Το σενάριο και η γραφή του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, με την πλοκή να είναι γραμμική διανθισμένη με μικρά side quests.
Ο Gaulen, μαζί με τους συντρόφους του, επιλέχθηκε ώστε να σταματήσει τη σύγκρουση. Το σενάριο και η γραφή του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, με την πλοκή να είναι γραμμική διανθισμένη με μικρά side quests. Δεν ενοχλούν αλλά δεν ξεχωρίζουν. Οι διάλογοι και τα κείμενα, μάλιστα, κλίνουν περισσότερο προς το τυποποιημένο και παρά την προσπάθεια δεν καταφέρνουν να δώσουν το απαιτούμενο ύφος στη δράση. Κινούνται σε μέσο όρο που δεν ενοχλεί και περνάνε συνήθως αδιάφοροι, χωρίς όμως να ενοχλούν. Οι φωνές που ακούγονται δυστυχώς είναι κάτω από αυτόν το μέσο όρο, τόσο σαν ατάκες όσο και ως προς την εκφορά των. Είναι κωμικές, αφύσικες (επιπέδου "I am the Weapon Master" από έναν...Weapon Master), ακούγονται σαν να μιλά υπολογιστής και φαίνεται πως έπεσαν θύμα των χαμηλών πόρων των developers. Το μόνο ευτύχημα είναι πως τα εφέ είναι ανεκτά, χωρίς να ξεφεύγουν από την ψηφιακή χροιά, και απαρτίζονται από τις κλασικές κραυγές τεράτων. Η μουσική είναι σε καλύτερη μοίρα, πιο προσεγμένη και λειτουργεί αποτελεσματικά σαν "χαλάκι" στην περιπλάνηση και στη μάχη.
Κάπου εδώ τα μειονεκτήματα του Lords of Xulima φτάνουν στο τέλος τους και ό,τι ακολουθεί είναι η παρουσίαση ενός τίτλου που σχεδιάστηκε με πολύ μεράκι και προσοχή. Τα γραφικά είναι και αυτά ένα πισωγύρισμα αλλά με την καλή έννοια, καθώς τα έντονα, ζωντανά χρώματά τους και η ελαφρά παιδική σχεδίασή τους δίνουν την ίδια απλή αίσθηση των παλιών αγαπημένων RPG. Πρόκειται για συνδυασμό δισδιάστατων χαρτών και φόντου με τρισδιάστατα pre-rendered μοντέλα, όπου το animation έχει δουλευτεί αρκετά και με τρόπο ώστε, παρόλο που δεν είναι πολύ πλούσιο, να είναι αληθοφανές. Το κλασικό φαινόμενο που θέλει τα μοντέλα να φαίνονται κάπως ξεκομμένα από τον περίγυρο υπάρχει και εδώ αλλά λόγω της χρωματικής παλέτας δεν ενοχλεί. Οι χάρτες είναι πλούσιοι σε περιεχόμενο και λεπτομέρεια, μεγάλοι σε μέγεθος και με ποικιλία, ξεκουράζοντας τον παίκτη και προσφέροντας εναλλαγή.
Οι άρχοντες της Xulima, θεϊκά όντα που κατοικούν σε μια μυθική ήπειρο, έχουν εμπλακεί σε έναν καταστροφικό πόλεμο που τους υποχρέωσε να καταφύγουν στα άστρα ώστε να μην εξαφανίσουν τη Γη.
Η περιπλάνηση έτσι είναι ιδιαίτερα ευχάριστη συντηρώντας την ψευδαίσθηση της ζωντανής φύσης. Τα μπουντρούμια και οι κλειστοί χώροι ξεχωρίζουν μέσα από τις πολλές παγίδες και γρίφους, δίνοντας μια διαφορετική εμπειρία. Γενικά, παρά τους περιορισμούς το οπτικό αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπέστατο μέσα στα πλαίσια της κατηγορίας indie και υπηρετεί σωστά το πνεύμα ενός παραδοσιακού RPG. Ο χειρισμός είναι εξαιρετικός. Ιδιαίτερα απλός, δουλεμένος ώστε να μην έχει περιττές ενέργειες και να γίνεται διαισθητικά αντιληπτός, άμεσος και ακριβής, βοηθά πάρα πολύ το Lords of Xulima να κυλά ομαλά. Όλες οι ενέργειες, από τη μάχη μέχρι το υποτυπώδες crafting, γίνονται με πολύ μεγάλη ευκολία κάνοντας τον τίτλο περισσότερο προσιτό από σχεδόν κάθε σύγχρονο παραδοσιακό RPG. Επειδή ο σωστός χειρισμός είναι αυτός με τον οποίο ο παίκτης δεν ασχολείται καθόλου, είναι δύσκολο να αποδοθεί το πόσο καλή δουλειά έχει κάνει η Numantian Games σε αυτό το κομμάτι. Πουθενά σε μενού ή ενέργεια δεν υπήρξε το παραμικρό πρόβλημα κατανόησης, εμπλοκή ή περιττολογία.
Το gameplay και το character building είναι αυτά που θα τραβήξουν το φίλο του είδους και θα τον φέρουν σε γνώριμο περιβάλλον. Ο παίκτης χειρίζεται τον εξερευνητή Gaulen και τους πέντε συντρόφους του, με τον πρώτο να έχει τη fixed class explorer (μια διασταύρωση κλέφτη και πολεμιστή με κάποιες μοναδικές ικανότητες για κίνηση στο περιβάλλον) και τους υπόλοιπους να επιλέγουν από τις 9 διαθέσιμες και μάλλον αναμενόμενες (soldier, barbarian, thief, bard, mage, priest, arcane soldier, divine summoner, paladin). Η ποικιλία είναι αρκετή, υπάρχει διαφοροποίηση και συνεργασία ανάμεσά τους και η εξέλιξή τους δεν είναι τόσο μονοκόμματη όσο φαίνεται αρχικά. Όσο ανεβαίνει επίπεδο, ο χαρακτήρας δαπανά skill points αποκτώντας ικανότητες που εμφανίζονται σταδιακά. Τα συζητήσιμα σημεία είναι δύο. Πρώτον, επειδή ο παίκτης δεν ξέρει από την αρχή τι skills έχει μια class, δεν μπορεί να σχεδιάσει μακροχρόνια. Από την άλλη το κόστος είναι τέτοιο που δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να αποκτήσει τις ικανότητες που θέλει όταν εμφανιστούν. Το δεύτερο είναι πως κατά κανόνα το κόστος χρήσης των ικανοτήτων αυξάνεται δυσανάλογα σε σχέση με την αποτελεσματικότητά τους σε υψηλότερα επίπεδα, επηρεάζοντας έτσι μια σειρά παραμέτρους. Το παιχνίδι πάντως πληροφορεί πλήρως τον παίκτη για το αποτέλεσμα, αν και ως σχεδιαστική επιλογή είναι μάλλον περίεργο μια ικανότητα να είναι συνολικά πιο χρήσιμη σε χαμηλό ή μέσο επίπεδο παρά σε υψηλό.
Η μάχη κυμαίνεται σε γνώριμα turn-based μονοπάτια. Ο παίκτης κινεί το avatar του στο χάρτη από ισομετρική προοπτική και μπαίνει σε πρώτο πρόσωπο όταν ξεκινήσει η μάχη. Ο μηχανισμός γύρω από τον οποίο είναι στημένο το Lords of Xulima είναι οι ικανότητες με damage over time με τα summons να παίζουν και αυτά σημαντικό ρόλο αν έχει επιλεγεί η αντίστοιχη class. Αν και η "ξερή" ζημιά, ειδικά για χαρακτήρες για melee, και οι ικανότητες crowd control έχουν και αυτές τη χρησιμότητά τους, το bleeding, το poison, το burning κ.λπ. είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος και ταυτόχρονα σημαντικότατο εργαλείο για τον παίκτη. Μια άλλη ιδιομορφία είναι ο τρόπος που υπολογίζονται οι γύροι και η διάρκεια του crowd control. Γύρος λογίζεται όχι το διάστημα που κρατά μια ολόκληρη περιστροφή στη μάχη αλλά η μετάβαση από τον ένα μαχητή στον αμέσως επόμενο. Η διάρκεια ενός stun ή silence μετράται σε δευτερόλεπτα, που αντιστοιχούν σε μετακίνηση πιο κάτω στη ροή της μάχης. Από τη μια αυτό κάνει τη μάχη πιο γρήγορη, καθώς ο παίκτης δεν μπορεί να κρατήσει παγωμένους επ’ άπειρον τους εχθρούς, αλλά από την άλλη η χρήση crowd controlling abilities γίνεται πολύ ιδιόρρυθμη. Πρακτικά έχει νόημα μόνο όταν η σειρά στη μάχη τύχει να φέρει το χαρακτήρα σε ικανότητα crowd control ακριβώς πριν τον εχθρό στόχο. Αυτό καθιστά και τη χρήση τέτοιων ικανοτήτων αρκετά ιδιόρρυθμη, μειώνοντας τη χρησιμότητά τους.
Ο σχεδιασμός ωθεί διακριτικά προς το grinding, καθώς κάθε περιοχή έχει συγκεκριμένο αριθμό κρυφών και φανερών εχθρών, που εμφανίζονται τυχαία.
Η καμπύλη δυσκολίας είναι απότομη -όπως θα έπρεπε άλλωστε- ενώ δεν λείπουν κλασικές στιγμές όπου το παιχνίδι δίνει την αίσθηση ότι έχει αποφασίσει πως ο παίκτης θα αστοχεί σε οτιδήποτε κάνει για πάντα. Το Lords of Xulima ισορροπεί ανάμεσα στη δυσκολία και το κλέψιμο. Όσο προχωρά το παιχνίδι, οι εχθροί πιθανόν να χρησιμοποιούν ικανότητες για τις οποίες ο παίκτης δεν έχει απάντηση (π.χ. δεν έχει μάθει ακόμη το ξόρκι remove poison). Αν και λύσεις υπάρχουν, όπως η χρήση κάθε πιθανού και απίθανου αντικειμένου που βρίσκεται στο inventory, το αίσθημα αδικίας παραμένει. Ο σχεδιασμός ωθεί διακριτικά προς το grinding, καθώς κάθε περιοχή έχει συγκεκριμένο αριθμό κρυφών και φανερών εχθρών, που εμφανίζονται τυχαία. Όταν ο παίκτης τούς εξοντώσει όλους κερδίζει XP. Με λογικά επίπεδα grinding ο παίκτης μπορεί να διαχειριστεί και το party level και τη δυσκολία των μαχών, που αν βιαστεί μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη και να κολλήσει. Είναι μια γνώριμη σχεδιαστική πρακτική που δεν ενοχλεί επειδή δεν ξεπερνά τα φυσιολογικά πλαίσια, ενώ πάντα υπάρχει επαρκές επίπεδο πρόκλησης και εχθροί που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί το ότι η Numantian Games δεν προσπάθησε να φτιάξει κάτι που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Η ροή του παιχνιδιού παραμένει διασκεδαστική σε οποιοδήποτε σημείο (εκτός βέβαια αν ο παίκτης κολλήσει ή κάνει λάθος με το party του), υπάρχει επαρκής ποικιλία σε classes και στις μάχες και οι μηχανισμοί είναι όσο απλοί χρειάζονται.
Η καμπύλη δυσκολίας είναι απότομη - όπως θα έπρεπε άλλωστε - ενώ δεν λείπουν κλασικές στιγμές όπου το παιχνίδι δίνει την αίσθηση ότι έχει αποφασίσει πως ο παίκτης θα αστοχεί σε οτιδήποτε κάνει για πάντα.
Ο αφοπλισμός παγίδων και η διάρρηξη βασίζονται σε mini games, το πρώτο ένα απλό τεστ συγχρονισμού και το δεύτερο ένας ναρκαλιευτής. Το crafting περιορίζεται στη συλλογή φυτών που ανά δεκάδες καταναλώνονται για να αυξήσουν attributes και resistances. Τα side quests υπάρχουν σαν αλατοπίπερο, ως μια παραπάνω αφορμή για εξερεύνηση και επιστροφή σε περιοχές, και είναι επίσης απλά.Το Lords of Xulima όμως έχει τις δικές του περιπλοκές και, κυρίως, τεράστια διάρκεια, ξεπερνώντας τις 100 ώρες ανάλογα με το πώς θα παίξει ο παίκτης. Είναι ένα σφιχτοδεμένο δημιούργημα - άξιος διάδοχος της σχολής των Might & Magic και παρόμοιων RPG. Κάνει τη ζωή του παίκτη εύκολη και όχι άβολη, με σωστούς μηχανισμούς και χειρισμό, και υπό αυτήν την έννοια είναι ακόμα πιο κοντά στα πρωτότυπα από το Might & Magic X: Legacy. Πρόκειται για ένα καθόλα εξαιρετικό, κλασικό RPG που αποκλείεται να απογοητεύσει το γνώστη και ξεπερνά αρκετές αγκυλώσεις του είδους. Δεν αναμασά στερεότυπα, δεν βασίζεται στη νοσταλγία του κοινού, δεν μένει στα τετριμμένα. Οι φίλοι του είδους μπορούν να δοκιμάσουν άφοβα.
