Του χρήστη lovesfool
Είπα, έτσι για αλλαγή, να γράψω ένα κείμενο που δεν θα είναι μέσα στη μαύρη μαυρίλα. Αν θέλετε να διαβάσετε γιατί η βιομηχανία έχει πρόβλημα, μπορείτε να διαβάσετε όσα έχω γράψει ήδη από πέρσι κι εντελώς δια μαγείας... έχω πέσει εντελώς μέσα σε όλα (ποια είναι η εγκατεστημένη βάση της τωρινής γενιάς, ας μου θυμίσει κάποιος) εδώ και εδώ.
Ζούμε σε μία πολύ ιδιαίτερη περίοδο στην ιστορία της βιομηχανίας των video games που δεν έχει προηγούμενο και που θα αλλάξει, ανεπιστρεπτί, το μέλλον της βιομηχανίας από εδώ και πέρα. Το Μέσο είναι αρκετά νεαρό και ως αποτέλεσμα οι δημιουργοί του περιεχομένου που παίζουμε τόσο καιρό, αναπόφευκτα, δεν μεγάλωσαν όπως εμείς. Τα video games απευθύνονται, αρχικά, σε παιδιά. Αυτό είναι το σημείο εισόδου στο Μέσο. Στην παιδική μας ηλικία παίξαμε όλοι μας για πρώτη φορά video game. Ο Miyamoto, ο Gunpei, o Kojima, ο Inafune, o Schaffer, η Jensen ή όποιος άλλος από την παλιά φρουρά θεωρείτε προσωπικά ότι έχει επηρεάσει τα video games που παίζουμε σήμερα, όμως, δεν μεγάλωσαν παίζοντας οι ίδιοι video games, για τους ίδιους λόγους που οι αδελφοί Lumiere δεν μεγάλωσαν βλέποντας κινηματογραφικές ταινίες ή που οι Beatles δεν μεγάλωσαν ακούγοντας ηλεκτρικές κιθάρες.
Εδώ και μερικά χρόνια, όμως, τα παιχνίδια που παίζουμε προέρχονται από ανθρώπους που μεγάλωσαν παίζοντας και οι ίδιοι παιχνίδια. Η Jade Raymond του Assassin's Creed ή ο Cliff Blescinski των Gears of War, ο Notch του Minecraft και ο Phil Fish του Fez, αλλά και τα ονόματα που βλέπετε να περνάνε σε scroll κατά δεκάδες στους τίτλους τέλους κάθε μεγάλης παραγωγής, από προγραμματιστές μέχρι και δοκιμαστές, οι περισσότεροι από αυτούς είναι σε ηλικία που τους επιτρέπει να έχουν μεγαλώσει παίζοντας video games. Το ίδιο ισχύει και για όσους ασχοληθούν με την ανάπτυξη περιεχομένου από εδώ και πέρα.
Κι αυτό αλλάζει τα πάντα...
Καλή, χρυσή και άγια η παλιά φρουρά. Είμαι ο τελευταίος που υποστηρίζει την παρόπλιση οποιουδήποτε. Μας έδωσαν φανταστικές εμπειρίες και παιχνίδια για δεκαετίες, καινοτόμησαν και συνεχίζουν να καινοτομούν. Ωστόσο, η νέα γενιά έχει ένα πλεονέκτημα που οι μεγάλοι (μεταφορικά ή κυριολεκτικά σε ότι αφορά την ηλικία τους) δεν έχουν. Μπορούν να δουν το δημιούργημά τους, να το κρίνουν από την σύλληψή του μέχρι την ολοκλήρωσή του, με τα μάτια του κοινού τους, δηλαδή με τα μάτια κάποιου που έχει μεγαλώσει παίζοντας video games. Δεν χρειάζεται να δανειστούν γνώσεις ή ερεθίσματα από αλλού. Δεν είναι υποχρεωμένοι να εκφράσουν εμπνεύσεις που αντλούν από αλλού "μεταφράζοντάς" τις σε όρους video game. Μπορούν να εμπνευστούν απευθείας στην γλώσσα των video games, καθώς είναι μία γλώσσα με την οποία έχουν μεγαλώσει. Μιλούν την ίδια γλώσσα με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.
Επιπλέον, αν το καλοσκεφτείς, η στασιμότητα της τεχνολογίας θα μπορούσε να λειτουργήσει εξαιρετικά θετικά σε ότι αφορά τα παιχνίδια που θα δούμε σε αυτή τη γενιά. Μετά από τόσα cross-gen παιχνίδια δεν νομίζω ότι χρειάζεται να συζητήσουμε για μία ακόμα φορά για την ελάχιστη ουσιαστική διαφορά της σε σχέση με την προηγούμενη γενιά. Δεν νομίζω ότι χωράει αμφιβολία ότι, ενώ μέχρι και την προηγούμενη γενιά βιώναμε άλμα σε ότι αφορά την τεχνολογία και την τελική οπτικοακουστική εμπειρία που είχε ο χρήστης σε κάθε αλλαγή γενιά, σε αυτή τη γενιά, άσχετα με το τι λένε θεωρητικά οι αριθμοί και η "ιπποδύναμη" που υποτίθεται ότι έχουν οι νέες κονσόλες, στο τελικό τους αποτέλεσμα, ακόμα και σε ότι αφορά αποκλειστικούς τίτλους ή τους ελάχιστους που δεν είναι cross-gen, η διαφορά της εμπειρίας προς τον τελικό χρήστη δεν είναι και ιδιαίτερα ουσιαστική σε σχέση με το Xbox 360 ή το PS3. Δεν έχουμε δει (και ούτε πρόκειται να δούμε) κάτι που θα ήταν παντελώς αδύνατο, κάτι που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ήταν ποτέ δυνατό με τις κονσόλες της προηγούμενης γενιάς (κάτι σαν να δείχνεις σε κάτοχο του πρώτου Xbox το GTA IV ή το CoD4: MW ή κάτι σαν να δείχνεις σε κάτοχο του PS2 το Heavy Rain ή, ακόμα καλύτερα, το τελευταίο Uncharted σε 3D τηλεόραση).
Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι φτάσαμε σε τεχνολογικό πλατό, ακόμα κι αν δεχθούμε την υπερβολική θέση ότι ζούμε την τελευταία γενιά κονσολών, θα ήταν κάτι τέτοιο τόσο κακό; Δεν έχουμε επιτύχει αρκετά ρεαλιστική απεικόνιση; Είναι τόσο απαραίτητο να είναι ακόμα πιο αληθοφανή τα γραφικά; Δεν έχουμε την απαραίτητη ευκρίνεια για να έχουμε πανέμορφα παιχνίδια; Μήπως θα χάσουν οι εταιρίες; Ακόμα κι αν εξαιρέσουμε την Nintendo, η οποία παράγει τεράστιο όγκο περιεχομένου για τις κονσόλες της και άρα έχει πολλά έσοδα και ακόμα περισσότερα κέρδη ως εκδότης, η Sony και η MS κερδίζουν 20-30% από κάθε παιχνίδι που αγοράζει κάποιος για τις κονσόλες τους, οπότε δεν θα πεθάνουν και στην ψάθα από ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Αντίθετα, σε συνδυασμό με αυτό που γράφω παραπάνω, έχουμε τις συνθήκες που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε μία ουσιαστική περίοδο καινοτομίας, σε μία περίοδο διαφωτισμού. Πλέον, το ζητούμενο δεν είναι ποιος έχει προχωρήσει περισσότερο στην τεχνολογία ή ποιος έχει την πιο νέα κι ανεπτυγμένη μηχανή γραφικών. Πλέον, το ζητούμενο είναι ποιος έχει την καλύτερη έμπνευση, το περισσότερο μεράκι και την πιο βαθιά γνώση του μέσου, περιλαμβανομένου και του τεχνικού κομματιού. Με τον πήχη να παραμένει, για πρώτη φορά στην ιστορία της βιομηχανίας, σε σχετικά ίδιο σημείο τεχνολογικά, είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν οι προϋποθέσεις για το Μέσο να ωριμάσει πραγματικά και να ενηλικιωθεί εκφραστικά. Πλέον, το μέσο μπορεί να πάψει να είναι ένα υβρίδιο τεχνολογίας και ψυχαγωγίας (όπως, π.χ. ήταν στα πρώτα του βήματα ο κινηματογράφος) και να γίνει αμιγώς ψυχαγωγικό και καλλιτεχνικό και μάλιστα στα χέρια ανθρώπων που το βιώνουν από τα παιδικά τους κιόλας χρόνια κυρίως έτσι, δηλαδή ως ψυχαγωγία και όχι ως τεχνολογία.
Κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιοι που διαφωνούν ότι τώρα είναι αυτή η στιγμή. Κάποια στιγμή, πάντα, οτιδήποτε νέο που αναπτύσσεται γεωμετρικά αρχικά, φτάνει αργά ή γρήγορα σε ένα πλατό ανάπτυξης. Αυτό, στην περίπτωση των video games και για τα δικά μου μάτια, δεν είναι κατάρα, αλλά ευλογία, ειδικά με το δεδομένο ότι πλέον τα κλειδιά της βιομηχανίας, αλλά και η ραχοκοκαλιά της, αποτελείται πλέον από gamers.
Τόσο πολύ μας άρεσε κάποτε (για κάποιο λόγο ξεφούσκωσε κι αυτό, στη μιζέρια και την παραζάλη που μαστίζει την βιομηχανία τα τελευταία δύο χρόνια κυρίως) να βρίσκουμε παραλληλισμούς μεταξύ video games και κινηματογράφου. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, οι συνθήκες είναι άμεσα συγκρίσιμες και μπορούν να μας οδηγήσουν σε όντως ωφέλιμες επιπτώσεις για το μέσο που τόσο πολύ αγαπάμε εμείς που μαζευόμαστε στα site του εξειδικευμένου Τύπου για να αφιερώσουμε χρόνο και φαιά ουσία για να συζητήσουμε για κάτι που πρακτικά είναι χόμπι μας.
Ας το ξεκινήσουμε οι δυο μας, λοιπόν, raysod, με την ελπίδα ότι μπορεί να συμμετέχουν κι άλλοι.
Αρχικά, έχεις δίκιο για τις ηλεκτρικές κιθάρες. Λάθος παράδειγμα, αλλά νομίζω ότι έπιασες το νόημα.
Από εκεί και πέρα, θα επιμείνω στην θέση μου για την τεχνολογία των video games. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορεί κανένας να με πείσει ότι η νέα γενιά αποτελεί τεχνολογικό άλμα. Μπορεί το PS3 να είχε 256ΜΒ RAM και το PS4 να έχει 8GB RAM, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Νομίζω ότι εξηγώ επαρκώς το γιατί. Σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα. Αν η μαμά μου δει το Uncharted 3 και το Infamous Second Son δεν θα καταλάβει ότι πρόκειται για δύο κονσόλες διαφορετικής γενιάς. Το ίδιο δεν ισχύει αν την βάλεις να κοιτάξει για μερικά δευτερόλεπτα το Ocarina of Time και το Twilight Princess ή το Halo και το Halo 2. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο μέσος θεατής, ακόμα κι αν είδε την ταινία σε κινηματογράφο που μπορούσε να το υποστηρίξει δεν κατάλαβε ότι το Hobit ήταν γυρισμένο σε περισσότερα καρέ/δευτερόλεπτο από άλλες ταινίες.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Προφανώς και η τεχνολογία θα συνεχίσει να εξελίσσεται, όπως συνεχίζει να εξελίσσεται και στον κινηματογράφο, την μουσική ή ακόμα και το βιβλίο. Ωστόσο, έχουμε φτάσει πλέον, από την προηγούμενη γενιά, σε ένα σημείο που δεν επιτρέπει άλματα από εδώ και πέρα. Αυτό, ξαναγράφω, δεν είναι απαραίτητα κακό.
Επιπλέον, παρότι συμφωνώ ότι έχουν άλλη λογική και άλλους κανόνες τα video games και ο κινηματογράφος, όπως το ίδιο ισχύει και με την λογοτεχνία και τα comics, το θέατρο και την παντομίμα ή οποιαδήποτε μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης που αφορούν αφήγηση ιστορίας. Ο κινηματογράφος ξεκίνησε ως τεχνολογία. Ξεκίνησε με προβολές ως τεχνολογικό επίτευγμα σε εκθέσεις και "τσίρκα". Μόνο όταν έφτασε στο δικό του, αντίστοιχο τεχνολογικό πλατό, μπόρεσε να αρχίσει να λειτουργεί πραγματικά ως Μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης. Και πάλι, με άλματα της τεχνολογίας, μεταλλάχθηκε μέσα στα χρόνια, επιστρέφοντας και πάλι στο στάδιο του τεχνολογικού ενδιαφέροντος, όμως κάθε φορά, ξεπερνούσε αυτό το "παιδικό" ή "εφηβικό" στάδιο του τεχνολογικού ενδιαφέροντος και επέστρεφε στην λογική της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Τα video games είχαν μία λίγο πιο παρανοϊκή και πολύ πιο γρήγορη πορεία σε σχέση με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησαν ως τεχνολογία και μεγάλωσαν ως "παιχνίδια". Πριν την Ε3 οι εταιρίες video games συμμετείχαν κυρίως σε εκθέσεις παιχνιδιών και όχι σε εκθέσεις τεχνολογίας. Ξεκίνησαν να πωλούνται δίπλα σε κούκλες και GI Joe. Το ότι είναι "παιχνίδια" δεν κατόρθωσαν ποτέ να το ξεπεράσουν (και ούτε είναι και απαραίτητο, αλλά δεν είναι πάντα ωφέλιμο για το Μέσο). Παράλληλα, πωλούνται και ως τεχνολογία. Με κάθε νέα γενιά, το λεξιλόγιο των παιχνιδιών γινόταν ολοένα και πιο τεχνολογικό, από την εποχή του SEGA does what Nintendon't, μέχρι τη σημερινή εμμονή με τα καρέ/δευτερόλεπτο και την ανάλυση απεικόνισης. Δίπλα στα laptop και τις τηλεοράσεις τα βρίσκεις συνήθως, όχι δίπλα στα βιβλία ή τα DVD. Σε καταστήματα ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών...
Όσο για την βιομηχανία που "καλπάζει", επέτρεψέ μου να επιμείνω κι εκεί. Δεν ξέρω τι κάνουν τα smartphones και τα internet browser παιχνίδια (ή κατά πόσο στον τζίρο των video games περιλαμβάνονται και online καζίνο σε κάποιο βαθμό), αλλά αν δεν μπορείς να δεις ότι ο κύριος πυρήνας των video games, δηλαδή οι κονσόλες και το PC gaming, έχει καταρρεύσει τα τελευταία δύο χρόνια, τότε λυπάμαι, αλλά εθελοτυφλείς. Το Candy Crush ή το Flappy Bird είναι το ίδιο σημαντικά για το Μέσο όσο είναι το Hello! για την δημοσιογραφία ή οι ραδιοφωνικές διαφημίσεις του Jumbo για την μουσική. Το ότι κόβουν λεφτά δεν σημαίνει βιώσιμη ανάπτυξη ή ότι πάνε το Μέσο παρακάτω.
Τέλος, δεν λέω ότι τα video games φτιάχνονται μόνο για παιδιά. Λέω ότι αυτό είναι το σημείο εισόδου. Αν θεωρείς ότι το Wolfenstein 3D φτιάχθηκε με στόχο να πουλήσει σε 30άριδες π.χ., κάνεις λάθος. Σε 10-12χρονα ήθελε να πουλήσει, όπως και το πρώτο GTA, όπως και το CoD σήμερα κτλ. Το ότι το σημείο εισόδου στα video games είναι η παιδική ηλικία δεν είναι κακό. Το ίδιο ισχύει για την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, το βιβλίο κτλ. Απλά, τα video games δεν έχουν κατορθώσει (με μεγάλη δική τους ευθύνη) να ξετινάξουν από πάνω τους ότι κατά βάθος είναι "παιχνίδια", με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται ακόμα και σήμερα ως τέτοια σε μεγάλο βαθμό.
Ωστόσο, αλλού είναι το νόημα αυτού που γράφω.
Αυτό που γράφω είναι ότι είναι καλό που φτάσαμε στο πλατό αυτό. Είναι ευκαιρία. Δεν μεταφέρονται πλέον τα γκολπόστ. Δεν αλλάζει πια στο Μέσο. Δεν χρειάζεται να αφιερώνουμε 60-70% του χρόνου ανάπτυξης στην τεχνολογία, αφού αυτή πλέον δεν κάνει άλματα. Μπορούμε πλέον να ασχοληθούμε με την ουσία. Σε κάθε γενιά νέων κονσολών, στην αρχή βλέπουμε tech demos και παιχνίδια γεμάτα υποσχέσεις, με τα "καλά" παιχνίδια να έρχονται όταν πλέον οι δημιουργοί μάθουν την νέα τεχνολογία και το κοινό ξεπεράσει τον ενθουσιασμό του με το περιτύλιγμα. Σε αυτή τη γενιά, αυτό δεν υπάρχει και δεν νομίζω ότι θα υπάρξει από εδώ και πέρα.
Είναι μεγάλη ευκαιρία. Από την μία, η τεχνολογία δεν μπορεί πλέον να είναι στο επίκεντρο του λεξιλογίου ή των στόχων των δημιουργών. Από την άλλη, από εδώ και πέρα οι δημιουργοί έχουν μεγαλώσει οι ίδιοι παίζοντας video games, που σημαίνει ότι δεν τα βλέπουν ως "παιχνίδια για άλλους" ή ως "εντυπωσιακή τεχνολογία", αλλά ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, ως ένα Μέσο έκφρασης του οποίου το λεξιλόγιο γνωρίζουν από την παιδική τους ηλικία.
Αυτά τα δύο μας παρουσιάζουν με μία μοναδική ευκαιρία, για πρώτη φορά, να μπορέσουμε να πάμε το Μέσο ένα βήμα παραπέρα, να ξετινάξουμε την εμμονή μας με την τεχνολογία ή την διάσταση του Μέσου ως παιχνίδι, να ωριμάσουμε όλοι μαζί, να εκφραστούμε πιο ουσιαστικά, να πάμε παρακάτω σε θεματολογία, λεξιλόγιο, τρόπους επικοινωνίας με το κοινό.
Τέλος, η εμπορευματοποίηση μόνο καλό μπορεί να κάνει. Η εξέλιξη, το πραγματικό βήμα μπροστά εκφραστικά, είτε αυτό αφορά το gameplay, είτε αφορά το περιεχόμενο ή τις τεχνικές αφηγήσεων, θα έρθει από τις μεγάλες εταιρίες. Δεν θα έρθει από τους indies και σίγουρα δεν θα έρθει από τα smartphone και τα browser based παιχνίδια που βγάζουν ευκαιριακά χρήματα αυτή την στιγμή. Οι μεγάλες εταιρίες επενδύουν σε χρήμα και χρόνο κι έχουν τους πόρους για να πάει το Μέσο παρακάτω. Επιπλέον, οι μεγάλες εταιρίες προσελκύουν τα πραγματικά ταλέντα κι είναι οι μόνες που μπορούν να τους παρέχουν τα εργαλεία για να πάνε το Μέσο παρακάτω.
Άρα, έχουμε πολλές διαφορετικές συνθήκες που συνυπάρχουν. Έχουμε εταιρίες με χρήμα και ανάγκη να πάνε το Μέσο παρακάτω (με δεδομένο ότι κάθε CoD, Assassin's, FIFA κτλ πουλάει κάθε χρόνο και λιγότερο). Έχουμε ένα κοινό που αυτή την στιγμή είναι πεινασμένο για κάτι νέο (αλλιώς δεν θα αγόραζε κάθε χρόνο και λιγότερα CoD, Assassin's κτλ) κι είναι αρκετά ψαγμένο για να υποδεχθεί αυτό το βήμα μπροστά. Οι early adopters της νέας γενιάς και οι ενεργοί χρήστες των κονσολών αυτή τη στιγμή είναι είτε παιδιά (ΟΚ, δεν έχει σημασία), ή παλιοί gamers που παίζουν 5-25 χρόνια. Έχουμε μία τεχνολογία που δεν εξελίσσεται με άλματα και άρα, οργανικά και αναπόφευκτα, μπαίνει σε δεύτερη θέση σε σχέση με την σημαντικότητά της.
Τέλος, έχουμε δημιουργούς που μπορούν να φέρουν αυτή την αλλαγή και μπορούν να έχουν το απαραίτητο "λεξιλόγιο" για να το πάνε παρακάτω. Ο Miyamoto μεγάλωσε παίζοντας κρυφτό στα δάση και σπούδασε βιομηχανικό σχεδιασμό. Ο Marcus "Notch" Persson μεγάλωσε παίζοντας video games, προγραμμάτισε το πρώτο του παιχνίδι σε Commodore 128 σε ηλικία 7 ετών, μεγάλωσε "παίζοντας" με διάφορα λογισμικά προγραμματισμού και σπούδασε το Μέσο. Η γενιά του Notch (με περνάει δύο χρόνια) έχει το πλεονέκτημα σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές και πλέον έχει τα "κλειδιά" της βιομηχανίας.
Οι συνθήκες υπάρχουν. Οι συνθήκες υπάρχουν για πρώτη φορά στην ιστορία της βιομηχανίας. Είτε τώρα, είτε αργότερα, κάποια στιγμή η ζύμωση θα γίνει και θα πάμε, επιτέλους, παρακάτω. Πραγματικά παρακάτω. Αυτό είναι το νόημα αυτού που γράφω παραπάνω.
Άλλο λες εσύ, άλλο λέω εγώ. Συζητάμε δύο διαφορετικά πράγματα.
Με το να μου αραδιάζεις αριθμό πολυγώνων ή να μου συγκρίνεις το DTS-HD Master Audio με το 5.1 είναι απολύτως εμφανές ότι δεν έχεις καταλάβει τι λέω και ότι ή μιλάμε εντελώς διαφορετική γλώσσα, ή βλέπουμε τα video games με εντελώς διαφορετικό τρόπο ή απλά εθελοτυφλείς. Θέλεις να μου πεις ότι η διαφορά μεταξύ Uncharted 3 και Infamous Second Son οπτικοακουστικά είναι το ίδιο μεγάλη και συντριπτική όπως η διαφορά μεταξύ Halo και Halo 2 ή η διαφορά μεταξύ Super Mario 64 και Super Mario World 2: Yoshi's Island;
Δεν είναι.
Είχες ποτέ την ευκαιρία να δεις και τις έξι κονσόλες (PS3, Xbox360, Wii, PS4, Xbox One, Wii U) δίπλα δίπλα; Γιατί εγώ, με το δικά μου φτωχά και μη HD μάτια, όσες φορές είχα αυτή την ευκαιρία, δεν είδα τις φοβερές μεγιστοτεράστιες διαφορές που λες ότι υπάρχουν. Ακόμα χειρότερα όταν έπιασα και χειριστήριο στα χέρια μου.
Αν θέλεις, σου υπόσχομαι ότι θα γράψω σχετικά άμεσα νέο κείμενο που θα αφορά το ότι η βιομηχανία έχει όντως χάσει τον κύριο όγκο του τζίρου της και του κοινού της (π.χ. http://www.statista.com/statistics/276768/global-unit-sales-of-video-game-consoles/ ή http://www.statista.com/statistics/263257/physical-retail-sales-of-video-games-in-the-us/) και ότι η νέα γενιά, άσχετα με το τι λέει το polygon count που μου παραθέτεις, δεν είναι τεχνολογικό άλμα.
