Τα ‘80s ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα δεκαετία για το gaming, μιας και ιστορικά και οικονομικά κατάφεραν να περιέχουν την πρώτη του άνθηση και στα καπάκια την πρώτη του παρακμή. Είναι η δεκαετία της Atari, των Commodore και Spectrum, του Amstrad, της Amiga, της Nintendo και φυσικά των arcades. Είναι η δεκαετία που οι όλοι οι 35+ έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο gaming και για μένα είναι η δεκαετία που ουσιαστικά έφαγα την πετριά που με οδήγησε να γράφω αυτές τις γραμμές. Από αυτήν τη στήλη έχω πει αρκετές φορές για την πορεία μου στο gaming, αφήνοντας όμως απέξω τις όποιες επισκέψεις μου στα “ουφάδικα”, μεγάλο κομμάτι της pop κουλτούρας της δεκαετίας του 1980. Βασικά πρέπει να φταίει το γεγονός ότι η έντονη τάση μου για την τήρηση του νόμου, που κουβαλάω ακόμη και σήμερα με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να με κοιτάει περίεργα, με οδήγησε να μη πηγαίνω συχνά εκεί, μαζί βέβαια με το γεγονός ότι χάρη στον πατέρα μου είχα την άνεση να παίζω και από το σπίτι μου.
Παρόλα αυτά τα επισκέφθηκα κάποιες φορές κατά την δεκαετία του ’80 (και άπειρες τη δεκαετία του ’90, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο), κάτι που για ένα παιδί 15-16 χρονών ήταν πραγματικά εμπειρία. Θυμάμαι να παίζω Tehkan World Cup, το παιχνίδι που σίγουρα μου έχει φάει τα περισσότερα σε αυτήν τη δεκαετία, ενώ έπαιζα πολύ -ως αθλητής του βόλεϊ- Power Spikes (το οποίο βλέπω τώρα ότι κυκλοφόρησε το 1991, αλλά δεν πειράζει 17 ήμουν) και φυσικά Arkanoid. Μυστηριωδώς δεν ασχολήθηκα με τα hits Bubble Bobble ή Pac Man σε οποιαδήποτε μορφή, ενώ -φαινόταν από παλιά η πετριά- έπαιζα οποιοδήποτε racing εμφανιζόταν μπροστά μου, όσο άθλιο και εάν ήταν.
Όμως η ουσία του ουφάδικου δεν ήταν τόσο η ενασχόληση με τα παιχνίδια, όσο η αίσθηση ότι γινόσουν μεγάλος, ότι ανήκες κάπου, ότι έμπαινες σε ένα γενικότερο κλίμα που το κατοικούσαν μεγαλύτεροι και γινόσουν κι εσύ σημαντικός. Δεν το ένιωσα τόσο πολύ εγώ γιατί επαναλαμβάνω ότι η όλη διαδικασία του gaming δεν μου ήταν ξένη, κάτι που με έκανε άμεσα αποδεκτό, μιας και ήμουν εξ ορισμού από μέτριος και πάνω και άρα δεν με κορόιδευαν οι μεγαλύτεροι, αλλά το είδα να το βιώνουν ως αποκάλυψη αρκετοί φίλοι που δεν είχαν την ίδια πρόσβαση με εμένα στην όλη ιστορία.
Από εκεί και πέρα ‘80s ήταν και οι επισκέψεις στο σπίτι για να παίξεις στου φίλου σου που είχε κάποιο σύστημα ή οι επισκέψεις των άλλων όταν αποκτούσες εσύ. Έτσι το μάθαμε κύριοι κάποιοι το multiplayer, με περισσότερη επαφή, πιο πολλούς φίλους, πιο φυσικό, πιο παιχνίδι, με αποτέλεσμα όλο αυτό το πανηγύρι του online multi –πλην εξαιρέσεων MMORPG- να με αφήνει σχεδόν παγερά αδιάφορο. Ναι έπεφτε καμιά φάπα και κάνα καντηλάκι όταν παίζαμε αλλά όχι αυτός ο εμετικός οχετός του σύγχρονου multiplayer που προσωπικά μου προκαλεί αηδία. Μιλάμε για ομηρικές μάχες από το Matchday 2 έως το Kick Off και το Sensible Soccer ή το Fernando Martin Basket Master σε συστήματα της εποχής, ενώ στις αρχές της δεκαετίας θυμάμαι να σπάμε joystick στο δέκαθλο του Atari 2600.
Δεν θα καθίσουμε να συζητήσουμε το αυτονόητο, κάνοντας ανόητες, ρομαντικές συγκρίσεις. Το gaming σήμερα και ως ποιότητα και ως ποικιλία είναι μερικές χιλιάδες φορές καλύτερο από ότι ήταν τότε. Αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την δεκαετία στην οποία ανδρωθήκαμε, ούτε απαλλάσσει από τις αμαρτίες της τη σημερινή εποχή. Κάθε τι στη ζωή πρέπει να περάσει από ορισμένα στάδια και πολύ απλά, μιας και αυτήν την στιγμή στα «πράγματα» είναι η δική μας γενιά των 35-45, σας έχουμε πρήξει με τις δεκαετίες του ’80 και ’90, όπως μας είχαν πρήξει και εμάς μας με τα ‘60s και τα ’70s οι προηγούμενοι. Κάθε τι έχει τα καλά του και κατά κακά του, με ό,τι και εάν συνεπάγεται αυτό.
ΥΓ: Έχει ενδιαφέρον ότι οι αρθρογράφοι που κράζουν τα ‘80s είτε μεγάλωσαν σε αυτά είτε ανήκουν στα εξίσου παρανοϊκά ‘90s. Μίρλα για τη μίρλα λοιπόν, σαν κάτι άλλους που θυμούνται λέει πόσο ωραία περνούσαμε με τη δραχμή. Εγώ που την έζησα ως τα 25 μου πάντως θυμάμαι να κοπανάμε την κεφάλα μας στον τοίχο όποτε γινόταν υποτίμηση (συγνώμη για το εκτός θέματος κύριε αρχισυντάκτα).
Tehkan World Cup ακόμη το λιώνω στο mame...
Πες μου οτι έκανες τον κεραυνό και το 3μπάλο που γινόταν στο Power Spikes σε αγώνες ως αθλητής του βόλεϊ ;
Τα arcade ως κάτοικος χωριού τα έβλεπα μόνο το καλοκαίρι που τα έφερναν για σεζόν ευτυχώς είχα κονσόλες σπίτι μου και απο 1-2 γυμνάσιου στη γιαγιά στη πόλη για σβκ ωστε να χαλάσω το χαρτζιλίκι της εβδόμαδας.
Ωραίες εποχές...
"dancing with tears in my eyes"....
Εποχές μεγάλης φήμης όπου τερμάτιζα το Metal Slug X ( εκείνο που γίνεσαι μούμια και πας σαν να σφίγγεσαι μην χεστείς) με ένα εκατοστάρικο ή παλιό εικοσάρικο αν έκανες την πατέντα και ερχόντουσαν πάνω από την μάπα πλήθος ουφαδόφιλων και λέγανε ''ω ρε μλκ. πως τις αποφεύγεις έτσι τις σφαίρες; Αχ τι σουβλάκια και γλυκά έτρωγα τσάμπα, τι με κερνάγανε κέρματα για να με βλέπουν να παίζω το συγκεκριμένο game. Ωραίες εποχές που με παίκτες που είχαν skill και με παίκτες που ξεπερνούσαν το cheating του -level 4 των ηλεκτρονικών (το γνωστό σύστημα που όσο καλά παίζεις το παιχνίδι συνομωτεί για να πεθάνεις και να βάλεις κέρμα). Πλέον μετά την Walking Dead adventure εποχή και τα πιο automatic games μόνο κανά high score σε Firefight αλλά πλέον το κάνανε κι αυτό λες και συμμετέχω σε sport game και σε τραβάνε οι κάμερες.
@john κι εγώ το ίδιο, ακόμη η Αργεντινή είναι η δυσκολότερη στον ημιτελικό. Όσο για το βόλεϊ, πασαδόρος ήμουν, τα μόνα εντυπωσιακά που έκανα ήταν καμιά άμυνα και το σερβίς μου που έτσι και σε έβρισκε μπόσικο μπορεί να σου έπαιρνε κάνα δόντι.
@majorfox Αχ βαχ
@Tim of Heavens: Τι είπες τώρα, level 4... Α εσύ ήσουν hardcorila. Εγώ τους κούφαινα γιατί το Arkanoid το πήγαινα χαλαρά με ένα νόμισμα 20-25 πίστες :P
Μεγάλες εποχές όπου το point blank, και το Jurassic park στο palladium τα είχα λιώσει αν βεβαία τα αγαπημένα μου ήταν το cabal και το bubble bubble.... και εγώ της Ίδιας άποψης είμαι ότι κάθε εποχή έχει τα καλά και τα κακά της
bobble bubble, carrier air wing αυτα μου ετρωγαν τα λεφτα τα καλοκαιρια στο εξωχικο μου, τι ωραιες εποχες!!!
Σε μια περίοδο που μετράνε τα Frames, η ανάλυση και τα άλλα τεχνικα θέματα, έχει χαθεί η ουσία του Gaming. Περνάω ευχάριστα μόνος ή με την παρέα μου. Το να είσαι ο καλύτερος σε ένα παιχνίδι και να έρχεται ο καθένας να σε ανταγωνιστί με το τίμιο εικοσάρικο(ή δύο δεκάρικα), πενηντάρικο ή κατοστάρικό του, έδινε πολλές ώρες διασκέδασεις με λίγα χρήματα :P
@LIONHEART πω είπες Cabal τώρα...
@VonL Αυτό με τα λίγα χρήματα δεν έβγαινε πάντα :P
Όμορφο,νοσταλγικό κείμενο με την πέμπτη παράγραφο όλα τα λεφτά!
Έχοντας ξεμείνει με τον Commodore 64 ως το 1996 που πήρα το πρώτο μου PC, από μια εποχή και μετά τα arcades είχαν γίνει must για εμένα. Πόσες φορές ξοδεψα στο Playboy στον Πειραιά τα λεφτά που υποτίθεται μου είχαν δώσει οι γονείς μου για το εισιτήριο να πάω στο ΤΕΙ Χαλκίδας που ειχα περάσει την πρώτη χρονιά που έδωσα πανελλήνιες. Ειδικά στο Final Fight είχα ξοδέψει περιουσίες. Μετα, καταπιάστηκα με το Street Fighter 2 Championship Edition και αρχισε η εποχη της οικονομίας. Θυμάμαι, έκανα ένα 1000ρικο σε 50αρικα και έφευγα με 950δραχμες στην τσέπη. Ωραίες, ρομαντικες εποχές που δεν θα ξαναγυρίσουν. Φύγαν μαζί μετα νιάτα μας.
@Blackstorm Προφανώς και δεν έβγαινε πάντα, αλλά θυμάμαι εποχές Ultimate Mortal Combat 3 με τον Smoke να μπορείς να παίζεις επί μία ώρα+ και Virtua Striker, όπου αν είχες εντρυφίσει ερχόντουσαν τα πελατάκια αβέρτα!!!!
Wonder Boy, Wardner και το άλλο με τον μοναχό που πέταγε μπάλες (μπλε, κόκκινες, πράσινες, μώβ) ακόμα τα παίζω στο Mame
Ωραιες εποχες στα ουφαδικα...το επιτευγμα μου ηταν Cabal τερματισμος με ενα 10ρικο...και χωρις Grenades :)
Μετα απο χρονια (για οποιον εχει παει Αυλωνα) στο KΨΜ ειχε το εν λογω παιχνιδι....αναφορα κατευθειαν χεχεχε
Εννοειται το Tekhan μας ειχε φαει το χαρτιζιλικι...και μετα ηρθε το Raiden :)
Σιγουρα δεν συγκρινεται η ποιοτητα του Gaming με την τωρινη εποχη...απλα ειμασταν τυχεροι που εχουμε δει σχεδον ολη την εξελιξη του...η εστω ενα μεγαλο κομματι του...ειτε στα ουφαδικα ειτε σε Commodore,Amiga,Spectrum Κλπ
Θα μπορουσα να βγαλω Meme : Gaming με ΠΑΣΟΚ και Gaming με ΣΥΡΙΖΑ αλλα δεν θα το κανω :)
Memories πολλες μας εφερες κυριε αρθογραφε ...ty :)