Και πραγματικά είναι παραδοσιακό μέχρι το κόκκαλο. Από μια εποχή που τα production values, το κόστος και το φινίρισμα των strategy ήταν τα κορυφαία στο gaming. Τα μενού είναι εξαιρετικά καλαίσθητα, με ζωντανά φουτουριστικά χρώματα και δίνουν την καλύτερη δυνατή πρώτη εντύπωση, συνδυάζοντας απλότητα και ευχρηστία. Τα cutscenes είναι fully rendered (το είδος που σπανίζει σήμερα) και τόσο υψηλής ποιότητας που ο γράφων νόμιζε πως βρέθηκε σε τίτλο της Blizzard. Απίστευτα προσεγμένη λεπτομέρεια και πλαστικότητα στο animation, εκφραστικότατα πρόσωπα, προσεγμένη σκηνοθεσία και φωτισμός, είναι χαρακτηριστικά που τα μετατρέπουν σε κόσμημα του τίτλου. Η ίδια προσοχή έχει δοθεί στον οπτικό τομέα εντός του παιχνιδιού αλλά και στον ήχο. Τα μοντέλα των κτιρίων και των μονάδων έχουν τις σωστές αναλογίες, ξεκάθαρο animation, collision detection και μια λιτή, φουτουριστική αισθητική ενώ το έδαφος είναι λεπτομερέστατο.
Τα εφέ των εκρήξεων, των όπλων και των ήχων είναι υψηλής πιστότητας και πολύ καθαρά, ενώ η μουσική είναι το ευχάριστο φουτουριστικό/επικό χαλάκι που συνηθίζεται στα strategy.
Δεν παρατηρήθηκε πουθενά αιώρηση ή ασύγχρονη κίνηση των μονάδων (δηλαδή πατούσαν σωστά ανάλογα με την κλήση του εδάφους χωρίς σπασίματα ή άλματα) ούτε προβλήματα με το pathfinding ή τη γραμμή όρασης. Αξίζει να σημειωθεί πως ποτέ σε μεγάλες ομάδες οι μονάδες δεν άρχισαν να πηγαινοέρχονται άσκοπα ψάχνοντας τη σωστή θέση ή να απλώνουν σιγά σιγά - όλες οι εντολές εκτελούνταν με ακρίβεια και αλάθητα. Τα textures, τέλος, είναι λεπτομερέστατα και η χρωματική παλέτα, αν και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένη, αποδίδει σωστά τη φύση του πεδίου μάχης. Μουντά χρώματα σε αντίθεση με τη γυαλάδα των μηχανών και έδαφος με γκρίζα πέτρα και σκούρο χώμα. Όσον αφορά τον ήχο, κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι επαγγελματικές, δοσμένες με όρεξη και μεράκι, ζωντανεύοντας έτσι και τα cutscenes και τις μονάδες. Μόνο κωμικό ολίσθημα είναι η επιλογή των πολύ έντονων προφορών για να δοθεί μια εξωγήινη χροιά στη φυλή των Beta. Το αποτέλεσμα είναι οι εξωγήινοι να μιλούν αγγλικά με βαριές ρώσικες, αυστραλιανές, αφρικανικές ή από οπουδήποτε αλλού προφορές. Τα εφέ των εκρήξεων, των όπλων και των ήχων είναι υψηλής πιστότητας και πολύ καθαρά, ενώ η μουσική είναι το ευχάριστο φουτουριστικό/επικό χαλάκι που συνηθίζεται στα strategy.
Τεχνικά λοιπόν ο τίτλος επιστρέφει στη χρυσή εποχή του είδους, με λεπτοδουλειά και υψηλής ποιότητας τελικό αποτέλεσμα που θα το ζήλευαν πολλοί τίτλοι μεγάλων ομάδων. Από πλευράς gameplay, σε σημαντικό βαθμό συμβαίνει το ίδιο - αρχικά τουλάχιστον. Η λογική είναι όπως παλιά: κατασκευή βάσης, ανάπτυξη, κατάληψη πρώτων υλών (στην προκειμένη περίπτωση πηγών με catalyst) και συντριβή του αντιπάλου. Οι μνήμες είναι έντονες, καθώς οι developers έχουν χρησιμοποιήσει αυτούσιες εντολές και στοιχεία από κλασικά παιχνίδια του είδους στην ανάπτυξη των οποίων έχουν συμμετάσχει. Υπάρχουν repair pads για τα οχήματα, τηλεμεταφορείς και landing pads για ανεφοδιασμό αεροσκαφών, που έχουν συγκεκριμένο αριθμό πυρομαχικών, το εικονίδιο επισκευής είναι ένα γαλλικό κλειδί, υπάρχουν refineries και harvesters και γενικά όλα έχουν τη γνώριμη σφραγίδα μιας άλλης εποχής. Η βασική διαφορά είναι ο ρυθμός. Ο χρόνος συλλογής πόρων και κατασκευής κτιρίων είναι μικρός, κάνοντας έτσι την επέκταση γρήγορη και το πέρασμα από την αρχική στην τελική φάση της σύγκρουσης αρκετά σύντομο. Παράλληλα η ανάπτυξη της βάσης είναι τόσο γρήγορη γιατί δεν υπάρχουν πολλά κτίρια, οπότε λείπει το στοιχείο του ξεκλειδώματος ανώτερων μονάδων με εξαίρεση τα epic units κάθε φυλής που είναι όσο διασκεδαστικά πρέπει. Ο έλεγχος του χάρτη δεν είναι αμελητέος ενώ ο έλεγχος των πόρων παρουσιάζει ιδιαιτερότητες. Ο τίτλος δεν δαπανά εφάπαξ ποσότητα catalyst για κατασκευές αλλά ξεκινά άμεσα την παραγωγή και μειώνει το ρυθμό συλλογής πρώτης ύλης. Αν ο ρυθμός αυτός είναι π.χ. στο +15, ένα εργοστάσιο θα τον ρίξει στο +10 ενώ αν γίνει αρνητικός το απόθεμα catalyst θα μειωθεί σταδιακά. Αυτό αυξάνει ακόμα περισσότερο την ταχύτητα του gameplay.
Ο χρόνος συλλογής πόρων και κατασκευής κτιρίων είναι μικρός, κάνοντας έτσι την επέκταση γρήγορη και το πέρασμα από την αρχική στην τελική φάση της σύγκρουσης αρκετά σύντομο.
Οι τρεις φυλές είναι οι εξωγήινοι beta, οι άνθρωποι Alpha και η μίξη νανοτεχνολογίας και οργανικής ύλης Goo. Οι πρώτοι είναι η τυπική φυλή RTS που είναι ένας καλός μέσος όρος, με επαρκή κινητικότητα, ανθεκτικότητα και ευελιξία. Οι Alpha είναι ιδιαίτερα ικανοί αμυντικά και έχουν τις πιο ανθεκτικές μονάδες ενώ τα κτίριά τους πρέπει να συνδέονται με αγωγούς, κάνοντάς τους έτσι υπερβολικά στατικούς. Η Goo είναι ιδιαίτερα καινοτόμος καθώς ουσιαστικά δεν έχουν κτίρια. Οι κεντρικές τους μονάδες, οι Mother Goos, μετακινούνται πάνω στις πηγές catalyst απορροφώντας το και μεγαλώνοντας σε μέγεθος, και ανάλογα με το πόσο έχουν μεγαλώσει αποκόπτουν τμήματά τους για να δημιουργήσουν μονάδες. Όλη η συλλογή πόρων, κατασκευή και έρευνα γίνεται στις Mother Goos, οι οποίες μάλιστα κινούνται στο έδαφος χωρίς κανένα περιορισμό - χαρακτηριστικό που το μοιράζονται αρκετές μονάδες, κάνοντας την Goo ιδιαίτερα ευέλικτη και επιθετική, αν και με λιγότερη αντοχή από τους δύο αντίπαλούς της. Το μειονέκτημά τους είναι το σημαντικά περισσότερο micromanagement που απαιτούν, καθώς ως φυλή έχει τις μεγαλύτερες παραγωγικές δυνατότητες (καταλαμβάνουν πηγές catalyst ταχύτατα) αλλά είναι πολύ αποκεντρωμένη με διάσπαρτες μονάδες.
Ο ρυθμός της κάθε πίστας είναι και αυτός γρήγορος, ειδικά καθώς οι developers κατά δήλωσή τους ήθελαν να εστιάσουν περισσότερο στο macro- παρά στο micromanagement. Αποτέλεσμα είναι η ροή να μην είναι το πατροπαράδοτο "οχύρωση - εξασφάλιση πόρων - χτίσιμο κτιρίων - έλεγχος του χάρτη - κατασκευή τεράστιου στρατού - ισοπέδωση των πάντων" αλλά ο παίκτης να βγαίνει νωρίς από τη βάση, να εμπλέκεται σε μικρές και συχνές μάχες αναπληρώνοντας διαρκώς τις απώλειές του και στο τέλος η νίκη έρχεται από την αριθμητική υπεροχή. Σε αυτό το πλαίσιο, το Grey Goo είναι απολύτως συνεκτικό και υπηρετεί ένα είδος strategy που ισορροπεί ανάμεσα στο παλιού τύπου gameplay και τη σύγχρονη απαίτηση για ταχύτητα με σχετική επιτυχία. Το μειονέκτημα είναι κάτι τυπικό για τη χρυσή εποχή του είδους. Οι μονάδες και για τις τρεις φυλές, τόσο σε κατηγοριοποίηση όσο και σε ατομικές ιδιότητες, είναι όμοιες με πολύ μικρές διαφορές. Κατά συνέπεια και οι τακτικές (με μερική εξαίρεση της Goo) είναι πολύ παρόμοιες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η κλασική κατασκευή της αγαπημένης μονάδας του γράφοντος σε μεγάλους αριθμούς ήταν αρκετή για να φέρει τη νίκη. Αν και έχει γίνει προσπάθεια διαφοροποίησης, αυτή είναι μικρής κλίμακας και, τουλάχιστον στο campaign, δεν γεννά την ανάγκη εξερεύνησης νέων τακτικών ή έστω συνδυασμού μονάδων.
Η Goo διασώζεται από την ομοιογένεια λόγω της τακτικής ανταρτοπόλεμου που εφαρμόζει, του πολύ χρήσιμου πυροβολικού και της έλλειψης αεροπορίας, και ταυτόχρονα είναι φανερό πως πάνω της έπεσε το κύριο βάρος του σχεδιασμού. Μέσω αυτής της φυλής η Petroglyph ευελπιστεί να τραβήξει το ενδιαφέρον της κοινότητας, και γεγονός είναι πως χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία και μοναδικότητα. Κάπου εδώ, όμως, θα πρέπει να σημειωθεί ο πολύ μικρός αριθμός τόσο των μονάδων αλλά και των αναβαθμίσεων, που μειώνουν κατά πολύ τους δυνατούς συνδυασμούς.
Το campaign περιλαμβάνει πέντε πίστες για κάθε πλευρά, με τις περισσότερες να διαρκούν μεταξύ 30 και 45 λεπτών και τις τελικές να ξεπερνούν αρκετά τη μία ώρα - ένας ρεαλιστικός χρόνος ολοκλήρωσης είναι οι 15 ώρες
Για κάποιο ακατανόητο λόγο ο παίκτης μπορεί να επιλέξει μόνο μία από τις διαθέσιμες αναβαθμίσεις για κάθε κατηγορία. Τέλος, συγκρινόμενο με σύγχρονα παιχνίδια, το Grey Goo δεν ενσωματώνει στοιχεία όπως αριθμό kills, veteran units, διαφοροποιημένα upgrades και γενικά στοιχεία που, αν και δε συνιστούν απαραίτητα έκπληξη, εμπλουτίζουν την εμπειρία. Σε αυτό το σημείο ο τίτλος μοιάζει υπερβολικά κολλημένος στο παρελθόν.
Το campaign περιλαμβάνει πέντε πίστες για κάθε πλευρά, με τις περισσότερες να διαρκούν μεταξύ 30 και 45 λεπτών και τις τελικές να ξεπερνούν αρκετά τη μία ώρα - ένας ρεαλιστικός χρόνος ολοκλήρωσης είναι οι 15 ώρες. Σαν campaign είναι σύντομο αλλά αρκετό για να επιδειχτούν όλες οι πλευρές του gameplay. Παρέχεται επίσης skirmish και multiplayer. Όσον αφορά το online παιχνίδι, η όποια κρίση είναι εκ των πραγμάτων επισφαλής αλλά η εντύπωση του γράφοντος είναι πως το απλό micromanagement, ο μικρός αριθμός χαρτών και οι παρόμοιες φυλές δεν θα κρατήσουν τον έμπειρο, απαιτητικό παίκτη. Μια ακόμα εντύπωση είναι πως λόγω της φύσης τους οι Alpha έχουν σαφές μειονέκτημα γιατί οι πόροι τους κάποια στιγμή λιγοστεύουν και δεν μπορούν να αποκτήσουν άλλους. Η ισορροπία ανάμεσα στις φυλές είναι ένα ερωτηματικό και φαίνεται να μην είναι απόλυτη, αλλά τουλάχιστον το ΑΙ στέκεται στο ύψος του. Τόσο στο campaign όσο και σε skirmish ο υπολογιστής παίζει σωστά, επεκτείνεται γρήγορα και προσπαθεί να κάνει δύσκολη τη ζωή του παίκτη χωρίς να παίζει μονόπλευρα.
Κλείνοντας, το Grey Goo είναι μια κυκλοφορία που πραγματικά έλειπε από πολύ κόσμο. Είναι ένα κλασικό real time strategy, από αυτά που κάποτε έφεραν τόσο πολύ κόσμο κοντά στο PC gaming και τον έκαναν να κολλά με τις ώρες στον υπολογιστή. Για αυτό και μόνο αξίζει τη συμπάθεια και την προσοχή οποιουδήποτε πέρασε ευχάριστα με το Red Alert, το Total Annihilation ή οποιοδήποτε κλασικό τίτλο του είδους. Προσφέρει κατά βάση την ίδια διασκέδαση με τότε και οι στιγμές που το epic unit μπαίνει σε λειτουργία ή χτίζεται το πρώτο refinery θα γεμίσουν με νοσταλγία τον παίκτη. Αυτή ακριβώς η αίσθηση του κενού, το ότι δεν είχε γίνει αντιληπτό μέχρι τώρα πόσο έλειπε ένας τέτοιος τίτλος, κάνουν τις αδυναμίες του Grey Goo να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Αυτό δεν σημαίνει πως ιδωμένος αυστηρά, κλινικά ίσως, είναι ένας κορυφαίος τίτλος. Αν κυκλοφορούσε την εποχή που μεσουρανούσαν τα RTS θα έκανε εντύπωση για τις καινοτομίες και το ρυθμό του μα η περιορισμένη ποικιλία και ομοιογένεια στις παρατάξεις θα ήταν ακόμα πιο φανερά. Σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για εξαιρετικά προσεγμένη κυκλοφορία, με ασυνήθιστα καλά γραφικά και ήχο, και τεχνικά αρτιότατη. Πετυχαίνει πλήρως να αποδώσει ένα συγκεκριμένο gameplay που λείπει από το σημερινό παίκτη, και το κάνει με τρόπο πιστό στο είδος του. Πρόκειται για μια κυκλοφορία RTS που μπορεί να μην ανασταίνει το είδος αλλά αξίζει της προσοχής του κοινού.
Ωραια, χρειαζοντε και τετοια παιχνιδια που και που. Καλα και τα πιο tactical rts αλλα αυτο το κλασικο gameplay με χτισιμο βασης/μαζεμα resources ειναι αγαπημενο.
Από το review πάντως κ από την φουτουριστική σχεδιαστική προσέγγιση, δν πολυτρελάθηκα. Τελευταία που επάιξα ήταν τα SupremeCommander και Tiberium Wars και ενώ ηταν καλά, το πολύ sci-fi με κούρασε παρότι είμαι φαν του sci-fi σε γενικότερες γραμμές.
Ίσως, τώρα που καλοκαιριάζει και ανεβαίνουν οι απολαβές μου, να του δώσω μία ευκαιρία
Πάντως νομίζω αξίζουν συγχαρητήρια στον Tobajaras για τον χρόνο που αφιέρωσε και για το γεγονός ότι επέλεξε να κάνει αναλυτικότατο review σε ένα RTS.