O παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του The Stranger, σιωπηρού κυβερνοσαμουράι και δεσμώτη στο ανώτερο εκ των εννέα πλανητικών σωμάτων που συναποτελούν τη φυλακή του παιχνιδιού. Ένας μυστηριώδης άντρας ονόματι The Voice, κρυμμένος πίσω από μία ελαφρώς μοχθηρή στολή κούνελου, απελευθερώνει τον πρωταγωνιστή και τον παροτρύνει να δραπετεύσει. Οι δυο τους ξεκινούν την κάθοδο προς τον ελεύθερο κόσμο, όμως ανάμεσα σε εκείνους και τον προορισμό τους στέκονται οι εννέα φύλακες των πλανητών. Η χειραφέτηση του The Stranger προϋποθέτει την προσέγγιση και εξουδετέρωση τους, σύμφωνα με τον συνοδοιπόρο του. Ως εκ τούτου, οι δύο χαρακτήρες αναχωρούν για μια περιπέτεια γεμάτη boss fights, περπάτημα και τίποτα παραπάνω. Διαμετρικά αντίθετες κορυφώσεις και στιγμές ανάπαυλας, δίχως ίχνος ενδιάμεσης κατάστασης. Προτού ο γράφων εμβαθύνει περαιτέρω στα καθέκαστα του gameplay, οφείλει να κάνει μία σύντομη αναφορά στα επίπεδα δυσκολίας του Furi. Δύο οι επιλογές, έστω αρχικά: Promenade (περίπατος) και το ομώνυμο Furi, στο οποίο βασίζεται η κριτική.
Από τους μηχανισμούς και την αφήγηση έως τον οπτικό τομέα και το soundtrack, το Furi χαρακτηρίζεται από σειρά συγκρούσεων, συνδυασμών και οξύμωρων σχημάτων που, ενάντια σε όλες τις προσδοκίες, σχηματίζουν ένα, ως επί το πλείστον, αρμονικό όλον.
Το παιχνίδι αποθαρρύνει την επιλογή του πρώτου, εις διπλούν μάλιστα, τονίζοντας τη μειωμένη πρόκληση και διάρκεια της εμπειρίας και προειδοποιώντας τον παίκτη πως δε θα λάβει trophies, δε θα καταταγεί στα leaderboards και δε θα έχει πρόσβαση στα unlockable modes (Speedrun και το σαδιστικό Furier) μετά την ολοκλήρωση του playthrough. H εν λόγω κίνηση της ομάδας ανάπτυξης δεν αποτελεί εκδήλωση λανθάνοντος ελιτισμού αλλά ειλικρίνειας καθώς η γοητεία του Furi εντοπίζεται κάπου ανάμεσα στην απαιτητική καμπύλη εκμάθησης και την ικανοποίηση που προσφέρει ο θρίαμβος απέναντι σε έναν πραγματικά προκλητικό αντίπαλο. Σχεδιαστική φιλοσοφία που μοιάζει να προέρχεται από τη σειρά Souls ή το πρώτο Metal Gear Solid. Κι όμως, το Furi δε στηρίζεται στον εξοπλισμό και την προετοιμασία του παίκτη, τη στρατηγική του προσέγγιση ή την τιμωρία της αποτυχίας. Η δυσκολία είναι αγνότερη. Αντανακλαστικά, timing, ακρίβεια και ερμηνεία των οπτικοακουστικών σημάτων που εκπέμπουν οι εχθροί πριν τις επιθέσεις τους καθορίζουν την έκβαση της μάχης. Σε αυτό συμβάλλει και ο δόλιος μινιμαλισμός των συστημάτων του. Ο παίκτης έχει μόλις τέσσερις κινήσεις στη διάθεσή του: Slash, Shoot, Dodge και Parry. Mέσω holds και κινήσεων του μοχλού οι τρεις πρώτες μπορούν να γίνουν charged, ωστόσο η εκτέλεσή τους παραμένει εξαιρετικά απλή. Βέβαια, η αξιοποίηση της έντονης αλληλεπίδρασης που χαρακτηρίζει τους τέσσερις «πυλώνες» του gameplay είναι αναγκαία: Για παράδειγμα, το charging επιθέσεων κατά τη διάρκεια του dodging ανοίγει «παράθυρα τιμωρίας», ενώ το τέλειο parrying προσφέρει ευκαιρίες εκτέλεσης θανάσιμων slashes.
O παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του The Stranger, σιωπηρού κυβερνοσαμουράι και δεσμώτη στο ανώτερο εκ των εννέα πλανητικών σωμάτων που συναποτελούν τη φυλακή του παιχνιδιού.
Η ύπαρξη δύο επιθετικών και αμυντικών κινήσεων σχετίζεται με τη διττή φύση των μονομαχιών. Στις κοντινές αποστάσεις, το Furi είναι ένα parry-based hack ’n’ slash game, όμως, όταν ο αντίπαλος απομακρύνεται, μεταμορφώνεται σε bullet hell shoot 'em up με τα projectiles να πλημμυρίζουν την οθόνη και το dodging να αποκτά κυρίαρχο ρόλο. Τα bosses ενίοτε κλειδώνουν τον παίκτη σε μία εκ των προαναφερθεισών καταστάσεων, άλλοτε θρυμματίζουν αυτήν την ακαμψία, δημιουργώντας ένα πραγματικά μοναδικό, υβριδικό σύστημα μάχης. Η διαδικασία εξοικείωσης με το κομψό μεν, ασυνήθιστο δε συνδυασμό μηχανισμών, αλλά και τη ροή των boss fights, είναι εντυπωσιακά ομαλή, με τη μονομαχία-tutorial να ακολουθείται από μία μη καθοδηγούμενη, εντούτοις σχετικά βατή δεύτερη συμπλοκή. Στη συνέχεια, ωστόσο, η δυσκολία αυξάνεται κατακόρυφα. Aπό την τρίτη μάχη και έπειτα, το Furi προϋποθέτει τόσο την επιμονή, όσο και το μέτριο έως υψηλό «skill ceiling» του παίκτη. Η κλιμάκωση των απαιτήσεων παρατηρείται σε δύο επίπεδα. Από το προηγούμενο boss fight στο επόμενο -πλην του απογοητευτικού ένατου-, αλλά και εντός αυτών. Πιο συγκεκριμένα, η εκάστοτε μονομαχία αποτελείται από μία σειρά σταδίων (τρία έως έξι). Κάθε νέο στάδιο διαφοροποιεί και ενισχύει τις επιθέσεις του αντιπάλου, όμως σπάνια επηρεάζει ριζικά το στιλ μάχης του. Έτσι, ενώ το στοιχείο του «trial and error» συνεχίζει να διατηρεί εξέχουσα θέση στο σχεδιασμό του Furi, δεν οφείλεται σε αδίκως απρόβλεπτες κινήσεις των εχθρών, πέρα από το χαρακτηριστικό μπαράζ επιθέσεων του τελευταίου σταδίου.
Επιπροσθέτως, κάθε αναμέτρηση διαθέτει ξεχωριστή αίσθηση, λόγω μεταβολών στον σχεδιασμό των arenas, τη συμπεριφορά των bosses (ταχύτητα κίνησης, συχνότητα, ισχύς και έκταση επιθέσεων), τη διάρκεια και την απόσταση των encounters. Για παράδειγμα, το κυνήγι-δοκιμασία αντοχής απέναντι σε μία αόρατη, ελεύθερη σκοπεύτρια ακολουθείται από μία αδυσώπητα γρήγορη ξιφομαχία, η οποία θύμισε στο γράφοντα τη συμπλοκή με τον Jetstream Sam στο Metal Gear Rising: Revengeance. Εν συνόψει, οι μάχες του Furi σχηματίζουν ένα κράμα προσβασιμότητας και βάθους, διεκδικώντας επάξια το χαρακτηρισμό: «Easy to learn, hard to master». Όπως προαναφέρθηκε, όταν ο παίκτης δεν πολεμά, περπατά προς την επόμενη μάχη. Επιλογή που εξυπηρετεί την άμβλυνση του ρυθμού, προσφέροντας παράλληλα ευκαιρίες δόμησης κόσμου και ατμόσφαιρας. Ιδιαίτερα θετικό, λοιπόν, το πρόσημο στη θεωρία, όχι και τόσο όμως στην πράξη. Tα λάθη είναι τρία: Yπερβολικά χαμηλή ταχύτητα πλοήγησης, περιστασιακά αναξιόπιστος χειρισμός και πληθώρα bugs. Η ύπαρξη προαιρετικών, κρυμμένων συζητήσεων σε αυτές τις σεκάνς ανταμείβει μεν την εξερεύνηση, αναδεικνύει περαιτέρω δε αυτά τα προβλήματα. Το Furi επιτρέπει στον παίκτη να μετατρέψει τα συγκεκριμένα τμήματα gameplay σε μη διαδραστικά cutscenes, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο του The Stranger και κατευθύνοντάς τον προς τον στόχο του. Καλοδεχούμενο ημίμετρο για όσους σκοπεύουν να εστιάσουν αποκλειστικά στην πρόκληση των boss fights, δίχως, βέβαια, να αποτελεί λύση. Εν γένει, η εκτέλεση της εν λόγω πτυχής μοιάζει πρόχειρη, πόσο μάλλον σε σύγκριση με το υποδειγματικό σύστημα μάχης.
Κάθε αναμέτρηση διαθέτει ξεχωριστή αίσθηση, λόγω μεταβολών στον σχεδιασμό των arenas, τη συμπεριφορά των bosses (ταχύτητα κίνησης, συχνότητα, ισχύς και έκταση επιθέσεων), τη διάρκεια και την απόσταση των encounters.
Ο οπτικός τομέας του Furi παρουσιάζει ένα ακόμη δίπολο. Στο ένα άκρο του, η καλλιτεχνική διεύθυνση. Αιχμηρό αμάλγαμα cyberpunk και φαντασίας, συνδυάζοντας το character design του αναγνωρισμένου Takashi Okazaki, εικονογράφου του Afro Samurai manga, με τοποθεσίες που συχνά αποτίουν φόρο τιμής σε sci-fi b-movies. Στο άλλο, η χρήση της Unity engine, η οποία καθιστά αξιόμεμπτο το τεχνικό αποτέλεσμα στο PlayStation 4. Αδιάφορος φωτισμός, απότομα, ενοχλητικά framedrops κάτω από το στόχο των 60 fps και, κυρίως, εξαιρετικά βίαιο screen tearing. Το Furi μπορεί να υπερτερεί σε σύγκριση με λοιπά, τεχνικά επονείδιστα θύματα της Unity στην πλατφόρμα της Sony (Firewatch, Broforce), όμως η έλλειψη optimization παραμένει έκδηλη, δημιουργώντας ανάμεικτα συναισθήματα σχετικά με την εμφάνιση του τίτλου. Βέβαια, οι επισημάνσεις για την παρουσίαση του Furi δε σταματούν εδώ καθώς ιδιαίτερη μνεία αξίζει σε ένα ακόμα τμήμα της. Ο λόγος για το πρωτότυπο soundtrack, το οποίο είναι απλά συγκλονιστικό. Τόσο συγκλονιστικό που η The Game Bakers έχει παράξει και διαθέσει 800 αντίτυπά του σε...βινύλιο. Synthwave κατά βάση, παντρεύει μαεστρικά τη νοσταλγία με τη σύγχρονη electro, την αδρεναλίνη με την αφέλεια της “εϊτίλας”. Επτά δημιουργοί, συμπεριλαμβανομένων των Carpenter Brut (Hotline Miami 2) και Scattle (Hotline Miami 1-2), ευθύνονται για την ηχητική μαγεία, η οποία λίγα έχει να ζηλέψει από τις αριστουργηματικές μουσικές επενδύσεις των τίτλων της Dennaton Games.
H ιεραρχία των στοιχείων του Furi είναι ξεκάθαρη. Το gameplay δεσπόζει στην κορυφή, η αισθητική ακολουθεί κατά πόδας και η ιστορία παραμερίζεται. Φαινόμενο άξιο απορίας διότι τα ψήγματα ουσιώδους αφήγησης που περιστασιακά κάνουν την εμφάνιση τους είναι κρυπτικά, ζοφερά και ενδιαφέροντα. Διψώντας για εξέλιξη χαρακτήρων και πλοκής, ο παίκτης δεν τη λαμβάνει μέχρι το τελευταίο εικοσάλεπτο της εμπειρίας. Τότε, το πραγματικό φινάλε παίρνει μία εντελώς απρόβλεπτη και υφολογικά ασυνεπή τροπή που δεν μπορεί παρά να προβληματίσει και, σε συνάρτηση με τα ατοπήματα του οπτικού συνόλου και τη μετριότητα των «ήπιων στιγμών», να εγκλωβίσει το Furi στο «αρκετά καλό». Αρκετά καλό για αγορά, όχι για δωρεάν λήψη μέσω του PS Plus. Αυτή συνιστάται ανεπιφύλακτα. Εντούτοις, η επίγευση είναι γλυκόπικρη καθώς το δεύτερο συνθετικό της θα μπορούσε, ρεαλιστικά, να εκλείπει.
Εξαιρετικό παιχνίδι.
ρε συς το κατεβασα και ειναι πολυ δυσκολο αλλα ωραια...
Εξαιρετικό πραγματικά κείμενο. Μεστό και ευφάνταστο ταυτόχρονα. Πραγματικά υψηλού επιπέδου γραφή. Καλή συνέχεια.