Το σκηνικό είναι το σύγχρονο Παρίσι, όπου οι παλιοί γνώριμοι με την ιδιαίτερη χημεία George Stobbard και Nico Collard ξανασυναντιούνται στα πλαίσια μιας έκθεσης ζωγραφικής. Η πάντα δροσερή γαλλίδα Nico γράφει ένα άρθρο στην εφημερίδα της και ο πάντα φλώρος Αμερικανός George εργάζεται στην εταιρία φύλαξης της έκθεσης. Όλα ανατρέπονται όμως όταν ένας άγνωστος εισβάλει στο χώρο, πυροβολεί θανάσιμα το γκαλερίστα και διαφεύγει με έναν πίνακα που περιέχει σαφείς αιρετικές αναφορές. Από αυτό το σημείο ξεκινά ένα κουβάρι που θα οδηγήσει τους δύο ήρωες σε διάφορες παρισινές γειτονιές, στο βροχερό Λονδίνο, στην καταλανική εξοχή και στη Μέση Ανατολή. Και, όπως αναμενόταν, η κεντρική ιδέα είναι μια αρχαία ιστορική και θρησκευτική συνομωσία "που ανατρέπει όλα όσα θεωρούσαμε σαν αληθινά". Κάπου εδώ αρχίζει και φαίνεται το κύριο συζητήσιμο χαρακτηριστικό του τίτλου: το Broken Sword 5 περισσότερο αντιγράφει τον εαυτό του παρά προσφέρει κάτι ιδιαίτερο. Ό,τι θα περίμενε ο φίλος της σειράς είναι εδώ, αναγνωρίσιμο και δοσμένο με φροντίδα: πλειάδα παλιών γνωρίμων (ο Hector Laine, οι Henderson, η... κατσίκα - κι εδώ κατσίκα;;;), ένα μυστηριώδες μυστήριο βασισμένο στην παράδοση των Γνωστικών και την καταδίωξή τους σαν αιρετικούς, γραφικές τοποθεσίες - τουριστικές καρτ ποστάλ συνοδευόμενες από τα αντίστοιχα κλισέ (κλασσικό παράδειγμα ο γάλλος σερβιτόρος - φιλόσοφος που πετά επαναστατικά τσιτάτα της οκάς), και ασφαλώς οι δύο πρωταγωνιστές που είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι με το παρελθόν. Το κύριο ατού του τίτλου είναι, εκούσια ή ακούσια, η νοσταλγία, και αυτό φαίνεται έντονα σε κάθε του πλευρά. Πέραν αυτού όμως, πολύ λίγα πράγματα.
Οι προφορές και εκφράσεις των περισσότερων δευτερευόντων χαρακτήρων, μάλιστα, είναι τόσο επιτηδευμένα και υπερβολικά αγγλικές, γαλλικές ή ισπανικές που μοιάζουν με αποτυχημένο αστείο αντί να δίνουν τον αέρα εντοπιότητας (έστω και τουριστικό) που χαρακτήριζε τη σειρά. Το σενάριο δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη σκιά του "Κώδικα DaVinci" και όχι μόνο δε φαίνεται να προσπαθεί αλλά οι ομοιότητες είναι πάρα πολλές, σε βαθμό που να κάνουν την αφήγηση προβλέψιμη από νωρίς. Παρόλα αυτά παραμένει ευχάριστο κυρίως επειδή ο συνδυασμός μυστικισμού και αστυνομικής έρευνας είναι από φυσικού του συναρπαστικός. Οι διάλογοι έχουν και αυτοί τα ίδια χαρακτηριστικά. Κινούνται σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, χωρίς να εντυπωσιάσουν με το πνεύμα και την πρωτοτυπία τους μα αποδίδοντας σωστά τα πρόσωπα. Μόνη εξαίρεση, που αφορά εν μέρει και το voice over, είναι η απότομη στροφή προς το χαλαρό, ίσως και νερόβραστο, χιούμορ όταν ο παίκτης αλληλεπιδράσει με τη Nico ή εξετάσει τον περίγυρό του σε στιγμές αγωνίας. Το φλέγον κομμάτι των γρίφων δεν καταφέρνει να δώσει το κάτι παραπάνω. Το μεγαλύτερο μέρος του τίτλου χαρακτηρίζεται από βατούς, λογικούς γρίφους που λύνονται με λίγη παρατήρηση. Η ποικιλία τους δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη καθώς οι περισσότεροι είναι inventory based. Ενσωματώνονται ωραία στην πλοκή, χωρίς να δίνουν την αίσθηση του ξεκομμένου ή του τμήματος gameplay που μπήκε απλά για να μπει, αλλά δε μπορούν να χαρακτηριστούν πρωτότυποι. Τις περισσότερες φορές είναι φανερό από την αρχή τι πρέπει να γίνει. Ειδικά οι έμπειροι παίκτες θα βρεθούν σε πολύ γνώριμα νερά. Προς το τέλος του παιχνιδιού η δυσκολία έχει ανέβει αλλά όχι πολύ, με μεγαλύτερους σε διάρκεια γρίφους και ορισμένους δύσκολους και κλασσικούς στη σύλληψή τους. Βοηθός σε όλα αυτά τα πολλά hints με τη μορφή σχολίων και ένα hint system που δίνει σταδιακά στοιχεία για κάθε γρίφο δίνοντας στο τέλος έτοιμη τη λύση.
Στον τεχνικό τομέα ξεχωρίζει η μουσική και οι ομιλίες, που είναι μακράν τα καλύτερα τμήματα του Broken Sword 5. Ο Rolf Saxon αποδίδει το George Stobbard όπως παλιά και μάλιστα με ιδιαίτερο μπρίο, ενώ η Emma Tate είναι μια καλή Nico με προσποιητή γαλλική προφορά που όμως δεν ενοχλεί. Τα γραφικά του τίτλου πλήττονται από την ενσωμάτωση τρισδιάστατων μοντέλων σε δισδιάστατα σκηνικά, μια πρακτική που σπάνια έχει φέρει καλά αποτελέσματα. Το animation είναι οι γνωστές ξύλινες, σπασμωδικές κινήσεις με περιστροφές, αργοπορίες κλπ, αλλά τουλάχιστον τα μοντέλα είναι προσεγμένα. Το χειρότερο είναι πως οι χαρακτήρες ξεχωρίζουν έντονα από το background, δίνοντας τη γνωστή άσχημη εντύπωση. Σε σύγκριση με τα πανέμορφα γραφικά των πρώτων τίτλων, το The Serpents Curse είναι ολοφάνερα κατώτερο. Τα σκηνικά είναι όμορφα σχεδιασμένα και με ζωντανά χρώματα ακολουθώντας τις παραδόσεις της σειράς, μα δεν είναι και τα καλύτερα που έχουν υπάρξει πρόσφατα. Τέλος, απουσιάζουν τα κλασσικά και εξαιρετικά σκηνοθετημένα δισδιάστατα cutscenes του παρελθόντος. Τη θέση τους, με σαφώς χειρότερα αποτελέσματα, έχουν πάρει in-game sequences ή pre-rendered cutscenes. Τέλος, στο θέμα των περιοχών, αυτές αποτελούνται από λίγες συνήθως οθόνες.
Το Broken Sword 5, λοιπόν, είναι μια αξιοπρεπής, ευχάριστη κυκλοφορία που ακολουθεί πιστά τα χνάρια των προκατόχων του αλλά χωρίς να προσθέτει λιθαράκι παραπάνω. Το επίπεδο της παραγωγής είναι ικανοποιητικό και σαν αποτέλεσμα Kickstarter campaign έχει θετικό πρόσημο. Το κρισιμότερο όλων ερώτημα, αν θα ικανοποιήσει τους οπαδούς της σειράς, απαντάται καταφατικά. Δεν ενθουσιάζει σε καμία περίπτωση αλλά σαφώς ικανοποιεί, περιέχει πάρα πολλά στοιχεία - φόρους τιμής στο παρελθόν και είναι από τα καλά παιχνίδια του franchise. Από την άλλη δεν συγκαταλέγεται επ ουδενί στις αξιομνημόνευτες κυκλοφορίες πρόσφατων adventures όπως τα Memoria και The Inner World. Η λέξη που το χαρακτηρίζει καλύτερα είναι "προβλέψιμο" - πρόκειται για ένα τυπικό adventure μέτριας δυσκολίας, ευχάριστο, προσιτό, αλλά με ελάχιστες ξεχωριστές αρετές. Η κυριότερη έλλειψη είναι η τόλμη και η πρωτοτυπία, το "κάτι παραπάνω" που ξεχωρίζουν το πολύ καλό adventure από το σωρό, και αυτό απρόσμενα γίνεται αντιληπτό στην πλοκή. Η διάρκεια κυμαίνεται στις 10 ώρες ενώ ο χρόνος δε μοιράζεται εξίσου, με το μερίδιο του George να φτάνει και το 80%. Οι φίλοι της σειράς και όσοι συμπαθούν την τουριστική της αφέλεια και τα κλισέ της θα περάσουν καλά ασχολούμενοι με το Broken Sword 5. Από εκεί και πέρα όμως, η νοσταλγία δε μπορεί να καλύπτει τα πάντα.
Θα το παρω καποια στιγμη. Ειναι καλυτερο απο το 4?
Περιμενα μια πιο μεστη κριτικη (φυσικα δεν ξερω την adventure γνωση-εμπειρια του reviewer για να εχω και αναλογες απαιτησεις). Το παιχνιδι τα σπαει. Εγω σαν παλιος στα adventures και εχοντας υποψιν μου ολα τα προηγουμενα games της σειρας του Cecil, εχω να πω οτι το παιχνιδι ειναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Τα γραφικα και γενικα το ui ειναι παρομοια με αυτα των bs1 και bs2 και το στορυ δενει απολυτα με τους γριφους οπου ειναι κλιμακουμενης δυσκολιας. Εξαιρετικο παιχνιδι διχως αμφιβολια το οποιο σου μεταδιδει τη μαγεια της χρυσης εποχης του συγκεκριμενου ειδους . Η βαθμολογια για μενα ειναι 9,5/10. Να προσθεσω επισης οτι φετος ειναι η χρονια των adventures, καθως αναμενεται να κυκλοφορσουν τιτλοι απο συντελεστες οι οποιοι εχουν βγαλει διαχρονικα διαμαντια του ειδους. Μην χασετε επισης το tesla effect: a tex murphy adventure , το moebius της jane jensen (ωραιο στορυ και γριφοι αλλα οχι τοσο polished), οπως και το broken age. Φυσικα ακολουθουν πολλα ακομα φετος οπως το dreamfall chapters του ragnar tornquist κ.α...
Καταρχάς ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες να σχολιάσεις.
Για τη γνώση μου πάνω στα adventures, υπάρχουν τα reviews μου στο site - δε μου λέει τίποτα να αραδιάζω τίτλους και χρονολογίες. Παίρνοντας τα σημεία που αναφέρεις με τη σειρά.
Τεχνικά, το "παρόμοια γραφικά"¨δεν αρκεί. Τα BS 1 - 2 είχαν hand - drawn δισδιάστατα γραφικά ενώ το BS 5 τρισδιάστατα μοντέλα που ενσωματώνονται ("πατηκώνονται" εν προκειμένω) σε δισδιάστατο background. Η συνέπεια είναι πως στην πρώτη περίπτωση οι χαρακτήρες δεν πετάγονται από το φόντο και δε μπερδεύονται στο χώρο (όπως συμβαίνει κατά κόρον με τα 3D μοντέλα του BS 5, που στριφογυρνάνε, πηγαινοέρχονται κλπ), έχουν πολύ πιο ρευστό animation με περισσότερα καρέ και δεν εμφανίζουν τα 3D σπασμωδικά χεράκια - ποδαράκια. Για του λόγου το αληθές υπάρχουν τα let's play - στο τυχαίο που άνοιξα είδα το George να λύνεται από μια καρέκλα με κινήσεις τόσο ρευστές όσο πουθενά στο BS 5. Αν από την άλλη το θέμα είναι αν τα γραφικά θυμίζουν αισθητικά τα παλιά, αυτό όπως λέω στο κείμενο ισχύει.
Για τους γρίφους, κι εγώ αναφέρω στο κείμενο πως ενσωματώνονται σωστά στην πλοκή. Οι ενστάσεις μου είναι η δυσκολία και η ποικιλία. Σε όλο το παιχνίδι δε θυμάμαι ούτε ένα γρίφο που να μην έχω δει παρόμοιο του στο παρελθόν. Στο πρώτο επεισόδιο ένας έμπειρος παίκτης είναι αδύνατο να δυσκολευτεί, αφ'ενός γιατί τα in-game hints από διαλόγους και examine είναι πολλά και αφ'ετέρου γιατί και ο ίδιος ο χειρισμός, με τα highlighted αντικείμενα, δίνει συχνά τη λύση στο πιάτο. Κλασσικό παράδειγμα ο ρώσικος γρίφος, που ο μοναδικός αριθμός στο χώρο είναι η λύση και ΤΑ ΠΑΝΤΑ δίνονται έτοιμα. Ακόμα και οι προσπάθειες αποκρυπτογράφησης ή το σκισμένο σημείωμα λύνονται ακόμα και κατά τύχη. Σε όλο αυτό το κομμάτι δεν υπάρχει κάτι αξιομνημόνευτο. Στο δεύτερο μέρος η κατάσταση σώζεται από το μουσικό γρίφο, που είναι δυσκολότερος να εκτελεστεί από το να καταλάβεις τι γίνεται (αρκεί να ξέρεις αγγλικές νότες) και το γρίφο κρυπτογράφησης, που και εκεί πάλι είναι μισολυμένος με βάση το σενάριο (στον ίδιο χώρο υπάρχει επανάληψη γρίφου από άλλο τμήμα του επεισοδίου που είναι με τη σειρά του παρμένος από πλειάδα adventures και...τον Ιντιάνα Τζόουνς). Δύο γρίφοι για 10 - 12 ώρες gameplay δεν αρκούν για να σώσουν ένα adventure κατά την κρίση μου.
Τέλος, μεστή κριτική δυστυχώς δε γίνεται να γραφτεί χωρίς ερεθίσματα από το ίδιο το παιχνίδι. Οι γρίφοι ήταν κατηγορίας "αυτό κάπου το έχω ξαναδεί", πλην των ήδη γνωστών οι χαρακτήρες ήταν αδιάφοροι, η αισθητική ήταν χαριτωμένη δε, νοοτροπίας ΕΟΤ δε (και πάλι, η λεπτοδουλειά στις σκιές και τις λεπτομέρειες στα BS1 - 2 απουσιάζει), και πέρα από αυτά fan service και άγιος ο θεός. Το ότι είναι ένα αξιόλογο Broken Sword δεν το κάνει αυτομάτως και καλό adventure.
Σε ipad που το επαιξα λιγο φαινεται φοβερο...
το καλυτερο μετα τα 2 πρωτα, αρκετα ενδιαφερον story.....
καλο review, αλλα δεδομενου του οτι και γω θεωρω οτι εινααι το καλυτερο μετα τα 1 και 2, και δεδομενου οτι τα γεαφικα του μου θυμισαν μια hd illustrated μορφη των 2 πρώτων, δε θα μπορουσα να μην του βαζα 8..προσωπικα μου αρεσε πολυ το στορυ και οι διαλογοι, αλλα και ο εξυπνος τροπος που έπαιζε με τη νοσταλγία μας..αξιοκρατικο review παραυτα
Το Broken Sword το είχα παίξει στο PS1. Μπορεί να μη το είχα τερματίσει αλλά μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Ίσως πρέπει να ασχοληθώ με τη σειρά κάποτε.
wraio fenete
8αρακι γιατί έχω περάσει μέρες και νύχτες παίζοντας Broken Sword και μάλιστα τις εποχές που δεν είχαμε ίντερνετ στο σπίτι για να δούμε πως λύνονται τα μυστήρια χεχεχεεχεχεχεχεεχεχεε