Ξεκινώντας κάθε επίπεδο, οι παίκτες γνωρίζουν ακριβώς πόσες πλατφόρμες μπορούν να δημιουργήσουν κάθε φορά πριν ακουμπήσουν στο «έδαφος» και επαναφορτίσουν την ιδιαίτερη αυτή ικανότητα και ο αριθμός αυτός ποικίλλει από μία μέχρι και 50. Από πλευράς πρόκλησης, ο κάθε κόσμος έχει μία κεντρική ιδέα, ενώ η πλατφόρμα αναβαθμίζεται με την επιτυχή ολοκλήρωση κάθε «κόσμου», οπότε τα τα εμπόδια που ακολουθούν χτίζονται γύρω από τις καινούριες ιδιότητες της ίδιας της πλατφόρμας. Κάποιοι εχθροί, για παράδειγμα, τιμωρούν τους παίκτες όταν δημιουργούν πλατφόρμες, κάνοντας spawn βλήματα τα οποία ακολουθούν το χαρακτήρα, ενώ άλλοι είναι άτρωτοι. Ακόμα και τα ίδια τα επίπεδα αλλάζουν δομή και γεωμετρία όσο ο παίκτης ανεβαίνει, για να προσφέρουν διαφορετικούς τρόπους πλοήγησης και νέους κινδύνους. Φυσικά δεν λείπουν και τα collectibles, τα οποία έχουν τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο που θα δημιουργήσει αρκετούς πονοκεφάλους, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι δεν έχουν διακοσμητικό ρόλο, αφού η συλλογή ενός συγκεκριμένου αριθμού collectibles ξεκλειδώνει νέα επίπεδα, η επιτυχής ολοκλήρωση των οποίων χαρίζει μόνιμες αναβαθμίσεις. Ταυτόχρονα, ο τίτλος παροτρύνει την επιπλέον προσπάθεια και την τιθάσευση των επιπέδων, επιβραβεύοντας την επιτυχή ολοκλήρωση του καθενός από αυτά με τον ελάχιστο αριθμό από πλατφόρμες ή την αποφυγή απώλειας ακόμα και μίας ζωής. Και αν όλα αυτά δίνουν πόντους στο replayability, τότε πρέπει να δείτε και τα επίπεδα δυσκολίας που ξεκλειδώνονται μετά τον (πρώτο) τερματισμό, τα οποία απαιτούν μια δόση…αντοχής (αν όχι αρέσκειας) στην τιμωρία, αφού τα πράγματα γίνονται πολύ, μα πολύ δύσκολα.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι, πράγματι, μετά τα πρώτα επίπεδα, ο τίτλος «βγάζει τα γάντια» και το επίπεδο δυσκολίας ανεβαίνει κατακόρυφα, κάτι που σε γενικές γραμμές είναι απόλυτα αποδεκτό. Υπάρχει όμως μια μεγάλη ένσταση. Παρά το γεγονός ότι ο ρυθμός ανανέωσης της οθόνης είναι πάντα σταθερός και δεν υπάρχει η παραμικρή αυξομείωση, υπάρχει ένα πολύ μικρό input lag στο χειρισμό. Στην αρχή περνάει απαρατήρητο, πολύ γρήγορα όμως γίνεται αντιληπτό, όταν πρέπει να δημιουργηθούν πλατφόρμες και να γίνουν άλματα κυριολεκτικά με ακρίβεια δεκάτων του δευτερολέπτου. Δεν «σπάει» το παιχνίδι σε καμία περίπτωση, αλλά είναι κάτι που αν μη τι άλλο θα έπρεπε να είχε δεχθεί πολύ περισσότερη προσοχή και μία πτυχή στην οποία οι παίκτες αναγκάζονται να προσαρμοστούν, ενώ δε θα έπρεπε.
Από πλευράς παρουσίασης, το Octahedron κερδίζει ακόμα περισσότερους πόντους στο χαρακτήρα και την μοναδικότητα, με neon look, που παραπέμπει σε άλλες εποχές, και την ηλεκτρονική μουσική επένδυση που συνοδεύει ιδανικά τον οπτικό τομέα. Ιδιαίτερα αξιόλογο είναι το γεγονός ότι ο ίδιος ο ρυθμός είναι κομμάτι του gameplay, με τους εχθρούς και τα εμπόδια να τον ακολουθούν και, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, να τον επιβάλλουν στο gameplay. Το μόνο κακό με την επιλογή της συγκεκριμένης κατεύθυνσης για τον οπτικό τομέα είναι ότι στα μετέπειτα επίπεδα υπάρχει τόσο μεγάλος «θόρυβος» στην οθόνη από την παρουσία μεγάλου αριθμού εχθρών και εμποδίων, που κάνει πολύ δύσκολη την εποπτεία της δράσης, οδηγώντας πολλές φορές σε λάθη που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αποφευχθούν και δεν ευθύνονται σε κακό χειρισμό από πλευράς παικτών. Συνδυάστε το παραπάνω με το σύστημα checkpoint που δε συγχωρεί και μπορείτε να δημιουργήσετε την εικόνα στο μυαλό σας.
Σε γενικές γραμμές, το Octahedron είναι μια εξαιρετική πρόταση για όσους ψάχνουν ένα φρέσκο, ενδιαφέρον και απαιτητικό platformer. Τα ατοπήματα υπάρχουν, αλλά δεν χαλάνε σε καμία περίπτωση την εμπειρία που προσφέρεται. Είναι απλό, είναι εύκολο στη σύλληψη και δύσκολο στην τελειοποίηση της τεχνικής, έχει μια εξαιρετικά έξυπνη κεντρική ιδέα και είναι διασκεδαστικό. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity