Η οποία διάρκεια οφείλεται φυσικά στη δομή της περιπέτειας. Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός νεαρού ψαρά που βρίσκεται στο, κατά την αντίληψη των λοιπών, τελευταίο νησί, τελευταίο κομμάτι στεριάς στο γνωστό κόσμο. Με τη βοήθεια ενός τοπικού πρίγκιπα και της κόρης του δημάρχου, σκοντάφτει σε πινάκια που αποκαλύπτουν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα έχει μάθει. Μεταφέρεται σε άλλα νησιά, όχι όμως στο παρόν, αλλά στο παρελθόν, λίγο πριν τα πράγματα πάρουν την τροπή που όντως οδήγησε στον αφανισμό τους. Κάθε νησί είναι και μια ιστορία λοιπόν, που, συνήθως, έχει και μια ελαφρά σύνδεση με την ευρύτερη ιστορία. Μετά την ανατροπή του παρελθόντος, το νησί προστίθεται στο παρόν και οι πρωταγωνιστές επιστρέφουν εκεί. Το πέρασμα του χρόνου που μεσολαβεί μεταξύ των δυο χρονικών στιγμών, σημαίνει ότι κανείς δεν τους θυμάται πραγματικά.
Το Dragon Quest VII είναι μάλλον το μεγαλύτερο σε διάρκεια μέρος της σειράς, με το campaign να καταπίνει άνετα 100 ώρες από το χρόνο του παίκτη, ακόμη και αν αφήνονται συχνά side quests για αργότερα.
Οι ίδιες οι περιοχές όμως ανοίγουν το δρόμο προς λειτουργίες και συστήματα του παιχνιδιού, τα οποία προστίθενται με ρυθμό…χελώνας. Ο ρυθμός χελώνας είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του τίτλου έτσι κι αλλιώς. Από την αρχή του παιχνιδιού μέχρι την πρώτη αναμέτρηση με κάποιο τέρας μπορεί να μεσολαβήσει και δίωρο. Καλό είναι να μην υπάρχει βιασύνη ούτε για το job system που χρειάζεται, ανάλογα με το πώς παίζει κανείς, 15 έως 30 ώρες για να εμφανιστεί, παρότι είναι πολύ σημαντικό σύστημα. Μέχρι τότε όλα ακολουθούν το κλασικό, περίπου, μοτίβο. Οι μάχες είναι turn-based, αλλά στη συγκεκριμένη διασκευή οι εχθροί είναι ορατοί στο χάρτη και ευκολότερο να αποφευχθούν με λίγη προσοχή. Στο πρωτότυπο κάθε βήμα ήταν και ποντάρισμα σε ρουλέτα και η αλήθεια είναι ότι τα random battles το παρατραβούσαν αισθητά.
Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός νεαρού ψαρά που βρίσκεται στο, κατά την αντίληψη των λοιπών, τελευταίο νησί, τελευταίο κομμάτι στεριάς στο γνωστό κόσμο.
Μετά από κάμποσο levelling, ύστερα από τη δυνατότητα στρατολόγησης τεράτων, τη συγκέντρωση skills και spells, το job system είναι απαραίτητο για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον. Η χρήση κάθε job/class φέρνει νέες δυνατότητες και για αυτό το levelling του καθενός είναι ξεχωριστό από εκείνο του ίδιου του χαρακτήρα. Η επένδυση σε διάφορα jobs ανοίγει το δρόμο για ακόμη περισσότερα, μερικά εκ των οποίων απαιτούν την εξειδίκευση σε ένα ή παραπάνω για να αποκαλυφθούν. Παρότι βέβαια τα χέρια του παίκτη είναι πάντα γεμάτα, και ενώ η επιστροφή σε save point είναι απλούστερη υπόθεση όταν αντιμετωπίζεται αρκετά το θέμα των τυχαίων αναμετρήσεων, ο ρυθμός είναι μεν βελτιωμένος αλλά και πάλι προβληματικός. Όχι επειδή οι μηχανισμοί είναι στραβοί, αλλά διότι, ως συνήθως, εξελίξεις που είναι φως φανάρι ότι έρχονται από χιλιόμετρα, κινούνται τόσο νωχελικά που παρακαλά κανείς να βρει το επόμενο γεγονός που θα έχει ελπίδα να του τραβήξει την προσοχή και το ενδιαφέρον. Το ότι κάθε νησί κρύβει μια μεμονωμένη σχεδόν ιστορία είναι σημαντική βοήθεια τουλάχιστον. Όλα αυτά κάνουν τον τίτλο ειδική περίπτωση, ακόμη και για εκείνους που ασχολούνται με τη σειρά από το Dragon Quest VIII, μιας και από τότε και ύστερα οι τίτλοι έρχονται όντως στη Δύση και στην Ευρώπη. Ειδική περίπτωση παραμένει και για το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνει όρους όπως “remaster” και “remake” στην ονομασία της έκδοσης αυτής. Πείθει ως προς αυτά και για περισσότερα ακόμη, αφού ο κόσμος είναι πλήρως τρισδιάστατος πια, τα μοντέλα έχουν ανανεωθεί (αν και χρησιμοποιούνται πολλές φορές τα ίδια). Η υποστήριξη StreetPass σημαίνει πρόσβαση σε επιπλέον dungeons που βασίζονται σε τέρατα και το επίπεδό τους, σχεδιάζονται τυχαία και συνήθως προσφέρουν μεγαλύτερες προκλήσεις και είναι απλά συμπληρωματικές εμπειρίες. Πάντως η οθόνη αφής πηγαίνει χαμένη, μιας και χρησιμοποιείται μόνο για προβολή (χρήσιμων τουλάχιστον) πληροφοριών, όπως, αυτονόητα, ο χάρτης.
