Η συχνότητα με την οποία κυκλοφορούν τα video games των LEGO μοιάζει να μας προετοιμάζει για μέχρι και μηνιαίες κυκλοφορίες, σαν να είναι περιοδικά. Αυτήν τη φορά πρόκειται για το tie-in της δεύτερης ταινίας -ή μάλλον της δεύτερης core ταινίας (ο μπούσουλας χάνεται σε οποιοδήποτε format και αν μας απασχολεί πια το συγκεκριμένο franchise)-, με τους εργαζόμενους της Traveller’s Tales να έχουν στη διάθεση τους αφύσικα μικρό χρονικό διάστημα για να φέρουν σε πέρας το την παραγωγή του συγκεκριμένου τίτλου. Ιδιαίτερα μετά το περσινό LEGODC Super-Villains, από το οποίο απέχουμε μόλις μερικούς μήνες.
Αντίθετα με την πλειοψηφία των προηγούμενων τίτλων, το The LEGO Movie 2 Videogame ακολουθεί τα χνάρια του LEGO Worlds της ίδιας ομάδας ανάπτυξης. Έτσι ο παίκτης δεν αλωνίζει όπου του κάνει κέφι σε ένα μεγάλο, ανοιχτό κόσμο, αλλά σε πολλούς μικρούς σε στιλ sandbox, τους οποίους μπορεί να κοσμεί με δικές του δημιουργίες. Όπως σε κάθε παιχνίδι, τα πάντα σπάνε, γεμίζοντας την τσέπη μας με άπειρα τουβλάκια, από τα οποία μπορούν να προκύψουν διάφορες δημιουργίες σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου του παιχνιδιού επιθυμούμε. Το γεγονός αυτό αδυνατεί να καλύψει το κενό που αφήνει η δικαιολογημένα -λόγω του σύντομου χρονικού διαστήματος της ανάπτυξης που προαναφέραμε- απλή σχεδίαση του παιχνιδιού. Οι κόσμοι που μας υποδέχονται μοιάζουν άψυχοι και γι’ αυτό ευθύνονται οι λιγοστοί και αδιάφοροι χαρακτήρες που βρίσκουμε μπροστά μας, τα ανιαρά και επαναλαμβανόμενα quests που αδυνατούν να απαιτήσουν τον παραμικρό κόπο από τον παίκτη -ή ακόμα και να τον βάλουν να σκεφτεί στο ελάχιστο- και το σχεδόν απαράδεκτα μινιμαλιστικό ύφος που επικρατεί στο μηδενικής έμπνευσης level design.
Οι κακοί του παιχνιδιού είναι εξωγήινοι εισβολείς, ο Emmet και η παρέα του κυνηγούν σε διάφορους πλανήτες, οι οποίοι είναι ομολογουμένως πολλοί, και για να τους αντιμετωπίσει έχει στη διάθεση του… τις ικανότητες να δημιουργήσει τα κατάλληλα εργαλεία για να τους σπάσει σε χίλια τουβλάκια. Το σύστημα crafting του παιχνιδιού είναι σχετικά άβολο και κλέβει χρόνο, κάτι που ανά στιγμές κοστίζει στον παίκτη ζωή. Αυτό μόνο εκνευριστικό μπορεί να σταθεί, αφού το να χάσει κανείς δεν του κοστίζει σχεδόν τίποτα. Ο χαρακτήρας που χρησιμοποιείται κάνει respawn ακαριαία με τίμημα μερικά τουβλάκια -λιγότερα από όσα θα πάρει σπάζοντας μια λάμπα στο δρόμο- κι έτσι έχει την ευκαιρία να αντιμετωπίσει τον ίδιο εχθρό με γεμισμένο HP. Συμπερασματικά, κανείς δεν νοιάζεται για το αν θα χάσει, δείχνοντας πως το παιχνίδι ζητά από τον παίκτη να έχει απλά υπομονή να περάσει το όποιο εμπόδιο βρεθεί μπροστά του και όχι να προσπαθήσει γιατί κινδυνεύει με τον οποιονδήποτε τρόπο. Σπανίως όμως βγαίνουν νικητές οι εχθροί. Όποιος χαρακτήρας και αν χρησιμοποιείται (όλοι τους έχουν την ίδια δύναμη, την ίδια ταχύτητα, τα ίδια διαθέσιμα αντικείμενα, σε αντίθεση με προηγούμενους τίτλους), το πολύ 5 απλούστατες επιθέσεις και υπάρχει ένα όχι και τόσο εντυπωσιακό νοκ άουτ, μόνο και μόνο για να ακολουθήσει ο επόμενος κακός που θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει ταμπελάκι στο στέρνο με τη λέξη «αγγαρεία».
Η αλλαγή πλανητών με τη ροή που θέλει το παιχνίδι συνεπάγεται και ένα σύντομο cut-scene που προσπαθεί να ακολουθήσει την ταινία στην οποία βασίζεται η ιστορία. Τόσο εκεί, όσο και κατά τη διάρκεια του gameplay, αραιά και που όμως, υπάρχει μια αφήγηση που θυμίζει το story της δεύτερης περιπέτειας του Emmet. Τυπικές διαδικασίες σαφώς. Το clue της υπόθεσης είναι να γεμίσει ο παίκτης ένα μισοτελειωμένο καμβά με τυχαία αφηρημένη τέχνη (όχι τη συμβατική αφηρημένη μάλλον) και να υπερπηδήσει το σαμαράκι που καραδοκεί σαν κακόβουλο πιόνι σε ένα ρομποτικής ψυχολογίας περιβάλλον. Φυσικά, δεν ξεχνάμε πως το ζήτημα είναι να σταθεί το The LEGO Movie 2 Videogame ως παιδικό παιχνίδι, όμως δεν είναι σχετικά χειρότερο να απευθύνεται σε νεαρής ηλικίας κοινό αντιμετωπίζοντας λιγότερο σαν παίκτη και περισσότερο ως θεατή χωρίς φαντασία;
Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα glitches και δη αυτά που απαιτούν reboot του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, χαρακτήρας που δίνει το επόμενο main quest είναι μισοφαγωμένος από το έδαφος και αγναντεύει το διάστημα. Αυτό όμως είναι συχνό φαινόμενο, περισσότερο μάλιστα στα πιο τελευταία παιχνίδια της σειράς, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα αδιαφορία από μεριάς συντελεστών. Εδώ παίζει και το κρίμα, μιας και σε μέρη που φαίνονται δυσπρόσιτα οι χαρακτήρες περπατάνε κανονικά και εκεί το σύστημα δουλεύει σχεδόν ρολόι, πράγμα που το λέει κανείς και έκπληξη δεδομένης της όλης κατάστασης. Το γεγονός ότι μερικά από τα crafts δεν λειτουργούν το ίδιο… ρολόι είναι γεγονός που επιδέχεται συγχώρεσης. Είναι τουλάχιστον πράγμα διαχειρίσιμο στην περίπτωση που ο παίκτης σκεφτεί να κάνει το κατάλληλο παιχνίδι με την κάμερα και προσαρμόσει το όλο υλικό όπως πρέπει.
Το The LEGO Movie 2 Videogame, λοιπόν, δεν διαιωνίζει απλά το πρόβλημα της σειράς ως προς την ανικανότητα της να προχωρήσει μισό βήμα παραπέρα, αλλά υπάρχει σε βάρος τόσο του παίκτη, όσο και της ομάδα ανάπτυξης. Από μεριάς του developer δεν υπάρχει καμία διάθεση για πρωτοτυπία, ή, έστω, στη χειρότερη, για διατήρηση μιας ποικιλίας στη χρησιμότητα των χαρακτήρων, οι οποίοι συνηθίζεται να είναι πολλοί στα παιχνίδια LEGO και δεν μας προκαλούν πια εντύπωση. Φέρει μια «ιδέα» από την ταινία στην οποία βασίζεται και από εκεί και πέρα δίνει ένα δείγμα crafting αλά Minecraft σε ψυχρά sandbox με αισθητική που δεν επιδεικνύει την παραμικρή δημιουργικότητα. Ενδείκνυται για παραδοσιακό «σκότωμα ώρας» κι αυτό μόνο αν αισθάνεστε κουρασμένοι και δεν θέλετε να σκεφτείτε καθόλου και τίποτα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity