Ναι, πρέπει να σωθεί ένας άγνωστος κόσμος, τηλεμεταφέρονται όλοι οι γνωστοί άγνωστοι, κάτι πάει στραβά και καταλήγουν αλλού γι’ αλλού, μαθαίνουν ότι η βασιλική οικογένεια που προσπαθεί να σώσει τον κόσμο είναι χωρισμένη σε τρεις διαφορετικές παρατάξεις που κοντράρονται και καθεμιά καπαρώνει κάποιους από τους 27 «ξένους» ήρωες, 17 εκ των οποίων είναι επιλέξιμοι σε πρώτη φάση. Δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να πάρει κανείς στα σοβαρά την ιστορία ενός τίτλου Warriors, με ελάχιστες εξαιρέσεις ίσως, αλλά εδώ δεν γίνεται κι αλλιώς αφού μόνο το story campaign υφίσταται στο παιχνίδι. Κάθε άλλο mode το ξεχνάτε. Έτσι κι αλλιώς η Omega Force είναι απασχολημένη με την ανάπτυξη του Dynasty Warriors 9 που θα φέρει -επιτέλους- και ανανέωση της μηχανής γραφικών, διότι αυτό που ζούμε εξακολουθεί να έχεις τις βάσεις του στην προηγούμενη γενιά hardware. Τουλάχιστον εδώ, η ομάδα έχει προσπαθήσει να τραβά την προσοχή με την παλέτα, διότι είναι σίγουρο ότι η δομή των χαρτών δεν ακολουθεί ούτε τα καλά παραδείγματα της σειράς Musou. Αφού το campaign είναι το μόνο πράγμα να μας απασχολήσει, η Koei Tecmo αποφάσισε να το τραβήξει από τα αυτιά και να δει τι θα γίνει. Διότι, αν τα βάλει κανείς κάτω, κάθε playthrough διαρκεί λίγες ώρες, ειδικά μετά τον αρχικό εγκλιματισμό του παίκτη κατά το πρώτο πέρασμα. Καθεμιά από τις τρεις παρατάξεις που αναφέρθηκαν έχει ουσιαστικά τη δική της παραλλαγή στην ιστορία, και δίνει πρόσβαση σε διαφορετικούς χαρακτήρες για να γνωρίσει ο παίκτης. Η επιλογή χαρακτήρα από τον ίδιο τον παίκτη πάντως, καθορίζει ουσιαστικά σε ποια πλευρά θα βρεθεί και με ποιους μπορεί να αναπτύξεις προσωπικές σχέσεις. Μπορεί να μην είναι απόλυτη η ελευθερία, αλλά λογικό είναι να μην περιμένουμε και ξεχωριστή πορεία, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, για κάθε χαρακτήρα. Και η Koei Tecmo, αντιλαμβανόμενη το lore κάθε πλευράς, φαίνεται να έχει κάνει λογικά ταιριάσματα. Ακόμη και ένας από τους χαρακτήρες είναι ο Oda Nobunyaga. Όχι. Δεν πρόκειται για ορθογραφικό λάθος. Μιλάμε όντως για γατοέκδοση του Oda Nobunaga.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις αποδεικνύονται το πιο ενδιαφέρον τμήμα της εμπειρίας και ο σημαντικότερος, αν και πάλι ασθενής, λόγος για πολλαπλά playthrough. Ο παίκτης μπορεί να διαλέξει 4 επιπλέον χαρακτήρες για συντροφιά στη μάχη. Η χρησιμότητά τους είναι πολλαπλή αφού εύκολα μπορεί να ενεργοποιηθεί η ειδική τους επίθεση, ενώ μπορούν να σταθούν δίπλα μας, ένας ή και όλοι, μιμούμενοι τις κινήσεις που κάνουμε, δημιουργώντας ένα τοίχος που διαλύει τα άμυαλα κορμιά που βρίσκονται κατά παράδοση μπροστά μας, με εξαίρεση φυσικά τις αναμετρήσεις με στρατηγούς με αρκετή νοημοσύνη ώστε να αντιλαμβάνονται το ρόλο τους. Δεν είναι για χόρταση η συγχρονισμένη κολύμβηση σε πτώματα πάντως, αφού είναι και το cooldown στη μέση. Υπάρχει και το Rush, μια εντυπωσιακή και συνάμα τραγελαφική ειδική επίθεση, που βάζει τον παίκτη να διαλύει τα πάντα καθώς οι σύντροφοί του είναι στο περιθώριο και τον επευφημούν. Ακόμη και αν ενεργοποιηθεί σε σημείο χωρίς εχθρούς, το παιχνίδι κάνει spawn επί τόπου για να μην πάει καμία ψηφιακή θερμίδα χαμένη. Το αποτέλεσμα είναι άπειροι εχθροί στο έδαφος (πριν εξαφανισθούν εννοείται) και πιο loot κι από loot. Σε κάθε αποστολή το Rush είναι έτοιμο για την πρώτη χρήση, με το ξεπάστρεμα κάθε χιλιάδας εχθρών να εξασφαλίζει ένα ακόμη. Σαν την εποχή της δραχμής, που λέγαμε ότι το εθνικό μας νόμισμα είναι το χιλιάρικο στην πραγματικότητα.
Και τι θα βρούμε στο loot; Το πιο σημαντικό, στα χαρτιά, είναι κάρτες, που παίρνουν το ρόλο των αναβαθμίσεων. Οι αναβαθμίσεις όπλων απουσιάζουν μιας και δεν είναι όλοι οι χαρακτήρες συνηθισμένοι σε όπλα, οπότε δεν θα είχε ιδιαίτερο νόημα η όλη ιδέα. Το σκεπτικό είναι ότι μαζεύονται κάρτες διαφορετικής βαρύτητας, σπανιότητας και ιδιοτήτων, συνδυάζονται για να δημιουργήσουν νέες κ.λπ. Το κακό βέβαια είναι ότι δεν έχουν πραγματικά σημαντικές επιπτώσεις πέραν κάποιου σημείου και, το χειρότερο, το σύστημα σύνθεσης είναι παντελώς απαράδεκτο, ικανό να δώσει στον παίκτη απλή, ακόμη και ύστερα από σύνθεση πολλαπλών σπανιότερων. Κι επειδή δεν υπάρχει καμία καθοδήγηση ως προς το θέμα, ούτε η Omega Force φαίνεται να προσποιείται ότι παίρνει στα σοβαρά το συγκεκριμένο μηχανισμό.
Ατυχές είναι και το σύστημα Bravery, με μετρητή που ξεκινά πάντα από χαμηλά σε κάθε αναμέτρηση. Η λογική είναι ότι η καλή απόδοση, η ολοκλήρωση παραδοσιακά βαρετών και, εδώ, κακοβαλμένων, δευτερευόντων στόχων, όπως η υπεράσπιση τελείως ανόητων συμμάχων, το τρέξιμο πέρα δώθε για την προστασία ή την κατάληψη στρατοπέδων που βρίσκονται πραγματικά, και εσκεμμένα, σε τελείως διαφορετικά άκρα του χάρτη, ανεβάζουν το επίπεδο Bravery. Και η διαδικασία είναι σε κάποιο βαθμό απαραίτητη διότι, ό,τι levelling και να έχει γίνει, αν έρθει η ώρα να τα βάλετε με σοβαρό αντίπαλο που έχει έστω και ένα βαθμό Bravery παραπάνω, θα φτύσετε αίμα. Αν η διαφορά είναι μεγαλύτερη, απλά αλλάξτε πεζοδρόμιο και παλέψτε για να φτάσετε στο επίπεδο που πρέπει. Θα μας άρεσε η ιδέα ενός μηχανισμού που σπρώχνει τον παίκτη σε παράπλευρες δραστηριότητες, αν αυτές είχαν ελπίδα να είναι ενδιαφέρουσες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, απλά επιβάλλεται η αγγαρεία. Η τριβή με τους χαρακτήρες στο hub, η επιστράτευση κάποιων με ειδικές αποστολές, η χρήση τους στη μάχη, βελτιώνει τη σχέση του πρωταγωνιστή με αυτούς, με την πρόοδο να μεταφράζεται σε νέες συζητήσεις αμφισβητούμενου βάθους και σημασίας αλλά, κυρίως, καλύτερη επίδοση στο πεδίο της μάχης, νέα παθητικά buffs κ.ά. Δεδομένου ότι η διαδρομή αυτή δεν είναι δύσκολο να ολοκληρωθεί, φαίνεται ότι η Omega Force σπρώχνει έμμεσα τον παίκτη να πειραματιστεί με όσους περισσότερους χαρακτήρες μπορεί. Κι όποιος πάρει στα σοβαρά την προτροπή αυτή, θα υποφέρει. Διότι μπορεί η γενική πρόοδος να μεταφέρεται από playthrough σε playthrough, όχι όμως οι χαρακτήρες που ξεκλειδώνονται κατά τη ροή του campaign. Ωραίος δηλαδή ο τροχός, αλλά θα τον ανακαλύπτετε μέχρι να μην αντέχετε άλλο.
Τουλάχιστον έχει γίνει καλή δουλειά στο move set κάθε χαρακτήρα, ώστε να ταιριάζει στη λογική ενός τίτλου Musou και ταυτόχρονα να μην προδίδει την προέλευση του χαρακτήρα. Ανισορροπίες υπάρχουν ως συνήθως, ισχύει όμως ότι η Omega Force έκανε δουλειά της προκοπής ως προς την αίσθηση κάθε χαρακτήρα στα χέρια του παίκτη. Χρειαζόταν μιας το Warriors All-Stars έχει χάρτη του φανταστικού του κόσμου, πιο γεμάτο κι από χάρτη σε Assassin’s Creed. Οι δραστηριότητες είναι πάμπολλες, οι περισσότερες λειτουργούν ως filler και οδηγούν σε εφιάλτες τους ψυχαναγκαστικούς που αποφασίσουν να πάρουν σειρά τις αποστολές συγκεκριμένου είδους πριν ασχοληθούν με το επόμενο βήμα στην ιστορία. Γιατί; Διότι είναι τόσο νεφελώδεις και περίεργες οι συνθήκες επίτευξης ορισμένων από τους 15 πιθανούς τερματισμούς που μπορεί να δείτε τίτλους τέλους ακόμη και αν δεν ολοκληρώσετε το main quest.
Το Warriors All-Stars είναι συνεπώς παρανοϊκό όπως και το Smash Bros. Βέβαια, άλλη η παράνοια που συναρπάζει, άλλο εκείνη που απελπίζει. Χρειάζεται πολλή υπομονή για να βιώσει ο παίκτης τα καλά αλλά όχι πραγματικά βαρύγδουπα cross overs του τίτλου, ενώ μπορεί κάλλιστα να ξεχνιέται με το σύστημα μάχης που παραμένει ασόβαρο και, περιέργως, σχετικά βαθύ. Ποιος ξέρει. Μπορεί να έχει και η σχιζοφρένεια τη γοητεία της καμιά φορά.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity