Η γνωστή σταθερά παραμένει. Η αίσθηση του platfoming σε πρώτο πρόσωπο είναι εκπληκτική. Αυτό και μόνο καθιστά τον τίτλο μοναδικό όσο και η προσπάθεια του 2008. Είναι, πολύ απλά, κάτι που δεν πρόκειται να βρείτε πουθενά αλλού. Τα κίνητρα να μείνετε εν κινήσει είναι βελτιωμένα αυτήν τη δόση. Όσο η Faith τρέχει και δεν σταματά, γεμίζει και μένει γεμάτος ένας μετρητής που της προσφέρει προστασία στη μάχη. Στην οποία μάχη προφανώς και ωφελεί να μη μένει ποτέ στατική και να χρησιμοποιεί τα περιθώρια που της δίνει ο χώρος για χτυπήματα με ορμή πάνω στην κίνηση. Η εξαφάνιση των πυροβόλων όπλων, ένα από τα πιο άχαρα σημεία του πρώτου τίτλου, είναι σωστή κίνηση. Η απώλεια αυτή βέβαια αποκαλύπτει ότι δεν έφταιγαν μόνο εκείνα για την κατά τόπους προβληματική μάχη. Και στο Mirror’s Edge Catalyst οι μάχες δεν διακρίνονται για τη λογική τους.
Το Mirror’s Edge Catalyst προσπαθεί να διατηρήσει τον πραγματικό του χαρακτήρα, μπολιάζοντάς τον με όλες αυτές τις τάσεις, ενίοτε και “ασθένειες” που σηκώνει στις πλάτες της μια μεγάλη παραγωγή.
Η προβληματική τεχνητή νοημοσύνη είναι το λιγότερο αφού, σε τελική ανάλυση, είναι κωμική και αυτό απλά διευκολύνει τα πράγματα, χωρίς να τα εξωραΐζει βέβαια. Όσο αστείο και να είναι να πέφτει ένας εχθρός μόνος του στο κενό, αφού πάρει φόρα μάλιστα, κάπου κόβεται το γέλιο. Υπάρχουν όμως αρένες με πολλαπλούς εχθρούς, για βασανιστήριο προφανώς, και μάλιστα σε χώρους που δεν επιτρέπουν τις μανούβρες που απαιτούνται για να κρατήσει ρυθμό και κίνηση η Faith, πηγαίνουν δηλαδή κόντρα στη λογική του πιο επιτυχημένου μέρους του παιχνιδιού. Συν τοις άλλοις εμφανίζονται εχθροί που πηγαίνουν κόντρα και σε τεχνικές που λειτουργούν κατά τα άλλα μόνο και μόνο για να ταλαιπωρήσουν. Δεν είναι πιο έξυπνοι, δεν επιβάλλουν αλλαγή τακτικής, απλά υπάρχουν για να εκνευρίζουν.
Η γνωστή σταθερά παραμένει. Η αίσθηση του platfoming σε πρώτο πρόσωπο είναι εκπληκτική. Αυτό και μόνο καθιστά τον τίτλο μοναδικό όσο και η προσπάθεια του 2008.
Κάνοντας στην άκρη τις ατυχείς αυτές εμπνεύσεις που μάλλον προσπαθούν να συντηρήσουν το κλισέ ότι μεγάλη παραγωγή χωρίς ξύλο δεν έχει λόγο ύπαρξης, τα πράγματα βελτιώνονται. Η στροφή σε open world είναι μια απόφαση που συμβαδίζει με τη μόδα, φαινομενικά επικίνδυνη για το Mirror’s Edge Catalyst που, ωστόσο, βγαίνει σε καλό. Το Runner Vision επιστρέφει, με κόκκινα textures να υποδεικνύουν σημεία με τα οποία μπορεί να αλληλεπιδράσει ο παίκτης. Συμπληρώνονται από μια κόκκινη γραμμή που ορίζει την πορεία προς το επόμενο objective, όχι όμως την ιδανική πορεία. Όποιος επιθυμεί μένει σε αυτήν, οι υπόλοιποι μπορούν να εξερευνήσουν με την ελπίδα να πατήσουν καλύτερα και με περισσότερη αυτοπεποίθηση στις διάφορες γωνιές της αισθητικά εκπληκτικής (και κλινικά διακοσμημένης) City Of Glass. Διάφορα collectibles επιθυμούν να γίνουν κίνητρο, καθώς σε races που απαιτούν γνώση του χώρου και αποκόλληση από τις βοηθητικές ρόδες της κόκκινης γραμμής για να επιτευχθεί ο κατάλληλος χρόνος. Η εξερεύνηση βέβαια, παρότι ευχάριστη, αφού εδώ ξεδιπλώνονται οι αρετές του ιδιαίτερου platforming που χαρακτηρίζει το Mirror’s Edge, έχει έναν σταθερό αντίπαλο. Το trial and error είναι δεδομένο και κατανοητό. Τα καλά κόποις κτώνται, ειδικά στην εξερεύνηση. Κάθε λάθος που οδηγεί σε άλμα στο κενό, κακή προσγείωση και λοιπά καθόλου ευχάριστα φέρνουν reload. Και τα πάνω από 10 δευτερόλεπτα αναμονής, σε μια διαδικασία που βάζει τον παίκτη να δοκιμάζει ό,τι μπορεί να φανταστεί με τα δεδομένα του χώρου, δεν είναι καθόλου ευχάριστος σύντροφος. Αν αντέξετε και μάθετε τα κατατόπια, τα races δεν τελειώνουν ποτέ όπως αποδεικνύεται. Κάθε παίκτης μπορεί να ορίσει σημείο εκκίνησης και τερματισμού και έτσι ορίζονται challenges που εμφανίζονται κατά μήκος και πλάτος της πόλης. Είναι προαιρετικά φυσικά, αλλά για τον εξοικειωμένο με το χάρτη είναι η περίπτωση που το Mirror’s Edge λειτουργεί ιδανικά, χωρίς περιττό λίπος και φανφάρα.
Πάντα υπάρχει κάτι παράξενο δίπλα στα θετικά του Mirror’s Edge Catalyst. Επιστρέφοντας στα του campaign για παράδειγμα, κάποιος σκέφτηκε ότι όλοι έχουν skill tree, experience και levelling, άρα γιατί όχι και η Faith; Μόνο που τα σημαντικά skills εξασφαλίζονται σε χρόνο μηδέν και τα υπόλοιπα αντιστοιχούν σε μικροβελτιώσεις που δεν είναι καν απαραίτητες για την καλή επίδοση στο παιχνίδι. Είναι για να είναι με λίγα λόγια.
Το Mirror’s Edge Catalyst κρύβει μέσα τους τις πραγματικές προθέσεις της DICE. Τις περιβάλλει με άχρηστα στοιχεία που προέκυψαν από εμπορικές, όχι δημιουργικές αποφάσεις και η δυσαρμονία είναι εξ ορισμού αναπόφευκτη. Κάτι που εκτείνεται και στον τεχνικό τομέα. Η Frostbite εξασφαλίζει λίγο-πολύ τα 60fps στις κονσόλες σε ανάλυση 720p και 900p σε Xbox One και PS4 αντίστοιχα. Και το καταφέρνει με πολύπλοκη και αξιέπαινη αρχιτεκτονική, όχι όμως με τα καλύτερα μοντέλα και σίγουρα αρκετές εκπτώσεις σε animation frames σε αντικείμενα που βρίσκονται σε απόσταση. Όλα έχουν δυο πρόσωπα στον τίτλο της DICE που, δυστυχώς, εξασφαλίζει ότι για χρόνια πάλι θα ακούγονται δειλά φωνές για κάποιου είδους συνέχεια, αλλά θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να γίνουν οι ελπίδες πράξη. Κρίμα για την DICE, τους gamers και, σίγουρα, για την Faith.
περιμενα καλυτερα :( οπως και να χει θα το παιξω γιατι δεν υπαρχει αλλο σαν αυτο :P
Οπαδος του πρωτου αλλα νοικιασα το Catayst και εχει χαθει ολη η μαγεία. Ποιος ξερει τι εφταιξε. Δεν αποκλειω να επαιξε ρολο το τοξικο κλιμα περι φεμινισμου στο gaming που ηταν πολυ εντονο οσο ηταν στην παραγωγη, καθως η Fay ειχε γινει σχεδον μασκοτ ολων αυτων των τυπων. Ανεμπνευστο τελειως, πολυ κριμα. Για κανα steam sale και αν.
Δεν εχω Παίξει το πρώτο...ούτε μάλλον θα μπω στην διαδικασία να παίξω το δεύτερο....