Νομίζουμε πως φοβόμαστε το θάνατο. Ο γερασμένος ήρωας του φυσικού επιστήμονα που υποδύεται στο «Interstellar» ο Μάικλ Κέιν, όμως, το λέει με μεγαλύτερη ακρίβεια και, ουσιαστικά, διορθώνει το ανθρώπινο είδος: «Φοβάμαι το χρόνο». Πόσο τίμια και αληθής δήλωση! Εάν ο Κρίστοφερ Νόλαν έκανε focus πάνω στο θέμα του χρόνου, μπορεί αυτή η ταινία να ήταν ένα αριστούργημα. Το πρόβλημα είναι πως τούτο το φιλμ δεν αρκείται σε ένα θέμα. Δεν μπορεί να είναι απλά μια ακόμη ταινία. Γιατί είναι μια ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν… Ξέρουμε πως ο Νόλαν είναι ένας τελειομανής. Και ξέρουμε πως μερικές φορές αυτό συνοδεύεται από ένα είδος υπεροψίας εξ ανωτερότητας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της γνώσης ότι είσαι ένας… μάγος της εικόνας, που εξέλιξε το μύθο του δημιουργού και έχει εκτοξευτεί πέρα από τον απλό τίτλο τού σκηνοθέτη. Ο Κρίστοφερ, μαζί με τον αδελφό του, το σεναριογράφο Τζόναθαν Νόλαν, προφανέστατα νίβουν τας χείρας τους στα κινηματογραφικά projects που ο πρώτος έρχεται να υλοποιήσει «στο πανί», αφήνοντας στον δεύτερο τη βεβαιότητα πως ακόμη κι όταν κάτι δε θα… στέκει στο σενάριο, ο άλλος αδελφός θα καλύψει τα «σπασμένα» με τα δικά του τρικ. Πολλοί είναι εκείνοι που ξεγελιούνται με τα τρικ στο σινεμά (βλέπε «Inception»). Προσωπικά, προτιμώ εκείνα που πατάνε και πάνω σε ένα πιο στέρεο «έδαφος», σεναριακό πρωτίστως (βλέπε «The Prestige»). Ο σκηνοθέτης Νόλαν, όταν δε γυρίζει… τριλογίες ηρώων από comics (εκεί όπου τα πάντα επιτρέπονται, δηλαδή), τείνει να αδιαφορεί για τις προτεραιότητες ή τη σημασία του σεναρίου, διότι έχει προαγάγει εαυτόν σε ένα είδος Θεού ή… Μωυσή, ο οποίος ποτέ δε θ’ αφήσει ένα έργο του να καταποντιστεί, επιστρατεύοντας οποιαδήποτε ευρηματική εξυπνάδα, «άλλοθι» του φανταστικού, εξωφρενικά budgets και την τεχνολογία, έτσι ώστε να… διασχίσει την Ερυθρά Θάλασσα σώος και αβλαβής, ακολουθούμενος από τα εκατομμύρια των πιστών του.
Ουσιαστικά, όμως, ο Κρίστοφερ Νόλαν δεν είναι μεγαλύτερος από κανένα σενάριο. Δυστυχώς, ο ίδιος πιστεύει το αντίθετο. Και εκεί είναι που το «Interstellar» φανερώνει τις αδυναμίες του, μπλέκοντας την ιστορία του σε ένα λαβυρινθώδες σύμπαν ιδεών, που ξεκινά από το χρόνο (ειρωνικά, κάτι που και ο ίδιος σπάνια είχε την ικανότητα να τιθασεύσει, αφήνοντας και αυτή του την ταινία να πλησιάζει το τρίωρο!), περνά από πολιτικές νύξεις ενός μέλλοντος κοινωνικού φιλελευθερισμού (οι οποίες συγκρούονται με τον εαυτό τους ως ιδανικά) που θέλουν και να σατιρίσουν την ψυχροπολεμική προπαγάνδα στην οποία βασίστηκαν οι πρώτες αποστολές στο διάστημα, μιλά για οικογένεια και πατρίδες που ποτέ δεν (πρέπει να) αφήνεις πίσω σου, κρίνει τη σημασία της θνησιμότητας του ανθρώπου, μελετά τις πιθανότητες που κρύβονται εκεί ψηλά, πέρα από το άγνωστο, αψηφά την όποια μαύρη τρύπα καθώς επιχειρεί την κορύφωση και, όταν βρίσκει τα δύσκολα, σου τη γυρίζει τύπου… «Inception»! Για μένα, είναι μια ήττα αυτή του η επιλογή. Το «ακαταλαβίστικο» του κιουμπρικού «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» το σεβόμαστε διότι υπήρξε συνεπές πάνω σε μια γενικότερη ασέβεια απέναντι στο άγνωστο, σε συνάρτηση με τη θρησκευτική Πίστη. Απέναντι στους φόβους μας και προς τα δύο. Οι επιλογές του Νόλαν (ή των αδελφών Νόλαν, αν συνυπολογίσουμε και το σενάριο) δεν μπορούν να είναι σεβαστές, όχι μόνο επειδή μέσω αυτών βιώνουμε ένα είδος φιλμο-γραφικού déjà vu, αλλά γιατί επιχειρούν να αποπλανήσουν τη φαντασία με ασυνάρτητες ιδέες, τις οποίες ακυρώνουν όταν επιχειρούν να υπερασπιστούν επεξηγηματικά (το φινάλε μπορεί να προκαλέσει μέχρι και γέλια σε μερίδα θεατών!). Θα ήταν σωστό να χωρίσουμε το «Interstellar» σε τρία μέρη. Το πρώτο είναι η Γη, το κοντινό μέλλον ενός πλανήτη… δίχως μέλλον, με αυτή τη μυστηριώδη σκόνη να σκεπάζει τα πάντα στο πέρασμά της και να αφαιρεί μέχρι και το οξυγόνο από τις ζωές των ανθρώπων.
Είναι το πιο λιτό μέρος του φιλμ, μια εισαγωγή στις τόσο πολλές ιδέες τού σεναρίου, με όμορφες ατάκες και μια μεγαλόσχημη, ποιητική διάσταση η οποία οδηγεί… επιτηδευμένα στους στίχους από το «Αβρός μην πας στη νύχτα την καλή» του Ντίλαν Τόμας που απαγγέλλει ο χαρακτήρας τού Μάικλ Κέιν. Τα παιδιά τού Κούπερ (Μάθιου ΜακΚόναχεϊ) είναι ανήλικα, μεγαλώνουν χωρίς μάνα και το φευγιό εκείνου για το διάστημα φορτώνει με συναίσθημα το κομμάτι αυτό, αν και ο Νόλαν ουδέποτε μπόρεσε να κουμαντάρει το δράμα ουσιαστικά. Άρα, εμμένει σε στερεότυπα συγκίνησης, βοηθούμενος από τις συμφωνικές συνθέσεις του Χανς Τσίμερ (ο οποίος κατακλέβει δίχως έλεος το ύφος δουλειών του Φίλιπ Γκλας από την περίοδο του «Koyaanisqatsi»), που απογειώνουν τον αποχαιρετισμό και την απομάκρυνση του αγροτικού αμαξιού του πατέρα λες και εκτοξεύεται διαστημόπλοιο. Το δεύτερο μέρος, η αποστολή σε τρεις «άγνωστους» πλανήτες, τους οποίους μελετούσαν εκεί από χρόνια τρεις θαρραλέοι επιστήμονες της NASA, ώστε να μεταφέρουν στη Γη το μήνυμα ελπίδας για τη δυνατότητα δημιουργίας (ή μη) ενός καταφυγίου για την ανθρωπότητα, είναι αυτό που επιζητά περισσότερο ο θεατής. Εδώ ο Νόλαν θυμάται το σασπένς, το θέαμα, τα μεγάλα ατού του είδους της επιστημονικής φαντασίας, αλλά και… την αρχή ενός χάους αφηγηματικού, ίσως γιατί, ξαφνικά, επιλέγει να μας συστήσει το Κακό. Κάτι που απείχε μέχρι τώρα από το φιλμ, αλλά δραματουργικά είναι απαραίτητο για να ενισχυθεί η πλοκή. Γιατί ακόμη και το «2001» είχε έναν HAL 9000 (όχι, μην υποψιαστείς τα robots εδώ…)! Από πλευράς ψυχολογικής εμβάθυνσης, τα πράγματα δηλώνονται ελαφρώς… απότομα - και δίχως την ισχυρή παρουσία του ΜακΚόναχεϊ, η «εξίσωση» δε θα έπειθε τόσο ρεαλιστικά. Έχεις, δε, τη διαρκή εντύπωση ότι αυτά που παρακολουθείς είναι επιστημονικά έγκυρα, ζεις το μεγαλείο αυτού που πρέπει να είναι το σινεμά, όμως, για παράδειγμα, εκείνο το κυρτό κύμα που υψώνεται στον ορίζοντα το έχεις ξαναδεί, με άλλη μορφή, σε ταινία του Νόλαν… Και, εδώ που τα λέμε, αν κάποιος πρέπει να γελάσει τελευταίος αφού παρακολουθήσει το «Interstellar», αυτός είναι μονάχα ο Αλφόνσο Κουαρόν. Δίκαια και υπέρ του!
Το τρίτο μέρος είναι… ο μπελάς. Το «τι κάνουμε τώρα που φτάσαμε ως εδώ», το οποίο συχνά πληγώνει το σινεμά του Νόλαν. Εδώ συγκρούονται όλες οι θεωρίες, οι ιδέες και οι ασάφειες του σεναρίου. Ενώ όλο το υπόλοιπο φιλμ σε έχει πείσει ακόμη και για την επιστημοσύνη του (!), στο τελευταίο μέρος γίνεται του «Inception». Σοβαρά! Μέχρι και το τρικ τού παράλληλου μοντάζ από εκεί επιστρατεύει ο Νόλαν για να κορυφώσει την ένταση, λίγο πριν βρεθεί μπροστά στο σκοτάδι μιας μαύρης τρύπας τού διαστήματος, στην οποία, ευτυχώς, δεν τολμά να συγκριθεί ως μέγεθος με το κιουμπρικό μυστήριο εκείνης της «Οδύσσειας» (μόλις φευγαλέα έκανα μια συνειρμική σκέψη περί των δισκετών μνήμης τού HAL και της οπτικοποίησης των εδώ «ινών βαρύτητας»). Αστοχεί μέχρι τέλους, με… κάμποσα φινάλε, είναι αλήθεια, ζητώντας, όμως, κατανόηση και… ανθρώπινη αγάπη. Γιατί το τελικό, μέγα «άλλοθι» του «Interstellar» είναι η αγάπη. Αυτό που μας κάνει ανθρώπους, αλλά και μας καταστρέφει ταυτόχρονα. Αυτό που γεννά την αφοσίωση και την εμπιστοσύνη για το είδος μας, κι αυτό που διαιωνίζουμε σαν κατάρα για τους δικούς μας, την οικογένειά μας, τους συντρόφους μας, όλη την ανθρωπότητα. Η αγάπη νικά τα πάντα, μας το ‘χουν πει κι άλλοι. Και, ειλικρινά, δεν περίμενα να το «ακούσω» και απ’ το Νόλαν! Ίσως γιατί δε με έχει συνηθίσει σε αυτό. Ή δε με έχει μάθει να αγαπώ με τέτοια ματιά τις ταινίες του.
Κάπου εδώ να ξεκαθαρίσω και να απαντήσω σε ένα πιθανό σου ερώτημα: νομίζεις πως τούτη η κριτική παραήταν αυστηρή και ίσως δεν αντιπροσωπεύει την υψηλή βαθμολογία του φιλμ. Θα σου πω, απλά, ότι παρά τα λάθη ή τις αδυναμίες του, το «Interstellar» απογειώνεται, κάνει το ταξίδι του και επιστρέφει στη Γη χωρίς… καταστροφικές απώλειες, ακριβώς επειδή ο Κρίστοφερ Νόλαν είναι ένας σκηνοθέτης ικανότατος, οραματιστής και προχωρημένος στις φιλοδοξίες του να πάει το σινεμά ακόμη πιο μπροστά. Στα χέρια πολλών άλλων έμπειρων σκηνοθετών του σήμερα, η ταινία θα ήταν ένα παταγώδες φιάσκο. Ο Νόλαν αποπειράθηκε να επανα-σχεδιάσει το έξω διάστημα (και το genre του sci-fi), να δώσει κάτι δικό του σ’ αυτό το σκοτεινό άπειρο του σύμπαντος. Δεν ξέρω αν θα αντέξει στο χρόνο όπως έκαναν άλλες μεγάλες ταινίες τού είδους. Επιβεβαιώνει, όμως, έναν πανέξυπνο και τολμηρό σκηνοθέτη. Που θα έπρεπε να συνεργαστεί και με έναν καλύτερο σεναρίστα…