Δεν είναι αυτό το θέμα του κειμένου μου. Θεωρούσα ότι αυτό ήταν αυτονόητο και αυταπόδεικτο και προσπάθησα να κάνω ένα σχόλιο σχετικά με το κατά πόσο αυτό το γεγονός είναι καλό ή κακό για την βιομηχανία.
Μην μου μιλάς για polygon count... Είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λέω και από αυτό που ελπίζω. Είναι το ακριβώς αντίθετο από την ουσία του κειμένου και, κατά τη γνώμη μου, την ουσία οποιουδήποτε εκφραστικού Μέσου, συμπεριλαμβανομένων των video games.
Υ.Γ. Μην μου πεις ότι στο στατιστικό που παραθέτω λείπει το PS4 και το XboxOne (13 εκ. υποτίθεται ότι έχουν πουλήσει μέχρι και το πρώτο μισό του 2014). Ακόμα κι αν προσθέσεις τα νούμερα που κατά δήλωσή τους πούλησαν το 2013, δεν πλησιάζει με τίποτα προηγούμενες χρονιές, χωρίς να υπολογίσεις τον χαμένο τζίρο από την τιμή που πωλούνταν π.χ. το 2008 ή το 2010 οι κονσόλες της προηγούμενης γενιάς σε σχέση με την τιμή που πωλούνται σήμερα. Αλλά είπα, αν το έχεις τόσο ανάγκη να συζητήσουμε τα προφανή, ευχαρίστως να γράψω σχετικό κείμενο (αν και φαντάζομαι ότι μετά και από αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα είναι καν θέμα συζήτησης). Είπα για αλλαγή να γράψω κάτι πιο θετικό και να μην κάνω πάλι ένα κείμενο μέσα στη μαυρίλα.
Όσο για το αν η τεχνολογία μπορεί να βελτιωθεί και κατά πόσο δεν γνωρίζω. Θεωρώ ως δεδομένο όμως ότι κάποτε η τεχνολογία θα φτάσε στα όριά της. Μπορεί να φτάσει στα όριά της αύριο, του χρόνου, μέσα σε 10 ή 1000 χρόνια. Αυτό το βασίζω στο γεγονός ότι οι ίδιο οι δημιουργοί της τεχνολογίας έχουν και αυτοί όρια, γιατί απλά δεν είναι θεοί (Ξέρω πολύ απλή υπόθεση αλλά τι να κάνουμε).
Τώρα στο γεγονός ότι πλέον οι δημιουργοί βιντεοπαιχνιδιών έχουν δυνατότητες και ευκαιρίες που η παλιά γενιά δεν είχε δεν σημαίνει ότι θα τους ξεπεράσουν. Μπορεί πλέον να καταλαβαίνουν καλύτερα το κοινό τους και τα παιχνίδια και να εκφραστούνε καλύτερα αλλά δεν ξέρω αν έχουν αυτό το ταλέντο (πες το και μαγεία) όπως η παλαιά φρουρά.
Όπως λένε "Ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς".
Βεβαίως ουδείς αναντικατάστατος απλά εγώ θέλω να αργήσουν να βρεθούν άξιοι αντικαταστάτες τους.
Ένα κακό παράδειγμα που θα θέσω και ίσως άδικο (πες το και άσχετο) είναι από τους Έλληνες ηθοποιούς. Κατ' εμένα ο Θανάσης Βέγγος ήταν από τους καλύτερους ηθοποιούς. Δεν σπούδασε υποκριτική αλλά το ταλέντο του ήταν απίστευτο, με απλά λόγια ήταν γεννημένος ηθοποιός. Αυτό που πιστεύω είναι πως αυτόν το γίγαντα θα αργήσει κάποιος να του μοιάσει πόσο μάλλον να τον ξεπεράσει.
Απλά το πάω σε προσωπική σφαίρα/προτιμήσεις. Τώρα συγκεκριμένα στο τομέα του gaming θα μου κακοφανεί αν δω κάποιον να ξεπερνάει τον Kojima. Αλλά η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα...
GamingFun, στο παράδειγμα του Βέγγου, όμως, ξεχνάς κάτι. Ο Βέγγος μπορεί να μην σπούδασε ηθοποιός, όμως μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον, σε μία κοινωνία όπου υπήρχε θέατρο, υπήρχε κινηματογράφος. Αυτό δεν ισχύει για τον Miyamoto και την γενιά του. Ισχύει, όμως, για τους δημιουργούς του σήμερα.
Κι αυτό, αλλάζει τα πάντα, ειδικά σε ένα τόσο "τεχνικό" Μέσο, που μέχρι και την προηγούμενη γενιά μεταλλασσόταν σχεδόν συθέμελα με κάθε νέα γενιά κονσολών.
Αυτό είναι το κύριο νόημα του κειμένου μου. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία που έχουμε για πρώτη φορά.
Δεν θα υπάρξει άλλος Miyamoto για τους ίδιους λόγους που δεν θα υπάρξει άλλος Βέγγος. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Διαφορετική η αφετηρία και διαφορετικά τα εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους και τα βιώματά τους. Αυτό, δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι κυρίως καλό.
