Αυτό που σίγουρα θα θυμούνται είναι τα πολύ όμορφα, γραφικά 8-bit, με τις προσεγμένες λεπτομέρειες και τη ποικιλία στα backgrounds κάθε επιπέδου. Και σε μια σκηνή που τα 2D retro platformers είναι πιο πολλά απ’ όσα ο κόσμος προλαβαίνει να παρακολουθήσει, αυτό λέει πολλά. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το ηχητικό κομμάτι, και ιδίως για τις συνθέσεις, οι οποίες δένουν πολύ όμορφα με την όλη metal αισθητική. Την προαναφερθείσα μουσική, βέβαια, ετοιμαστείτε να την ακούσετε αρκετές φορές, αφού ο θάνατος είναι κάτι που έρχεται πολύ εύκολα στο Slain: Back From Hell, ακόμα και αν δεν υπάρχουν one-hit deaths. Για την ακρίβεια, ο Bathoryn έχει μια μπάρα ενέργειας και μια μπάρα mana, με την τελευταία να καθορίζει τη διαθεσιμότητα των δύο διαφορετικών spells (σε απλή και charged εκδοχή). Η δράση είναι εξαιρετικά απλή. Ένα πλήκτρο για την επίθεση (με τη δυνατότητα για 3 hit combos), ένα πλήκτρο για την άμυνα, και ένα για τα άλματα. Παρά το γεγονός ότι το σύστημα χειρισμού προϊδεάζει για ένα κάποιο βάθος στη μάχη, η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο απλά δεν υπάρχει. Τις περισσότερες φορές οι αναμετρήσεις κρίνονται από το αν θα προλάβετε να πατήσετε πρώτοι το πλήκτρο της επίθεσης και να φέρετε τους αντιπάλους σε stun lock, ενώ η άμυνα σπάνια βοηθάει. Επιπρόσθετα, το parry, ένας μηχανισμός που πολλές φορές επιβάλλεται (και επιτυγχάνεται αν αμυνθούμε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή), έχει εξαιρετικά μικρό παράθυρο αντίδρασης (σε χρόνο αλλά και σε όρους τοποθέτησης-απόστασης), κάτι που κάνει αρκετές αναμετρήσεις το λιγότερο εκνευριστικές.
Χωρίς ιδιαίτερους γρίφους ή απαιτητικά σημεία platforming, η μάχη αποτελεί το κύριο μέρος της περιπέτειας του Bathoryn, και, πολύ δυστυχώς, πολλές φορές αποδεικνύεται απογοητευτική. Κυρίως γιατί κατά τα άλλα ο χειρισμός του χαρακτήρα είναι άμεσος, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Ευτυχώς που στο τέλος κάθε επιπέδου (ενίοτε και στη μέση) υπάρχουν τα boss fights, τα οποία και παίζουν σε εντελώς διαφορετική κατηγορία. Εδώ το Slain: Back From Hell είναι σαν να μεταμορφώνεται, προσφέροντας εξαιρετικές αναμετρήσεις με βάθος και ένταση, ακόμα και αν στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουμε να κάνουμε με μια απλή απομνημόνευση των μοτίβων επιθέσεων. Στα boss fights είναι που η ομάδα της Wolfbrew Games πετυχαίνει αυτήν ακριβώς την old-school πινελιά, όπως στα γραφικά και τον ήχο. Και απόδειξη της old-school νοοτροπίας πίσω από τον τίτλο αποτελούν και τα achievements, τα οποία δεν επιβραβεύουν τους παίκτες για την ολοκλήρωση ενός επιπέδου, αλλά για την ολοκλήρωση ολόκληρου του παιχνιδιού χωρίς γνωριμία με το θάνατο, ή την επιτυχή αναμέτρηση με τα bosses χωρίς να δεχθείτε ούτε ένα χτύπημα. Δύσκολο; Σίγουρα. Ακατόρθωτο; Εξαρτάται από το κατά πόσο έχετε διάθεση να επιστρέψετε στον κόσμο του Slain, αφότου δείτε για πρώτη φορά τους τίτλους τέλους. Και η αλήθεια είναι πως ο τίτλος δεν προσφέρει στους παίκτες κίνητρο για να επιστρέψουν, ακόμα και αν δε μιλάμε για πολύ περιεχόμενο. Κάποια επιπλέον modes θα μπορούσαν να δώσουν ζωή και ανανεωμένο ενδιαφέρον σε ένα campaign που μετά βίας ξεπερνάει τις 4 ώρες (στο πρώτο playthrough, με κυριολεκτικά εκατοντάδες θανάτους).
Γενικότερα μιλώντας, πάντως, παρά τα ατοπήματά του, το Slain: Back From Hell είναι ένας αξιόλογος τίτλος, που σίγουρα αξίζει της προσοχής των fans της εποχής των 8-bit hack-n-slash platformers. Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ακριβώς αυτό και τίποτε άλλο, και μάλιστα με ένα σύστημα μάχης που κρίνεται στην καλύτερη περίπτωση ανέμπνευστο. Και υπάρχει λόγος που αυτό το είδος έχει περάσει στην αφάνεια εδώ και πολλά χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, είναι διασκεδαστικό, αρκεί κανείς να ξέρει από πριν τι θα αντιμετωπίσει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity