Αυτή η ταινία έχει δύο όψεις. Μια προφανή, πιο αγνά διασκεδαστική. Και μια διακριτική, πιο υπόκωφη – τροφή για το μυαλό και καλή αφορμή για εποικοδομητική συζήτηση. Αμφότερες είναι αναπόσπαστες και αξιόλογες, αλλά ούτε στιγμή εξαναγκαστικές ή εκβιαστικές. Με άλλα λόγια, διαλέγεις και παίρνεις: μια από τις δύο ή και τις δύο μαζί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οφείλεις να αφήσεις προκαταλήψεις και κολλήματα πίσω στο… 1984! Κορώνα. Ως σινεμά διασκέδασης αυτή η επανεκκίνηση / επαναπροσδιορισμός (και ουχί remake) του πρωτότυπου, πολυαγαπημένου, ομότιτλου hit του 1984 λειτουργεί ρολόι. Από κάθε άποψη. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό, στιλπνό και υποβλητικό, εκμεταλλευόμενο στο έπακρο τα high-tech, CGI ειδικά εφέ, χωρίς όμως να καπελώνει πλοκή, ηθοποιούς ή – κυρίως – την κωμωδία. Η σκηνοθεσία (με την αμέριστη συμβολή του μοντάζ) ξέρει πως να στήνει σκηνές ήσυχης ή εξωφρενικής slapstick, σωματικής κωμωδίας (ο Κέβιν / Χέμσγουορθ κλείνει τα μάτια αντί τα αυτιά του από τη μια, η Άμπι / ΜακΚάρθι στροβιλίζεται στον αέρα ως μπαλόνι που ξεφουσκώνει τεστάροντας τον εξοπλισμό της από την άλλη), αλλά και πώς να αφουγκράζεται το screwball χιούμορ, που αναπνέει σχεδόν σε κάθε ατάκα, κάθε έκφραση, νεύμα, χειρονομία, γκριμάτσα σύσσωμου του καστ («Never compare me to the Mayor of ‘Jaws’! Never!», λέει ο και-μόνο-που-τον-βλέπεις-γελάς Δήμαρχος του Γκαρσία).
Γνωρίζει, επίσης, πώς και πόσο να φλερτάρει με τους κώδικες τους τρόμου, για να σου κόψει δεόντως την ανάσα και να χτίσει σασπένς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η εναρκτήρια σκηνή στο στοιχειωμένο, παλιό αρχοντικό και η αντιπαράθεση της Πάτι / Τζόουνς με μια κούκλα βιτρίνας. Και κατέχει καλά πως, πόσο και πότε να κάνει ανατρεπτικές και μη, κινηματογραφικές αναφορές. Στο πρωτότυπο φιλμ (και στο sequel του), οι Slimer και Marshmallow Man ξαναχτυπούν, ενώ γίνεται αναφορά σε ιπτάμενα βιβλία και μωρά, καθώς και στον Ζουλ. Σε άλλα κλασικά και πολυσυζητημένα φιλμικά πλάσματα, η Τζίλιαν / ΜακΚίνον τραγουδά «Come out, come out, wherever you are…», όπως η Γκλίντα στο «Μάγο του Οζ». Και τόσο στο «Saturday Night Live», όσο και στο καναδέζικο αντίστοιχό του, «Second City TV», που έδωσε βήμα σε σύσσωμο το καστ όλων των «Ghostbusters», παλιών και νέων, η Τζίλιαν, πάλι, σπάει μια κιθάρα αλά Τζον Μπελούσι, ενώ ο Πρύτανης του Ινστιτούτου όπου εργαζόταν αρχικά με την Άμπι αποτελεί φόρο τιμής σε χαρακτήρα που έπλασε ο Τζον Κάντι για το «SCTV».
