Πρώτο βράδυ: Μάλλον άναψα πολύ νωρίς το δαυλό και κάτι με κατασπάραξε με το που κλείσανε τα «φώτα». Δεν πειράζει, πάμε ξανά από την αρχή!
Πρώτη μέρα: Νιώθω πανέτοιμος: Μάζεψα πετρούλες, ξύλο, άχυρα, έφτιαξα μέχρι και μία παγίδα για να πιάσω κάνα λαγό ώστε να αντιμετωπίσω και την πείνα της επόμενης μέρας.
Τρίτη μέρα: Δεν ήταν μάλλον πολύ καλή επιλογή να τα βάλω με την αράχνη κρατώντας ένα τσεκούρι και μία αξίνα. Πέθανα στο άψε σβήσε και τώρα… πάλι από την αρχή; OK, let’s do this.
Πρώτη μέρα (για δέκατη φορά): Αυτή τη φορά είμαι αποφασισμένος, θα τα κάνω όλα σωστά. Ξέρω τι πρέπει να προσέχω, θα φτιάξω και κάποια όπλα, θα εξερευνήσω τα πάντα με απόλυτη επιτυχία.
Δέκατη πέμπτη μέρα: Alchemy, upgrades, σεντούκια για να κρατάω μερικές «καβάτζες», μπόλικες παγίδες, χωράφια για να καλλιεργώ κολοκύθια και καρότα… τα πάντα όλα! Ίσως να βάλω και μερικά δεντράκια να φυτρώσουν κοντά στη βάση μου μιας και βλέπω ότι έχω ρημάξει τη δασική έκταση γύρω μου.
Δέκατη ένατη μέρα: Τα δεντράκια που με τόση αγάπη φύτεψα, ζωντάνεψαν και με κυνήγησαν εκτός βάσης. Βασικά, με κυνηγούσαν συνεχώς και χωρίς οίκτο, με αποτέλεσμα να πέσω πάνω σε κάτι άλλα τέρατα τα οποία και με αποτελείωσαν… Τώρα πρέπει να ξεκινήσω ΤΑ ΠΑΝΤΑ από την αρχή… Κυριολεκτικά από το μηδέν….
Το παραπάνω ημερολόγιο θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει την εμπειρία όλων των παικτών που δοκίμασαν την τύχη τους με το Don’t Starve. Εδώ και δυόμιση χρόνια, ο αφιλόξενος κόσμος της Klei καταβροχθίζει τους ήρωες χωρίς οίκτο, όπως ακριβώς θα έπρεπε να γίνεται σ’ ένα roguelike-survival game. Όσα χαμόγελα και αν προκαλούν τα φαντάσματα, η φυλή ανθρωπόμορφων γουρουνιών και η γενικότερη αισθητική α λα Tim Burton, η λέξη survival ανακυκλώνεται συνεχώς στο μυαλό του χρήστη. Τα πάντα μπορούν να τον σκοτώσουν, δεν έχει ιδέα για το που ακριβώς βρίσκεται σε αυτόν τον randomly generated χάρτη και η εξερεύνηση της περιοχής ενδεχομένως να αποφέρει μπόλικες «αρνητικές» εκπλήξεις.
Η ιστορία έχει την πλάκα της, αλλά δεν παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο και ξεχνιέται άμεσα μετά το τρίτο wipe. Οι developers δεν προσφέρουν καν κάποιο tutorial στον παίκτη, τον πετούν κατευθείαν στα βαθιά. Σε αυτό το αρρωστημένο και σουρεαλιστικό περιβάλλον, ο κεντρικός ήρωας βρίσκεται κυριολεκτικά μόνος του. Για αρχή, βρίσκεται στην αναζήτηση απλών πρώτων υλών με σκοπό να καταπολεμήσει την πείνα, το σκοτάδι και αργότερα τους πραγματικούς εχθρούς. Το Don’t Starve δεν προσφέρει μονάχα τεράστια γκάμα κινδύνων, αλλά και πάρα πολλές διαφορετικές ύλες με τις οποίες μπορούν να δημιουργηθούν πάμπολλα πράγματα. Από περίεργα φαγητά που χορταίνουν το στομάχι και το νου, μέχρι τις επιστημονικές και αλχημιστικές μηχανές που θα ανοίξουν νέες καρτέλες με όπλα, items και συσκευές. Παίκτες οι οποίοι αρέσκονται στο να φτιάχνουν μία βάση με τοίχους, πατώματα και διάφορα εργαλεία θα συναντήσουν μια περίεργη ομορφιά σε αυτόν τον εφιαλτικό κόσμο, ακόμη και αν δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ τους με το Minecraft ή με κάποιο άλλο παιχνίδι που να φέρνει σε Don’t Starve.
Όσα χαμόγελα και αν προκαλούν τα φαντάσματα, η φυλή ανθρωπόμορφων γουρουνιών και η γενικότερη αισθητική α λα Tim Burton, η λέξη survival ανακυκλώνεται συνεχώς στο μυαλό του χρήστη.
Αυτή η αίσθηση του «χτίζω και δημιουργώ» δίνει άλλη διάσταση σ’ ένα παιχνίδι που δεν συγχωρεί. Κυριολεκτικά, δεν συγχωρεί. Αυτός είναι και ο περίεργος τομέας ο οποίος λειτουργεί σαδιστικά στον υπέρτατο βαθμό. Υπάρχουν τομείς οι οποίοι στέκονται κατά κάποιον τρόπο ως εμπόδιο προς την ολοκληρωμένη εμπειρία. Το γεγονός ότι ο χρήστης πρέπει κάθε φορά που ξημερώνει να συλλέγει συνεχώς πέτρες, κλωνάρια, μούρα, κοπριά και παράλληλα να προσέξει μην πέσει πάνω σε λύκους ή να μην ενοχλήσει κατά λάθος τα βουβάλια, λειτουργεί ανασταλτικά για κάποιον που θέλει να δει πώς λειτουργούν όλα τα upgrades ή να εξερευνήσει λίγο παραπάνω τον κόσμο. Η διάρκεια της μέρας σε συνδυασμό με την υψηλή δυσκολία του Don’t Starve, καλλιεργούν ένα συνεχές αίσθημα βιασύνης, αφού στο μυαλό του παίκτη κυριαρχεί η σκέψη «μην απομακρυνθώ πολύ από τη βάση μου για να προλάβω το σκοτάδι». Πρόκειται για συναίσθημα που είναι τέλειο για την ατμόσφαιρα του τίτλου, αλλά θα μπορούσε να προσαρμοστεί λίγο καλύτερα ώστε να μη χρειάζονται 10 ώρες, αντί για 2, για να χτιστεί μία σοβαρή βάση.
Το Don’t Starve δεν προσφέρει μονάχα τεράστια γκάμα κινδύνων, αλλά και πάρα πολλές διαφορετικές ύλες με τις οποίες μπορούν να δημιουργηθούν πάμπολλα πράγματα.
Η ανάπτυξης της βάσης και των upgrades είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για να αντέξει κανείς το χειμώνα και τους αμέτρητους κινδύνους. Σ’ έναν τίτλο όπου το health system μοιάζει στην αρχή να’ ναι εντελώς broken (οι βασικές τροφές αναπληρώνουν τη “health bar” του ήρωα με το σταγονόμετρο), οι έμπειροι παίκτες αρχίζουν και δημιουργούν διάφορους μηχανισμούς άμυνας. Ένα δόρυ, μία πανοπλία (από…άχυρα), κάτι που να δίνει μια αίσθηση «ασφάλειας». Βέβαια, εφόσον αποφασιστεί να ριχτεί κάποιος στην μάχη μ’ ένα απλό τέρας κατά τη διάρκεια των πρώτων 10-20 ημερών, θα πρέπει να ετοιμαστεί γι’ αυτό που θα ακολουθήσει ακόμη και αν βγει νικητής. Χαμηλή ζωή και ψυχολογικά προβλήματα. Δεν πρόκειται για κάποιο inside joke, αλλά για την πραγματικότητα: αν πέσει πολύ χαμηλά η μπάρα της ψυχικής κατάστασης του χαρακτήρα, εκείνος αρχίζει και βλέπει «πλάσματα» και σκιές. Οι οποίες φυσικά και θα τον αποτελειώσουν κάποια στιγμή.
