Στο Crimsonland υπάρχουν δύο βασικά modes που θα σας απασχολήσουν: το Survival και το Quests. Τo Quest mode αποτελείται από μία σειρά 60 επιπέδων με σταδιακά αυξανόμενη δυσκολία. H ύπαρξή του περιορίζεται στο να σας εκπαιδεύσει στους μηχανισμούς του παιχνιδιού και στο να ξεκλειδώσετε διάφορα βοηθήματα, οπότε επιβάλλεται να ξεκινήσετε από εκεί την τριβή με τον τίτλο. Στο ξεκίνημα κάθε πίστας περιφέρεται σε top-down προοπτική ο ήρωάς μας, κρατώντας στα χέρια του ένα σχετικά αδύναμο όπλο. Πριν περάσει πολύς χρόνος αρχίζουν κι εμφανίζονται σε διάφορα σημεία εχθροί, οι οποίοι όσο περνάει ο χρόνος αυξάνουν κατά πολύ τους αριθμούς τους και ξεκινάει το μακελειό. Στην πάνω μεριά της οθόνης υπάρχει μια μπάρα που γεμίζει σταδιακά με κάθε σας kill. Σκοπός σας είναι να κρατήσετε τον ήρωα ζωντανό μέχρι αυτή η μπάρα να γεμίσει, κάτι που θα σημάνει το τέλος του επιπέδου και η εμφάνιση του επόμενου. Ο χαρακτήρας σας μπορεί να κινηθεί προς κάθε κατεύθυνση της αρένας με τη χρήση του αναλογικού μοχλού, μέχρι εκεί που τον περιορίζουν τα νοητά όριά της. Παράλληλα, με το πάτημα του R1 τραβάει τη σκανδάλη του όπλου του, ενώ η στόχευση γίνεται με τον δεύτερο αναλογικό μοχλό. Ο χειρισμός δείχνει να πάσχει, τουλάχιστον στην έκδοση του PS Vita, καθώς απαιτείται ακρίβεια και ταχύτητα που δε μπορούν να αποδώσουν οι μοχλοί του μηχανήματος. Υπάρχει εναλλακτική στόχευση με χρήση εντολών αφής, που αν και δείχνει να λειτουργεί ικανοποιητικά, δυσκολεύει τη θέαση κάποιου μέρους της δράσης στην οθόνη.
Όσο εσείς σκοτώνετε, εμφανίζονται κατά καιρούς σαν drops διάφορα power ups, τα οποία κάνουν τη ζωή σας πιο εύκολη. Τα power ups ποικίλουν από αναπλήρωση ενέργειας μέχρι και προσωρινή ενεργοποίηση slow-motion για πιο ακριβή χειρισμό, ενώ πολλές φορές μπορεί να κρίνουν την επιτυχή ή όχι έκβαση ενός γύρου. Γενικά, το Crimsonland απαιτεί από τον παίκτη ταχεία λήψη αποφάσεων, τόσο στην κίνησή του χαρακτήρα στο χώρο, όσο και στην προτεραιότητα εξόντωσης εχθρών, γιατί αν βρεθείτε περικυκλωμένοι είναι εξαιρετικά αμφίβολη η επιβίωσή σας. Έξτρα στρατηγική προσδίδει το απαραίτητο reload, το οποίο διαρκεί μερικά πολύτιμα δευτερόλεπτα.
To Crimsonland ανήκει στο ξεπερασμένο είδος των top-down shooters και μάλιστα πρόκειται για remake του τίτλου που κυκλοφόρησε περίπου μια δεκαετία πριν για PC.
Προς το τέλος κάθε πίστας το αίμα των αναρίθμητων αντιπάλων που ποτίζει σταδιακά το τερέν, μετατρέπει το τοπίο ολόγυρα σε κόκκινη γη, κάνοντας σαφές το νόημα πίσω από τον τίτλο του παιχνιδιού. Όσο προχωράτε σε παρακάτω αποστολές, τα είδη εχθρών που αντιμετωπίζετε αυξάνονται ή αποκτούν παραλλαγές. Δεν υπάρχει κάποια τρελή γκάμα, παρ’ όλα αυτά θα πολεμήσετε κυρίως εξωγήινους, αράχνες και ζόμπι σε διάφορα μεγέθη, με το κάθε ένα να έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Ενώ ένα 80% του συνόλου των επιπέδων τερματίζεται στην πρώτη προσπάθεια, υπάρχουν και στιγμές που θα τα χρειαστείτε και θα πρέπει να κινηθείτε λίγο πιο στρατηγικά. Σε περιπτώσεις που εμφανιστούν φωλιές τεράτων, ας πούμε, θα επιδιώξετε την άμεση καταστροφή τους, αλλιώς σύντομα θα βρεθείτε σε πολύ μειονεκτική θέση.
Στο τέλος κάθε επιπέδου φανερώνετε ένα από τα πολλά διαθέσιμα όπλα ή τις ειδικές ικανότητες του παιχνιδιού, γνωστές κι ως perks. Για τα perks αναφορά θα γίνει παρακάτω, καθώς στα Quests δεν έχουν καμία χρήση, σε αντίθεση με τα όπλα που είναι αναπόσπαστο κομμάτι. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής του εξοπλισμού σας, ο μόνος τρόπος για να πιάσετε στα χέρια σας τα καινούρια «σιδερικά» είναι κατά τη διάρκεια της δράσης, αφού όπως και τα power ups είναι random drops των θυμάτων σας. Ο ήρωας κάθε φορά μπορεί να κρατάει μόνο ένα όπλο, οπότε θέλει προσοχή στο αν θα τρέξετε να μαζέψετε αυτά που εμφανίζονται, ανάλογα τους εχθρούς που έχετε απέναντί σας. Κάποια είναι καλά σε κοντινές αποστάσεις, κάποια μπορούν να διαπεράσουν πολλούς εχθρούς με μια σφαίρα, ενώ κάποια άλλα στηρίζονται στην ταχύτητα.
Υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά πάντως των πιο ισχυρών από τα πιο αδύναμα, κάτι που καθιστά και θέμα τύχης τον τερματισμό των πιο απαιτητικών επιπέδων, σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό απ’ ότι έπρεπε. Δεν είναι κι ό,τι πιο ανταποδοτικό να εξαφανίζεις σαν μύγες πανίσχυρους αντιπάλους επειδή απλά σου έτυχε σαν drop ένα ρουκετοβόλο. Σαν αίσθηση τα δυνατά όπλα είναι ευχάριστα και προσεγμένα, δίνοντας πρόσθετο ενδιαφέρον σε ένα παιχνίδι που χαρακτηρίζεται εξ’ ορισμού από επανάληψη. Το Quest mode περιλαμβάνει συνολικά 3 επίπεδα δυσκολίας που «ξεκλειδώνονται» με κάθε τερματισμό του προηγούμενου, ενώ κάθε πίστα έχει και challenge score, κάτι που μεγαλώνει τη διάρκεια του τίτλου για όσους αρέσκονται σε ολοκλήρωση των παιχνιδιών 100%.
Η καρδιά του πονήματος της 10tons όμως, όπως άλλωστε υποστηρίζει και ο developer, χτυπάει στο Survival mode. Για άλλη μια φορά ξεκινάτε σε μια αρένα με τη δυσκολία και τον αριθμό των εχθρών να ανεβαίνει σταδιακά. Η διαφορά με το Quest mode είναι πως κάθε φορά που γεμίζετε την μπάρα εξέλιξης δεν τελειώνει η δράση, αλλά κάνετε level up το χαρακτήρα σας. Ο γύρος τελειώνει μόνο όταν χάσετε, κάτι που είναι αναπόφευκτο, οπότε ο μοναδικός σκοπός σας είναι η συλλογή όσο περισσότερων πόντων για μια καλή θέση στα online leaderboards. Σε κάθε level up σάς δίνεται το δικαίωμα να επιλέξετε μεταξύ 4 τυχαίων perks. Οι ειδικές αυτές ικανότητες είναι πολύ σημαντικές και σας κάνουν αρκετά πιο δυνατούς και αποτελεσματικούς. Η επιλογή πρέπει να γίνεται με προσοχή ανάλογα την περίσταση, καθώς η διάρκειά τους δεν είναι προσωρινή, αλλά θα σας συνοδεύσει για το υπόλοιπο του γύρου. Όλα αυτά διαφοροποιούν αρκετά τις στρατηγικές που θα ακολουθήσετε σε σχέση με τα μονότονα Quests, κάτι που σε συνδυασμό με τα online leaderboards καθιστούν το Survival mode την καλύτερη στιγμή του Crimsonland.
Η καρδιά του πονήματος της 10tons όμως, όπως άλλωστε υποστηρίζει και ο developer, χτυπάει στο Survival mode.
Στον τεχνικό τομέα δυστυχώς έχουμε να κάνουμε πιο πολύ με ένα port, παρά με remake της παλιάς PC έκδοσης. Οπτικά, παραπέμπει σε άλλες εποχές, ενώ ακουστικά κουράζει με την επανάληψη των ίδιων ηχητικών εφέ. Οι εχθροί που αντιμετωπίζετε δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σαν concept και δυστυχώς δεν υπάρχει η αναμενόμενη ποικιλία, εκτός κι αν μια αράχνη που πυροβολεί θεωρείται σημαντική διαφορά από μία απλή αράχνη. Ακόμη πιο δυσάρεστη είναι η απουσία διαφορετικών τερέν, με τα 2-3 που υπάρχουν να μην έχουν ουσιαστικές διαφορές. Η ύπαρξη έστω κάποιων φυσικών εμποδίων θα προσέδιδε άλλο νόημα σε κάθε σας κίνηση.
Το Crimsonland σας υποδέχεται επίσης με ένα από τα χειρότερα μενού που έχουν υπάρξει σε παιχνίδι. Στο background όχι μόνο παίζει κανονικά gameplay βίντεο του τίτλου, αλλά έχει και πλήρως ενεργοποιημένους τους ήχους της δράσης που εκτυλίσσεται! Αυτό κάνει την περιήγηση δυσάρεστη και ιδιαίτερα ενοχλητική και απωθεί τον παίκτη από το να μείνει εκεί παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα.
Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με ένα μέτριο παιχνίδι που μάλιστα έχει παλιώσει και δε μπορεί να το κρύψει. Το gameplay του κρίνεται ικανοποιητικό και είναι σε θέση να προσφέρει κάποιες ώρες ευχαρίστησης, αλλά ποτέ δεν δίνει την εντύπωση ότι προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Ο ξεπερασμένος τεχνικός τομέας του, η μονοτονία και ο άβολος χειρισμός του δε βοηθάνε καθόλου την κατάσταση. Είναι κρίμα επίσης που δεν έγιναν κάποιες προσθήκες όπως μεγαλύτερη ποικιλία στα τερέν και καινούριων, πιο ευφάνταστων εχθρών, πράγματα που θα έδιναν άλλη διάσταση στο έτσι κι αλλιώς αξιοπρεπές Survival mode. Όλα αυτά κοστίζουν στην τελική κριτική ακόμη περισσότερο όταν στο είδος υπάρχουν αυτή τη στιγμή παιχνίδια όπως το Dead Nation σε χαμηλότερη τιμή.
Ενώ συμφωνώ ε το review, πρέπει να πώ πως βρήκα το παιχνίδι πολύ εθιστικό, για μένα αξιζε η αγορά του, ειδικά αν το βάλουν σε κάποιο sale.
Επίσης η έκδοση του PS4 ΔΕΝ είναι cross buy άσχετα τη γράφει, εκτός αν το φτιάξαν.
Ένα genre με το οποίο μεγαλώσαμε. Ακόμα θυμάμαι το Shoot Em Up Construction Kit με το οποίο ο καθένας μπορούσε να φτιάξει ένα τέτοιο παιχνίδι.
Ευελπιστώ να δοθεί κάποια στιγμή μέσω PS Plus.
Η εικόνα στην αρχική πριν μεις στο review σχεδόν αντιγραφή από Doom!
http://en.wikipedia.org/wiki/Doom_(1993_video_game)