Οι χαρακτήρες Snip και Clip στο είναι χάρτινοι και με εξ αρχής συγκεκριμένο σχήμα που δεν είναι φτιαγμένο για το γρίφο που περιορίζεται κάθε φορά σε μια και μόνο οθόνη.
Αφήνονται σε κάθε επίπεδο χωρίς προφανείς οδηγίες (δεν λείπουν οι διακριτικές οπτικές προτροπές πάντως) και πρέπει να συνεργαστούν για να βγει άκρη. Ο παίκτης ή οι παίκτες παρατηρούν το χώρο, συμπεραίνουν ποιος είναι ο στόχος και ξεκινούν. Μπορεί να χρειαστεί να ξύσουν ένα μολύβι, να βάλουν μια μπάλα στο καλάθι, να μεταφέρουν νερό και πολλά άλλα. Οι χαρακτήρες όμως, Snip και Clip στο όνομα, είναι χάρτινοι και με εξ αρχής συγκεκριμένο σχήμα που δεν είναι φτιαγμένο για το γρίφο που περιορίζεται κάθε φορά σε μια και μόνο οθόνη. Αυτά τα δυο κομμάτια χαρτί όμως συνεργάζονται. Το καθένα κινείται και περιστρέφεται, τα δυο χαρτιά διασταυρώνονται και στα σημεία αλληλοεπικάλυψης το ένα κόβει το άλλο με το πάτημα ενός πλήκτρου. Έτσι δίνουμε σχήμα σιγά σιγά. Μπορεί ένας χαρακτήρας να γίνει κουβάς για να μεταφέρει ευκολότερα κάτι, ή στήριγμα για να φτάσει πιο ψηλά ο άλλος. Το τι σχήμα μπορεί να πάρει κάθε κομμάτια χαρτί εξαρτάται από τη φαντασία και τη συνεργασία. Τα πράγματα ξεκινούν αρκετά απλά και δυσκολεύουν ομαλά και σταδιακά με την πάροδο των επιπέδων. Ωστόσο οι μηχανισμοί δεν αλλάζουν στην πορεία. Μπορεί να ακούγεται αρνητικό αυτό, δεν είναι όμως. Είναι σημαντικό να μένουν οι δομικοί λίθοι ίδιοι, γνώριμοι ή γρήγορα αφομοιώσιμοι από έναν παίκτη που μόλις ήρθε στην παρέα. Ειδικά από τη στιγμή που οι προκλήσεις κλιμακώνονται φυσιολογικά, ακόμη και χωρίς την προσθήκη νέων μηχανισμών. Μερικά ζητούμενα επαναλαμβάνονται προχωρώντας, ωστόσο διαφορετικές συνθήκες ωθούν σε διαφορετική προσέγγιση και λύση. Οπότε αποφεύγεται η κατ’ ουσίαν επανάληψη.
Στο World Mode βρίσκεται ο κύριος όγκος των γρίφων, 45 από τους 66 του συνόλου, και είναι φτιαγμένοι για έναν ή δύο παίκτες. Σε κάθε περίπτωση οι χαρακτήρες είναι δύο. Όταν είναι ένας ο παίκτης, εναλλάσσει μεταξύ των δύο, κάνοντας τις απαραίτητες μανούβρες. Είναι αυτονόητο ότι δεν είναι αυτό το ιδανικό σενάριο, οπότε καλό είναι να βρείτε και δεύτερο παίκτη. Η μισή χαρά είναι η αλληλεπίδραση κατά τη συνεννόηση, την αναζήτηση του στόχου αλλά και κατά την αποτυχία που φέρνει πολύ συχνά γέλιο, όποιος και να φταίει κάθε φορά. Τα υπόλοιπα επίπεδα βρίσκονται στο Party Mode και είναι σχεδιασμένα για δύο έως τέσσερις παίκτες.
Αυτό σημαίνει βέβαια πως εμφανίζονται 4 χάρτινοι χαρακτήρες στην οθόνη και είτε δυο παίκτες αναλαμβάνουν από ένα ζεύγος, είτε ο καθένας κι από ένα χαρακτήρα, εκτός αν τα άτομα είναι τρία και τότε δημιουργείται ένα κανονικό ζεύγος και ο τρίτος αναλαμβάνει τους υπόλοιπους δύο χαρακτήρες. Και πάλι είναι προφανές ποιο είναι το πρέπον για τα δεδομένα που παιχνιδιού, όπως και ότι η ευχαρίστηση του όλου εξαρτάται σε κάποιο βαθμό από το πλήθος των παικτών. Μοναδική εναλλακτική θα ήταν ο σχεδιασμός περισσότερων ακόμη γρίφων ειδικά για κάθε πιθανό αριθμό παικτών, αλλά δεν μπορούμε να χρεώσουμε κάτι τέτοιο στην μικρή αγγλική ομάδα που σκαρφίστηκε το παιχνίδι αυτό, που ποτέ δεν παρουσιάζεται και ως μεγάλη παραγωγή.
Στο World Mode βρίσκεται ο κύριος όγκος των γρίφων, 45 από τους 66 του συνόλου, και είναι φτιαγμένοι για έναν ή δύο παίκτες
Αυτό το τελευταίο σε συνδυασμό με τη στασιμότητα των μηχανισμών, σημαίνει ότι ναι μεν κάθε επίπεδο επιτρέπει μερικές διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά δεν είναι στημένο ώστε να προκαλεί τον παίκτη να το επισκεφθεί ξανά και ξανά. Εκτός αν βρει καινούρια παρέα και το πάρει από την αρχή. Η διαθέσιμη ποικιλία είναι καλή, έχει πάντως συγκεκριμένο τέλος. Το Blitz Mode επιχειρεί να κάνει κάτι για αυτό, περιλαμβάνοντας τρεις επιπλέον παρεΐστικες δραστηριότητες. Στο μπάσκετ ναι μεν το καλάθι είναι το στόχος κάθε ομάδας, αλλά αυτά μέχρι να συνειδητοποιήσει κανείς ότι μπορεί να πετσοκόβει τον χάρτινο αντίπαλό του. Αυτό είναι αυτοσκοπός στο Dojo όπου επιβιώνει όποιος μείνει τελευταίος με έστω ένα ίχνος χαρτιού στο περίγραμμά του και μάτια που αιωρούνται στον αέρα. Λιγότερο της καταστροφής είναι το Air Hockey, οπότε πιστεύουμε ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να κρατήσει μια παρέα απασχολημένη για πάνω από 10 λεπτά αν χρειαστεί. Οι δραστηριότητες αυτές είναι εξ αρχής παράπλευρες προφανώς, οπότε δεν στοχεύουν και πολύ ψηλά.
Πάντως χωράνε μερικές κουβέντες για το χειρισμό του παιχνιδιού. Η ακρίβειά του δεν είναι ακριβώς η απαιτούμενη, δεδομένου ότι πιο απαιτητικοί γρίφοι περιμένουν από τους παίκτες να κάνουν κοπτοραπτική ακριβείας εδώ κι εκεί. Μια κάποια βελτίωση χρειάζεται πιστεύουμε. Επιπλέον το παιχνίδι παίζεται αποκλειστικά και μόνο με τα Joy-Cons, το οποίο μας φαίνεται παράξενο από τη στιγμή που η περιστροφή των χάρτινων χαρακτήρων γίνεται με τα shoulder buttons, όχι με motion controls. 4 είναι οι υποστηριζόμενοι παίκτες, άρα 4 τα απαιτούμενα Joy-Cons στο πιο ακραίο σενάριο, τη στιγμή που το ίδιο σύστημα μπορεί να υποστηρίξει άλλα 4 τέτοια ή 2 Pro Controllers που η Nintendo φροντίζει να λέει ότι υποστηρίζουν όλες τις διαθέσιμες λειτουργίες έτσι κι αλλιώς. Τι θα πείραζε να υποστηριχθούν και τα “κανονικά” χειριστήρια;
Πέρα από τους προβληματισμούς αυτούς, το Snipperclips είναι ένα βήμα παραπάνω από το 1-2-Switch! για μια παρέα, και σίγουρα πιο χρήσιμη επιλογή για δραστηριότητα γονέων με παιδιά. Συνολικά δεν είναι περίεργο που το εξασφάλισε η Nintendo για το Switch, ούτε και ότι ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι πρόκειται για εσωτερική της παραγωγή. Υστερεί σε πρακτικό επίπεδο σε σημεία, αλλά σκορπά χαμόγελα ακόμη κι έτσι.
Λίγο που ασχολήθηκα μαζί του βρήκα και εγώ λίγο τον χειρισμό προβληματικό +ότι θέλει δύο άτομα γιατί με έναν μπερδεύεσαι με την αλλαγή τον χαρακτήρων
Flash game?!!?!