Με τη σέπια στα σήματα αρχής, σκεφτόμουν το «Μάγο του Οζ» (1939)! Αυτοαναφορική ειρωνεία τού Νόλαν, ίσως; Φεύγοντας από την αίθουσα σκεφτόμουν την «Επαφή» (1997) του Ρόμπερτ Ζεμέκις. Ναι, με αυτή την ταινία θα συνέκρινα το «Interstellar», όχι με το «2001». Ειρωνεία κι εδώ, συμπτωματική αυτή τη φορά: ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ πρωταγωνιστούσε κι εκεί, αλλά δεν ήταν εκείνος που έκανε το ταξίδι. Ειλικρινά, όμως, ακόμα βρίσκω την οραματική εμπειρία τού Ζεμέκις περισσότερο αποτελεσματική. Γιατί είχε ένα στόχο, έφτανε κάπου, σου έδινε τις απαντήσεις του και σε βούρκωνε από τη συγκίνηση για κάτι που… όλοι φοβόμαστε. Το τέλος του χρόνου.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Αν γνωρίζεις το κινηματογραφικό ύφος τού Κρίστοφερ Νόλαν, ξέρεις πολύ καλά τι πρόκειται να δεις. Μεγάλο σινεμά «απόδρασης». Στις διαστάσεις που του πρέπει. Αλλά με μια «ελαφρότητα» του σήμερα, όχι του κλασικού που ο ίδιος ζηλεύει τόσο πολύ. Πολλοί από εσάς που… γκρινιάξατε με το «Gravity» πέρσι, δεν θα αλλάξετε τροπάρι εδώ, απλά θα πρέπει να παραδεχτείτε πως δεν είστε «φίλοι» με το συγκεκριμένο είδος ταινιών. Θα υπάρξει μια κάποια μερίδα θεατών που θα θεωρήσει αστείο το τελευταίο μέρος τού φιλμ, ελπίζοντας σε ένα άλλο φινάλε, πόσω μάλλον συντομότερο, με τη συνολική διάρκεια να ακουμπά τις τρεις ώρες. Όπως και να ‘χει, είναι μια από τις ταινίες - event τούτης της σεζόν και θα συζητηθεί έντονα.
Tου Ηλία Φραγκούλη σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
Κυριακή στο σινεμά να το απολαύσω!!!
Εντάξει είναι must see
Eίδα το 7 φευγαλέα και λέω εδώ είμαστε. Δεν παίζει ο Φραγκούλης. Αυτό το 7 δεν μπαίνει δίπλα σε άλλα εφτάρια του είδους που έχει ρίξει. Την κρίνει αυστηρά γιατί πρέπει να κριθεί αυστηρά το έπος! Αν ο Νόλαν κουβαλούσε συναίσθημα (αυτό με τον αδερφό του δεν το γνώριζα ομολογώ) , και όπως λέει ο Φραγκούλης, εστίαζε και έδινε σημασία στον χρόνο, θα μιλάγαμε για μια ταινία που θα έμενε στο χρόνο! 9,5 στο Imdb !!!!!
Το 9,5 στο imbd αδερφε θα παει περιπατο σε κανα μηνα και θα καρφωσει γυρω στο 7,5-8,0 μονο και μονο λογω Νολαν και λοιπων. Παρ'ολο που εχω κραξει κι εγω τον κυριο Ηλια απειρες φορες, η κριτικη του εδω ειναι 10/10 ακριβης...Συγχαρητηρια.
Καλά, ρεβιού ταινίας ήταν αυτό ή ρεβιού της σκηνοθεσίας του Νόλαν? Ε ρε θάψιμο!
Σέβομαι το σάιτ, γι' αυτό και δεν θα εκφραστώ όπως θα εκφραζόμουν σε μια παρέα φίλων. Είμαι και από εγχείρηση, και βρίσκομαι σε φάση ανάρρωσης. Θα αφήσω τα λόγια του γράφοντα της κριτικής να μιλήσουν μόνα τους.
[...] ο Κρίστοφερ Νόλαν δεν είναι μεγαλύτερος από κανένα σενάριο [...]
[...] Ξέρουμε πως ο Νόλαν είναι ένας τελειομανής. Και ξέρουμε πως μερικές φορές αυτό συνοδεύεται από ένα είδος υπεροψίας εξ ανωτερότητας. [...]
[...] Ο σκηνοθέτης Νόλαν, όταν δε γυρίζει… τριλογίες ηρώων από comics, τείνει να αδιαφορεί για τις προτεραιότητες ή τη σημασία του σεναρίου, διότι έχει προαγάγει εαυτόν σε ένα είδος Θεού [...]
[...] Οι επιλογές του Νόλαν (ή των αδελφών Νόλαν, αν συνυπολογίσουμε και το σενάριο) δεν μπορούν να είναι σεβαστές [...]
[...] Για μένα, είναι μια ήττα αυτή του η επιλογή. [...]
[...] Το «τι κάνουμε τώρα που φτάσαμε ως εδώ», το οποίο συχνά πληγώνει το σινεμά του Νόλαν. [...]
[...] Εάν ο Κρίστοφερ Νόλαν έκανε focus πάνω στο θέμα του χρόνου, μπορεί αυτή η ταινία να ήταν ένα αριστούργημα. Το πρόβλημα είναι πως τούτο το φιλμ δεν αρκείται σε ένα θέμα. [...]
***σε ένα θέμα*** ***σε ένα θέμα*** ***σε ένα θέμα*** ***σε ένα θέμα*** ***σε ένα θέμα*** ***σε ένα θέμα***
Αντιγράφω από την κριτική του Φραγκούλη της ταινίας Nymphomaniac Pt.2 (η καταμέτριση δική μου):
Αυτή τη φορά, η βία με την οποία ο Τρίερ κάνει φύλλο και φτερό τη (1) θρησκεία, (2) την πολιτική, (3) τις τέχνες, (4) την Ιστορία της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης, (5) τη δημοκρατία, (6) την έννοια της ελευθερίας ή (7) οποιονδήποτε -ισμό διδαχτήκαμε και πιστέψαμε στους αιώνες της ύπαρξής μας, δίνει νέο νόημα στην αποδόμηση της γνώσης από έναν ορκισμένο μηδενιστή.
Τα 7 θέματα με τα οποία ασχολείτε ο Τριέρ είναι bonus για την ταινία του, αλλά ο Νόλαν φταίει που δεν ασχολήθικε μόνο με ένα!
Και το κερασάκι στη τούρτα:
Το Νυμφομάνιακ το γύρισαν σε 2 ταινίες, γιατί δεν χώραγε όλο το σενάριο να ξεδιπλωθεί σε μια. Αλλά το Incepcion ήταν σχεδόν τρείς ώρες... boring!
Πρεμιερα χτες και εισητηρια pre-booked εδω και περιπου μια βδομαδα. Το ομολογω οτι ειμαι τεραστιος φαν του Νολλαν, απο το "Following" μεχρι και το "Dark knight rises". Απο χτες στην λιστα μπηκε ακομα ενα σκηνοθετικο επος κατα την γνωμη μου, το Interstellar. Σκηνοθετικο επος γιατι για να γυρισεις μια αναλογη ταινια, για να μπορεσεις να ασχοληθεις, να αναφερθεις και να "παιξεις" με τον χωροχρονο, τις σκουλικοτρυπες, τις μαυρες τρυπες και την κβαντομηχανικη σε τετοιο επιπεδο που να μην προκαλεις το γελιο των θεατων, δεν θελει απλα "guts" , θελει "ΤΕΡΑΣΤΙΑ guts" !. Η ταινια σε αντιθεση με προηγουμενες του Νολαν, δεν ειναι για ολους. Δεν ειναι ταινια δρασης, δεν εχει υπερηρωες, δεν ειναι ευκολη στην κατανοηση και φυσικα δεν ειναι μικρη. Ισως μερικοι θεωρησουν οτι εχει υπερβολικα μεγαλη διαρκεια, οτι χαλαρωνει και υπεραναλυει καταστασεις και συναισθηματα και οτι επιστημονικα ειναι ασυναρτητη. Ισως. Ειναι ομως ενα πανεμορφο ταξιδι στο αγνωστο και το απειρο, εκει που ο φοβος, το σκοταδι, η συγχυση ,η αγωνια και το ενστικτο επιβιωσης συγκρουονται αναποφευκτα με τα συναισθηματα του θεατη. Ενα ταξιδι που ΛΙΓΟΙ εχουν επιχειρησει σε τετοιο βαθμο και μονο ενα τεραστιος σκηνοθετης, σαν τον Νολαν μπορει να το απογιωσει, χωρις να γελοιοποιει τον εαυτο του. Προσωπικα 9/10.
Επισης :
-- Πολλοί από εσάς που… γκρινιάξατε με το «Gravity» πέρσι, δεν θα αλλάξετε τροπάρι εδώ, απλά θα πρέπει να παραδεχτείτε πως δεν είστε «φίλοι» με το συγκεκριμένο είδος ταινιών. --
Το οτι και οι 2 ταινιες εχουν σαν βασικο συστατικο το "διαστημα" δεν σημαινει οτι ειναι ιδιες, πανομοιοτυπες η ακομα και του ιδιου γενους/ειδους. Διαφωνω καθετα με αυτη την αποψη, ειναι 2 ταινιες τελειως διαφορετικες , που απλα και οι δυο εξελισσονται στο διαστημα.
φραγκουλης...εγγυηση... εαν αυτος βαζει 7 τοτε ειναι για 11 !!!!!! αντε τον βαρεθηκαμε....
Η παγκόσμια κριτική μάλλον συμφωνεί με Φραγκούλη.... 73% στο metacritic, 71% στο rotten tomatoes. Στο imdb ψηφίζουν θεατές. Kαι 10 βαθμολογία να παίξει, δεν πιάνεται στα σοβαρά, σε μερικούς μήνες ο μέσος όρος υποχωρεί επειδή τους τελειώνουν οι φανς που θα βρουν το επόμενο "έπος".
Δεν πέφτει πάντα στο imdb. Ταινίες που πιάνουν απευθείας top 30 μένουν εκεί κοντά και μετά από χρόνια.
Επίσης, η βαθμολογία των θεατών είναι αυτή που μας νοιάζει. Οι κριτές βλέπουν πράγματα που μπορεί να μην νοιάζουν καν τον απλό θεατή, επίσης δεν είναι πάντα αντικειμενικοί απέναντι σε ταινίες, μερικές φορές μάλιστα υπερβολικοί.
Το metacritic έχει το inception 74%, οπότε μάλλον θα είναι στα ίδια επίπεδα.
Επίσης: γιατί τόσο πολλοί haters ως προς τον Nolan? Έχει κάνει αριστουργήματα και από ότι φαίνεται έχει μαζέψει πολλούς haters ανά τον κόσμο.
Για ταινία του 2014 του βάζω 10.
Τι σημαίνει το "για ταινία του 2014"; Σημαίνει το τι ταινίες βλέπουμε γενικά αυτή την εποχή, τι ταινίες μπορούμε να έχουμε αυτή την εποχή και τι ταινίες χρειάζεται ή αν θες, τι αξίζει το κοινό του 2014.
Εάν έβαζα βαθμολογία στο imdb (δηλαδή σε σχέση με όλες τις ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου) θα του έβαζα 8.
Και σεναριακά με κάλυψε και σκηνοθετικά (όπως αναμενόταν δηλαδή).
Σε σχέση με το Space Odyssey (από το οποίο έχει βασικές επιρροές) δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε κατά διάνοια, καθάρα γιατί σκηνοθετικά το Space Odyssey είναι μακράν του δεύτερου η καλύτερη ταινία ever όσον αφορά σκηνοθεσία/σκηνογραφία/φωτογραφία/ειδικά εφέ, αλλά και επειδή δεν έχει την καλλιτεχνική προσέγγιση που είχε το Odyssey.
Διάβασα σήμερα κάποιες κριτικές και η καλύτερη (τουλάχιστον αυτή με την οποία συμφωνώ εγώ) είναι του Κουτσογιαννόπουλου.
http://www.lifo.gr/team/fasmata/52718
Κριτική : ανάλυση - παράλυση. Αχταρμας και αναφορες σε ακόμη 150 ταινίες. Γράψε μάνα μου ότι ΌΛΟΙ, κανενός εξαιρουμένου, οι ηθοποιοί ήτανε μπαγλαμάδες. Καλά που δεν την διάβασα πριν πάω να την δω.
Η ταινια ηταν εξαιρετικη. Με τα λαθη της βεβαιως, αλλα το συναισθημα φευγοντας απο την αιθουσα ηταν πολυ εντονο. Ειμαστε τυχεροι που ο Νολαν ειναι ακομα ΠΟΛΥ μικρος, διοτι εχουμε να δουμε ακομη πααααρα πολλα απο αυτον. Ειναι γεγονος πως εχει αποκτησει πολλους haters , ως αντιδραση στο σχετικα νεο fanbase του αλλα ετσι ειναι οι μεγαλοι σκηνοθετες/ομαδες/πολιτικοι/ και καθε τι "μεγαλο". Εχουν φιλους, εχουν κι εχθρους. Εμεις στη μεση ειμαστε οι τυχεροι :)
καιεμενα μου αρεσε η ταινια
Τώρα που την είδα μπορώ να πω ότι είναι καταπληκτική ταινία. Εγώ την βαθμολόγησα με 9 στο imdb όμως δεν δέχομαι να δέχεται η συγκεκριμένη ταινία κάτω από 8. Το 8 θα ήταν το κάτω όριο, γιατί αν της βάλεις 7.5 ή 7 αυτό σημαίνει πως είναι μια "average" ταινία, και σίγουρα δεν είναι.
Μιας και η καραμέλα πέρι της αγάπης που αναφέρεται στη ταινία, και το αν άλλαξε ο Νόλαν, και ότι δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια...
Στο inception, η αγάπη για τα παιδιά του ήταν που ώθησε τον DiCaprio στη τελευταία αποστολή του..Στο Memento η αγάπη για τη γυναίκα του και η εκδίκηση του θανάτου της ήταν οι κινητήριες δυνάμεις του πρωταγωνιστή (δεν θυμάμαι όνομα)..Μη λέμε ότι θέλουμε λοιπόν...
Όσο για τις κριτικές του Rotten, Προτιμώ να κοιτάω τις κριτικές του κοινού, που αυτή τη στιγμή ο μέσος όρος 80.000 περίπου ατόμων είναι 88%, και όχι το μέσο όρο 235 ατόμων...
Σημερα καταφερα να δω την ταινια και μου φανηκε πολυ καλη , τοσο καλη που δεν το περιμενα . Στην αρχη πιστευα πως δεν θα ταιριαζε ο ρολος στον μακ κοναχει αλλα τελικα επαιξε καλα τον ρολο του . Ηταν δραματικο αλλα ειχε ωραια στοιχεια , ωραιο σεναριο , τοπια , σκηνικα κλπ .
P.s πολυ αντρουλε ρε παιδια την εκαναν την Χαθαγει , στο Gravity η Μπουλοκ ηταν κουκλαρα !!!
Απίστευτη ταινία και ένα απίστευτο και συνάμα μαγευτικό ταξίδι. Έχει κάποια σεναριακά κενά, τουλάχιστον στην αρχή της (θα προτιμούσα περισσότερες εξηγήσεις για την ''απειλή'' της σκόνης αλλά και το όλο background της προπαγάνδας για τη Σελήνη και τη NASA) αλλά με το που ξεκινάει το ταξίδι κάπου βάζεις στην άκρη αυτές τις ατέλειες και απλά γίνεσαι θεατής στο μεγαλούργημα των αδερφών Nolan. Αν και πολλοί δε θέλουν να συγκρίνεται τόσο η ταινία με το 2001 A Space Odyssey του Kubrick, για εμένα τουλάχιστον, οι δυο αυτές ταινίες είναι ο ορισμός του science fiction genre. Περίμενα μια πιο πολύπλοκη εξήγηση/συνειδητοποίηση στο τέλος βέβαια, αλλά μπορώ να πω ότι δε με χάλασε κιόλας που δεν έκαψα εγκεφαλικά κύτταρα ψάχνοντας να βρω τι εννοούσε εν κατακλείδι άλλη μια ταινία του Nolan. Τώρα για το cast ένα έχω να πω. Ίσως να είναι η πρώτη ταινία του Matthew McConaughey που τον απόλαυσα τόσο πολύ. Δεν του το είχα για τέτοιους ρόλους, αν και τα τελευταία χρόνια κάνει αρκετά καλές επιλογές, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές. 10 από εμένα.