Ο Ελοχίμ, ο «Θεός» του τίτλου που αντιπροσωπεύει τρόπον τινά τους δημιουργούς, προσφέρει απλόχερα τον απαγορευμένο gameplay καρπό με τη μορφή ενός Πύργου, ενημερώνοντας τον παίκτη βέβαια ότι δεν πρέπει να τον επισκεφτεί. Αναμενόμενα, η περιέργεια αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της και ο Πύργος γίνεται αυτοσκοπός, η παρακοή επαναστατικό μέσο ενάντια στην κυρίαρχη εντολή. Από δωμάτιο σε δωμάτιο, από περιοχή σε περιοχή, ο παίκτης προσπαθεί να συνδυάσει τα εργαλεία στη διάθεσή του για να λύσει τους γρίφους και να ξεκλειδώσει το επόμενο μυστικό. Από τη στιγμή που ο τίτλος ασχολείται στο «υπέδαφος» με βασικά, ανθρώπινα ένστικτα και ανάγκες, με σκοπό να προκαλέσει τον παίκτη, οι γρίφοι παύουν σταδιακά να είναι απλώς μέρος του gameplay αλλά γίνονται κομμάτι της συνολικής εμπειρίας, του ενιαίου σκοπού, που θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι είναι η κατανόηση της ανθρώπινης ταυτότητας.
Καθώς ο παίκτης εξελίσσεται μαθαίνει παράλληλα και τα τρικ των μηχανισμών, περνώντας έτσι από το άγχος στην ανάγκη για εξερεύνηση, μια ανάγκη που ελάχιστα videogames ξέρουν να προκαλούν.
Η χρήση ενός αντικειμένου για να μπλοκάρει μια ηλεκτρονική συσκευή, η τοποθέτηση ενός κύβου στο κατάλληλο σημείο, η σωστή, αναλογική αντανάκλαση των ακτίνων, πχ., φέρνουν στο νου ένα Portal μωσαϊκό, ζωντανεύοντας με περίσσια άνεση τις καλύτερες στιγμές της κλασικής πλέον σειράς της Valve. Καθώς ο παίκτης προσπαθεί να εξερευνήσει περισσότερο, να αποκτήσει λίγη παραπάνω γνώση για τον κόσμο, τα εργαλεία του αποκτούν πολλαπλές διαστάσεις στη χρήση τους, περιλαμβάνοντας σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και την ενεργοποίηση γρίφων σε δύο διαφορετικές περιοχές ώστε να επιτευχθεί πρόοδος.
Οι στιγμές «Εύρηκα», τότε, αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα, κυρίως επειδή δίνουν πρόσβαση σε ένα ακόμα μονοπάτι δίχως να έχουν απαιτήσει από τον παίκτη ένα υπερ-λογικό άλμα. Με εξαίρεση κάποιους γρίφους, που δεν είναι αναγκαστικό να ολοκληρωθούν για να δει κάποιος τα δύο από τα τρία φινάλε του The Talos Principle, οι υπόλοιποι είναι υποδειγματικοί, σχεδόν σεμιναριακοί. Αυτό είναι, φυσικά, απόδειξη του εξαιρετικού ταλέντου της Croteam. Και όχι μόνο. Οι συγγραφείς Tom Jubert και Jonas Kyratzes αποφάσισαν να μη συνδέσουν την ιστορία με τους γρίφους, αποφεύγοντας έτσι να εγκλωβιστούν μηχανικά. Οι γρίφοι δεν πρέπει σώνει και καλά να εξυπηρετούν την εξέλιξη του σεναρίου, μένοντας έτσι πάντα πιστοί στις αρχές των μηχανισμών που έχουν τεθεί. Από την άλλη, η ιστορία, ακολουθεί την πορεία του παίκτη με ένα σωρό φιλοσοφικές αναφορές, ηχητικά ντοκουμέντα, τερματικά που δίνουν πρόσβαση σε κοινότυπες συζητήσεις αγνώστων, κ.τ.λ. Ας μη γελιόμαστε. Η παραβολή είναι φανερή, καθώς οι συγγραφείς δεν θέλουν να ταΐσουν τον παίκτη με υπαρξιακές γνώσεις αλλά να τον αφήσουν να διαλέξει αυτός τι θα κρατήσει. Ο παίκτης είναι μόνος, αλλά, στην ουσία, δεν είναι, αφού συνειδητοποιεί με κάθε βήμα ότι και άλλοι έχουν κάνει το ταξίδι που επιχειρεί, από τον William Blake μέχρι το…κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ένα ταξίδι που, τεχνικά, δεν διαρκεί παραπάνω από 20 χορταστικές ώρες, αλλά που, ουσιαστικά, είναι αιώνιο.
Αυτό το πάντρεμα της ανάγκης για εξερεύνηση και γνώση με καθαρόαιμους μηχανισμούς puzzle είναι μια αποστομωτική απάντηση σε όσους αρνούνται συχνά να δουν το βάθος που μπορούν να προσφέρουν τα videogames. Ο όμορφος και άδειος κόσμος του The Talos Principle, που κυριολεκτικά «φωνάζει» για μια multiplayer προσέγγιση α λα Dark Souls (και ελπίζω να το επιχειρήσει η Croteam), είναι ποτισμένος από την ευεξία της ανακάλυψης και τη λύπη της ανθρώπινης αναζήτησης. Και αν όλα αυτά τρομάζουν κάπως, τo γεγονός ότι ο κεντρικός ήρωας αυτού του ανθρώπινου ταξιδιού είναι ένα ρομπότ, πρέπει μάλλον να μας γεμίζει με ελπίδα, παρά με απόγνωση.
Και μιας και καταφέραμε να 32αρίσουμε όλα τα classes στο Destiny ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με κάνα σοβαρό παιχνίδι και πάλι. #kudos Ηλία.
Καλώς τον, η αναμονή άξιζε :)
Καταλαβαίνω καλά, μιλώντας αυστηρά για το σχεδιασμό, ότι αυτό που ξεχωρίζει τον τίτλο είναι η ομαλότητα ενσωμάτωσης των puzzle μηχανισμών και το ότι δεν πνίγει τον παίκτη με puzzles? Πως έχει μια σαφή διαδικασία εισαγωγής - εκμάθησης - εξέλιξης και μετά σε αφήνει ελεύθερο να τα χρησιμοποιήσει χωρίς άσκοπο trial and error για να ψυλλιαστείς τι πρέπει να κάνεις?
Επίσης είναι από τις περιπτώσεις που "το μέσο είναι το μήνυμα", όσον αφορά την ενοποίηση σεναρίου/ κόσμου και gameplay?
Για μία ακόμα φορά να συγχαρώ τον Enternity που επιτέλους δίνει ευκαιρίες σε νεαρούς συντάκτες.
Μας έλειψες:)
Ευχαριστώ για τα καλά σχόλια παίδες. Tobajaras, δεν υπάρχει trial and error με την άνοστη και εκνευριστική σχεδίαση που συναντάμε σε κατώτερους σχεδιαστές. Υπάρχει όμως προσπάθεια και πνευματική πρόκληση, δεν πρόκειται για έναν εύκολο τίτλο. Σε αυτή την περίπτωση το μέσο δεν είναι το μήνυμα, ευτυχώς για εμένα, αφού το μέσο είναι απλά ο τρόπος για να ειπωθεί μια ιδέα. Όπως καταφέρνει το Talos και όπως γενικά πρέπει να είναι.
Σε ένα θέμα που ετοιμάζω για τη σύγχρονη σχέση του Α.Ι. με το narrative συνομιλώ (μεταξύ άλλων) με τον Jonas Kyratzes, έναν από τους συγγραφείς του τίτλου για το θέμα σχέσης του narrative με το gameplay. Πιστεύω ότι θα το βρεις ενδιαφέρον.
Blackstorm, ναι, νεαρός όσο δεν πάει. :)
Σαν να μην περασε μια μερα! Καλη αρχη Ηλια
άντε καλή αρχή ηλια και καλά Reviews
Απο οσα διαβαζω αυτος ο τιτλος βασιζεται πανω σε ολες τις αξιες του σχεδιασμού που με να αγαπησω το gaming. No brainer για μενα λοιπον, αυτο το τοσο περιγραφικο review δεν αφησε καμια αμφιβολια.
Ωραία περιγραφή. Πολύ καλό δείχνει το παιχνίδι. Από εποχές Serious Sam, αγαπάμε CroTeam.
πολυ ενδιαφερον, ειναι στη λιστα αναμονης
Χωρις να το εχω τελειωσει ακομα (ειμαι κοντα στο τελος προσπαθωντας για τον πυργο) θα πω απο τωρα πως ειναι ενα αριστουργημα.
Εθιστικο gameplay και φανταστικη ιστορια. Οχι μονο ενα απο τα καλυτερα, αν οχι το καλυτερο, puzzle game αλλα για εμενα ειναι πια ενα απο τα αγαπημενα μου παιχνιδια.
Εθιστικοι γριφοι που μπορει να ειναι σπαζοκεφαλιες αλλα σπανια εκνευριζουν και ιστορια με αμείωτο ενδιαφέρων το οποιο καταπιανετε με ενα εξαιρετικο θεμα και δινει απειρη τροφη για σκεψη.