Στο Ultra έχουμε τη δυνατότητα να παίξουμε με τα πρωτότυπα γραφικά και τους αντίστοιχους ήχους, ή να διαλέξουμε την αισθητική που είδαμε στο Super Street Fighter II Turbo HD Remix που επιμελήθηκε τότε η UDON Entertainment, ενώ το σύγχρονο ηχητικό προέρχεται από το Street Fighter IV. Δεν πηγαίνουν πακέτο με συγκεκριμένο τρόπο ο ήχος και τα γραφικά, οπότε μπορούμε να κάνουμε το συνδυασμό που προτιμάμε στις εποχές. Αν πάντως κινηθούμε στα κλασικά γραφικά, τότε είναι σίγουρο ότι η δράση περιορίζεται σε κάδρο 4:3 με απλή διακόσμηση στα περιθώρια. Προς 16:9 κινείται όμως το κάδρο αν διαλέξουμε το δρόμο του HD Remix. Ο τελευταίος είναι περίεργος σήμερα όσο ήταν και το 2008. Όχι επειδή η UDON Entertainment δεν ξέρει τι της γίνεται αλλά διότι, στην πραγματικότητα, μιλάμε για φρεσκάρισμα μιας αισθητικής που καθορίστηκε από τους περιορισμούς και τις ιδιαιτερότητες της εποχής της και πρέπει να εκφραστεί από πιο σύγχρονες τεχνικές και εργαλεία που αναπτύχθηκαν για διαφορετικό σκοπό και, σίγουρα, με διαφορετική νοοτροπία.
Η έκδοση αυτή είναι ένα σύνολο από περίεργες επιλογές που καταλήγει να στέκεται στα πόδια της χάρη στη δύναμη του θρύλου και μηχανισμούς που είναι άλλης εποχής μεν, καλής εποχής δε.
Τεχνικώς πάντως κάθε επιλογή τα πηγαίνει καλά. Αν αναρωτιέστε για το κατά πόσο η εναλλαγή των διαφορετικών ειδών απεικόνισης γίνεται με ένα πλήκτρο, ξεκαθαρίζουμε ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αφού η αλλαγή γίνεται από τις ρυθμίσεις. Σε μηχανισμούς γίνεται ένα σχετικό πισωγύρισμα προς την καθαρότερη μορφή του παιχνιδιού, με ελάχιστες προσθήκες όπως grapple breaks και τη διαφοροποίηση του χρονισμού στην εκτέλεση combos, πιθανώς για να υπάρχει μια ελπίδα παραπάνω όταν χρησιμοποιείται Joy-Con. Το τελικό μείγμα δεν προέκυψε δηλαδή από αληθινή πρόθεση για να καταλήξουμε στην καλύτερη έκδοση των συστημάτων, πρόθεση που συνήθως συνοδεύεται από περισσότερο πειραματισμό, όπως έχουμε δει στο παρελθόν. Σκεφτείτε επίσης ότι δεν είναι δυνατή η προσαρμογή της ταχύτητας του παιχνιδιού.
Αφού αναφερθήκαμε στα Joy-Con, να πούμε ότι, αυτονόητα, δεν είναι η ιδανική λύση, είτε ως μονάδες είτε σε ζεύγη, ειδικά από τη στιγμή που δεν προσφέρεται κανονικός σταυρός κατεύθυνσης. Το Pro Controller επιβάλλεται αν έχετε σκοπό να αφιερώσετε πολύ χρόνο στο παιχνίδι ή θέλετε όντως να καταλήξετε όσο πιο ανταγωνιστικοί γίνεται. Όπως στο SNES έτσι και τώρα, τα face buttons δεν είναι αρκετά, για αυτό και επιστρατεύονται τα shoulder buttons, όπως πάντα άλλωστε όποτε δεν έχουμε πρόχειρο κάποιο “εξάκουμπο”. Με δυο Joy-Con πάντως, και τα λουράκια τους βέβαια, για να μην ψάχνουμε τα shoulder buttons, το Switch είναι έτοιμο για διπλό, ο κόσμος να χαλάσει. Διπλό μπορούμε να παίξουμε και ασύρματα, με δυο Switch αλλά και δυο αντίτυπα του παιχνιδιού φυσικά.