old school καφρίλα! αυτά ειναι!
Ευχαριστώ πολύ Καρέτσο παιδί μου, αφήνω ένα σχόλιο για να μη νιώθει μοναξιά το δικό σου :D
Ναι review ενος αξιολογου rpg μετα απο τρεις μηνες.... Εμ αν δεν ειναι overhyped AAA -και καλα- τιτλος δεν μας κανει. Εντωμεταξυ ενω στην πρωτη σελιδα μπαινουν νεα για καθε σαβουροπαιχνιδο, δεν εχει γινει ουτε μια αναφορα στο pillars of eternity που βγηκε εδω και 3 μερες.
Το εχω σιγουρα στα υποψην, εχω ακουσει πολυ καλα λογια αλλα με φοβιζει λιγο η μεγαλη του διαρκεια.
Νικολιό έχουν ανέβει και νέα για το Pillars of Eternity όποτε υπήρχε κάτι σημαντικό, ρίξε μια ματιά στο search :) Επίσης έχουμε (και έχω) καλύψει αρκετά μη mainstream και indie παιχνίδια το τελευταίο διάστημα.
Το Pillars of Eternity έχει ήδη πάει σε συντάκτη (γκουχ γκουχ, ψόφος). Παρά τις προσπάθειές μας να έχουμε κώδικα όσο το δυνατόν νωρίτερα αυτό δεν κατέστη δυνατό. Αρκεί να σκεφτείτε πως ακόμα και οι backers μια μέρα περίπου πριν την κυκλοφορία δεν είχαν λάβει κώδικες ή δεν είχαν δηλώσει καν σε ποιά πλατφόρμα ήθελαν το παιχνίδι (Steam, GOG κλπ). Πρέπει να είχε γίνει λίγο μπάχαλο.
Roronoa μην το σκεφτείς, απλά πάρτο αν σου αρέσει το παραδοσιακό έστω και λίγο. Διαδόθηκε στόμα με στόμα και κέρδισε πολύ μεγάλο κοινό. Για τη διάρκεια μπορείς να το παίξεις και πιο γρήγορα απλά αν είσαι τελειομανής θα σου πάρει κάπου τόσο.
Δεν εχω παιξει πολλα παραδοσιακα rpg τετοιου στυλ αλλα το legend of grimrock μου αρεσε παρα πολυ και απο οτι βλεπω μοιαζουν λιγο στο στυλ μαχης εστω.
Χμ, τα δύο παιχνίδια έχουν πραγματικά ελάχιστες ομοιότητες. Σχετικά με τη μάχη το Legend of Grimrock είναι κατά βάση real time που κινείσαι σε grid ενώ το Lords of Xulima είναι turn-based πρώτου προσώπου με initiative. Παρόλα αυτά ακόμα σου συνιστώ να το δοκιμάσεις έστω και σαν εμπειρία, επειδή είναι απόλυτα προσβάσιμο και στον άπειρο παίκτη και θα έρθεις σε επαφή με κλασσικό cRPG gameplay. Για να το πω απλά θα μάθεις πράγματα για το gaming παίζοντάς το.
Το Xulima εμενα προσωπικα μου πηρε 170 ωρες να το τελειωσω, συμπεριλαμβανοντας και τα απειρα restart που εκανα για να ξαναφτιαξω νεο group απο την αρχη.
Το παιχνιδι ειναι δυσκολο, μαλλον απο τα δυσκολοτερα rpg των τελευταιων χρονων. Αλλα αξιζει πραγματικα.