Στον κόσμο του παιχνιδιού, που αποτελεί μικρογραφία της τότε γαλλικής επικράτειας, ο παίκτης είναι ένας ακόμη μισθοφόρος και οι σημαίνουσες προσωπικότητες είναι μέρος του τοπίου, ενίοτε και κομπάρσοι. Ως μισθοφόρος ο παίκτης αναλαμβάνει αποστολές που τον περιμένουν σε τοπική ταβέρνα (γιατί έτσι ξεκινούν πάντα οι στρατιωτικές επιχειρήσεις -με μπεκρή μεζέ-), χωρίς να έχει την παραμικρή υποχρέωση προς τη μία ή την άλλην πλευρά. Βοηθήσατε τους Άγγλους την προηγούμενη φορά; Ώρα να δώσετε μια ώθηση στους Γάλλους για να μην αισθάνεστε ότι κάνετε το ίδιο και το ίδιο. Δεν έχει καμία σημασία, ούτε και επηρεάζει πρακτικά τον κόσμο. Βέβαια η βασική ιδιαιτερότητα του τίτλου φαίνεται μονομιάς στο πεδίο της μάχης.
Το Bladestorm Nightmare εστιάζει στον όχι και τόσο Εκατονταετή Πόλεμο μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας, το τελευταίο ουσιαστικά "πραγματικό" επεισόδιο στην εμμονή της δυναστείας των Plantegenet.
Ο παίκτης ελέγχει μεν ένα χαρακτήρα αλλά αυτός δεν έχει καμία σχέση με τις νόρμες των τίτλων Musou. Δεν έχει εντυπωσιακά combos, είναι μάλλον άχρηστος ως μεμονωμένος μαχητής και το ζητούμενο είναι να βρει γρήγορα μονάδα πεζικού, τοξοτών ή ιππικού και να ενταχθεί σε αυτήν. Τότε αναλαμβάνει ουσιαστικά τον έλεγχο του συνόλου της μονάδας, ορίζοντας κατεύθυνση, δίνοντας εντολές για τις βασικές αλλά και τις ειδικές επιθέσεις. Κυρίως για τι πρώτες βέβαια αφού οι υπόλοιπες έχουν cooldown μετά τη χρήση τους και προφανώς η αξιοποίησή τους χρειάζεται λίγη σκέψη παραπάνω και είναι σε θέση να κάνει τη διαφορά. Δεν υπάρχει χώρος για button mashing, αλλά χρειάζεται να γίνει ένα βήμα πίσω και ελαφρώς, πολύ ελαφρώς, πιο τακτική σκέψη. Ισχύει ο γενικός κανόνας ότι το πεζικό πλεονεκτεί έναντι τον τοξοτών, οι τοξότες έναντι του ιππικού και το τελευταίο έναντι του πεζικού. Ο παίκτης μπορεί, όποτε κρίνει ή όποτε απλά διαλύεται η μονάδα που ελέγχει, να μετακινηθεί σε άλλη, ανάλογα με την περίσταση. Στην πραγματικότητα μπορεί να ελέγχει έως και τέσσερις αξιωματικούς στο πεδίο της μάχης, μεταξύ των οποίων μεταπηδά.
Ο παίκτης ελέγχει μεν ένα χαρακτήρα αλλά αυτός δεν έχει καμία σχέση με τις νόρμες των τίτλων Musou.
Μια διαφορά της νέας έκδοσης έναντι της παλιάς είναι ότι υπάρχει περιθώριο να χρησιμοποιηθούν commanders που έφτιαξαν άλλοι παίκτες με το λεπτομερέστατο character creator, αλλά και να αποσταλούν εκείνοι του παίκτη σε άλλους για εξασφάλιση περισσοτέρων χρημάτων. Το χρήμα φέρνει αναβαθμίσεις σε κάθε είδος μονάδας και βελτιώνει την κατάσταση στο πεδίο της μάχης. Όχι όμως τα προβλήματα της τελευταίας. Στη βασανισμένη Γαλλία υπάρχουν δύο είδη αποστολών. Εκείνες που σχετίζονται με το story campaign και εκείνες που υπάρχουν για grind. Για κάποιον άγνωστο λόγο οι δεύτερες επιβάλλουν περιορισμό δέκα λεπτών για την ολοκλήρωσή τους, ζήτημα που δεν υφίσταται στο story missions. Το ωφέλιμο δεκάλεπτο είναι πρόβλημα ουσίας διότι ο χάρτης είναι ανοιχτός, τεράστιος (με καλό draw distance αλλά pop in για τις μονάδες) και οι αποστάσεις που πρέπει να καλυφθούν μεγάλες. Αν λοιπόν μια διαδρομή προς το επόμενο φρούριο που πρέπει να καταληφθεί διαρκεί 2-3 λεπτά, χαθεί η μονάδα του παίκτη στη μάχη και όλες οι κοντινές δεν ανήκουν στην κατάλληλη κατηγορία (το αν έχει ο παίκτης τις σωστές μονάδες για την περίσταση υποδεικνύεται με συγκεκριμένα σύμβολα πάνω από τους εχθρούς), μόνο το μπρος-πίσω αρκεί για να πάει όλη η αποστολή στράφι. Μέσα σε όλα, ό,τι και να καταφέρει ο παίκτης στη μάχη, η επίπτωση στην ευρύτερη σύγκρουση είναι μηδενική. Κατακτήσατε την Aquitaine; Δεν μας νοιάζει. Στην επόμενη αποστολή εξακολουθεί να είναι στα χέρια που θέλουμε εμείς. Ο παραλογισμός δίνει και παίρνει, γεγονός λυπηρό αφού, όντως, η κεντρική ιδέα διαφέρει αρκετά από το κλισέ ενός τίτλου Musou και θα μπορούσε κάλλιστα να μετουσιωθεί σε πραγματική, αν και ενδιάμεση, λύση για τους νοσταλγούς του Kessen.
Το χρήμα φέρνει αναβαθμίσεις σε κάθε είδος μονάδας και βελτιώνει την κατάσταση στο πεδίο της μάχης.
Όσο για τον υπότιτλο του παιχνιδιού, υποδεικνύει την προσθήκη του Nightmare Mode. Εδώ υποτίθεται ότι η σφοδρότητα της ιστορικής διαμάχης είναι τέτοια που ανοίγει πύλη προς τον κόσμο των δαιμόνων. Πρόκειται για απλή δικαιολογία ώστε να μπουν στο παιχνίδι δράκοι, Χάροι και λοιπές μονάδες. Δεν επιβαρύνουν αφού έτσι κι αλλιώς όλα είναι αρκετά παράλογα από μόνα τους. Τουλάχιστον σε αυτό το mode δεν υπάρχει ο άχαρος χρονικός περιορισμός του πρωτοτύπου και ο παίκτης έχει αρκετό χρόνο για να καταλάβει εγκαταστάσεις, να εξοντώσει του αξιωματικούς που τις ελέγχουν κ.λπ. Συν τοις άλλοις κάθε φορά που καταλαμβάνουν κάποιο φρούριο σε αυτό το mode, ακολουθεί προσπάθεια ανακατάληψης από τον εχθρό και κάπως έτσι οι εξελίξεις είναι κάπως πιο έντονες. Το Nightmare Mode είναι το "καλό" πρόσωπο του τίτλου. Είναι διαθέσιμο από την αρχή, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι έξυπνο να απασχοληθεί άμεσα με αυτό ο παίκτης, διότι απαιτείται μια κάποια πρόοδος στο levelling για να υπάρχει ελπίδα. Η πρόοδος στο main game μεταφέρεται πάντως στον "εφιάλτη", ενώ το ίδιο ισχύει και στην πρόοδο που ίσως να είχαν κάνει κάποιοι στην πρωτότυπη έκδοση του PS3. Το ότι η μεταφορά αυτή είναι εφικτή δείχνει πόσο ίδιο είναι το Bladestorm Nightmare, ακόμη και τεχνικά, με τον τίτλο του 2007, υπογραμμίζοντας, πιο ουσιαστικά κι από τον τεχνικό τομέα, ότι πρόκειται για ένα από τα πιο περίεργα ports που θα μπορούσε να σκαρφιστεί κανείς.
Το Baldestorm Nigthmare είναι επίκτητο γούστο, τώρα όπως και το 2007. Δεν είναι όμως η παραλλαγή στη συνταγή Musou που ψάχνετε. Αυτή η προσπάθεια ίσως και να μην έγινε ποτέ στα σοβαρά.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity