Ολόκληρη η σειρά Onechanbara είναι σχεδιασμένη με λογική low budget, είναι ταγμένη στο fan service πριν από οτιδήποτε άλλο και θα μας κάνει πάντα εντύπωση ότι προέρχεται από την ομάδα του Battle Arena Toshinden.
Γεμίζετε τη μια μπάρα; Ecstasy attacks. Γεμίζετε την άλλη μπάρα; Εμφανίζονται όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες και τα κάνουν όλα σμπαράλια, μαζί σας, για πολύ λίγο. Ο επόμενος εχθρός πέφτει μακριά και θα ήταν τέλεια να μην γίνεται κάτι τέτοιο αιτία για rest του combo counter; Κάνετε dash και είστε εκεί χωρίς να σπάσει η αλυσίδα. Κι έχει κι άλλο αφού δεν λείπει το ανάλογο του Devil Trigger/Witch Time, με τους ήρωες να αλλάζουν προσωρινά μορφή για να κάνουν ακόμη περισσότερη ζημιά σε οτιδήποτε κινείται. Υπάρχουν μάλιστα και μερικές αναπάντεχα ευχάριστες εκπλήξεις. Για παράδειγμα η διαχείριση του skill tree μπορεί να γίνει από το βασικό μενού, χωρίς καν να φορτωθεί κάποια αποστολή του παιχνιδιού. Πρόκειται για πολύ καλή σκέψη που θα θέλαμε να δούμε και σε άλλους τίτλους. Και όλα αυτά σε τίτλο που τρέχει μονίμως σε 1080p60. Για όποιον τίτλο και να αναφέρει κανείς όλα τα παραπάνω, η αυθόρμητη σκέψη είναι πως κάποιος κόπιασε και προσπάθησε να δώσει ουσία στο παιχνίδι, άσχετα με το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Ως προς τις προθέσεις τουλάχιστον, το Onechanbara Z2: Chaos, ομολογούμε ότι δικαιολογεί τη σκέψη αυτή και δεν αποκλείεται να το καταφέρνει για πρώτη φορά στα χρονικά. Ολόκληρη η σειρά είναι σχεδιασμένη με λογική low budget, είναι ταγμένη στο fan service πριν από οτιδήποτε άλλο και θα μας κάνει πάντα εντύπωση ότι προέρχεται από την ομάδα του Battle Arena Toshinden.
Το πρόβλημα με όλα αυτά είναι ότι προδίδονται δεξιά κι αριστερά, άλλοτε λογικά, δηλαδή λόγω χρημάτων, άλλοτε τελείως παράλογα. 4 κοπέλες, οι δύο αρχικά ντυμένες μαθήτριες και δύο με bikini και καπέλο cowboy. Οι δύο είναι βαμπίρ και οι άλλες δύο κυνηγοί δαιμόνων. Δηλαδή έχουμε και τα δύο look και στις δύο μεριές για να διαλέξει ο καθένας ό,τι θέλει, πριν τελικά εξερευνήσει τους άπειρους συνδυασμούς και αλλαγές που μπορούν να γίνουν στην εμφάνιση των ηρωίδων. Εδώ η Tamsoft δεν έκανε καμία έκπτωση.
Η κάμερα είναι πολύ κοντά στην εκάστοτε ηρωίδα και όταν ξεκινά η μάχη πολλά από όσα γίνονται μένουν εκτός οθόνης, ακόμη και εφέ του ίδιου του combo που υποτίθεται ότι είναι εκεί για να τα βλέπουμε.
Φυσικά έκανε σε πολλά άλλα σημεία. Με σφιχτό budget, δεν είναι απορίας άξιο που το σενάριο υπάρχει για τυπικούς λόγους (επειδή…πρέπει;), οι διάλογοι είναι εκπληκτικά…άκυροι, τα cut-scenes πότε κανονικά πότε απλά σχέδια με speech bubbles κ.ο.κ. Μικρό το κακό βέβαια. Το campaign δεν κρατά και πολύ. Ευτυχώς διότι όλες οι αποστολές είναι μια αλληλουχία από τεχνικώς άσχημα τοπία, χωρισμένα σε δωμάτια (φυσικά), με το δρόμο να ανοίγει μόνο εφόσον βγουν από τη μέση τα κυριολεκτικά και μεταφορικά άμυαλα zombies. Τα boss fights δεν κερδίζουν δάφνες, οπότε μην περιμένετε παρηγοριά. Το σύστημα μάχης δείχνει γενικά να ευνοεί την τακτική σκέψη, AI, level design και boss fights όμως δεν του κάνουν το χατίρι. Δεν θέλουν να του δώσουν την ευκαιρία να ξεχωρίσει. Υπάρχουν διαδικασίες και παραδόσεις που τηρούνται. Δεν πειράζει όμως, θα πει κάποιος. Μπορεί να είναι άμυαλο, αλλά εφόσον το σύστημα μάχης έχει τέτοιου είδους βάθος (ακόμη και το τίναγμα του όπλου για να φύγει το αίμα επιστρέφει και εξακολουθεί να έχει και λογική και ενδιαφέροντα ρόλο στη ροή) θα βοηθήσει να ξεπεράσει ο παίκτης τη μονοτονία. Και η αλήθεια είναι ότι αν ήταν έτσι τα πράγματα, θα είχαμε στα χέρια μας τον πρώτο τίτλο Onechanbara που πετυχαίνει το ακατόρθωτο (για το franchise τουλάχιστον): να ξεπεράσει τη μετριότητα.
Μία που προκύπτει αυτή σκέψη και μία που διαλύεται κάθε ελπίδα από εκεί που δεν το περιμένει κανείς: από την κάμερα. Με τη μία φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Η κάμερα είναι πολύ κοντά στην εκάστοτε ηρωίδα και όταν ξεκινά η μάχη πολλά από όσα γίνονται μένουν εκτός οθόνης, ακόμη και εφέ του ίδιου του combo που υποτίθεται ότι είναι εκεί για να τα βλέπουμε. Μπαίνουμε στις ρυθμίσεις και βλέπουμε ότι αυτή είναι η κανονική ρύθμιση. Απορούμε με την ύπαρξη επιλογής για ακόμη πιο κοντινή κάμερα και ανακουφιζόμαστε με εκείνη για μακρινή. Την διαλέγουμε χωρίς δεύτερη σκέψη και επιστρέφουμε στη μάχη. Και…πάλι παραείναι κοντινή για να βγαίνει άκρη κατά τη διάρκεια της μάχης. Τα αναχρονιστικά γραφικά (με εξαίρεση τις ηρωίδες προφανώς), η ευρύτερη ελαφρότητα κ.λπ. δεν είναι το πρόβλημα του Onechanbara Z2: Chaos. Μπορούν και να διαγραφούν πλήρως από τη μνήμη μετά την εκτενή γνωριμία με την κάμερα. Πάνω που ανθίζει για λίγο η ελπίδα ότι η σειρά θα πάψει να είναι ένα ακόμη nerd joke, έρχεται η κάμερα και εξηγεί, τελικά, τον υπότιτλο στον τίτλο του παιχνιδιού.
Ίσως την επόμενη φορά (το Z2: Chaos είναι σεναριακά το δεύτερο μέρος τριλογίας) να μείνουν αρκετά χρήματα στην άκρη ώστε να γίνει ένα βήμα ακόμη προς τη σωστή κατεύθυνση. Και να το δείξει και η κάμερα που σαν βαρίδι δεν αφήνει το Onechmabara Z2: Chaos να πάρει ανάσα πάνω από την επιφάνεια της μετριότητας.
Πουλάω το Bloodborne για χάρη του. Βυγζιά......
Κι όμως, αν δεν ήταν τόσο, μα ΤΟΣΟ λάθος η κάμερα, θα είχαμε στα χέρια μια παρηγοριά μεταξύ παραγωγών Platinum.
Αυτα ειναι παιχνιδια....ακου εκει Fallout και αηδιες...τς τς τς....:)