Οπως εχω γραψει πολλες φορες η τεχνολογικη στασιμοτητα επιτελους θα σταματησει αυτο το ανουσιο και κουραστικο (οι πιο κουραστικοι καταναλωτες και οι πιο πιεστικοι και ενοχλητικοι ειναι οι γραφικοκαγκουρες) ματαιο κυνηγι των αναλυσεων και των πολυγωνων και των γραφικων. Ισως ετσι σταματησουν και οι αρπαχτες παιχνιδιων με καλα γραφικα και μηδεν gameplay αν και οσο υπαρχουν γραφικοκαγκουρες θα βγαινουν τετοιοι τιτλο. Η στασιμοτητα και εγω πιστευω θα οδηγησει (ηδη οδηγει) σε προσπαθειες για καινοτομια αφου πλεον δε θα ψαρωνει ο κοσμος με γραφικα και δε θα πουλανε παιχνιδια ΜΟΝΟ με τα γραφικα οπως εχουν κανει δεκαδες τιτλοι στο παρελθον που τιους αγοραζαν και πολλοι απο εμας που δε μας ενδιαφερουν τα γραφικα , ετσι για να δουμε το νεο πραμα το νεο γραφικο αποτελεσμα κτλπ. Ενα μεγαλο εμποδιο υπαρχει, ενα βαριδι, μερικα παρασιτα της κοινωνιας και της ανθρωποτητας, οι μανατζαρεοι/μετοχοι/επενδυτες κτλπ αρπακτικα που μολις εγινε η βιομηχανια μια μπιζνα εκατομυριων διεισδησαν οπως ηταν αναμενομενο στον χωρο με τα καλα και τα (πολλα) κακα που αυτοι φερνουν μαζι τους. Οπως ειναι γνωστο κουμαντο στις εταιριες δε κανουν πλεον οι δημιουργοι οπως παλαιοτερα αλλα τα μετοχικα συμβουλια και οι μανατζαρεοι. Αυτο οδηγει σε αναριθμητες πλεον αρπαχτες και απατες και λαμογιες του στυλ rome total war 2 , οδηγει σε κουραστικα και χιλιοεπαναλαμβανομενα franchises , οδηγει σε μετριοτητα και στασιμοτητα αφου αυτοι δε ρισκαρουν καθως επιθυμουν το ευκολο αμεσο κερδος χωρις πολλα ρισκα για αυτο βλεπουμε νεα ips με ρυθμο χελωνας. Το μεγαλο καλο που εφερε η εισοδος των σκληρων καπιταλοσκυλων ειναι τα αμετρητα εκατομυρια που επενδυονται πχ ανακοινωνονται κατι μπατζετ σε παιχνιδια που ειναι εκατονταδες εκατομυρια δολλαρια κατι που πριν χρονια ηταν αδιανοητο. Ετσι θεωρητικα πρεπει να βλεπουμε υπερπαραγωγες και παιχνιδια καλυτερα απο ποτε κατι που συμβαινει περιστασιακια και καθε χρονο βγαινουν 5-10 διαμαντακια. Ομως στη πραγματικοτητα η συνεχομη πιεση και ακορεστη διψα για αμεσα και σιγουρα και αυξανομενα κερδη και για κερδοφορα quartes κτλπ ουσιαστικα παει πισω τη δημιουργια και οχι μπροστα αφου οι δημιουργοι εχουν μια αγχωνη στο λαιμο περασμενη και τρομερη χρονικη πιεση και ελαχιστα στουντιο εχουν την ελευθερια να δημιουργησουν οτι γουσταρουν. Ασε που στη πρωτη στραβη/αποτυχια ή αν δε πιασει τους στοχους για ενα quarter η εταιρια μενουν ανεργοι εν ριπη οφθαλμου. Αν δεν ηταν λοιπον αυτες οι συνθηκες θα συμμεριζομουν την αισοδοξια σου για το μελλον. Ομως η προοδος ειναι αργη γιατι ελαχιστοι ρισκαρουν. Αποδειξη οτι και φετος θα δουμε μια απο τα ιδια και προσωπικα αναμενω με προσμονη παλι το πολυ 3-4 τιτλους..
Πάμε πάλι, raysod. Δεν είπα ότι δεν υπάρχει διαφορά. Είπα ότι η διαφορά, πλέον, δείχνει ότι φτάσαμε σε πλατό και ότι είναι μικρή σε σχέση με προηγούμενες μεταβάσεις από γενιά σε γενιά. Λέω, δηλαδή, ότι η διαφορά μεταξύ Super Mario World 2 και Super Mario 64 ήταν τεράστια - χαοτική σε όλους τους τομείς, όπως ισχύει και για όλες τις μεταβάσεις από γενιά σε γενιά, εκτός από την τελευταία.
Ωστόσο, δεν είναι αυτό το θέμα του κειμένου μου. Χρησιμοποιώ το γεγονός του διαφαινόμενου (ή παρόντος, ανάλογα με την οπτική του καθενός) τεχνολογικό πλατό, σε συνδυασμό με την πτώση τζίρου και την συρρίκνωση του κοινού του πυρήνα της βιομηχανίας, δηλαδή των κονσολών, αλλά και σε συνδυασμό με τα βιώματα που έχουν οι δημιουργοί από εδώ και πέρα σε σχέση με την παλαιότερη γενιά για να σκιαγραφήσω μία ευκαιρία για το Μέσο συνολικά.
Δεν μιλάω για επιμέρους πρόοδο σε ότι αφορά το gameplay ή τα γραφικά (εκεί, επαναλαμβάνω, ταβανιάσαμε) ή την τεχνική αφήγησης. Μιλάω συνολικά και ολιστικά για το Μέσο και την ευκαιρία που έχει να ενηλικιωθεί επιτέλους, να αποτινάξει από επάνω του εμμονές του παρελθόντος όπου δεν του χρειάζονται (π.χ. το ότι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον εαυτό του είτε ως παιχνίδι, είτε ως τεχνολογία, την στιγμή που θα μπορούσε να μην περιορίζεται από τέτοιους χαρακτηρισμούς, να απελευθερωθεί εκφραστικά και να αντιμετωπίζει τον εαυτό του ΜΟΝΟ ως Μέσο ψυχαγωγίας), να πάει ένα βήμα παραπέρα.
Προφανώς και ο Miyamoto, ο Kojima, ο Schaffer και οι υπόλοιποι που χρησιμοποιώ στα παραδείγματά μου έχουν, μπορούν και είναι ευτυχία να προσφέρουν πολλά ακόμα.
Αυτό που λέω είναι άλλο. Μέχρι τώρα είναι σαν να διαβάζαμε βιβλία που γράφτηκαν από τους ανθρώπους που ανακάλυψαν το αλφάβητο και μας το έμαθαν κι εμάς. Μάλιστα, κάθε μερικά χρόνια, μέχρι σήμερα, το αλφάβητο άλλαζε εντελώς, ή προσθέτονταν πολλαπλάσια γράμματα σε αυτό σε σχέση με αυτά που υπήρχαν, αλλάζοντας το χαρτί ή το εξώφυλλο, προσθέτοντας χρώμα στα γράμματα και τόνους που δεν υπήρχαν πριν. Από εδώ και πέρα, διαβάζουμε κυρίως βιβλία από ανθρώπους που μεγάλωσαν, όπως εμείς, διαβάζοντας βιβλία και οι ίδιοι. Κι όχι μόνο αυτό. Το αλφάβητο είναι σχετικά στάσιμο.
Αυτό σημαίνει ότι οι νέα γενιά δημιουργών κατανοεί σε διαφορετικό βάθος και με διαφορετικό τρόπο το αλφάβητο και το τι σημαίνει ένα βιβλίο. Δεν είναι κάτι "καινούριο". Δεν είναι κάτι "φανταχτερό" κι "επαναστατικό". Επιπλέον, το σταθερό αλφάβητο σημαίνει ότι το "καινούριο" ή το "επαναστατικό" δεν θα προέλθει πλέον από νέα γράμματα, αλλά από νέες λέξεις...
Αυτό γράφω.
Βλέπω, πάντως, ότι οι άλλοι χρήστες κατάλαβαν τι γράφω και δεν κόλλησαν στο ίδιο σημείο που κόλλησες εσύ. Πιθανόν επειδή διάβασες μαζί και τα τρία κείμενα, ενώ άλλοι χρήστες τα είχαν διαβάσει στην εποχή του (πριν περίπου ένα χρόνο).
Υ.Γ. Ελπίζω να μην σε μπέρδεψα ακόμα περισσότερο με την νέα "παρομοίωση".
Καποτε τα αφεντικα ΗΤΑΝ οι developers και τοτε ειδαμε τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ παιχνιδια ολων των εποχων απο ανθρωπους που ειχαν απολυτη ελευθερια κινησεων γιατι ηταν αφεντικα. Πχ Sid Meier. Ειδαμε τιτλους που πρωτοπορησαν. Αυτοι που βαζουν τα λεφτα τους (και δε κανουν απολυτως τιποτα αλλο) μας εχουν πεθανει στη κλεψια και στη κοροιδια και αν κατσω να μετρησω τα λεφτα που εχω δωσει για τιτλους που με επιασαν κοτσο θα χασω το μετρημα. Ειπα και εγω οτι η εισοδος του σκληρου καπιταλσμου εφερε και καλα και κακα. Απλα τα κακα ηταν περισσοτερα γιατι χαθηκε ΕΝΤΕΛΩΣ πλεον ο χαβαλες και η αγαπη για τη φαση που υπηρχε μεχρι τα mid 90's. Οσο για το επιχειρημα για τη τεχνολογια φυσικα και ειναι στασιμη. Βλεπεις εσυ καμια διαφορα απο παιχνιδια του 2008 στο PC με τα σημερινα? γιατι εγω συγνωμη δε βλεπω. Απο το 2002 ομως στο 2008 η διαφορα ηταν μεγαλη. απο το 2002 στο 1996 αστο... Οι νεες κονσολες μια αρπαχτη ειναι κυκλοφορησαν γιατι ΕΠΡΕΠΕ να κυκλοφορησουν για οικονομικους λογους. Η για να μην ειμαι υπερβολικος κυκλοφορησαν πιο νωρις απο οτι θα επρεπε να κυκλοφορησουν. Ανετα τη βγαζαμε καμια διετια ακομα να περιμεναν κιολας να μειωνονταν λιγο το κοστος του hardware. Αλλα η πιεση ηταν τεραστια. Ουσιαστικα απο το 2012 ψηνονταν αυτοι να τις βγαλουν αλλα ξερανε οτι ακομα δε τους επαιρνε. Ειναι η πρωτη φορα στα χρονικα που το σκεφτομαι αν θα παρω νεα κκονσολα. Πραγματικα δηλαδη. Aπο τον αμεσο φιλικο/οικογενειακο/επαγγελματικο κυκλο μου νεας γενιας κονσολας δεν εχει παρει ακομα κανεις. Απο τη παρεα μου στο xbox live ενας εχει μονο προπαραγγειλει το ONE. Πηγα τις προαλλες στα μαγαζια να κοιταξω κατι και χαζεψα τα ps4 που ειχαν demo και πραγματικα δε μου εκανε τιποτα εντυπωση. Καμια σχεση με οταν ειχαν κυκλοφορησει τα 360 και ps3 που ειχαμε μεινει με το στομα ανοικτο με το HD. Τωρα επειδη οπως εχω πει τα γραφικα πλεον δε με ενδιαφερουν γιατι εχουν φτασει σε ενα επιπεδο ρεαλισμου που δε χρειαζεται πιο πανω για να εχεις απολαυστικη εμπειρια. Ο λογος που υπαρχει ομως η στασιμοτητα δεν ειναι ουτε η υπολογιστικη δυναμη ουτε τα γραφικα κατα την αποψη μου. Ο λογος ειναι η αδυναμια να δημιουργηθει πραγματικα εξυπνη ΑΙ... ΕΚΕΙ ειναι η μεγαλη στασιμοτητα. Η αδυναμια της ανθρωπινης διανοιας ? ικανοτητας προγραμματισμου? ισως φτασαμε εκει τα ορια μας... Τα παιχνιδια οσο ομορφα και αν εχουν γινει ειναι ακομα κουτα. Επειδη ειμαι μεγαλος φαν των στρατετζυ θυμαμαι πχ παλια οταν φαντασιωνομουν τα μελλοντικα παιχνιδια strategy παιζοντας στην αμιγκα νορθ εντ σαουθ , φαντασιωνομουν ενα rome total war με 3d μαχες στρατους με χιλιαδες στρατιωτακια , πολιορκιες και τοτε αυτα φαινονταν εξωτικα καθως χρειαζονταν χιλιαπλασια υπολογιστικη δυναμη απο εκεινης της εποχης. Περασαν οι δεκαετιας τα παιδικα μας ονειρα πραγματοποιηθηκαν αλλα η ΑΙ για γελια και τοσα χρονια μετα απο το πρωτο total η ΑΙ ειναι σχεδον ιδια. Mια ευκολη "λυση" στο προβλημα δινει το multiplayer. Μια αλλη φτηνη λυση ειναι να ανεβαζουν το επιπεδο δυσκολιας ανεβαζοντας πχ τη ζημια που σου κανει ο αντιπαλος κτλπ. Αυτα ειναι ημιμετρα ομως...
