Τι να πρωτοπεί κανείς; Αρχικά, η «λυπητερή»: δεν παίζει ο Τζέισον Στέιθαμ. Ο σκηνοθέτης είναι ένας πρώην μοντέρ που… ατυχώς μεταπήδησε και πίσω από τον φακό της κάμερας (πρώτο του κακούργημα το περσινό «Brick Mansions»), με δουλειές που σχετίζονται αποκλειστικά με το σύμπαν των παραγωγών τού Λικ Μπεσόν. Όσο για τον αντικαταστάτη του κεντρικού ρόλου, ο Εντ Σκράιν προφανώς επιλέχτηκε διότι έχει εμφανιστεί σε μερικά επεισόδια του «Game of Thrones» (λέγε με και «κράχτη»)…
Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Ένα b-movie που βγάζει μάτι (σε επίπεδο κόστους), γυρισμένο στα «πάτρια εδάφη» του Μπεσόν (φτηνά αλλά περιζήτητα «τουριστικά» locations για τους μη Ευρωπαίους καταναλωτές), που ενίοτε φλερτάρει με ιδέες από τη σειρά των «Fast & Furious» (ολόκληρη η σεκάνς με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Ρώσου μαφιόζου) και έχει για πρωταγωνιστή έναν τύπο διόλου χαρισματικό (ακόμη και ως physique), ο οποίος εκσφενδονίζει τις ατάκες του λες και ψιθυρίζει πάσχων από πνευμονία. Ναι, είναι πραγματικά αστείο το σύνολο και αν αναζητούσαμε τον τίτλο της χειρότερης περιπέτειας της σεζόν, στοιχηματίζω ότι ακόμη και μετά από 12 μήνες, δύσκολα θα βρούμε ισχυρό αντίπαλο για το «The Transporter Refueled»! Το σενάριο μπορεί να περιγραφεί πλήρως σε μια πρόταση: κοπέλες - θύματα του εμπορίου λευκής σαρκός εκδικούνται τον μαστροπό τους και τους συνεργάτες του, χτυπώντας τους εκεί που τους πονάει περισσότερο, στις κρυφές τραπεζικές καταθέσεις τους. «Όχημα» υποστήριξης του σχεδίου τους γίνεται ο πρώην μισθοφόρος ειδικών αποστολών (κι ας δείχνει ως μετεξεταστέος της σχολής πρακτόρων του ΘουΒου) Φρανκ Μάρτιν, με βασικό ατού το μαγκιόρικο τιμόνι του και γνώσεις στο βρωμόξυλο (παραλλαγή Krav Maga με μπουνίδι φιλιππινέζικης σχολής).
Στην πραγματικότητα, το μόνο πράγμα… για ξύλο εδώ είναι η ίδια η ταινία, που μάλλον παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά ως περιπέτεια δράσης και ουχί παρωδία του είδους, με ερμηνείες τόσο απίστευτα ελεεινές, που σε κάνουν να νοσταλγείς αστυνομικές σειρές και υποκριτική… κομπάρσων από την ντόπια, ιδιωτική τηλεόραση. Κάπως διασώζεται (με λανθάνουσες δόσεις χιούμορ) ο αντι-ρόλος του πατέρα του Φρανκ, ο οποίος πέφτει θύμα απαγωγής δύο φορές κατά τη διάρκεια του φιλμ (!) και σε κάνει να χαίρεσαι που ο ομώνυμος ήρωας δεν έχει άλλο συγγενολόι…
Υπήρξαν στιγμές που γέλασα δυνατά και, όντως, με την κατάλληλη παρέα, η ταινία μπορεί να προσφέρει επικό κέφι, αλλά για τους λάθος λόγους πάντοτε. Εννοείται ότι η απιθανότητα πάει σύννεφο και δεν απαιτείς από τέτοιο έργο να σου εξηγήσει λογικά πώς διαπράττονται όλα αυτά επί της οθόνης, όμως το σταμάτημα της αιμορραγίας γκόμενας που έφαγε σφαίρα στο στομάχι με «μείγμα» από ιστό αράχνης και ζάχαρη (κλάμα λέμε!), δίχως άλλη χειρουργική επέμβαση και… την αμέσως επόμενη μέρα συμμετοχή σε ταρζανιές και υποβρυχίως, στο μεγάλο γλέντι κλιμάκωσης στο κότερο του Ρώσου, πηγαίνει αλλού το genre του νέου «Transporter». Που έκανε… «refuel» με καύσιμο αντίστοιχο της «μπόμπας», όπως λέμε και στα ποτάδικα.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Αφορά σχεδόν αποκλειστικά θεατές που αρέσκονται στις κατώτερου επιπέδου (και παραγωγής) περιπέτειες, από την εποχή που τις νοίκιαζαν και βαριόντουσαν το rewind (αχ, η νοσταλγία…). Οποιοσδήποτε άλλος… κοινός θνητός, μπορεί να το τολμήσει υπό την προϋπόθεση της δημιουργίας «γαλαρίας» στο σινεμά. Αλλά θα πρέπει να πληρώσετε και εισιτήριο στην είσοδο. Και εκεί… κόβεται το γέλιο.
Tου Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
ότι και να ήταν, χωρίς statham... δεν...
@Dimcar συμφωνω απολυτα.
Πάλι καλά που βγήκα σωστός σε εκείνο το Enternity Live!
Αν και ο βαθμος ειναι μηδενιστικος συμφωνω απολυτα...απο το trailer και μονο βλεπεις εναν πρωταγωνιστη να προσπαθει τοσο πολυ να (απο)δειξει πως ειναι καποιος που πιο πολυ προς παρωδια φερνει το αποτελεσμα με τις γελοιες γκριματσες του.Νο Statham no party.
Πάηρε Μπέη φορ λάηφ.
Τα πιο πεταμενα λεφτα που εχω δωσει να δω ταινια στο Σινεμα ... Μετα τον jason statham κανεις