Κυρίως, όμως, αυτό το αναγεννημένο «Ghostbusters» ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά πώς να συνδυάζει όλα, μα όλα τα παραπάνω, χορογραφώντας σκηνές που θα σε κάνουν να ουρλιάξεις. Μετά δακρύων, πόνων στομάχου, αντανακλαστικά τινάγματα των άκρων και μπρος πίσω στη καρέκλα. Όχι μόνο από τα γέλια. Με επικρατέστερα (γούστα είναι αυτά, εσύ μπορεί να… κατουρηθείς σε άλλη φάση), ως αποκορύφωμα, τα όσα συμβαίνουν από τη στιγμή που η δαιμονισμένη Άμπι βγαίνει από το μπάνιο, μέχρι και τον αυτοσχέδιο εξορκισμό της από την Πατί, μπροστά στο παράθυρο. Σε αυτή τη… ζογκλερική του δεινότητα, συμβάλουν καταλυτικά αφενός το σενάριο του και αφετέρου οι ατρόμητες/οι ηθοποιοί του. Το μεν σκαρφίζεται την «φαντασματαποκάλυψη» ως το ξέσπασμα μιας παραγνωρισμένης, περιθωριοποιημένης, μοναχικής και ακόμα θύμα ανελέητου bullying διάνοιας. Ο Ρόουαν του Κάσεϊ προκύπτει έτσι το είδωλο στον καθρέφτη της πραγματικότητας των Έριν / Γουίγκ, Άμπι, Τζίλιαν και Πάτι, οι οποίες επίσης αναγκάζονται να υπομένουν πολλές και ποικίλες επιθέσεις κοροϊδίας και bullying («OK, I don’t know if it was a race thing or a lady thing, but I’m mad as hell», λέει η… πεταμένη στο πάτωμα της rock συναυλίας, Πάτι). Απλά, αυτές είχαν την τύχη να βρουν η μια την άλλη την κατάλληλη στιγμή, όπως σωστά παρατηρεί η Τζίλιαν στην πρόποσή της, λίγο πριν το τέλος, επιβεβαιώνοντας τις διαστάσεις αθόρυβου, επίκαιρου σχόλιου του φιλμ για τους βίαιους, μισαλλόδοξους καιρούς που ζούμε.
Οι δε ηθοποιοί κάνουν αναμενόμενα και μη θαύματα. Οι Γουιγκ και ΜακΚάρθι ζωγραφίζουν και πάλι με το ιδιαίτερο κωμικό δαιμόνιο της καθεμιάς τους: πιο… διανοούμενο, σιγανό ποτάμι και comme il faut της πρώτης, πιο έξω καρδιά, χύμα και αναρχικό της δεύτερης. Η Τζόουνς εκρήγνυται στην οθόνη ως απενοχοποιημένα πληθωρική, ντόμπρα και περήφανη black (magic) woman, ενώ o αναπάντεχος, αφοπλιστικά ανέκφραστος Χέμσγουορθ σε αφήvει εξακολουθητικά χωρίς άντερο. Είναι, όμως, η ΜακΚίνον που κλέβει την παράσταση. Παρασάγγας. Με μια ερμηνεία σύγκορμη, κωμικά ζωντανή σε κάθε, ακόμα και τη παραμικρή, λεπτομέρεια της. Ξεκαρδιστική αλλά και συγκινητική. Για να δώσει υπόσταση σε έναν εκκεντρικό αλλά απτό χαρακτήρα – μια απρόσμενη, παράδοξη, ιδιότροπα γενναία, έντιμη και εύστροφη, ρευστού φύλου ηρωίδα, ικανή να βάλει τα γυαλιά ακόμα και στον… Τζακ Σπάροου του Τζόνι Ντεπ.
Ή/και γράμματα. Το μένος και η προκατάληψη που αντιμετώπισε (και αντιμετωπίζει) αυτή η ταινία πολύ πριν φτάσει στην οθόνη προκαλεί (δυσάρεστη) έκπληξη και πραγματικά δεν της αξίζει. Η εξόφθαλμη, εύκολη, αλλά και ακαταμάχητα αστεία αναγωγή του – περίφημου ως Thor – Χέμσγουορθ, στο ρόλο της… «γλάστρας», της ωραίας, αλλά χαζής και ασήμαντης στην πλοκή γκόμενας, που προσφέρεται μόνο ως οφθαλμόλουτρο και έχει στολίσει αμέτρητες χολιγουντιανές blockbusterιές, είναι η μόνη ξεκάθαρη δήλωσή της, όσον αφορά την κινηματογραφική πολιτική των δύο φύλων, όπως την έχει θέσει εμβληματικά ο κριτικός Τζον Μπέρτζερ: «Men act and women appear. Men look at women. Women watch themselves being looked at». Κατά τα άλλα δεν πρόκειται για «γυναικεία» ταινία. Ο ορισμός «chick flick» δεν την αφορά, αφού ουσιαστικά είναι… τυφλή. Δεν βλέπει αρσενικά και θηλυκά. Γυναίκες ή άνδρες. Μόνο ανθρώπους, που καθώς παλεύουν να εκπληρωθούν και να βρουν τη θέση τους στο κόσμο, ενθουσιάζονται, απογοητεύονται, παλεύουν με έξωθεν και έσωθεν δαίμονες και βρίσκουν λίγους, αλλά καλούς φίλους / συνοδοιπόρους να μοιραστούν τα καλά και κακά αυτής της ζωής. Πάντα με χιούμορ, λυτρωτικό και σωτήριο.
Υ.Γ. Δεν θα σου μαρτυρήσω τα λιγότερο ή περισσότερο ευφάνταστα cameo των πρωταγωνιστών του πρωτότυπου φιλμ, για να μην σου χαλάσω την έκπληξη. Θα σου συνιστούσα, όμως, να μην πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη μέχρι να πέσει και ο τελευταίος από τους τίτλους τέλους.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
ΕΝΤΕΛΩΣ αν είσαι κινηματογραφόφιλος νεότερης γενιάς, που δεν μεγάλωσε με τους πρωτότυπους «Ghostbusters», ή fan που μεγάλωσε με τους πρωτότυπους «Ghostbusters» αλλά και την κινηματογραφική Τέχνη που διαρκώς εξελίσσεται, και έχεις όρεξη να… ξεκωλωθείς στα γέλια. ΕΝΤΕΛΩΣ, επίσης, αν αναζητάς αγνή, ξέγνοιαστη διασκέδαση ή αγνή, ξέγνοιαστη διασκέδαση συν μη ενοχλητική ή επίμονη ή διδακτική αφορμή για γόνιμες κοινωνικοπολιτικές συζητήσεις. ΟΧΙ, αν είσαι σκληροπυρηνικός/η φαλλοκράτης, φεμινίστρια ή νοσταλγός των 80’s.
Της Ιωάννας Παπαγεωργίου, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
"ΟΧΙ, αν είσαι σκληροπυρηνικός/η φαλλοκράτης, φεμινίστρια ή νοσταλγός των 80’s."
Νομιζα πως η ταινια ειναι η σημαια των συγχρονων φεμινιστων και φεμινιστριών.
Την ταινια θα την δω αλλα δεν υπαρχει περιπτωση να πληρωσω εισιτήριο για cinema. Ψιλοαμφιβαλλω πως η ταινια ειναι τοσο ξεκαρδιστικη. Συμφωνα με το review, ετσι οπως το βλεπω η ταινια ειναι η πιο ξεκαρδιστικη κωμωδια που προκειται να δω φετος και τα trailers ηταν ψιλοαθλια.
Και μια προκατάληψη σαν "νοσταλγος" των 80's την εχω εναντια στα cashgrab reboots, ειδικα οταν συνοδευονται με "φεμινιστικο" guilt trip.
Αναμονη για dvd.
Ναι η ταινια αξιζει 8. Αν εχεις παει στο χωριο και δεν εχεις φερει laptop, δεν υπαρχει Internet, η τηλεοραση δεν εχει αποκωδικοποιητη, εξω βρεχει, το κινητο σου δεν εχει μπαταρια και εχεις σκοτωσει ολες τις μυγες στο σπιτι, tοτε ανοιγεις το Lepanto και βλεπεις Ghostbusters 2016. Και του βαζεις 8.
Θα ξεκαρδιστώ στα γέλια με την ίδια ταινία όπου σε κάθε trailer που βλέπω έχω τάσεις αυτοκτονίας κάθε φορά που κάνουν humor; Και 8 η συγκεκριμένη. Μάλλον θα βρωμάει κουλτούρα από παντού.
Την ειδα χτες δεν ηταν ασχημη οχι για 8 ενα 6αρι πιστευω αξιζει καλυτερα σε dvd εκτος αν εχετε τοση ορεξη για ποκ κορν.ο θορ εξαιρετικος απλα τα καμεο τον παλιων κοστμπαστερς αδιαφορα δυστηχως αυτα απο εμενα
Portal έγραψες!!!
Ειμαι της γενιας τον 80 και των πρώτων ghostbusters θα κάτσω να δω την ταινια ...ελπιζω να βγεί καλή ...
metria tha elega!
Βάσει των όσων έχω διαπιστώσει σε αυτό το Site η βαθμολογία λειτουργεί αντίστροφα. Δηλαδή όταν βαθμολογούν μία ταινία με 1-2 πάει να πει ότι είναι καλή και αντίστοιχα εάν της δίνουν 8-9 πάει να πει ότι είναι μεγάλη μούφα.
Είμαι σίγουρος πως δεν αποτελεί αυτή την εξαίρεση στον κανόνα.
Άρα όχι λοιπόν την αποφεύγω.
8????αυτο το σκουπιδαριο??χαχαχα γελαει ο κοσμος μ αυτο το review
Μαλλόν ειμαι στην γενιά του ΟΧΙ
Βαθμολογία στο 10 πόσο καράμαλακιάρα ήταν? 10 έπρεπε.