H SEGA, όπως και να το δει κανείς, μπήκε τελευταία στο χορό με τις mini εκδόσεις κλασικών συστημάτων. Μπορεί να έχασε το φούσκωμα του κύματος στο οποίο σερφάρισε με άνεση η Nintendo, αλλά, κρίνοντας από το Mega Drive Mini, είχε το χρόνο για να προσέξει τη δική της πρόταση αλλά και να μάθει από τα μέχρι τώρα λάθη όλων των υπολοίπων. Αν το PlayStation Classic είναι το ναδίρ της κατηγορίας -εξαιρώντας προσπάθειες τρίτων- το Mega Drive Mini, περίεργως, καταλήγει να αντιστοιχεί στο ζενίθ -πάλι εξαιρώντας προσπάθειες τρίτων.
Οι τίτλοι
Για αρχή η SEGA ήταν εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να προσεγγίσει διαφορετικά το θέμα των τίτλων που βρίσκονται στην εσωτερική μνήμη του Mega Drive Mini, αν και όχι τόσο διαφορετικά σε σχέση με την Sony. Η Nintendo έχει πάντα τη δική της ιστορίας στην οποία μπορεί να στηριχθεί, με πολλούς τίτλους που χαρακτήρισαν κάθε σύστημά της πριν προλάβει να σκεφτεί κανείς τι συμβαίνει με παραγωγές άλλων εταιρειών. Στην εποχή του Mega Drive βασίστηκε αρκετά σε παραγωγές τίτλων και σίγουρα σε αθλητικά games. Με τα δεύτερα να μην έχουν ελπίδα ή νόημα σε μια τέτοια έκδοση, η SEGA φρόντισε να εξασφαλίσει αρκετούς τίτλους από άλλες εταιρείες, με την M2 να αναλαμβάνει τις μεταφορές για την περίσταση. Η M2 δεν είναι άγνωστη με το «άθλημα» αυτό, αφού, έτσι κι αλλιώς, κρίνοντας από τη σειρά SEGA Ages αλλά και το SEGA 3D Classics Collection.1. Alex Kidd In The Enchanted Castle
2. Alisia Dragoon
3. Altered Beast
4. Beyond Oasis
5. Castle Of Illusion Starring Mickey Mouse
6. Castlevania: Bloodlines
7. Columns
8. Comix Zone
9. Contra: Hard Corps (Probotector)
10. Darius
11. Dr. Robotnik’s Mean Bean Machine/Puyo Puyo
12. Dynamite Headdy
13. Earthworm Jim
14. Ecco The Dolphin
15. Eternal Champions
16. Ghouls ’n Ghosts
17. Golden Axe
18. Gunstar Heroes
19. Kid Chameleon
20. Landstalker
21. Light Crusader
22. Mega Man: The Wily Wars
23. Monster World IV
24. Phantasy Star IV: The End Of The Millenium
25. Road Rash II
26. Shining Force
27. Shinobi: Return Of The Ninja Master
28. Sonic Pinball
29. Sonic The Hedgehog
30. Sonic The Hedgehog 2
31. Space Harrier II
32. Street Fighter II: Special Champion Edition
33. Streets Of Rage 2
34. Strider
35. Super Fantasy Zone
36. Tetris
37. Thunder Force III
38. ToeJam & Earl
39. Vectorman
40. Virtua Fighter 2
41. Wonder Boy In Monster World
42. World Of Illusion
Το ρόστερ έχει καλή ισορροπία σε κλασικούς τίτλους της ίδιας της SEGA αλλά και άλλων εταιρειών ενώ προσφέρει και δυο ειδικές προσθήκες: το Darius, που ποτέ δεν είχαμε δει στη Δύση και το Tetris που είναι άφαντο από τότε που «κυκλοφόρησε» και με διαφορά ο τίτλος με τη μεγαλύτερη συλλεκτική αξία αν κάποιος το αναζητήσει ως cartridge για το πρωτότυπο σύστημα. Όχι πως το συγκεκριμένο Tetris, ως έκδοση, είναι από τις καλές, ωστόσο αν δεν βρισκόταν στο Mega Drive Mini οι πιθανότητες να το δείτε ζωγραφιστό ήταν και οι μόνες ρεαλιστικές.
