Ξεκινώ με μια συμβουλή: αν έχετε ήδη διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο της Έμμα Ντόνοχιου, τότε καλώς. Αν, όμως, δεν γνωρίζετε την υπόθεση και θέλετε να έχετε τον πλήρη αντίκτυπο κατά τη διάρκεια της ταινίας, τότε μην την ψάξετε, μην τη διαβάσετε εκ των προτέρων. Εμείς, τουλάχιστον, δεν θα σας δώσουμε κάτι που θεωρούμε spoiler, τόσο της πλοκής όσο και της κινηματογραφικής σας εμπειρίας. Μικρή ταινία. Σε προϋπολογισμό, σε εμπορικές προσδοκίες (οι λέξεις «φεστιβαλική» και «indie» φιγουράρουν απειλητικά από πάνω της), ακόμα και σε σκηνικό: ένα μικρό δωμάτιο στην πρώτη «πράξη», ένα πολύ πιο ευρύχωρο σπίτι στη δεύτερη. Κι όμως, όπως και στη φαντασία του πρωταγωνιστή της, του μικρού Τζακ, είναι αρκετά ώστε να χωράνε τεράστια έμπνευση και (καλλιτεχνική) φαντασία. Το συνεργείο της ταινίας έχτισε κυριολεκτικά το μικρό δωμάτιο του τίτλου, και οι δυο βασικοί ηθοποιοί, η Μαμά (Λάρσον) και ο Τζακ (Τρεμπλέι) κλήθηκαν να ερμηνεύσουν τους, έτσι κι αλλιώς, περίπλοκους ρόλους τους, μέσα σε αυτό. Ο αγαπημένος «indie» (να ’το πάλι) σκηνοθέτης Λένι Έιμπραμσον («Adam and Paul», «Frank») πέτυχε στο έπακρο το κυριολεκτικό κατόρθωμα να τους καθοδηγήσει σε αυτό το σκηνικό - μινιατούρα, ενώ η ίδια η Ντόνοχιου διασκεύασε σεναριακά το επιτυχημένο μυθιστόρημά της.
Δύο πράξεις, λοιπόν. Πράξη πρώτη: το σύμπαν του Τζακ, αυτό το μικρό δωμάτιο. Όχι μόνο δεν έχει βγει ποτέ έξω από αυτό αλλά και πιστεύει πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τους τοίχους και τον μικρό φεγγίτη. Ωστόσο, ο πεντάχρονος είναι ένα χαρούμενο, ζωηρό και, για τα δεδομένα, υγιές παιδί. Και η νεαρή μητέρα του, άλλοτε ευτυχισμένη παίζοντας με τον γιο της, άλλοτε ανεξήγητα εκνευρισμένη, ιδιαίτερα απότομη και ταραγμένη κάθε φορά που έχουν τον ένα και μοναδικό επισκέπτη τους, του οποίου το πρόσωπο ο Τζακ δεν έχει δει ποτέ. Κι άλλες φορές, απλά χαμένη στις σκέψεις της, παντελώς κρυμμένες και άγνωστες για τον μικρό Τζακ. Οι Έιμπραμσον και Ντόνοχιου πετυχαίνουν το φαινομενικά αδύνατο: εκθέτουν εξαρχής τους δυο ήρωές τους στα μάτια τού θεατή μέσα σε αυτό το «εγκλωβισμένο», κλειστοφοβικό σκηνικό, όμως η αλήθεια για τις συνθήκες που βρίσκονται εκεί μέσα αποκαλύπτεται σταδιακά, και η αρχική «εκκεντρικότητα» του όλου θεάματος εξελίσσεται σε μια σοκαριστική και εξαιρετικά άβολη συνειδητοποίηση του τι πραγματικά παρακολουθείς. Όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο για τη Μαμά που αναγκάζεται να πάρει επικίνδυνα μέτρα για τη σωτηρία και των δυο, η ταινία σε προκαλεί να μπεις στη θέση και στο μυαλό του πεντάχρονου Τζακ, που έρχεται απότομα αντιμέτωπος με τη μεγάλη αλήθεια: υπάρχει ζωή και πέρα από το Δωμάτιο…
Πράξη δεύτερη: ο έξω κόσμος, ο καθαρός αέρας, η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους (και ζώα), η καθημερινότητα της προαστειακής αμερικανικής κοινωνίας, το ουσιαστικό κόψιμο του ομφάλιου λώρου. Και η στιγμή που η Μαμά επιστρέφει (ή τουλάχιστον προσπαθεί) στην παλιά, ρουτινιάρικη ζωή της, προ Δωματίου και Τζακ. Οι αλλαγές που συναντά, η δυσκολία προσαρμογής κι επανασύνδεσης, τα έντονα και για χρόνια καταπιεσμένα συναισθήματα που διαδέχονται μανιακά το ένα το άλλο. Η «μαγεία» (για τον Τζακ) ή το ξόρκι (για τη Μαμά) του Δωματίου εξανεμίζονται και η τετριμμένη καθημερινή ζωή τούς καλεί, και ο Έιμπραμσον, με τη βοήθεια των νέων δεύτερων ρόλων και των ερμηνειών που αποσπά από τους ηθοποιούς του, μεταφέρει στον θεατή το ίδιο συναίσθημα: τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο όπως πίσω στο Δωμάτιο, όμως έστω κι αυτή η εγκόσμια μονοτονία της «κανονικής» ζωής μας αξίζει μια ευκαιρία.
Για τους βασικούς δύο πρωταγωνιστές, πολύ συνοπτικά να πούμε πως είναι απλά έξοχοι. Η Μπρι Λάρσον αναδεικνύεται εδώ σε μια από τις κορυφαίες ελπίδες της γενιάς της με μια ατρόμητη ερμηνεία, που την έχει φέρει επάξια στην κορυφή των φετινών κινηματογραφικών βραβείων. Και ο Τζέικομπ Τρέμπλεϊ (τώρα εννέα ετών). Ξεχάστε το «μποϊκοτάζ» των Όσκαρ για το χρώμα και τη φυλή - το αληθινό σκάνδαλο βρίσκεται εδώ, στην ελάχιστη (συγκριτικά) αναγνώριση που έχει λάβει ο νεαρός ηθοποιός για την ερμηνεία που αποτελεί ουσιαστικά τη ραχοκοκκαλιά της ταινίας. Προσωπικά, ακόμα αναρωτιέμαι πώς ένα τόσο νεαρό παιδί μπήκε στο ιδιαίτερο μυαλό και στις εξαιρετικά σπάνιες περιστάσεις του χαρακτήρα του τόσο ολοκληρωτικά και πειστικά, με δύσκολες σκηνές υποκριτικής που θα τρόμαζαν ακόμα και έμπειρους, ενήλικες ηθοποιούς. #OscarsSoAdult, κανείς;
Μικρή ταινία, ναι. Για μια νεαρή μητέρα, ένα πεντάχρονο αγόρι και ένα δωμάτιο. Κι όμως, μια από τις μεγαλύτερες ταινίες που θα δείτε φέτος – και όχι μόνο…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Οι σπουδαίες ερμηνείες, η άλλοτε συγκινητική, άλλοτε συγκλονιστική ιστορία, η καλύτερη έως τώρα δουλειά ενός από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της γενιάς του, όλα είναι εδώ. Εκείνοι που δεν θα καταφέρουν να μπουν «μέσα» στην ταινία μάλλον θα τη βρουν υποτονική και, ναι, «μικρή». Αλλά ελπίζουμε ειλικρινά να είναι η μικρή μειοψηφία. Οι υπόλοιποι θα παρακολουθήσουν ένα από τα πιο στιβαρά, σοβαρά και πρωτότυπα δράματα των τελευταίων ετών.
Της Κατερίνας Ανδρεάκου, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
Θέλω τόσο πολυ να τη δω. Η Brie Larson ειναι έρωτας και ελπίζω το δεύτερο μέλος του καστ του Community που θα παρει όσκαρ.
Διαμάντι... ταινιάρα!!Brie Larson έχει το όσκαρ στο τσεπάκι και θα το είχε και ο πιτσιρικάς αν τον είχαν προτείνει αλλά ας όψεται... Την προτείνω ανεπιφύλακτα δεν πρόκειται να βαρεθείτε ή να κουραστείτε λεπτό..
θα τη δω σιγουρα