Και πώς να μην είναι άλλωστε όταν στο Kickstarter του τίτλου ανακοινώθηκε πως στο soundtrack θα συμμετάσχει η Manami Matsumae, συνθέτρια του Mega Man του NES (και του U.N. Squadron!!!). Οι εκλεκτικές συγγένειες δε σταματούν εκεί, καθώς ο τίτλος μοιάζει και ακούγεται σα να έχει ξεπηδήσει από την κλασσική κονσόλα της Nintendo, ή τουλάχιστον από arcade cabin της εποχής. Οι developers έχουν δείξει συγκινητική προσοχή όχι μόνο στο να "αποδώσουν την αίσθηση της εποχής" αλλά στο να δημιουργήσουν έναν τίτλο όπως θα έβγαινε τότε στην αγορά. Οι χαρακτηριστικοί ήχοι που συνοδεύουν συγκεκριμένες κινήσεις και ακούγονται ακριβώς ίδιοι με αυτούς που θα έβγαζε ένα NES (κοινώς πινγκ-πινγκ, τιτίιιν, τόινγκ τόινγκ κλπ), η ρυθμική απόλυτα ταιριαστή chiptune μουσική, τα pixelated 8-bit γραφικά με μπόλικο μαύρο στις κενές περιοχές αλλά και τις νεκροκεφαλές που προδίδουν μυστικά, τα ελεκτρίκ χρώματα, τα μενού, δίνουν την εντύπωση ενός τίτλου που δε μιμείται απλά αλλά έχει το ίδιο γονιδίωμα με τα πρώτα Mega Man, Mario, Castlevania και άλλα κλασσικά.
Αντίθετα με κυκλοφορίες τύπου Volgarr the Viking, ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι τέτοιος που αναδεικνύει τη σωστή εκτέλεση και συγχρονισμό, όχι την απομνημόνευση
Η έμφαση στον ήχο και τη χρήση του είναι το βασικό στοιχείο που ξυπνά αναμνήσεις και κάνει τον τίτλο να ξεχωρίσει, τόσο από πλευράς αναπαράστασης όσο και αίσθησης. Πολύ απλά, το χτύπημα είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο με το "βραχνιασμένο" retro ήχο (και επιτρέπει στον παίκτη να καταλάβει με κλειστά μάτια αν βρήκε θησαυρό ή πέτυχε ένα αντίπαλο) από ότι με ένα πιο καθαρό, σύγχρονο εφέ. Ο χειρισμός, τέλος, είναι άψογος. Σαφέστατος, με μεγάλη ακρίβεια και άμεση ανταπόκριση, χωρίς περιττές κινήσεις και κυρίως απλός. Παρέχεται πλήρης δυνατότητα αλλαγής πλήκτρων αλλά δύσκολα θα υπάρξει πρόβλημα, ενώ (όπως όλα) είναι αυτούσιος ενός τίτλου φτιαγμένου να παίζει με χειριστήριο NES.
Στο gameplay η κατάσταση είναι αντίστοιχη. Το pogo-jumping ζει και βασιλεύει, με τον ηρωικό ιππότη να πηδά πάνω στο φτυάρι του για να νικήσει κακούληδες και να ξεπεράσει εμπόδια. To level design είναι απλά καταπληκτικό και αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τους κλασσικούς platform μηχανισμούς του Shovel Knight. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι η βάση στην ατομική ικανότητα και εξάσκηση και όχι στο muscle memory. Αντίθετα με κυκλοφορίες τύπου Volgarr the Viking, ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι τέτοιος που αναδεικνύει τη σωστή εκτέλεση και συγχρονισμό, όχι την απομνημόνευση. Υπάρχει επίσης εναλλαγή και ποικιλία ανάμεσα σε άλματα, περιοχές με κινήσεις στα τυφλά, συγχρονισμό, μάχες, ταχύτητα κλπ. Γενικά το κάθε επίπεδο ρέει αβίαστα και δεν καταλήγει σε ρουτίνα ή με ένα μόνο θέμα, ενώ δεν τιμωρεί άδικα τον παίκτη - οι περισσότεροι θάνατοι οφείλονται σε κακό χειρισμό παρά σε φτηνό χτύπημα. Η δυσκολία είναι κλιμακωτή και εξαρτάται σε ένα βαθμό από τον τρόπο παιχνιδιού, αλλά σε γενικές γραμμές είναι μέση. Υπάρχει η δυνατότητα καταστροφής των checkpoints με αντάλλαγμα θησαυρών, καθώς και η αγορά ή εύρεση relics με διάφορες χρήσεις που κοστίζουν όμως σε μαγεία.
Η μεγάλη επιτυχία του Shovel Knight είναι πως έχει ψυχούλα. Ο κεντρικός ήρωας γίνεται αυτόματα αναγνωρίσιμος και συμπαθής, ξεπερνώντας έτσι τα άψυχα ανδρείκελα που χαρακτηρίζουν τις αναβιώσεις του είδους. Το παιχνίδι έχει δική του προσωπικότητα και ιδέες, τα δικά του ξεχωριστά αναγνωρίσιμα στοιχεία, και δε βασίζεται σε ξένες πλάτες παρά τις ομοιότητες. Παίρνει τα καλύτερα στοιχεία μιας εποχής με κανένα από τα ξεπερασμένα ή αρνητικά της στοιχεία και τα χρησιμοποιεί κατάλληλα, με μηχανισμούς και επίπεδα που προάγουν την ικανότητα και το ευχάριστο παίξιμο. Η προσπάθεια να είναι απαράλλαχτο με παιχνίδι της εποχής ακόμα και στην… παραμικρότερη λεπτομέρεια είναι συγκινητική και αποδίδει καρπούς. Η διάρκεια κυμαίνεται στις 6 με 8 ώρες. Παρά το όνομα λοιπόν, το Shovel Knight κάθε άλλο παρά για θάψιμο είναι. Οι πιστοί ας προτιμήσουν άφοβα, καθώς ξεπερνά με ευκολία τη συντριπτική πλειοψηφία αναβιώσεων και remakes όπως το Duck Tales ή το Double Dragon Neon, προσφέροντας παράλληλα αυθεντική action platform εμπειρία. Εμπρός λοιπόν καλό μου φτυάρι!
Παιχνιδάρα με retro ύφος που υλοποιεί αυτά που ζητούν οι περισσότεροι από το είδος και αναλύεται εξαιρετικά σε καλογραμμένο review: 1 σχόλιο
Ψήγματα υποψίας αρνητικής αναφοράς σε Sοny, Nintendo, Microsoft: 8000000000 σχόλια :P
Ωραιο κειμενο, για ενα οπως ολα δειχνουν εξαιρετικο tribute στα αντιστοιχα 8μπιτα παιχνιδια. Το pogo jumping στην εκτελεση του θυμιζει Duck Tales επακριβως ή σου δινει ενα καλυτερο feeling;
H λογικη των weapon power ups θυμιζει Mega Man οπου στην ουσια υπαρχει μια συγκεκριμενη σειρα πιστων που πρεπει να διαλεξει κανεις για να εχει παντα το σωστο οπλο στο καθε boss;
Επιλογη δυσκολιας υπαρχει ή εστω καποια αφορμη για replay;
1) Πάει πολύς καιρός από τότε που έπαιξα Duck Tales (υποθέτω δεν εννοείς το remaster) αλλά θα έλεγα πως είναι καλύτερη η αίσθηση του Shovel Knight.
2) Όχι, δε θα το έλεγα, από βασικά όπλα έχεις το φτυάρι και τα υπόλοιπα τα αγοράζεις στην πόλη όποτε θες.
3) Επιλογή δυσκολίας δεν υπάρχει, αφορμή για replay είναι οι κλασσικές για perfect run κλπ συν το ότι μπορείς να σπας τα checkpoints για loot. Ουσιαστικά όχι πάντως.