Σε αντίθεση με την εποχή των 8-bit είναι πιθανότερο να βρει κανείς τίτλους που να εξακολουθούν να είναι ευχάριστοι σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει και περιθώριο να σταματήσει να απορεί ο οποιοσδήποτε με το πώς θυμάται έναν τίτλο ή το πώς άντεχε και έπαιζε ό,τι έπαιζε πριν από τόσα χρόνια. Μην ξεχνάμε ότι τότε το arcade gaming εξακολουθούσε να ήταν η κινητήριος δύναμη στο design, οπότε πολλά παιχνίδια βασάνιζαν τον παίκτη κι από άποψη, όχι για να τον αναγκάσουν να γίνει καλύτερος όσο για να τον ωθήσουν να ρίξει και κάνα κέρμα παραπάνω. Κι αυτά δεν άλλαζαν εύκολα κατά το άλμα ενός παιχνιδιού από arcade σε κονσόλα.
Για αυτό και παρέχεται η αυτονόητη ευκολία της αποθήκευσης προόδου σε όλα τα παιχνίδια. Το καθένα έχει από τέσσερα slots και ο παίκτης μπορεί να αποθηκεύσει ανά πάσα στιγμή είτε κρατώντας πατημένο το Reset στην κονσόλα ή το αντίστοιχο πλήκτρο στο χειριστήριο. Η πρώτη λύση δεν έχει ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης βέβαια για λόγο που θα ξεκαθαριστεί λίγο παρακάτω.
Το υλικό
Σε αντίθεση με άλλες προσπάθειες του παρελθόντος και σίγουρα σε σχέση με άλλες εμφανίσεις του Mega Drive ως μίνι κονσόλα, το Mega Drive Mini δεν σχεδιάστηκε εκτός της SEGA ύστερα από απλή εξασφάλιση των κατάλληλων δικαιωμάτων από την τελευταία. Η κονσόλα σχεδιάστηκε από την ίδια την SEGA και, κατά μία έννοια, είναι η πρώτη επαναφορά της εταιρείας στο hardware, έστω κι αν δεν προμηνύεται άλλη που να ξεπερνά τα όρια του χόμπι. Συνεπώς το Mega Drive Mini δεν είναι απλά η πιο πιστή μικρογραφία του κλασικού συστήματος που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Δεν είναι μόνο θέμα όψης αλλά και λεπτομερειών. Για παράδειγμα το πλήκτρο reset λειτουργεί κανονικά, αν και όχι όπως παλιά, υπάρχει slider για την ένταση του ήχου (μη λειτουργικό), θύρα για τη σύνδεση με SEGA CD (μη λειτουργική), υπάρχουν κανονικά και τα πτερύγια στη θύρα για τα cartridges, παρότι η θύρα η ίδια δεν λειτουργεί και δεν χωρά καν τα κλασικά cartridges. Αντίστοιχα τα χειριστήρια λειτουργούν μεν μέσω USB, ωστόσο οι ακροδέκτες είναι σχεδιασμένοι εξωτερικά έτσι ώστε, όταν συνδέονται στο σύστημα, να μένει η εντύπωση ότι χρησιμοποιούμε τις παλιές θύρες. Τα ίδια τα χειριστήρια είναι οι εκδόσεις με τα τρία πλήκτρα -όχι με τα έξι που έχει η ιαπωνική έκδοση του Mega Drive Mini-, τα κλασικά και πιο αναγνωρίσιμα δηλαδή, το σύστημα μπορεί να λειτουργήσει και με τα «εξάκουμπα» βέβαια, τα οποία όμως πωλούνται ξεχωριστά. Η SEGA φρόντισε να έχουν το ίδιο βάρος με τα παλιά, ακόμη και το ίδιο άχαρη αίσθηση στο χέρι (δεν μιλάμε και για τις καλύτερες εποχές στην ιστορία τις εργονομίας άλλωστε). Εν τω μεταξύ λέμε «χειριστήρια» και όχι «χειριστήριο» διότι περιλαμβάνονται δύο στη συσκευασία, παρότι δεν είναι το αυτονόητο σε παρόμοιες προσπάθειες. Όχι μόνο αυτό αλλά τα καλώδιά τους είναι αρκετά μακριά ώστε να επιτρέπεται το παιχνίδι από άνετη απόσταση, κάτι που συχνά αποτελεί πρόβλημα με μίνι κονσόλες που έχουμε δει μέχρι σήμερα.Από εκεί και πέρα έχουμε τα αυτονόητα, δηλαδή θύρα micro USB για τροφοδοσία, αν και τροφοδοτικό δεν περιλαμβάνεται στην ευρωπαϊκή έκδοση, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες, ενώ υπάρχει επίσης έξοδος HDMI γιατί αλλιώς δουλειά δεν γίνεται πια.
Η απόδοση
Και εδώ η SEGA έχει προσέξει όσο έπρεπε, δεδομένων βέβαια και των τεχνολογικών ιδιαιτεροτήτων της εποχής. Η κονσόλα δίνει σήμα 720p με κάθε τίτλο να γίνεται αντιστοίχως scale με βάση την αρχική του ανάλυση. Η ανάλυση των τίτλων του Mega Drive δεν ήταν μία συγκεκριμένη πάντα, οπότε δεν είναι δυνατή η χρήση μίας και μόνο συνταγής στο scaling, ωστόσο η M2 έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά. Σε δυο αναλύσεις το scaling είναι απολύτως σωστό όσο μένουμε σε κλασικού τύπου προβολή, χωρίς ξεχειλώματα εικόνας κ.λπ. ενώ σε ελάχιστες εξαιρέσεις χρειάζεται μια μανούβρα παραπάνω για να βγουν σωστά τα νούμερα. Η οποία μανούβρα είναι να διαλέγουμε την προβολή ευρείας εικόνας, με παραμόρφωση, και να επιβάλλουμε από τις ρυθμίσεις της τηλεόρασης -όχι της κονσόλας- την μετατροπή σε 4:3. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των χρηστών, δεν αξίζει τον κόπο τέτοιο μπλέξιμο, ακριβώς κιόλας επειδή το σενάριο αυτό απαιτείται μόνο κατ’ εξαίρεση σε αυτό στο σύνολο τίτλων και δεν είναι τόσο σημαντική υπόθεση όσο να αποφεύγεται κατά κανόνα η προβολή σε ευρεία οθόνη και η παραδοσιακά απαράδεκτη παραμόρφωση που φέρνει.Σημαντικότερο κι αναπόφευκτο είναι το ζήτημα του input lag που είναι επίσης αυτονόητο στην ψηφιακή εποχή. Η M2 έχει κάνει και πάλι πολύ καλή δουλειά, αλλά όσο καλή κι αν είναι αυτή η δουλειά, η πραγματικότητα είναι πως στην εποχή αναλογικών συνδέσεων και των CRT TV, το input lag δεν ήταν πρόβλημα, ενώ στις μέρες μας είναι σταθερός προβληματισμός με καθυστέρηση να προστίθεται τόσο από τα χειριστήρια όσο, εννοείται, και από τη σύνδεση εικόνας/ήχου. Στην πράξη όλα αυτά σημαίνουν πως η αναπαραγωγή ενός τίτλου στην πρωτότυπη κονσόλα ή σε πολύ ειδικές περιπτώσεις όπως το Analogue Mega Sg που κάνει καταπληκτική δουλειά -σε τελείως διαφορετική τιμή ασφαλώς- σε αυτό το ζήτημα - κάθε μίνι κονσόλα, μαζί και το Mega Drive mini, προσφέρει χειρότερη απόκριση η οποία συνεπάγεται και μειωμένη πιστότητα στην αρχική εμπειρία. Από τη στιγμή που «μπλέκουμε» με emulation αυτού του είδους, ορισμένα «θαύματα» αποκλείονται.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Οποιοσδήποτε έχει δοκιμάσει άλλες δουλειές της M2, και δη τις μεταφορές που εντάσσονται στη σειρά SEGA Ages, γνωρίζει ότι η ομάδα ετοιμάζει μερικά από τα καλύτερα ports αυτού του τύπου. Όχι μόνο αυτό αλλά, στην προκειμένη ειδικά, διορθώνει και προβλήματα απόδοσης των πρωτότυπων εκδόσεων, όπως πτώση του frame rate, και φροντίζει να διατηρεί πιστά διάφορα εφέ που στα χέρια άλλων αποτελούσαν πρόκληση που και, τελικά, αποφεύγονταν.
Η εμπειρία
Σταθήκαμε στο ίδιο το σύστημα, στο πώς κυλούν τα πράγματα σε επίπεδο απόδοσης και πιστότητας, υπάρχει όμως και η εμπειρία χρήσης, ο συνδετικός ιστός των δύο προηγουμένων πτυχών, που αξίζει ειδική αναφορά διότι αντιστοιχεί στην καλύτερη δουλειά που έχουμε δει μέχρι τώρα σε μίνι κονσόλες σαν και αυτήν.Όλα ξεκινούν από τον ήχο εκκίνησης και τη μουσική του μενού, μιας και η επένδυση αυτή προέρχεται από τον Yuzo Koshiro που ετοίμασε νέες συνθέσεις, πάντα στο κλίμα της εποχής που αναπολεί κανείς με το Mega Drive Mini στην κατοχή του. Δύσκολο να παραπονεθεί κανείς όταν έχει επιστρατευθεί ένας από τους σημαντικότερους και χαρακτηριστικότερους συνθέτες της βιομηχανίας γενικά και της δεκαετίας του 1990 ειδικά.
Φυσικά σημαντικό μέρος της εμπειρίας είναι η προσπέλαση του μενού για την εξερεύνηση και επιλογή του τίτλου που θα παίξει κανείς. Σε αντίθεση με άλλες προσπάθειες του είδους, η SEGA επιχείρησε να κάνει το κάτι παραπάνω ακόμη και στο μενού, εξηγώντας την ειδική αναφορά σε κάτι τόσο (θεωρητικά) πεζό όσο το μενού. Σε πρώτη φάση το μενού έχεις τους τίτλους σε πλέγμα με τα εξώφυλλα στο προσκήνιο. Υπάρχει κι εναλλακτική προβολή όμως, με τους τίτλους στη σειρά, ώστε να φαίνονται οι ράχες τους. Μια από τις πιο χαριτωμένες λεπτομέρειες στη συγκεκριμένη προβολή είναι πως από τις ράχες φαίνονται και οι διαφοροποιήσεις σε πάχος και ύψος της κάθε συσκευασίας, μιας και στην εποχή του Mega Drive -και όχι μόνο- δεν χρησιμοποιούσαν όλοι οι εκδότες ακριβώς την ίδια συσκευασία. Σε κάθε περίπτωση μπορεί η οργάνωση να γίνεται αλφαβητικά, βάσει έτους κυκλοφορίας κ.λπ.
Αλλά οι ιδιαίτερες λεπτομέρειες πάνε και παραπέρα. Περισσότερα «μαγικά» προκύπτουν με αλλαγή γλώσσας. Αν η γλώσσα που διαλέξει ο χρήστης υπήρχε ως επιλογή στο ίδιο το παιχνίδι που διαλέγει να παίξει, τότε θα το δει να τρέχει στην αντίστοιχη γλώσσα. Ωστόσο κάποιες φορές η διαφορετική γλώσσα σημαίνει και αλλαγή περιοχής. Αν «γυρίσει» ο χρήστης σε περιοχή Ιαπωνίας ή ΗΠΑ, οι αλλαγές είναι ακόμη μεγαλύτερες. Το Mr. Robotnik’s Mean Bean Machine γίνεται Puyo Puyo, για παράδειγμα, που είναι και ο κανονικός, πρωτότυπος τίτλος του παιχνιδιού εδώ που τα λέμε, για οποιαδήποτε αγορά πέραν των ΗΠΑ. Στην Ευρώπη το Contra: Hard Crops γίνεται Probotector, ενώ στην Ιαπωνία κρατά τον αρχικό του τίτλο, γίνεται όμως ευκολότερο και αλλάζει η διαχείριση ενέργειας του χαρακτήρα διότι όντως υπήρχε η συγκεκριμένη διαφορά σε εκείνη την έκδοση. Η εξερεύνηση του μενού αλλά και των διαφόρων τίτλων καταλήγει να είναι το δικό του mini game κατά μία έννοια, πάντα με στόχο την καλύτερη γνωριμία με την εποχή και το ξεκάθαρα σημαντικότερο και, τηρουμένων των αναλογιών, πιο επιτυχημένο σύστημα της SEGA.
Nice nice θα το τιμήσουμε!