Και το σημαντικό στο remake της Arrowhead είναι πως αποδίδουν πολύ σωστά το ρυθμό του πρωτότυπου. Το gameplay είναι γρήγορο χωρίς να χάνει τον τακτικό του χαρακτήρα ενώ έχει διανθιστεί με αρκετά νέα στοιχεία που συνηθίζονται στις σύγχρονες κυκλοφορίες. Οι παλιοί θα χαρούν να μάθουν πως η συνταγή των δωματίων με τις ακατάσχετες ορδές εχθρών να ξεπηδούν από τοτέμ, σε συνδυασμό με διαθέσιμα power ups και φαγητό για ανανέωση των hit points, έχει μείνει απαράλλακτη. Τα resurrection coins είναι κοινά για όλους και ανανεώνονται κατά ένα όταν γεμίσει μια μπάρα ανάλογα με το πόσοι εχθροί έχουν πεθάνει (και πώς). Εξυπακούεται πως τα combos και το ασταμάτητο πελέκημα είναι πιο αποδοτικά και διασκεδαστικά. Το πιο καθαρό νέο στοιχείο είναι το ξεκλείδωμα bonuses όσο περισσότερο παίζει ο παίκτης με ένα χαρακτήρα. Δεν πρόκειται για skill tree αλλά για αυτόματες λειτουργίες ή passives, όπως ethereal form μετά την ανάσταση ή αυξημένη πιθανότητα και ποσότητα χρυσού. Το παράδοξο είναι πως ορισμένα από αυτά τα bonus ανοίγουν με το θάνατο του παίκτη, όπως για παράδειγμα η μειωμένη ζημιά από τις παγίδες με καρφιά. Ο χρυσός που συλλέγει ο παίκτης χρησιμεύει για την αγορά artifacts τα οποία ενεργοποιούνται με την κατανάλωση φίλτρων, προσφέροντας ένα επιπλέον εργαλείο. Επίσης οι παίκτες βρίσκουν χρυσά στέμματα τα οποία δίνουν παραπάνω χρήματα, αν καταφέρουν να τα κουβαλήσουν μέχρι το τέλος του επιπέδου.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι πολύ απλά, πολύ όμορφα και πολύ πολύ έντονα. Οι παίκτες - γιατί όλο το νόημα βρίσκεται στο τετραπλό co-op όπου η διασκέδαση πολλαπλασιάζεται - τρέχουν ακατάσχετα σπάζοντας μπαούλα, βρίσκοντας κλειδιά, χρησιμοποιώντας τον περίγυρο (πχ εκρηκτικά βαρέλια) και σφάζοντας ό,τι βρεθεί στο διάβα τους σε ένα φρενήρες πανηγύρι που δεν τους αφήνει να πάρουν ανάσα. Είναι όπως ακριβώς τότε, μόνο με καλύτερα γραφικά και κάπως περισσότερες επιλογές στις επιθέσεις των χαρακτήρων, αλλά η ουσία και η αίσθηση είναι ακριβώς η ίδια. Ο Βάρβαρος, η Βαλκυρία και το Ξωτικό έχουν τρεις απλές επιθέσεις και μια ειδική με cooldown, ενώ ο μάγος έχει πιο περίπλοκο gameplay. Ο πρώτος είναι μια δίποδη μηχανή του κιμά με μια ειδική περιστροφική επίθεση, η δεσποινίς βασίζεται στις αποκρούσεις και το dash από σημείο σε σημείο ενώ η ειδική της κίνηση είναι να εκτοξεύει την ασπίδα από αντίπαλο σε αντίπαλο, το Ξωτικό βασίζεται στις ranged επιθέσεις και τις βόμβες, ενώ ο μάγος έχει από τρία fire, lightning και ice ξόρκια που συνδυάζονται μεταξύ τους οδηγώντας σε εννέα διαφορετικές επιθέσεις και άμυνες. Από προστατευτικούς θόλους και κεραυνούς μέχρι μπάλες φωτιάς και ακτίνες πάγου, το οπλοστάσιο του μάγου είναι ό,τι πρέπει για ποικιλία στο μακελειό.
Η αίσθηση του πρωτότυπου ζει και βασιλεύει, με τον ίδιο γρήγορο ρυθμό, εθισμό και υψηλό βαθμό δυσκολίας
Ο χειρισμός είναι λειτουργικός τόσο με χειριστήριο όσο και με πληκτρολόγιο ενώ δίνεται η δυνατότητα προσαρμογής του - οι default επιλογές πάντως είναι αρκετά βολικές. Ο κάπως ιδιότροπος χειρισμός του μάγου, απευθείας δάνειο από τους περιορισμούς των joypads, απαιτεί κάποια ώρα για να τον συνηθίσει ο παίκτης μα δεν προκαλεί μεγάλα προβλήματα. Το κυριότερο ατόπημα είναι μια ασάφεια στη στόχευση με το ποντίκι σε ορισμένες λειτουργίες, κυρίως στο dash της Βαλκυρίας, οπότε ιδιαίτερα λεπτές κινήσεις δεν έχουν αίσιο τέλος. Σε γενικές γραμμές πάντως η ανταπόκριση είναι άμεση με μηδαμινή καθυστέρηση.Το καλύτερο είναι πως ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του πρώτου Gauntlet συνεχίζει να υπάρχει: ο εγωισμός. Η απόσταση που χωρίζει την ομαλή συνεργασία από τις οργισμένες αντιδράσεις όπως το να καταστραφεί εσκεμμένα το φαγητό («αφού δεν το παίρνω εγώ δεν το παίρνει κανείς!!!»), να αφεθεί στη μοίρα του ένας σύντροφος («κάτσε και ψόφα όπως ψόφησα κι εγώ πριν»), να μαζευτεί ΟΛΟΣ ο χρυσός («ένας για όλους και όλοι για μένα») ή πολύ απλά να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα («μα παίζω μάγο, είναι δουλειά του βάρβαρου να φάει το ξύλο!») είναι απειροελάχιστη και το remake δεν την εξομαλύνει ιδιαίτερα. Με απλά λόγια, το ιδιαίτερο μείγμα συνεργασίας και ανταγωνισμού που πυροδοτούσε τσακωμούς νοστιμίζει ακόμα το gameplay και δεν έχει χάσει τη γοητεία του.