Οπότε, αντί να αφεθεί ο τρελός στην τρέλα του, ο χρήστης αναζητεί μανιτάρια που ενδεχομένως θα του ανεβάσουν κάποια stats (εφόσον τα μαγειρέψετε) ή κάποια απασχόληση στη δημιουργία νέων συσκευών και μικρών κτηρίων, αποφεύγοντας παράλληλα οποιαδήποτε σύγκρουση. Ο βαθμός δυσκολίας και οι τρεις βασικές ενδείξεις της «πείνας», «παραφροσύνης» και «ζωής» απαιτούν έναν πολυμήχανο χρήστη. Το μικρό χρονικό περιθώριο που δίνεται στον παίκτη ώστε να κινηθεί ελεύθερα στον κόσμο τον ωθεί μερικές φορές σε νέα, δημιουργικά σχέδια. Αντί να μοιράζει παγίδες για λαγούς και μετά να τους συλλέγει κάθε μέρα έναν-έναν, μήπως θα ’ταν καλύτερο να ξεκινήσει και καλλιέργεια λαχανικών μέσα στη βάση του, η οποία θα τον διευκόλυνε κάθε δεύτερη μέρα; Μέσα σε αυτό το άκρως survival concept, ο χρήστης αρχίζει και φτιάχνει σχέδια και timetables στο μυαλό του για να εξοικονομήσει χρόνο και να προχωρήσει σε όσο το δυνατόν πιο ασφαλείς επιλογές. Από ένα σημείο και μετά όμως, η αρρωστημένη αισθητική του Don’t Starve βάζει περίεργες ιδέες. Τα upgrades που δεν θα φτιαχτούν ποτέ αν δεν βρεθούν νέες, περίεργες πρώτες ύλες, οι περιοχές που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη (στις οποίες βρίσκονται προφανώς τα νέα υλικά), οι μυστήριες σκουληκότρυπες, όλα αυτά δεν γίνεται να προσπεραστούν από τον παίκτη έτσι απλά. Ο κόσμος του Don’t Starve ψιθυρίζει στο αυτί του παίκτη «να πάει και λίγο παραπέρα». Να σκάψει τους τάφους στο διπλανό νεκροταφείο για να βρει θησαυρούς, ακόμη και αν ξέρει ότι κατά 99% δεν είναι και τόσο…καλή ιδέα. Υπάρχει μια περίεργη ίντριγκα στον αέρα. Ίντριγκα και μία περιέργεια που θα πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων τις μπόλικες ώρες που επένδυσε κάποιος γι’ αυτόν το γύρο.
Η μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να πάρει κανείς παίζοντας το Don’t Starve έρχεται με την εύρεση ενός Touch Stone που βρίσκεται «κάπου» σε αυτόν τον αχανή κόσμο και το οποίο θα δώσει στον παίκτη δεύτερη ευκαιρία με νεκρανάσταση εφόσον πεθάνει. Βέβαια, το Touch Stone είναι μίας χρήσεως (συνολικά υπάρχουν δύο Touch Stones στον κόσμο), οπότε ουσιαστικά πρόκειται για αναβολή του αναπόφευκτου, δηλαδή του θανάτου, ο οποίος είναι αμείλικτος και θα ωθήσει τον παίκτη σ’ ένα αφιλόξενο και σκληρό restart του παιχνιδιού. Πρόκειται για το πιο βίαιο trial & error που θα συναντήσει κανείς σε video game. Κανένας δεν μπορεί να παρεξηγηθεί αν μετά την 10η, 20η, 50η προσπάθεια αποφασίσει να πετάξει το Wii U GamePad από το μπαλκόνι. Να σημειωθεί ότι γι’ άλλη μια φορά το Wii U GamePad αξιοποιήθηκε ελάχιστα και με τον πλέον προβλέψιμο τρόπο.
Η διάρκεια της μέρας σε συνδυασμό με την υψηλή δυσκολία του Don’t Starve, καλλιεργούν ένα συνεχές αίσθημα βιασύνης, αφού στο μυαλό του παίκτη κυριαρχεί η σκέψη «μην απομακρυνθώ πολύ από τη βάση μου για να προλάβω το σκοτάδι».
Το Wii U δεν προσφέρει κάτι καινοτόμο ή διαφορετικό συγκριτικά με τις υπόλοιπες εκδόσεις. Ακόμα και το Off-TV Play παρουσιάζει δυσκολία στην ανάγνωση των περιγραφών των items, μιας και οι γραμματοσειρές είναι (γενικότερα) μικρές. Αυτό που απογοητεύει είναι επίσης η απουσία κάποιου χειρισμού/επιλογής με τη βοήθεια του stylus, κάτι που φάνταζε πολύ χρηστικό για πιο ενδιαφέρουσα πλοήγηση με Gamepad και stylus στο βασικό menu. Από εκεί και πέρα, το μόνο “εξτραδάκι” που υπάρχει είναι η δυνατότητα να έχετε το χάρτη του κόσμου στην οθόνη του GamePad ενώ παίζετε κοιτώντας στην τηλεόραση. Ειδικά για τις στιγμές όπου θα ξεχαστείτε κυνηγώντας μία γαλοπούλα με αποτέλεσμα να βρεθείτε σε κάποιο άγνωστο, απομακρυσμένο μέρος ενώ πέφτει το σκοτάδι, ο mini-χάρτης είναι ό,τι πρέπει για να βρείτε γρήγορα το δρόμο προς τη βάση σας.
Ο βαθμός δυσκολίας και οι τρεις βασικές ενδείξεις της «πείνας», «παραφροσύνης» και «ζωής» απαιτούν έναν πολυμήχανο χρήστη.
Το Reign of Giants expansion συμπεριλαμβάνεται στο πακέτο της έκδοσης για την κονσόλα της Nintendo, επέκταση που προσφέρει έξτρα ώρες διασκέδασης στους πιο έμπειρους παίκτες (νέα bosses, items, εχθροί, περιοχές και εποχές!). To πολυαναμενόμενο multiplayer expansion Don’t Starve Together δεν υπάρχει για την ώρα ως επιλογή στο eShop του Wii U και ελπίζουμε να προστεθεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Θα ήταν πολύ κρίμα αν δεν έφτανε το συγκεκριμένο πακέτο επέκτασης στα χέρια των κατόχων του οικιακού συστήματος της «Ninty» και θα έκανε κακό στην έκδοση του Wii U, από τη στιγμή που μιλάμε για παιχνίδι που διατίθεται πολύ φθηνά στο Steam και έχει ελάχιστες απαιτήσεις. Εν τέλει, τι μπορεί να πει κανείς για την έκδοση του Don’t Starve στο Wii U; Όσοι το έχουν ήδη αγοράσει σε κάποιο άλλο σύστημα και συγκεκριμένα στο PC, δεν θα χάσουν κάτι από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική καινοτομία στην έκδοση του Wii U. Οι κάτοχοι της κονσόλας, οι οποίοι δεν είχαν την τύχη (ή μήπως ατυχία;) να δοκιμάσουν τον εν λόγω τίτλο και γενικότερα τα…νεύρα και την υπομονή τους, καλό θα ήταν να το κοιτάξουν αφού πρόκειται για έναν πραγματικά ιδιαίτερο τίτλο.
Η Klei Entertainment κατάφερε και δημιούργησε τίτλο με προβλήματα αλλά και με αρκετές αρετές, ένα σαδιστικό concept που θα κάνει το χρήστη να βλέπει σκιές στο δωμάτιο του εξαιτίας της «ψυχικής κατάστασής» του μετά το δέκατο όγδοο wipe επειδή έφαγε το λάθος μανιτάρι. Την ίδια στιγμή όμως, θα τον κάνει να επιστρέψει στον αφιλόξενο κόσμο του, να υποστεί το εν μέρει τραγελαφικό health system και να δοκιμάσει ξανά να πάει λίγο παραπέρα, να ανακαλύψει επιτέλους κάποιο boss, να βρει νέο θησαυρό και γενικότερα να δοκιμάσει τις ικανότητές του στο ιδιόμορφο survival game με τον τίτλο “Don’t Starve”. Για πόσο καιρό (ή λεπτά) θα μπορέσει όμως να χαρεί τα επιτεύγματά του ο χρήστης, πριν χάσει τα πάντα επειδή έκανε ένα miss click ή επειδή αφαιρέθηκε για λίγο; Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του τίτλου ο οποίος δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στους παίκτες να ανακαλύψουν τους κρυμμένους in-game θησαυρούς του, αδικώντας κατά κάποιον τρόπο τη δουλειά που έριξαν οι developers για τη δημιουργία αυτού του κόσμου.
Πολύ καλή παρουσίαση Έκτορα, εξαιρετική ανάλυση με καταπληκτικό χιούμορ.
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εσένα.
Μπραβο για το αναλυτικο review..εγω δεν αντεξα κι εκει που γραφω κριτικες, εκανα κειμενο λες και το γραψε ο Πυριόχος για το εν λόγω game!κοινώς, ψιλοχαντάκωμα και όχι πολλές λεπτομέρειες για κάτι που για μενα έπιασε μολις βάση.