Η χαλαρότητα αυτή μου επιτρέπει να ασχοληθώ με μια γενικότερη θεματολογία. Με αφορμή μάλιστα την πρόσφατη επαφή μου με σύγχρονους τίτλους που εμπνέονται από τη χρυσή εποχή των 8-bit, θα ήθελα πραγματικά να ασχοληθώ λίγο με αυτήν την τάση.
Να πω την αλήθεια, παρά το ότι η εποχή των 8-bit σημάδεψε έντονα την παιδική μου ηλικία, μιας και είχα την τύχη να παρακολουθήσω το χώρο των videogames από το ουσιαστικό ξεκίνημά του τη δεκαετία του ’80, η τάση των indie developers και όχι μόνο για επιστροφή σε αυτήν την εποχή μέσα από τίτλους που ξεσηκώνουν αισθητική και μηχανισμούς/ιδέες των τότε παιχνιδιών, με ενοχλεί. Μου μοιάζει σαν την εύκολη λύση. Η ανάπτυξη ενός τίτλου με απλοϊκά γραφικά άλλης εποχής είναι σίγουρα πιο εύκολη και φθηνή από την ανάπτυξη μιας σύγχρονης παραγωγής. Με ενοχλεί ίσως περισσότερο γιατί η τωρινή γενιά αρνείται να ξεκινήσει ουσιαστικά, αναλώνοντας τα πρώτα χρόνια της ζωής της σε τέτοιες παραγωγές ή σε remasters.
Δεν έχω θέμα με την εποχή καθεαυτή, ούτε με κάποιο τίτλο συγκεκριμένα. Είναι, άλλωστε, η εποχή που δημιούργησε τη βάση της σύγχρονης πορείας, η εποχή που δημιούργησε ήρωες-σύμβολα, που έφτιαξε τα μεγάλα ονόματα των ομάδων ανάπτυξης που όλοι θαυμάζουμε. Είναι όμως και η εποχή του αδικαιολόγητα στρυφνού gameplay, των ανούσιων ιστοριών, των “ρηχών” εμπειριών που δοκίμαζαν αντανακλαστικά και παρατηρητικότητα. Ήταν η εποχή που η ολοκλήρωση ενός τίτλου ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Φυσικά είναι και η εποχή που δημιούργησε τον πυρήνα του gameplay που απολαμβάνουμε σήμερα, αλλά και που γέννησε είδη και τίτλους-διαμάντια που πλέον σπάνια συναντάμε.
Είναι αυτές οι αντιθέσεις της εποχής που την κάνουν να ακούγεται μαγική, αλλά που δύσκολα μπορούν να μεταφερθούν σε ένα σύγχρονο τίτλο παρόμοιας αισθητικής. Λείπει ουσιαστικά η ανάγκη να ξεπεράσει κανείς τους σημαντικούς περιορισμούς του hardware εφευρίσκοντας απίθανους τρόπους και κάνοντας απίστευτους πειραματισμούς για να πετύχει το σκοπό του, λείπει ίσως η αθωότητα ενός κοινού που πλέον έχει καλομάθει στην κυνικότητα και την πληροφορία του Internet και δεν εντυπωσιάζεται και τόσο εύκολα. Τέτοιου είδους ελλείψεις εμποδίζουν τις σύγχρονες παραγωγές 8-bit να αναδειχθούν, τουλάχιστον δεν το κάνουν συχνά, χωρίς όμως να εμποδίζουν την κυκλοφορία τους.
Ίσως πάλι η λάμψη να μην επιτυγχάνεται, επειδή τώρα όλοι αναζητάμε περίπλοκες παραγωγές και οι συγκεκριμένες προτάσεις φαντάζουν φτωχές μπροστά τους. Ίσως να ισχύει το “κάθε πράγμα στον καιρό του” και παρά την άρνηση ορισμένων, να πρέπει να αφήσουμε την εποχή πίσω μας, όχι όμως και να την ξεχάσουμε.
Θα ήταν μάλλον παράλογο να τη διαγράψουμε, να διαγράψουμε την ιστορία και τις βάσεις που έθεσε. Αρκεί φυσικά να τη θυμόμαστε και να μην προσπαθούμε να την εκμεταλλευτούμε με κάθε τρόπο. Κάτι που μέχρι στιγμής δεν επιτυγχάνεται.
Πολύ ωραίο το κείμενό σου Λεωνίδα. Σαν παλαιός gamer θεωρώ ότι τα 8-bit retro games όπως και τα 16-bit έχουν την δική τους αίγλη και δεν ξεχνιούνται όσα πράγματα και να αλλάξουν στην βιομηχανία. Ολοκλήρωσα τις προάλλες το Wonder Boy 3: The Dragon's Trap στο Game Gear (ζει ακόμα) και θυμήθηκα το pure fun factor που είχαμε τότε, χωρίς να νοιαζόμαστε για τις αναλύσεις και τα frames του σήμερα.
8-bit....those were the days που λενε και στο χωριο μου...ωραιες εποχες
Βεβαια η μεταβαση σε 16-bit ηταν σοκαριστικη...ακομα θυμαμαι τις ωρες που κοιταζα το intro του Shadow of the beast σε μαγαζια στην Στουρναρη...happy times :)
Ευτυχως που υπαρχουν οι emulators
Εγώ πρωτογνώρισμα τα videogames με το Gameboy, το NES και το SNES, αλλά αυτά τα σύγχρονα παιχνίδια με τα πιξελιασμένα 8-bit/16-bit γραφικά δεν μπορώ να τα βλέπω καθόλου πλέον, με ενοχλούν αφάνταστα στο μάτι. Τί Hotline Miami, τί Minecraft, τί Terraria, τί Spelunky, τί OlliOlli, βάλτε ό,τι θέλετε, έχει παραγίνει το κακό. Όλα μοιάζουν τόσο πολύ εικαστικά, και κανένα δεν διαφέρει, παρά μόνο λίγο.
Δεν απαιτώ από τους indies, 2-3 άτομα να φτιάξουν γραφικά επιπέδου Crysis 3, The Order: 1886 και Ryse: Son of Rome, αλλά έστω κάτι πιο καρτουνίστικο εικαστικά (υπερβάλλω αν πω ότι θα επιθυμούσα γραφικά επιπέδου Guacamelee και Velocity 2X από τους indies?). Στο κάτω-κάτω λεφτά ζητάνε από τον κόσμο, δεν είναι freewares από χομπίστες φοιτητές να τους πεις μπράβο που προσπαθούν κάτι να κάνουν.
Γνώμη μου είναι ότι το retro είναι όμορφο όταν γίνεται σωστά. Συν τοις άλλοις το τεχνολογικό χάσμα που χωρίζει πλέον ΑΑΑ τίτλους από μικρές παραγωγές είναι τεράστιο. Μια ματιά στο The Order ή στα screens του Uncharted 4 φτάνει. Είναι καλύτερο, άραγε, για μια μικρή ομάδα να χαραμίζει χρόνο για γραφικά τα οποία στην καλύτερη περίπτωση θα είναι απλώς ανεκτά από τον παίκτη ή να τον αφιερώνει στο σχεδιασμό του gameplay;
@commenter
"We know we said that Cuphead would be out in 2015 and now we’re saying that Cuphead will be out in 2016. We’re sorry. But this Cuphead isn’t that Cuphead. This Cuphead is so much better. With Microsoft helping us out, we are able to push the art further, refine the mechanics more, and deliver the Cuphead game we’ve always dreamed of. In development, time is our greatest asset, and pushing the release to 2016 allows us to make for the best game possible."
Spot the keywords. :)
@commenter Και εγώ έτσι νιώθω. Θες να βγάλεις τέτοιου είδους παιχνίδια. ΟΚ κανένα πρόβλημα. Αλλά γιατί να το βγάλεις σε νέα κονσόλα και να με αναγκάσεις να πληρώσω 400 ευρώ όταν ο τίτλος τρέχει άνετα και στην προηγούμενη; Σίγουρα υπάρχουν πολλά διαμάντια με ρετρό γραφικά, αλλά η κατάσταση πάει να γίνει σαν τα remasters για τα οποία κάπου διάβασα ένα σχόλιο ότι επιτέλους παίζουμε τα παλιά παιχνίδια όπως πρέπει. Μου φαίνεται τόσο λάθος αυτή η σκέψη. Η τακτική αυτή ακυρώνει την ύπαρξη των νέων μηχανημάτων.
@Lonas
Για ποια παιχνιδια μιλαμε ακριβως, παρα πολλα indies βγαινουν σε ps3/360, νομιζω δεν ειναι παρα πολλα τα next gen "exclusives".
Λογικα παντως ειναι πιο ευκολο να βγουν στην νεα γενια αφου ειναι x86 αρχιτεκτονικη, δεν ειναι τοσο απλο (και φτηνο) για εναν indie developer που φτιαχνει ενα pc game να κατσει να φτιαξει το Port σε ps3/360. Και φυσικα δεν υπαρχει λογος να μην βγουν και στις νεες κονσολες.
Δυστηχως η νεα γενια μεχρι στιγμης "δεν εχει games" και καπως πρεπει να κανουν τους gamers να νιωσουν πως αγορασαν κονσολα με πληρη βιβλιοθηκη, νομιζω το προβλημα δεν ειναι πως ειναι πολλα τα retro indies, αλλα οτι ειναι λιγα τα next gen games και ο κοσμος νομιζει πως το "πιεζουν" να αγορασει retro games.
Το προβλημα με τα old school looking παιχνιδια ειναι τα γραφικα η το gameplay? Για τα γραφικα θα συμφωνησω, και εγω εχω βαρεθει το Pixel art αλλα απο την αλλη καταλαβαινω πως το κοστος ειναι μικροτερο ετσι. Απο την αλλη εχουν και μια γοητεια ομως. Σιγουρα πολλες φορες μοιαζει να μην εχει γινει καμια προσπαθεια.
Για το gameplay δεν εχω παραπονο, πολλα απο αυτα τα Games δεν εχουν μεγαλη σχεση με τα 8/16bit, ο χειρισμος ειναι πολυ καλυτερος, οι μηχανισμοι καλυτεροι με πολυ συχνα φρεσκες ιδεες. Ειναι αρκετα εξελιγμενα (και τερματίζονται :P) Πιο πολυ αντιγραφουν συγχρονα retro games παρα τα κλασσικα snes/megadrive.
Κατα την γνωμη μου πολλα απο αυτα τα retro looking παιχνιδια ειναι ανωτερα σε gameplay απο πολλα AAA games, αλλα σιγουρα υπαρχει και πολυ (παρα πολυ) σαβουρα.
Terraria, Fez, binding of isaac, shovel knight, papers please, crypt of the nekrodancer, hotline miami, super meat boy, rogue legacy, cave story, la mulana ειναι παιχνιδια που δεν χρειαστηκαν φανταχτερα γραφικα για να τα λατρεψει ο κοσμος, γιατι ειχαν οτι επρεπε εκει που μετραγε, gameplay και ψυχη.