Μια από τις υποσχέσεις του Ultra είναι η εμφάνιση των Evil Ryu και Violent Ken, δυο παραλλαγών των αγαπημένων χαρακτήρων που είναι νέες για το Street Fighter II, όχι όμως για το Street Fighter, και φέρνουν πολύ μικρές διαφοροποιήσεις, εμπνευσμένες από Akuma και M. Bison αντίστοιχα. Όλα καλά ως εδώ. Το Arcade Mode υφίσταται μεν, τα bonus stages, στα οποία είχαμε μάθει να σπάμε αυτοκίνητα, λείπουν. Εννοείται ότι υπάρχει local και online versus. Μόνο που η καταγραφή replay δεν λειτουργεί για online matches, μόνο για offline. Κάτι μας λέει ότι είναι προτιμότερο να μη μάθουμε το λόγο. Online πάντως τα πράγματα πάνε αρκετά καλά σε τεχνικό επίπεδο, ενώ υπάρχει πάντα επιλογή για περιορισμό σε φίλους, για casual και ranked matches, κωδικοποίηση της προόδου με Battle points, ακόμη και αναζήτηση match όσο ο παίκτης είναι απασχολημένος με local matches, εφόσον βέβαια επιλέξει τη λειτουργία αυτή.
Με όλα αυτά πάντως κινούμαστε και πάλι στα απολύτως απαραίτητα. Πέραν αυτών έχουμε training mode που, δυστυχώς, δεν προσφέρει τη λεπτομέρεια εκείνου που είδαμε στο HD Remix, έστω και αν βοηθά τον παίκτη με πληροφορίες όπως τα frames που μεσολαβούν από κίνηση σε κίνηση κ.λπ. Βρίσκουμε πάντως και νέο περιεχόμενο. Το Buddy Battle για παράδειγμα είναι μια σειρά από 4 μάχες που τελειώνει με τη φιλικότατη οθόνη “Game Over”. Εκεί δύο χαρακτήρες τα βάζουν με έναν. Ένας παίκτης μπορεί να υποστηριχθεί από AI ή να παίξει με άλλον φίλο, σίγουρα όμως δεν μπορεί να αναλάβει ο παίκτης το ρόλο του μοναχικού αμυνόμενου. Για λίγη γρήγορη διασκέδαση το Buddy Battle δεν είναι άσχημο.
Το Pro Controller επιβάλλεται αν έχετε σκοπό να αφιερώσετε πολύ χρόνο στο παιχνίδι ή θέλετε όντως να καταλήξετε όσο πιο ανταγωνιστικοί γίνεται.
Φαίνεται όμως ότι δεν έγινε αντικείμενο μεγάλης προσοχής και σκέψης, ακόμη και παρά το γεγονός ότι υποστηρίζονται τουλάχιστον συνδυαστικά combos. Προτείνουμε πάντως να το ρίξετε στις 1000 και πλέον εικόνες από το εξαντλημένο πια SF20: The Art of Street Fighter, όχι στο Way Of The Hado. Είναι το ας πούμε πολυδιαφημισμένο first person mode του παιχνιδιού, στο οποίο ο παίκτης βρίσκεται στο ρόλο του Ryu και χτυπιέται με τα Joy-Con νομίζοντας ότι υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσουν σωστά τα motion controls. Στην πραγματικότητα μπορούμε να χτυπιόμαστε στην τύχη και να πετυχαίνουμε το σκοπό μας, τη διάλυση δηλαδή των αντιπάλων, τη συγκέντρωση βαθμών για την ενίσχυση των δυνάμεων του Ryu και την προσέγγιση του τελευταίου επιπέδου, μετά το πέρας του οποίου σιγουρευόμαστε πια πως μόνο με παρακάλια από τρίτους θα πλησιάσουμε ξανά το μόνο πραγματικά νέο μέρος του παιχνιδιού που στήθηκε εκ του μηδενός.Αντιλαμβάνεται ο καθείς πλέον ότι το Ultra Street Fighter II: The Final Challengers δεν θα έπρεπε να είναι Final, ούτε και μπορεί να θεωρηθείται “ultimate”. Καταφέρνει, για άγνωστους λόγους, και περιλαμβάνει ανούσιο νέο περιεχόμενο κάνοντας πισωγυρίσματα σε σχέση με προηγούμενες εκδόσεις με το γεγονός ότι ο χειρισμός έχει τροποποιηθεί ώστε να είναι φιλικότερος (υπάρχουν και συντομεύσεις στην οθόνη αφής όταν κρατάμε την κονσόλα στα χέρια μας) σε πιο άπειρους και πρακτικότερος με δεδομένες τις ιδιαιτερότητες ενός Joy-Con να είναι κάτι σαν παρηγοριά ουσιαστικά. Όχι απλά μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο, είχαμε κάτι καλύτερο στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Τι σκεφτόταν άραγε η Capcom;
Με το ARMS να έχει βγει, το Pokken Turnament DX να έρχεται.... το να δώσει κάποιος 40 ευρώ για έναν τίτλο που μπορεί να βρεί σε emulator είναι απλά αστείο. Τουλάχιστον σε εμάς εδώ στην Ελλάδα...
Αν ζούσαμε στο Ντουμπάι και καθαρίζαμε κανα τετραχίλιαρο αφορολόγητο ίσως το αγοράζαμε 2 φορές. Μια για να παίζουμε και μια κλείστη για να πουληθεί αργότερα στο ebay.
Εδώ ζητάνε για ένα bomberman 50 ευρώ , 15 ευρώ για το oceanhorn παιχνίδι 5 έτιας που στο Android είναι δωρεάν κλπ .Στην Ιαπωνία και χρυσό να ζητούσαν θα τα δώσουν αλλά εδώ είναι Βαλκάνια όχι παίξε γέλασε :-)
Δεν είναι δωρεάν το Oceanhorn σε κανένα σύστημα. Στο Android απλά παίζεις κάποιο διάστημα δωρεάν και μετά σου ζητάει 6 ευρώ κι αυτό.
Παρόλαυτα δε γίνεται να ζητάνε τέτοιες τιμές ακου 40 και 50...
Also, το Bomberman έχει ψιλοστρώσει σε σχέση με την αρχή. Δεν έχει σωθεί, αλλά ασχολήθηκαν τέλος πάντων να το ισιώσουν κάμποσο.
Δεν έχω άποψη, σίγουρα για να το λες ετσι θα ναι αλλά και πάλι.. είναι ένα είδος παιχνιδιού που δεν εχει σε καμία περίπτωση τον κατασκευαστικό χρόνο για να κοστίζει 40 ευρώ!
...προσωπική μου άποψη πάντα!
Φυσικά και καταλαβαίνω ότι πρέπει να αντισταθμίσουν το γεγονός ότι πουλάνε σε μικρότερη εγκατεστημένη βάση χρηστών, ότι μέσα στο κόστος μπαίνει το cartridge και πολλά άλλα που σίγουρα δε γίνεται να ανταγωνιστούν τιμολογιακά το android ή το steam αλλά όπως και να το κάνουμε είναι πολλά!
Δηλαδή πως γίνεται το Street Fighter να βγαίνει στα 40 ευρώ χωρις πρακτικά τίποτα νέο και το Zelda να έχει υλοποιηθεί σε βάθος χρόνου 4 ετών!!!, και στο οποίο έχουν αναμιχθεί, σχεδιαστές (αφού το design είναι νέο), άπειρες όμαδες προγραμματιστών, μουσικές ορχήστρες γιατί η μουσική είναι νέα, τεράστια προώθηση η οποία κοστίζει αρκετά, και πόσα άλλα πραγματα και να βγαίνει 20 ευρώ ακριβότερο;
Δηλαδή... έλεος! :D