Πλησιάζοντας για πρώτη φορά στο Anaheim Convention Center, είδα μια τεράστια ουρά να περιμένει. Πριν όμως περάσω την είσοδο, ξεκίνησα να τραβάω φωτογραφίες τον κόσμο που προχωρούσε αργά προς το Convention Center. Δύο κυρίες γύρω στα 60 περίμεναν καρτερικά τη σειρά τους για να ελεγχθούν από την ασφάλεια του χώρου οι τσάντες που κρατούσαν. Ένα κοριτσάκι γύρω στα 10 ήταν ντυμένη D.Va και κρατούσε νευρικά και σφιχτά το χέρι της μαμάς της. Ένας νέος που κρατούσε μαγκούρα και φορούσε μπλούζα από το World of Warcraft ζητούσε συγνώμη καθώς ο κόσμος έκανε χώρο για να περάσει. Άνθρωποι απ' όλον τον κόσμο, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, χρώματος δέρματος και ηλικίας, περίμεναν με ανυπομονησία να προσέλθουν στην BlizzCon.
Από το Mythic Stage, ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντούσα για πρώτη φορά, παρακολούθησα την τελετή έναρξης. Στο cinematic του Overwatch κατάλαβα πως η Κινέζα που καθόταν δίπλα μου είχε δακρύσει. Τη ρώτησα αν θέλει ένα χαρτομάντιλο και μου ψιθύρισε πως δεν καταλαβαίνει καλά αγγλικά. Όμως η ιστορία του Reinhardt ξεπερνούσε τα όρια της γλώσσας. Γιατί η ιστορία του καθήκοντος και της τιμής έχει νόημα παγκοσμίως. Όταν στο opening cinematic η Sylvanas κραύγασε "FOR THE HORDE!" δεν άκουσα ποτέ την κραυγή του Orc που ακολούθησε στο βίντεο. Χιλιάδες φωνές είχαν ξεσηκωθεί απαντώντας στην Warchief τους. Δεν ήταν πια άντρες και γυναίκες, fans, gamers ή press. Ήταν όλοι τους μέρος του Horde, ήταν Orcs και Blood Elves, Forsaken και Trolls.
Με το τέλος του opening ceremony είχα και την πρώτη ουσιαστική ευκαιρία να κάνω μία βόλτα για να δω το χώρο. Επιβλητικά αγάλματα όπως της Kerrigan και του Illidan ήταν τοποθετημένα σε κεντρικά σημεία. Η ουρά για δοκιμή του Diablo 3, παιχνίδι που όχι απλά έχει βγει εδώ και χρόνια, αλλά μας είχαν προειδοποιήσει πως δεν υπάρξει σχετική ανακοίνωση για τον τίτλο, είχε μισή ώρα χρόνο αναμονής. Και ήταν η μικρότερη ουρά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιχνίδια. Πίσω από το Demo Area του World of Warcraft ήταν στημένο ένα diorama, η σε κλίμακα μάχη του Lordaeron. Δέκα χιλιάδες μπλε και κόκκινες φιγούρες ήταν τοποθετημένες, οι δύο στρατιές να στέκονται αντιμέτωπες. Αν μιλούσαμε για τέχνασμα εντυπωσιασμού λόγω αριθμών, τυχαίες φιγούρες θα αρκούσαν. Ένας άντρας όμως, επισκέπτης όπως είδα από το badge του, με ρώτησε αν ήμουν στο diorama. Μου εξήγησε πως όλες οι φιγούρες ήταν στη πραγματικότητα χαρακτήρες παικτών που ήταν στην BlizzCon. Όλες ξεχωριστές, ακριβή αντίγραφα κατευθείαν από το παιχνίδι. Είναι αυτή η προσοχή στη λεπτομέρεια που πραγματικά εντυπωσιάζει και κάνει την διαφορά.
Προχωρώντας πιο κάτω ξαναπέτυχα τις δύο κυρίες που είχα προσέξει στην είσοδο. Μόλις είχαν δει τις ανακοινώσεις για το Hearthstone και ήταν ξετρελαμένες με το νέο υλικό που θα ερχόταν στο αγαπημένο τους παιχνίδι. Η μια τους κρατούσε ένα φυλλάδιο και προσπαθούσε να διαλέξει τι θα αγόραζε από το store που ήταν στο υπόγειο. Έψαχνε ποιο αγαλματίδιο έλειπε από τη συλλογή της και ποιο φουλάρι του Warcraft θα ταίριαζε με την τσάντα της. Ψώνιζε για εκείνην, όχι για το παιδί της ή το εγγόνι της. Πιο πέρα ήταν μαζεμένοι μερικοί cosplayers, ντυμένοι ως ήρωες του Overwatch και εκεί είδα ξανά τη μικρή D.Va. Τα μάτια της έλαμπαν από χαρά. Ο κόσμος που περνούσε δίπλα της ζητούσε μια φωτογραφία μαζί της. Τους έκανε high five και εκείνοι της έλεγαν πόσο καταπληκτική είναι. Η πιτσιρίκα χαμογελώντας έλεγε τις ατάκες της ηρωίδας της ενώ η μητέρα της δεν σταματούσε να την παίρνει φωτογραφίες.
Στον πάνω όροφο και κοντά στο press room, είχα την τύχη να μιλήσω με τον Ion Hazzikostas, τον Game Director του World of Warcraft. Αφού μου είπε πως έρχεται ανά διαστήματα στην Αθήνα για να δει τη γιαγιά του, του έδωσα συγχαρητήρια για το Legion. Με ευχαρίστησε που πίστεψα στην ομάδα του και παρέμεινα στον κόσμο του WoW. Μια κοπέλα που ήταν μαζί του τον ρώτησε πώς νιώθει που είναι σαν rock star, με τόσους που πλησίαζαν να του μιλήσουν. Απάντησε πως δεν τον ενοχλεί αφού διαρκεί μόνο για δύο μέρες. Τον ρώτησα αν είναι εξουθενωτικό και είπε όχι. Γιατί ήταν οι δύο μέρες του χρόνου που μπορούσε να έχει επαφή με τόσους πολλούς από τους παίκτες και αυτό του έδινε ενέργεια. Και αυτή η προσέγγιση μου υπενθύμισε πως μερικοί developers καταλαβαίνουν πως η δημιουργία video games είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ δημιουργού και κοινού.
Επιστρέφοντας στο show floor, άκουσα γνώριμη μουσική. Πλησιάζοντας στην πηγή της, έφτασα στο Tavern του Hearthstone. Μια μπάντα έπαιζε ζωντανά το soundtrack του τίτλου. Παραδίπλα, παίκτες κάθονταν αντικριστά σε πολυθρόνες και έπαιζαν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Εκεί είδα και έναν developer του Hearthstone, που ήξερα πως είχε συνεντεύξεις όλες τις προηγούμενες ώρες. Είχε ξεκλέψει λίγο χρόνο και αποφάσισε να περάσει μια βόλτα από το Tavern. Ένας επισκέπτης τον πλησίασε. Του έδωσε συγχαρητήρια για το παιχνίδι και τον προκάλεσε σε μονομαχία. "Bring it on!" απάντησε ο developer και πηγαίνοντας προς τους καναπέδες για να αναμετρηθούν συζητούσαν με ενθουσιασμό για διάφορες κάρτες σαν δύο φίλοι που γνωρίζονταν καιρό.
Την επόμενη μέρα, έχοντας ξεμπερδέψει από τα panels και τις συνεντεύξεις, πήγα κατευθείαν στο Overwatch Arena. Μπαίνοντας στο χώρο έμεινα να χαζεύω. Ο χώρος μπορούσε άνετα να σταθεί μπροστά στα καλύτερα κλειστά γήπεδα της χώρας μας. Μα πέρα από το venue, ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ο κόσμος. Έχοντας την τύχη να παρακολουθώ από κοντά τόσο αγώνες ποδοσφαίρου αλλά και μπάσκετ, την ατμόσφαιρα που είδα στην Arena, την έχω ξανασυναντήσει ελάχιστες φορές. Μιλάμε για ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που μου θύμισε βραδιές Champions League. Οι θεατές ζητωκραύγαζαν, χτυπούσαν τα πλαστικά μπατόν τους και το κάθε play, η κάθε μεγάλη στιγμή του αγώνα, τους ξεσήκωνε. Βγαίνοντας από την Arena είδα την ουρά δεκάδων που είχε σχηματιστεί μπροστά σε ένα περίπτερο με το σήμα του Overwatch. Πήγα κοντά για να δω τι σουβενίρ με τους ήρωες του παιχνιδιού υπήρχε. Το περίπτερο πουλούσε αποκλειστικά το merchandise των ομάδων που θα συμμετέχουν στο προσεχές Overwatch League. Μια μπουτίκ με εμφανίσεις και αξεσουάρ των ομάδων, όπως παρόμοια θα έβρισκες σε κάθε γήπεδο ποδοσφαίρου.
Είχε έρθει το βράδυ όταν έξω από το ξενοδοχείο έπιασα κουβέντα με κάτι παιδιά, οι περισσότεροι μέλη των media που ήρθαν να καλύψουν το event. Συζητούσαμε για αυτό που είδαμε και οι περισσότεροι, όντας Ευρωπαίοι, λέγαμε πως μακάρι να ήταν η BlizzCon πιο κοντά σε μας ώστε να μπορούν να την επισκεφτούν οι fans από τις χώρες μας. Ένας τότε είπε: «Αφού δεν μπορεί να έρθει η BlizzCon σε εσάς, μπορείτε να φέρετε εσείς την BlizzCon στη χώρα σας». Και κατάλαβα τι εννοούσε. Το πιο σημαντικό πράγμα που έπρεπε να μεταφέρουμε επιστρέφοντας πίσω:
Την κουλτούρα.
Θα πρέπει να είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο στη συγκεκριμένη κουλτούρα, και τι πιο ιδιαίτερο απ' ότι δεν υπάρχουν περιορισμοί. Και ούτε θα πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί μεταξύ ανθρώπων που έχουν ένα κοινό πάθος. Γιατί τα ίδια τα video games είναι φτιαγμένα για να μην έχουν σύνορα. Δεν έχει σημασία αν η Κινέζα καταλάβαινε τα λόγια που έλεγε ο Reinhardt. Κατάλαβε την ιστορία του. Γυναίκες εξήντα χρονών, όχι απλοί gamers, αλλά hardcore fans που πλήρωσαν εισιτήριο και ξενοδοχείο για την BlizzCon, έκαναν geeking out στη μέση του venue. Cosplayers με πραγματικό ταλέντο στη τέχνη τους γίνονταν ένα με τους χαρακτήρες που υποδύονταν. Developers που δεν ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από τους gamers, που προσεγγίζουν το community και πιστεύουν σε αυτό. «Όλες οι φωνές μετράνε» είναι μόνο ένα από τα μότο της εταιρείας.
Πώς μας αφορά όμως εμάς; Στην Ελλάδα της κρίσης, όπου η αγορά των video games συρρικνώνεται, είναι εύκολο να πιστέψουμε πως δεν υπάρχουμε στο χάρτη. Πως δεν έχουμε εκτόπισμα. Πως οι φωνές μας δεν ακούγονται. Όμως εμένα μου είπαν πως μετράμε. Το WoW συνεχίζει να είναι τεράστιο στην Ελλάδα. Πως το Hearthstone παραμένει δυνατό. Πως το Overwatch γιγαντώνεται. Και δεν κοιτούν απλά τους αριθμούς. Κοιτούν το χρόνο και το πάθος των Ελλήνων gamers που καταπιάνονται με τα παιχνίδια τους.
Θα ήθελα να ήταν περισσότεροι Έλληνες στην BlizzCon. Όχι μόνο σαν θεατές για να γιορτάσουν τα games που αγαπούν αλλά, κυρίως, ως πρωταγωνιστές. Και μπορούμε να είμαστε μέλη των development teams και μέλη του community management. Μα πάνω απ' όλα πιστεύω πως θα μπορούμε να είμαστε στη BlizzCon στον τομέα των eSports. Γιατί το gaming είναι μέρος την καθημερινότητάς μας, αλλά τα eSports είναι το μέλλον μας. Ακόμα και αν στη χώρα μας ο όρος “pro gamer” δεν είναι κοινά αποδεκτός, δεν θα μπορούμε να αγνοούμε για πάντα το τι γίνεται εκτός συνόρων. Αλλά όπως πολλά πράγματα που αποτυγχάνουμε να αφομοιώσουμε, να προσαρμοστούμε σε αυτά όταν φτάνουν στη χώρα μας, θα πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια μας έχοντας τις σωστές υποδομές.
Και οι σωστές υποδομές είναι στην προκειμένη περίπτωση είναι η σωστή κουλτούρα. Μια κουλτούρα που να μη γνωρίζει περιορισμούς. Δεν έχει σημασία το πως είναι κάποιος εμφανισιακά, το φύλο του, οι προτιμήσεις του, η ικανότητά του στο παιχνίδι. Όλοι είμαστε gamers. Μπορεί να μην μπορούμε να γίνουμε όλοι πρωταγωνιστές. Αλλά οι πρωταγωνιστές μπορούν να έλθουν από οπουδήποτε. Ακόμα και από εμάς. Μην ξεγράφουμε λοιπόν και μην υποτιμάμε τους εαυτούς μας και τους τριγύρω μας. Και αν για μερικούς από εμάς είναι πλέον αργά για να πρωταγωνιστήσουμε, ας μην πικραθούμε. Ας παραμείνουμε ρομαντικοί και ας δημιουργήσουμε τις βάσεις γι' αυτούς που θα προσπαθήσουν μετά από εμάς. Ας γίνει η επιτυχία τους καρπός των ονείρων μας.
Έχουμε όμως δρόμο μπροστά μας. Που θα τον διαβούμε αργά ή γρήγορα. Δεν πιστεύω πως θα προσαρμοστούν οι καταστάσεις στη θέληση ενός ανθρώπου, ούτε θα αλλάξουν και θα εξελιχθούν τα πράγματα σε μια μέρα επειδή το θέλω εγώ. Γιατί πριν απ' όλα έχουμε το δύσκολο δρόμο μπροστά μας να φτιάξουμε μια σωστή κουλτούρα ως gamers. Την κουλτούρα που είδα στην BlizzCon. Έχω ελπίδα για μας. Και αυτό είναι το σημαντικότερο.
Εκπληκτικό άρθρο...πραγματικά μπράβο για την άκρως ενδιαφέρουσα προσωπική ματιά.Το διάβασα/απόλαυσα μονορούφι.Κουλτούρα είναι η λέξη κλειδί και διαχέεεται σε όλο το κείμενο.Από τους ακομπλεξάριστους και γεμάτους ενέργεια επισκέπτες ανεξαρτήτου ηλικίας,χώρας,φυλής,κοινωνικής τάξης μέχρι τους developers που γίνονται ένα με αυτούς.Όχι για μαρκετίστικους λόγους αλλά επειδή είναι πραγματικά βγαλμένοι από αυτούς και αγαπούν αυτό που κάνουν.
Και υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση και χαρά από το να βλέπεις την αποδοχή του προϊόντος σου και να τα μοιράζεσαι όλα αυτά με τον κόσμο;ένα ατελείωτο πανηγύρι που μόνο όμορφες εικόνες μπορεί να σου αφήσει.Πραγματική εμπειρία.Και η επιτομή της κουλτούρας.Μέχρι να δω τη λέξη περίπου στο μέσο του κειμένου την είχα ήδη εισπράξει πολλάκις.
Α ναι η λέξη κουλτούρα υπάρχει και στον τίτλο του άρθρου :P αλλά η ανάγνωσή της μετά από τόσες παραγράφους την έκανε ακόμη πιο ισχυρή.