Ξεκινώντας με την ιστορία βλέπουμε τον Ryu από την σειρά Ninja Gaiden να μονομαχεί με έναν χαρακτήρα ονόματι Yaiba, τον οποίο και αποτελειώνει, διαμελίζοντάς τον. Ο τελευταίος επιζεί μέσω της εκcyborgoποίησής του (αν αυτή είναι λέξη) από έναν πλούσιο τύπο, ο οποίος -όπως και ο Yaiba- επιθυμεί την εξόντωση του Ryu. Παίρνοντας το ρόλο του Yaiba λοιπόν και με τη βοήθειά του, θα προσπαθήσουμε να πάρουμε εκδίκηση από τον δολοφόνο μας. Ένα αρκετά απλό σενάριο με πολλά κλισέ, κακούς διαλόγους και έντονη καφρίλα. Η αλήθεια είναι ότι αν και «δένει» αρκετά καλά με το υπόλοιπο παιχνίδι, εξακολουθεί δυστυχώς να είναι αδιάφορο. Ότι και να είναι το σενάριο όμως, αν το gameplay είναι καλό τα λάθη συγχωρούνται και η αλήθεια είναι ότι εδώ τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Το βασικό μοντέλο είναι το hack ‘n slash στοιχείο σε συνδυασμό με ένα υποτυπώδες platforming και ένα σταδιακά επεκτάσιμο και ενδιαφέρον σύστημα μάχης. Παραδοσιακή συνταγή Ninja Gaiden και Devil May Cry δηλαδή, αλλά εκτελεσμένο εντελώς διαφορετικά. Έτσι, ο Yaiba εκτός από τις βασικές κοντινές και μακρινές επιθέσεις, την άμυνα αλλά και το dodge, έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί κάποια από τα όπλα των εχθρών μετά την εξόντωσή τους, να τους παίρνει την ενέργεια, αλλά και να πραγματοποιεί μια ειδική επίθεση. Όλα αυτά βέβαια αναβαθμίζονται μέσα από ένα υποτυπώδες talent tree και έτσι μεγαλώνει η ποικιλία των διαθέσιμων κινήσεων και η πραγματοποίηση καταστροφικών combos. Τι γίνεται όμως όταν ο Yaiba δεν μάχεται;
Τότε το παιχνίδι ενεργοποιεί τους platform μηχανησμούς του, οι οποίοι όμως είναι υπερβολικά κατευθυνόμενοι και σκηνοθετημένοι, ώστε να καθιστούν το παιχνίδι υπερβολικά γραμμικό με μηδενική αίσθηση ελευθερίας και πειραματισμού πέραν της μάχης. Σε γενικές γραμμές, έχουμε να κάνουμε με ένα ενδιαφέρον και διασκεδαστικό σύστημα μάχης που όμως βάλλεται από το υποτυπώδες platforming με αποτέλεσμα η συνολική εμπειρία gameplay να είναι διασκεδαστική, χωρίς όμως να παραμένει και αξιομνημόνευτη. Ένα ακόμη αρνητικό είναι και ο βαθμός δυσκολίας του, ο οποίος είναι ιδιαίτερα ψηλός σε σημείο δε που να μοιάζει περισσότερο άδικο παρά challenging, ενώ δε η διάρκειά του δεν ξεπερνά τις λίγες ώρες. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον τεχνικό τομέα που συνδυάζει το grim στοιχείο με το ύφος του Ninja Gaiden και την cel-shaded άποψη με πολύ πετυχημένο τρόπο με όμορφα σχέδια και χρώματα που θυμίζουν comic, αλλά που είναι φτωχά σε αριθμό πολυγώνων, χαμηλής ανάλυσης και με πολύ κακό frame rate. Ο ήχος από την άλλη, αν και είναι αρκετά απλοϊκός με επαναλαμβανόμενα εφέ και κακής ποιότητας voice overs, ταιριάζει στο ύφος του παιχνιδιού συμπληρώνοντας την GrindHouse αισθητική, ενώ το main theme του παιχνιδιού είναι αρκετά catchy και θυμίζει αντίστοιχα παλαιότερων τίτλων.
Εν κατακλείδι, το παιχνίδι αν και είναι διασκεδαστικό με cult χαρακτήρα και έντονη ιαπωνική ποζεριά, η υπερβολικά μικρή διάρκειά του σε συνδυασμό με το -σε σημεία- «άδικο» επίπεδο δυσκολίας, καταστρέφουν και την παραμικρή ελπίδα σωτηρίας. Το θλιβερό βέβαια στην όλη υπόθεση δεν είναι τόσο ότι άλλο ένα καλό project βγήκε σκάρτο, αλλά το γεγονός ότι ακόμη και η συνεργασία δύο θρύλων της ιαπωνικής βιομηχανίας δεν ήταν αρκετή για να απολαύσουμε ένα καλό παιχνίδι.
το ninja gaiden το εχω παιξει αρκετα και μου αρεσαν τα combat skills ! Ηταν αρκετα δυσκολο ... και τωρα σε καρτουν style ?
και το 5 πολυ του ειναι
Απο βιντεο που ειδα πολυ κακο...