Ο χάρτης έχει ειδική βαρύτητα για ένα λόγο παραπάνω. Η κάμερα…δεν είναι καλή. Τόσο απλά. Και όχι μόνο παιδεύει από την αρχή μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, δεν ελέγχεται κιόλας από το C-stick του New 3DS διότι η ανάπτυξη του τίτλου ολοκληρώθηκε το 2013. Και τι δεν υπήρχε τότε; Καλά καταλάβατε. Βέβαια, υπήρχε το Circle Pad Pro υποτίθεται. Σε κάθε περίπτωση η κάμερα δεν είναι φίλος σας και σίγουρα έχει ψυχολογικά με οποιονδήποτε τοίχο βρεθεί κοντά στο χαρακτήρα που ελέγχετε. Η προσπάθεια που έγινε είναι προφανής. Σε σημεία έγιναν και κάποιες εκσυγχρονιστικές παρεμβάσεις, αλλού όχι (πραγματικά το μενού επιλογών είναι αισθητικό και εργονομικό έγκλημα). Εκεί που τα πράγματα έχουν αλλάξει, το αρχικό πνεύμα διατηρείται. Όπως το πνεύμα διατηρείται και στην πολύ καλή μετάφραση που έχει γίνει στο τεράστιο πραγματικά σενάριο του παιχνιδιού.
Και καταλήγουμε φυσιολογικά στη σκέψη πως το Dragon Quest VII: Fragments Of The Forgotten Past για το 3DS είναι όντως η καλύτερη έκδοση του τίτλου, πράγμα σημαντικό αφού και το πρωτότυπο, στην εποχή του, δεν είχε πείσει ότι δεν ήταν μικρή και σε σημεία τσαπατσούλικη παραγωγή για τα δεδομένα του περιεχομένου και του franchise. Ταυτόχρονα έχει τα προβλήματά του, μερικά κλασικά, άλλα σχετικά εξωραϊσμένα, ορισμένα καινούρια όμως (κάμερα, κάμερα, κάμερα). Λίγο να σας ενδιαφέρει, δεν χωρά και πολλή σκέψη για την αγορά του. Αν σε σημεία ακούγεται (είναι όντως) τρομακτικό για λάθος λόγους, τότε ίσως είναι καλύτερο να περιμένετε να φτάσει στο 3DS και το Dragon Quest VIII.
Σήμερα διάβασα το review. Άποψη μου είναι ότι αν ένας συντάκτης επιλέγει να πάει "κόντρα" στο ρεύμα και να αξιολογήσει τόσο χαμηλά ένα τίτλο (6 τη στιγμή που το metacritic score είναι στο 81) χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός με ότι γράφει και να έχει ασχοληθεί εκτενώς με τον τίτλο, κάτι που ο reviewer στην προκειμένη δεν έχει κάνει. Στρατολόγηση τεράτων; Στο dragon quest vii? μπααα... δεν υπάρχει σαν μηχανισμός; Λιγότερες μάχες σε σχέση με το πρωτότυπο;;; Μα εδώ έγκειται ένα από τα βασικά μειονεκτήματα του τίτλου όπως έχει γραφτεί παντού σχεδόν! Οι διάδρομοι είναι τόσο στενοί που οι εχθροί είναι στο 90% των περιπτώσεων unavoidable και οι μάχες πρακτικά είναι πολύ πιο συχνές από ότι στο original! Προβληματική κάμερα που έχει ψυχολογικά με τους τοίχους; Αλήθεια δοκίμασε ο συντάκτης να πατήσει το L,R με τα οποία κάνει strafe η κάμερα και ουσιαστικά αντικαθιστούν το c-stick? Μπαα..
Δε θα σταθώ στους ρυθμούς χελώνας κτλ που γράφει ο συντάκτης. Αυτά είναι άλλωστε υποκειμενικά θέματα και ο καθένας τα αντιμετωπίζει όπως θέλει. Είναι πάντως τουλάχιστον ενοχλητικό να κάνουμε κάποιοι gamers αμάν για να έρθουν κάποιοι τίτλοι στα μέρη μας και ο ειδικός τύπος όχι απλά να μη βοηθάει στην όποια προσπάθεια, αλλά ουσιαστικά να δημιουργεί επιπλέον προβλήματα με τέτοιου είδους "reviews"
@bahamut zero
Για αρχή, στα της πληροφορίας.
Υπάρχει monster recruitment. Φαντάζομαι ότι η ένστασή σου προκύπτει από το ότι δεν χρησιμοποιούνται ύστερα σε μάχη όπως συμβαίνει σε άλλους τίτλους της σειράς. Για αυτό δεν του δίνω και σημασία στο κείμενο, πέραν της απλής αναφοράς. Ο μηχανισμός υπάρχει. Αυτό που διαφέρει είναι τι συμβαίνει μετά τη στρατολόγηση. Επίσης, ως προς το θέμα των μαχών, αναφέρομαι στο τι συμβαίνει στο overworld, δεν είναι σχόλιο για τα dungeons. Για αυτό και αναφέρω τα random battles. Σε στενούς διαδρόμους, όταν βλέπεις τον εχθρό και δεν υπάρχει χώρος για ελιγμό, δεν το λες random battle. Το βλέπεις, είναι εκεί, σε περιμένει, δεν έχεις εναλλακτική. Επιπλέον, το ότι μπορείς να χειριστείς την κάμερα, δεν ακυρώνει τα ελαττώματά της. Και στο The Last Guardian ελέγχεις την κάμερα, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι φέρεται όπως πρέπει. Τουναντίον. Ο ρυθμός χελώνας δεν είναι απλά υποκειμενική υπόθεση. Υποκειμενική είναι η αντίδραση μπροστά στο ρυθμό χελώνας. Η εξέλιξη γεγονότων, ιστορίας κ.λπ. αξιολογείται κανονικά ως προς το ρυθμό της όπως μπορεί να αξιολογηθεί ο ρυθμός μιας ταινίας, ενός θεατρικού έργου κ.λπ. Υπάρχουν έργα που κινούνται αργά και λειτουργούν, άλλα που κινούνται αργά και δεν λειτουργούν. Ένα review δεν πραγματεύεται τι αρέσει και τι όχι.
Κατά τα λοιπά.
Για τη βαθμολογία.
Το 6 σημαίνει "καλό". Δεν υπάρχει καμία υποχρέωση να πηγαίνει κάποιος με το ρεύμα. Ειδικά όταν το συγκεκριμένο ρεύμα οδηγεί σε έναν αριθμό που ορίζεται από ακόμη υψηλότερες και ακόμη χαμηλότερες βαθμολογίας, με συντελεστή βαρύτητας σε διάφορα sites ο οποίος δεν γίνεται ποτέ γνωστός ούτε στο κοινό ούτε στα sites που εμφανίζονται στο metacritic.
Προσωπικά αδυνατώ να πάρω στα σοβαρά ένα metacritic που έχει μεν ξεχωριστή θέση για reviews χωρίς βαθμολογία όποτε θέλει, και όποτε δεν του αρέσει βάζει στις λίστες reviews που δεν έχουν μεν βαθμολογία στο πρωτότυπο κείμενο, εμφανίζονται όμως με βαθμό με βάση αυτό που νομίζει το metacritic, όχι ο συντάκτης του κειμένου.
Επιπλέον, συνήθως (έμφαση στο "συνήθως" διότι πάλι μιλάμε για μέσους όρους) κινούμαστε συστηματικά μία μονάδα κάτω από το μέσο όρο του metacritic. Είμαστε αυστηρότεροι από το μέσο όρο. Κατά μία έννοια πάμε σταθερά κόντρα στο ρεύμα γιατί είμαστε και ανάλογα απαιτητικοί. Και σίγουρα δεν έχει κανείς την υποχρέωση να πηγαίνει με το ρεύμα. Φαντάζομαι ότι κι εσύ ο ίδιος δεν ακολουθείς το ρεύμα όπου σταθείς κι όπου βρεθείς.
Επιπλέον είναι σίγουρο ότι το πόσο αμάν κάνουν οι gamers και reviewers είναι κάτι που δεν αφορά την κριτική διαδικασία. Η κριτική είναι κριτική. Δεν είναι εδώ για να βοηθά ή να χαντακώνει κάποιο προϊόν από άποψη και σίγουρα όχι για να καθορίζεται από τις προσδοκίες του κοινού ή του συντάκτη. Δεν είναι εύκολη επιδίωξη αυτή, αλλά εμμένουμε σε αυτήν.
I stand corrected. Παρερμήνευσα κυρίως το θέμα με το monster recruitment που το κατάλαβα αλλιώς (στα πρότυπα του DQ V και VI που τα έπαιρνες στο party). Συγγνώμη για την αναστάτωση
No worries.