Το co-op είναι απείρως πιο διασκεδαστικό από το single player ενώ οι διαφορετικές classes και ξεχωρίζουν μεταξύ τους και συμπληρώνουν η μία την άλλη
Η δυσκολία ποικίλει πολύ. Τα δύο πρώτα επίπεδα προσφέρονται για solo παιχνίδι ενώ τα δύο τελευταία για co-op. Το ίδιο ποικίλει και η απόλαυση. Σα single player εμπειρία είναι ένα απλά καλό arcade hack 'n' slash, με ευχάριστο και γρήγορο gameplay αλλά χωρίς ιδιαίτερα χαρίσματα. Με δύο, τρεις και ειδικά τέσσερεις παίκτες η αίσθηση είναι εντελώς διαφορετική και το παιχνίδι απείρως πιο διασκεδαστικό, αποκαλύπτοντας πολλά επιπλέον χαρίσματα. Οι classes δένουν όμορφα μεταξύ τους, ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος και δε σπάει, η μάχη έντονη και γενικά προσφέρονται όλα όσα θα περίμενε κανείς από έναν τίτλο με αυτό το όνομα.
Ο τεχνικός τομέας δεν είναι από τα δυνατά χαρτιά του Gauntlet. Πρόκειται για όμορφα σχεδιασμένα μπουντρούμια με ελαφρά καρτουνίστικο ύφος - παρωδία των κλασσικότερων sword and sorcery κλισέ, αλλά δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια της κοινοτοπίας. Η κάμερα επίσης είναι τοποθετημένη υπερβολικά ψηλά, με αποτέλεσμα τα μοντέλα των ηρώων να είναι πολύ μικρά. Η μεγάλη απόσταση προσφέρει μεν ικανοποιητικό εύρος αλλά και αφαιρεί πόντους από την όλη αίσθηση και απόλαυση, ενίοτε δυσκολεύοντας και τη μάχη σώμα με σώμα. Επιπλέον ο τίτλος είναι αδικαιολόγητα βαρύς, οπότε όσοι σκοπεύουν να τον εγκαταστήσουν σε φορητά ή αδύναμα μηχανήματα ας είναι προετοιμασμένοι για frames. Με δεδομένο το τελικό αποτέλεσμα, η χαμηλή απόδοση δε δικαιολογείται αλλά τουλάχιστον το παιχνίδι παραμένει playable χωρίς crashes ή παγώματα. Η ηχητική επένδυση είναι τυπικές επικές μελωδίες, ένας σαρκαστικός αφηγητής, μερικές ατάκες και πολλές κραυγές, και πέραν τούτου ουδέν.
Με πολύ απλά λόγια, όσοι ξέρουν τι σημαίνει Gauntlet θα το βρουν σε σημαντικό βαθμό στο remake και μπορούν να προχωρήσουν άφοβα. Η βασική αίσθηση είναι εν πολλοίς η ίδια, με τις αναμενόμενες τεχνικές προσθήκες και μερικούς ταιριαστούς πλην δευτερεύοντες νεωτερισμούς. Το gameplay ήταν και παραμένει εθιστικότατο arcade, οι πίστες εναλλάσσονται ανάμεσα σε τυχαίες και σταθερές και η διασκέδαση σε co-op είναι κλασσικού επιπέδου, αρκεί να βρεθεί και η απαιτούμενη όρεξη. Πέρα από αυτό το σημείο, η συζήτηση για το κατά πόσο είναι "το καλύτερο σύγχρονο Gauntlet", με δεδομένη την ύπαρξη ποιοτικότατων τίτλων όπως πχ τα Magicka, δεν το τοποθετεί πανηγυρικά στην κορυφή - με άλλα λόγια δεν είναι instant classic. Η αίσθηση χάνει αρκετά λόγω της κάμερας, που έχει επιπλέον μια τάση να τρεμοπαίζει με πολλούς παίκτες στην οθόνη. Κυρίως όμως υπάρχουν δύο μειονεκτήματα.
Το πρώτο είναι ότι η διαφορά ανάμεσα στην co-op και τη single player εμπειρία είναι τέτοια που η δεύτερη δύσκολα ικανοποιεί αν κάποιος έχει πάρει γεύση από την πρώτη. Το δεύτερο ότι αν κάποιος ζητήσει κάτι παραπάνω, είτε καλλιτεχνικά είτε σε επίπεδο gameplay, δε θα το βρει. Όσο το τρέξιμο και η σφαγή σε ένα σχετικά σύντομο περιβάλλον παραμείνουν διασκεδαστικά τόσο θα μείνει ικανοποιημένος και ο παίκτης, αλλά δεν υπάρχει κάτι περισσότερο. "Γιατί, θα έπρεπε;" θα ρωτούσε κάποιος. Η αλήθεια είναι πως όχι. Το Gauntlet τιμά το όνομα που φέρει και προσφέρει επιτυχημένα και ξεκάθαρα μια αναγνωρίσιμη εμπειρία. Και έχει πλάκα. Πολλή πλάκα.
Πολύ καλή η παρουσίαση.Πολύ καλό παιχνιδάκι και αξίζει να το δοκιμάσετε όσοι δεν το έχουν παίξει :D