Η σάτιρα μετατρέπεται σε γελοιοποίησή τους στα μάτια του παίκτη, κάτι που προκαλείται λόγω του άθλιου voice-over
Ξεκινώντας από το story, αυτό είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο, αφού το παιχνίδι ναι μεν ξεκινά με την εικόνα ενός αστυνομικού που τον παράτησε η γυναίκα του λόγω υπερβολικής αφοσίωσης στη δουλειά του, αλλά μετέπειτα το όλο concept χάνεται κάπου ανάμεσα στο ανελέητο πιστολίδι. Τα θέματα που επιχειρεί να θίξει ο τίτλος, όπως οι κόντρες μεταξύ των αστυνομικών ή ο σεξισμός εναντίον των γυναικών στο Σώμα σταδιακά σβήνουν, αφού δεν τους δίνεται ο απαραίτητος χώρος για να αναπτυχθούν, ούτε σχετίζονται με το gameplay και έτσι απλά αποτελούν αναφορές εντός των cut-scenes. Επίσης, το συναισθηματικό δέσιμο του παίκτη με τους έξι διαθέσιμους αστυνομικούς είναι δύσκολο να επιτευχθεί, αφού αυτοί εμφανίζονται ψυχροί και απόμακροι. Το παιχνίδι φροντίζει να σατιρίζει τη χρυσή εποχή των cop films τσεκάροντας πολλά κουτάκια από την λίστα των κλισέ στερεοτύπων, όπως για παράδειγμα η αγάπη για τα donuts. Η σάτιρα βέβαια μετατρέπεται σε γελοιοποίησή τους στα μάτια του παίκτη, κάτι που προκαλείται λόγω του άθλιου voice-over, το οποίο μας έκανε να πιστεύουμε ότι ο ηθοποιός που το ανέλαβε -ναι, είναι μόνο ένας, τουλάχιστον για τους αρσενικούς χαρακτήρες από ό,τι καταλάβαμε- μάλλον είχε καλύτερα πράγματα να κάνει εκείνη την ώρα, εξ ου και η ανέλπιστη βαρεμάρα που μεταδίδεται μέσα από τα cut-scenes.
Ψυχρό είναι και το γενικότερο κλίμα που αποδίδει το gameplay. Σε κάθε επίπεδο διαλέγετε δυο αστυνομικούς της αρεσκείας σας και ξαμολιέστε για να σταματήσετε το έγκλημα. Στην αρχή, η επιλογή αυτή θα έχει επιπτώσεις στον τρόπο παιχνιδιού, μιας και οι αστυνομικοί χαρακτηρίζονται από διαφορετικά στατιστικά και όπλα. Αυτή η διαφορετικότητα όμως εξανεμίζεται γρήγορα λόγω του συστήματος level-up που βασίζεται σε XP, καθώς μετά από ένα σημείο οι διαφορές είναι ανεπαίσθητες. Το έγκλημα στην Πόλη των Αγγέλων λαμβάνει διάφορες μορφές κάθε φορά, καθώς τα objectives των αποστολών διαφέρουν μεταξύ τους αρκετά ώστε να μην βαρεθείτε τελείως. Κάποιες φορές θα σπάτε στοίβες με ναρκωτικά, άλλες θα πρέπει απλά να «καθαρίσετε» όλον τον όροφο του εκάστοτε κτιρίου από κακοποιούς. Κάποια στιγμή βέβαια θα βαρεθείτε, μιας και το LA Cops όχι μόνο δεν προσφέρει κάτι καινούριο στο genre, αλλά πάσχει και από σοβαρά προβλήματα στο gameplay, με το πρώτο να είναι το ΑΙ.
Τα γραφικά δεν εντυπωσιάζουν, ενώ το ογκώδες HUD δυσκολεύει τα πράγματα.
Θα περίμενε κανείς ότι ο δεύτερος αστυνομικός που παίρνετε μαζί σας στην κάθε επιχείρηση είναι εκεί για να προσέχει τα νώτα σας, αλλά στην πραγματικότητα τον πηγαίνετε βόλτα μόνο για την δεύτερη ζωή που σας προσφέρει. Ο χειρισμός μεταξύ των δυο εναλλάσσεται όποτε το επιθυμείτε. Αν πεθάνετε με τον πρώτο αστυνομικό, το παιχνίδι αυτόματα περνά το χειρισμό στο δεύτερο, με το revive του πρώτου να πραγματοποιείται με την εύρεση ενός first aid kit. Μπορείτε να υποδεικνύετε στον συνάδελφό σας σε ποιο σημείο να κινηθεί με το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά το να τον κάνετε να κοιτάξει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση είναι πραγματικός εφιάλτης. Ο αστυνομικός που χειρίζεται η AI κάνει κακή δουλειά ακόμα και όταν καταφέρετε για παράδειγμα να τον τοποθετήσετε σωστά για είσοδο σε ένα δωμάτιο γεμάτο εχθρούς, αφού εννιά στις δέκα φορές απλά θα μείνει άπραγος μόλις ανοίξουν οι πόρτες και επακόλουθα θα γίνει κόσκινο από τους παραβάτες του νόμου, αφήνοντάς σας μόνους και έρημους. Αυτό θα ήταν αποδεκτό μιας και οι εχθροί σε τέτοιες καταστάσεις δεν βρίσκονται πάντα εντός του κώνου όρασης του συνεργάτη σας. Το πρόβλημα όμως δεν εμφανίζεται μόνο σε περιπτώσεις όπως η παραπάνω. Κάποιες αλλά λίγες φορές ο συνεργάτης σας θα γίνει ξαφνικά Lucky Luke, καθώς, ως εκ θαύματος, θα αντιληφθεί κάποιον κακοποιό εκτός του oπτικού του πεδίου, ακόμη και αν βρίσκεται πίσω του και θα γυρίσει για να τον εξολοθρεύσει. Κάποιες άλλες βέβαια θα πέσει ηρωικά στο καθήκον, αφού και μέσα στον κώνο όρασής του να βρεθούν οι αντίπαλοι, τις περισσότερες φορές οι τελευταίοι είναι πιο γρήγοροι. Κάτι σαν την σκηνή με τον Greedo και τον Han Solo. Ξανά και ξανά.
Το δεύτερο γενικό πρόβλημα του LA Cops είναι η ασυνέπεια που το χαρακτηρίζει όσον αφορά το τι είναι δυνατό να συμβεί μέσα στον κόσμο του και επακόλουθα τη δυσκολία του. Τοίχοι που δεν φαίνεται ότι είναι φθαρτοί αποτελούν την τέλεια παγίδα επιτρέποντας στους εχθρούς να σας εξουδετερώσουν θεαματικά πυροβολώντας μέσα από αυτούς, παράθυρα που όποτε το θυμηθούν δουλεύουν όπως στην πραγματικότητα (και επιτρέπουν στα εχθρικά πυρά να σας πλήξουν), καθώς και το σημάδι επιπέδου Robocop των κακοποιών, όλα αποτελούν στοιχεία τα οποία οδηγούν σε συνεχείς, σχεδόν πάντα ακαριαίους, θανάτους. Μέσα στα επίπεδα υπάρχουν διάσπαρτα donuts τα οποία αναπληρώνουν το health, αλλά τις περισσότερες φορές κάθε λάθος είναι θανατηφόρο και η συλλογή τους επομένως αποδεικνύεται ανούσια. Αφού θα έχετε πεθάνει αρκετές φορές, κάποια στιγμή θα μάθετε όλα τα ιδιαίτερα αυτά σημεία, μέσω όμως μιας τελείως άδικης προς τον παίκτη διαδικασίας λόγω των δυσλειτουργικών μηχανισμών και όχι λόγω υψηλής δυσκολίας, όπως συμβαίνει σε τίτλους Souls.
Ακόμα και το σύστημα στόχευσης είναι ασαφές, αφού πολλές φορές θα βρεθείτε νεκροί ενώ το σταυρόνημά σας ήταν σωστά τοποθετημένο πάνω στο δολοφόνο σας, κάτι που κάνει υποχρεωτική τη χρήση του lock-on συστήματος στόχευσης. Έτσι το παιχνίδι απαιτεί τελείως αμυντική, trial and error προσέγγιση με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κάτι που ρίχνει το ρυθμό σε επίπεδα που σίγουρα δεν ταιριάζουν με την όλη αισθητική του έργου της Modern Dream. Βέβαια, ακόμα και αν ασπαστείτε την αμυντική αυτή προσέγγιση, το μέγιστο zoom out της κάμερας δεν είναι αρκετά ανοιχτό προκειμένου να έχετε καλή εικόνα του επιπέδου και των εχθρών, ενώ την κατάσταση δυσκολεύει και το ογκώδες HUD. Έτσι το να δέχεστε πυρά από 5-6 κακοποιούς, οι οποίοι ήταν αδύνατο να φανούν καθώς μετακινούνται μέσα στο επίπεδο προς τη θέση σας, αποτελεί συχνό φαινόμενο. Μετά τη συνειδητοποίηση ότι ούτε το να προχωράτε αργά και προσεκτικά δουλεύει, η μόνη τακτική είναι να τραβάτε το aggro σε ένα δωμάτιο και να οπισθοχωρείτε στήνοντας ενέδρα στους εγκληματίες μαζί με τον πάντα στάσιμο συνεργάτη σας, επαναλαμβάνοντας μέχρι να επιτύχετε. Το αστείο τελικά είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα σύλληψης των εγκληματιών χωρίς να τους σκοτώσετε, η οποία πραγματοποιείται με melee χτυπήματος, επί της οποίας δυνατότητας δεν χρειάζεται καν να τοποθετηθούμε, έχοντας εκφράσει όλα τα παραπάνω.
Το LA Cops δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλη διάρκεια, καθώς το πλήθος των επιπέδων του μετριέται στα δάχτυλα των χεριών, με κάποια δευτερεύοντα challenges αφού ολοκληρωθούν οι βασικές αποστολές. Κάθε αποστολή μπορεί να ξαναπαιχτεί όποτε το επιθυμήσετε, ενώ υπάρχουν και τρία επίπεδα δυσκολίας για να διαλέξετε. Η όποια ευχαρίστηση προσφέρει η όλη εικόνα του παιχνιδιού μειώνεται ακόμα περισσότερο, αφού τα πρώτα επίπεδα μπορούν να ολοκληρωθούν σχετικά εύκολα εάν παίξετε πολύ αμυντικά. Από τη μέση όμως περίπου και έπειτα το παιχνίδι δυσκολεύει αναπάντεχα, απαιτώντας από τον παίκτη να αλλάξει τελείως τρόπο παιχνιδιού και να κάνει πράγματα για τα οποία δεν έχει προετοιμαστεί μέσα από την ολοκλήρωση των προηγούμενων επιπέδων. Γενικότερα, η έλλειψη σωστής ενημέρωσης του παίκτη για το πώς πρέπει να προσεγγίσει τα μετέπειτα επίπεδα είναι ανάλογη της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ των πρωταγωνιστών στον πρώτο κύκλο του Lekanopedio Attikis Police Department.
Λόγω του προβληματικού AI τα πράγματα δεν θα πάνε κατ’ ευχήν σχεδόν σε καμία έφοδο.
Δυστυχώς, το ίδιο κλίμα επικρατεί και στον τομέα των γραφικών. Το LA Cops βρίσκεται ανάμεσα στο πολύχρωμο και γεμάτο ψηφιακό αίμα, 16bit στιλ του Hotline Miami και σε ένα ελαφρά πιο ρεαλιστικό ύφος γραφικών, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα το παιχνίδι να δίνει την αίσθηση ότι ταιριάζει στο παράθυρο ενός web browser. Την κατάσταση σώζουν κατά κάποιον τρόπο τα μοντέλων των αστυνομικών κατά τη διάρκεια των cut-scenes, τα οποία είναι πλήρως εναρμονισμένα με την αισθητική των 1970s και αποτελούν ευχάριστη νότα.
Ο αστυνομικός που χειρίζεται η AI κάνει κακή δουλειά ακόμα και όταν καταφέρετε για παράδειγμα να τον τοποθετήσετε σωστά για είσοδο σε ένα δωμάτιο γεμάτο εχθρούς.
Το ίδιο ευχάριστο είναι, παραδόξως, το soundtrack, το οποίο και αυτό με τη σειρά του ταιριάζει γάντι με την χρονική περίοδο στην οποία διαδραματίζεται το παιχνίδι και είναι ο μόνος λόγος να μην πατήσετε το Mute, παρότι το voice acting έχει σίγουρα δει καλύτερες μέρες όπως και τα διάφορα ηχητικά εφέ όπως εκείνα των όπλων για παράδειγμα.
Συμπερασματικά, το LA Cops θα μπορούσε να γίνει αξιόλογος ανταγωνιστής του Hotline Miami, καθώς έχει αρκετά καλές βασικές ιδέες, οι οποίες όμως δεν υλοποιούνται σωστά. Τα προβλήματα στην επικοινωνία «χρήστη-μηχανήματος», το τραγικό ΑΙ, το άγαρμπο gunplay και η ανύπαρκτη πλοκή συνθέτουν ένα παιχνίδι του οποίου η ποιότητα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου για τον οποιοδήποτε, ακόμη και όταν το ζητούμενο είναι το σκότωμα χρόνου. Τελικώς, το μόνο που καταφέρνει είναι να μας θυμίζει πόσο κακόγουστα ήταν τα παντελόνια καμπάνα. Λυπούμαστε που το λέμε LA Cops, αλλά παράδωσέ μας το όπλο και το σήμα σου.
La Cocks καλυτερα.....χαρα στο κουραγιο σου και να παιξεις και να γραψεις...Κριμα παντως για την Team17 ειχε αφησει διαμαντια ...καποτε....στην 16bit εποχη
Παναγιωτη, πραγματι χαρα στο κουραγιο σου να παιξεις αυτό το χάλι! από την άλλη ΜΠΡΑΒΟ για το πολύ καλο Review!
Οταν ειδα το πρωτοειδα νομιζα οτι θα ειναι πολυ ενδιαφερον. Κριμα...