεις για κάθε χαρακτήρα που ανακαλύπτονται μέσα στο παιχνίδι, εκ των οποίων τρεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν άμεσα και αν ο παίκτης επιθυμεί άλλο συνδυασμό τους μπορεί να τις αλλάξει σε ένα shrine. Θεμελιώδης είναι η ύπαρξη των cancels, ενός μηχανισμού που επιτρέπει τη διακοπή των animation και τον ταχύτατο συνδυασμό κινήσεων. Ο παίκτης έχει στη διάθεσή του από ένα μέχρι τρία cancels που ανανεώνονται αν μείνει ακίνητος για μισό δευτερόλεπτο (πράγμα που σημαίνει πως μπορούν να χρησιμοποιούνται συχνότατα), και δαπανώντας τα μπορεί πχ να παρακάμψει το stun μετά από χτύπημα και να σηκωθεί αμέσως, ή να διακόψει το animation μιας επίθεσης πηδώντας αμέσως στην επόμενη κίνηση, χωρίς απαραίτητα να καταγραφεί χτύπημα. Οι αποκρούσεις βασίζονται στο σωστό συγχρονισμό και εντάσσονται ανάλογα στο σύστημα μάχης.
Για να αποτραπεί η κατάχρηση υπάρχει μια σειρά παραμέτρων σαν αντίβαρο που δεν επιτρέπουν άπειρα combos ή διαρκή επανάληψη της ίδιας κίνησης. Εκ πρώτης όψεως, και για τον αμύητο σε ανάλογους τίτλους, ο χειρισμός είναι αργός και άγαρμπος. Λίγη προσοχή όμως, και γρήγορη κατανόηση πως το συνεχές κλικ δεν οδηγεί πουθενά, αποκαλύπτει μηχανισμούς με βάθος και προσεκτικά δουλεμένους. Το καλύτερο στοιχείο είναι πως η επένδυση στην εκμάθηση του χειρισμού δεν είναι προαιρετική μα είναι απαραίτητη για να αντιμετωπιστούν τα τέρατα της Αβύσσου, ειδικά καθώς το button mashing και φτηνές τακτικές εν γένει δεν αποδίδουν. Η τεχνητή νοημοσύνη λειτουργεί ομαδικά και ενίοτε συνδυάζοντας ειδικές κινήσεις ενώ δεν έχει ενδοιασμούς να επιτεθεί μαζικά αλλά χωρίς να κλέβει και να βασίζεται μόνο στους αριθμούς.
Από την περιγραφή της μάχης θα έχει γίνει αντιληπτό ένα βασικότατο πρόβλημα της έκδοσης για PC: ο χειρισμός όχι μόνο είναι βασισμένος σε χειριστήριο (ακόμα και στα μενού εκμάθησης οι ενδείξεις είναι αυτές ενός controller) αλλά ο τίτλος σχεδόν δεν παίζεται με πληκτρολόγιο και ποντίκι, για τους ίδιους λόγους που δεν παίζεται και ένα σοβαρό fighting game ή τα Dark/Demon Souls. Οι συνεχείς συνδυασμοί, ταυτόχρονα πατήματα και ακολουθίες που απαιτούνται απλά δε γίνεται να υλοποιηθούν από όσους δεν είναι πιανίστες ή ιδιαίτερα εξασκημένοι. Απεναντίας, με controller ο τίτλος ρέει απροβλημάτιστα και ομαλά. Ένα άλλο πρόβλημα είναι το ελλιπέστατο tutorial και η εκνευριστικότατη περιγραφή των κινήσεων στο τμήμα "How to play" με σύμβολα χειριστηρίου. Πέρα από τις ιδιαιτερότητες των PC, το Abyss Odyssey πέφτει θύμα της ίδιας της φιλοδοξίας του. Ο συνδυασμός τόσων ετερόκλητων ειδών έχει οδηγήσει σε συμβιβασμούς που καταλήγουν σε έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή ο οποίος δεν ικανοποιεί πάντα. Το platform στοιχείο είναι στην καλύτερη περίπτωση υποτονικό, αποτελούμενο από τρέξιμο και απλά άλματα. Τα επίπεδα είναι μικρά σε μέγεθος, χωρίς μυστικά, διακόπτες, εξερεύνηση άξια λόγου, αίσθηση ρυθμού ή έστω κάποια ιδιαιτερότητα του είδους και ακόμα και για τα μέτρα ενός side-scrolling brawler είναι αδιάφορα.
Υπάρχει ο εκάστοτε έμπορος ή NPC, το εκάστοτε shrine, το εκάστοτε κλειδί και μέχρις εκεί. Ορισμένες φορές επίσης η κλίμακα του χώρου φαίνεται να είναι "λάθος". Το κλασσικό φαινόμενο των μεγάλων μοντέλων που προεξέχουν από μικρές πλατφόρμες είναι εμφανέστατο ενώ γενικά η αίσθηση είναι πως ή οι χαρακτήρες είναι πολύ μεγάλοι ή ο περίγυρος πολύ στενάχωρος. Αυτό εντείνεται και από το ότι κατά τη μάχη η περιοχή φράζεται αριστερά και δεξιά, οπότε όλοι κινούνται σε μια περιορισμένη περιοχή. Σε co-op mode αυτό μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα, ειδικά όταν οι συνεργάτες καταλήξουν να χτυπούν κατά λάθος ο ένας τον άλλο. Ένα σημαντικό ζήτημα είναι αυτό των στόχων και πώς συντηρείται το ενδιαφέρον μέσα στη διαρκή επανάληψη των runs. Ο παίκτης ουσιαστικά παίζει για να ξεκλειδώσει όλους τους χαρακτήρες, και πέραν αυτού το μόνο κίνητρο είναι η απόλαυση που προσφέρει το σύστημα μάχης και η αισθητική.
Από την περιγραφή της μάχης θα έχει γίνει αντιληπτό ένα βασικότατο πρόβλημα της έκδοσης για PC: ο χειρισμός όχι μόνο είναι βασισμένος σε χειριστήριο.
Περισσότεροι βραχυπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι θα ήταν σίγουρα ευπρόσδεκτοι, είτε σαν collectibles είτε σαν unlockables. Μιλώντας γενικότερα, η αίσθηση που αποπνέει ο τίτλος είναι αυτή όχι του κακοφτιαγμένου μα του ατελούς. Όλα τα στοιχεία του πλην της αισθητικής και της μάχης δίνουν την ανάγλυφη εντύπωση πως και θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι καλύτερα ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι που το ίδιο το παιχνίδι θέτει για τον εαυτό του. Για παράδειγμα, χωρίς να είναι απαραίτητα αρνητικό, τα στοιχεία customization και ο εξοπλισμός είναι πολύ πιο κοντά σε αυτά ενός action παρά ενός απλού RPG. Περισσότερο βάθος θα βάραινε αδικαιολόγητα το παιχνίδι, μα θα μπορούσε να είχε γίνει πιο ελκυστική και πλούσια ενσωμάτωση (πχ με τη μορφή drops ή με την εισαγωγή περισσότερων usable items) από το κλασσικό "προχωρώ και τυχαία βρίσκω ένα shrine/ έμπορο με καλύτερο όπλο".
Το Abyss Odyssey είναι ένα ιδιαίτερο δημιούργημα που είχε ανάγκη είτε από περισσότερο χώρο να εξελίξει και να εμβαθύνει στα ετερόκλητα στοιχεία του είτε ένα γενναίο συμμάζεμα ώστε να μείνουν τα στοιχειώδη. Το σύστημα μάχης είναι ιδιαίτερα προσεγμένο, καινοτόμο και με πολύ ωραίες ιδέες (αφήνοντας στην άκρη την υλοποίηση για πληκτρολόγιο - ποντίκι) αλλά παραμένει στα πλαίσια ενός πολύ περίπλοκου brawler παρά τα δάνεια από καθαρά fighting games. Ο εξοπλισμός, οι κινήσεις και η ροή του τίτλου είναι ικανοποιητικά αλλά όχι στα επίπεδα του Rogue Legacy ή του Spelunky, ενώ το θέμα του κινήτρου είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό - για πολλούς δε θα υπάρξει, όχι επειδή δεν είναι καλό σα roguelike αλλά δεν υπάρχει ποικιλία στους στόχους και στο gameplay. Το πιο αδύνατο τμήμα, το platforming και η εξερεύνηση, θα μπορούσε να συνεισφέρει πολλά περισσότερα δίνοντας ένα εξαιρετικό Metroidvania αλλά φευ. Απεναντίας οι πίστες είναι ομοιόμορφες, σχεδιαστικά αδιάφορες και αφαιρούν πολλή από τη διασκέδαση . Πλην των μαχών δεν υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι μετριότατο. Παρόλα αυτά, το πρόσημο είναι θετικό.
H αισθητική είναι πραγματικά πανέμορφη και σπανιότατα έχει εμφανιστεί κάτι παρόμοιο στα video games. Ο κόπος του παίκτη ανταμείβεται μέσω της εκτέλεσης όμορφων combos βασισμένων σε καθαρή τεχνική και εξάσκηση, καθώς το σύστημα μάχης βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ικανότητα. Η μάχη έχει βάθος, απαιτεί ταχύτητα και γρήγορη σκέψη και άψογη εκτέλεση. Τέλος, από μόνος του ο πειραματισμός είναι αρκετός λόγος να ασχοληθεί κανείς με τον τίτλο, και δε θα βγει ζημιωμένος. Οι ιδιομορφίες του είναι και η γοητεία του, και για την ακρίβεια πρόκειται για κάτι μοναδικό και κυρίως λειτουργικότατο. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία που χρήζουν βελτίωσης και θα μπορούσαν να λειανθούν, αλλά το πείραμα είναι στη βάση του επιτυχημένο και οπτικά εντυπωσιακό. Για αυτό και μόνο αξίζει την προσοχή του μερακλή παίκτη, ο οποίος θα ανταμειφθεί.
Κρίμα που δεν το βγάλαν για Vita ή PS4