Η πραγματικη επανασταστη το πραγματικο NEXT GEN και οχι αυτη η ΜΟΥΦΑ Η ΑΠΑΤΗ που ζησαμε με τα PS4, WiiU και One θα ερθει λοιπον οταν αυξηθουν οι προγραμματιστικες δυνατοτητες και αρθουν οι περιορισμοι στο ΑΙ που δε ξερω γιατι εχει μεινει τοσο στασιμο και τι φταιει γιατι δε ξερω απο προγραμματισμο. Φταιει η υπολογιστικη δυναμη? Εχει ορια το ποσα μπορουν να κανουν οι προγραμματιστες με την υπαρχουσα τεχνικη? Οταν λοιπον βρεθει καποια ιδιοφυια και ανεβει επιπεδο η AI τοτε νομιζω θα γινει πραγματικα το επομενο βημα στο gaming. Tωρα να μου βαζουν να βλεπω τη λεπτομεροια στο προσωπο της Lara Croft και να μπορω να δω τις τριχες στη μυτη της ή να δω τη φωτια με λιγο καλυτερο εφε συγνωμη πλεον δεν εντυπωσιαζει κανεναν παρα μονο οσους εχουν τη λοξα μετα γραφικα που και αυτοι πλεον δεν εντυπωσιαζονται ευκολα. Τωρα στην αλλη συζητηση που εχετε περι ωριμανσης της βιομηχανιας και τα αλλα βαθυστοχαστα που λετε δε μπορω να συμμετασχω γιατι το gaming για μενα ειναι απλα ενα παιχνιδι και ποτε δε το ανελυσα τοσο βαθια. Η ντοπα μου ειναι , το τσιγαρο μου,το ποτο μου. Δε καπνιζω δε πινω δε παω με γυναικες μονο παιζω. Μια μορφη ψυχαγωγιας ειναι. Αν εχει ωριμασει σε κατι και αν εχει αλλαξει κατι σε σχεση με παλαιοτερες εποχες ειναι οτι εχει σπασει ο φραγμος της ηλικιας και δε θεωρειται πλεον διασκεδαση για παιδια. Πλεον δε ντρεπεσε να πεις οτι παιζεις , ουτε σε κοροιδευουν οπως παλια , ουτε χωρις γκομενα θα μεινεις οπως παλια αν πεις σε μια παρεα οτι χομπι σου ειναι τα βιντεογκεημς. Το φαινομενο πλεηστεσιον εβαλε το gaming σχεδον σε ολα τα σπιτια και εσπασε αυτος ο φραγμος.
Πολυ ωραιο αρθρο, για αλλη μια φορα. Και η συζητηση που εχετε κανει με εχει καλυψει πληρως. Και οι δυο πλευρες εχουν δικιο, το θεμα ειναι καθαρα απο ποια οπτικη γωνια βλεπει κανεις τα πραγματα.
Για παραδειγμα στο θεμα της αναπτυξης τεχνολογιας, ειμαι απο αυτους που τη βρισκουν στασιμη. Ειναι αδικο βεβαια, οταν η δουλεια και η εξελιξη στο animation, τις υφες, τις αναλυσεις, τη ζωντανια των κοσμων, τα καρε ανα δευτερολεπτο "φωναζουν" το αντιθετο. Αδικο για το επιπεδο optimization που εχουν κατσει να κανουν για χαρη μας ταλαντουχοι ανθρωποι, αφιερωνοντας τη ζωη τους στην εξελιξη.
Παρ'ολα αυτα, σε επιπεδο gameplay τα FPS, τα hack n slash, ακομη και ενα τοσο πολυπλευρο παιχνιδι οσο το Gta, ελαχιστα εχουν επωφεληθει απο φωτορεαλισμους κλπ. Οχι οτι ειναι απαραιτητο κι ολας, αλλα για μενα πανε οι εποχες που καθε 2 χρονια τα σαγονια πεφταν στο πατωμα και οι developers μπορουσαν να προσφερουν νεες εμπειριες και μονο χαρη στην τεχνολογια.
Καποτε βλεπαμε τα cgi των ff/resident της δεκαετιας του 90 και λεγαμε "αχ ποτε θα παιξουμε παιχνιδια με τετοιες γραφικαρες...". Και εχουμε παιξει καλυτερα ακομη!
Ολα αυτα ομως δε σημαινουν τιποτα απολυτως. Η πραγματικοτητα ειναι οτι υπαρχουν 3 υπεροχες νεες κονσολες στα ραφια των καταστηματων και μια πολυπλευρη βιομηχανια που παραγει τιτλους απο πισω. Υπαρχουν τα στανταρακια που σκοπο εχουν τις ευκολες πωλησεις, υπαρχουν και οι developers που αφοσιωνονται μονο στη χαρα του παιχνιδιου.
Πριν καταδικασουμε το χλιαρο ξεκινημα της νεας γενιας πρεπει να σκεφτουμε αυτο παντως:
Ηταν τοσο καλη η προηγουμενη γενια που ειχαμε 270 εκατομμυρια πουλημενες κονσολες, χωρις καποιον ξεκαθαρο νικητη η ηττημενο στο τελος. Σκεφτειτε, γιγαντωθηκε τοσο πολυ το gaming, που η σταθερη ροη τιτλων δεν εχει σταματησει, τοσα χρονια μετα!
Καποτε ο αριθμος των developers που ειχαν κατι να πουνε ηταν περιορισμενος, κι οταν με το καλο βγαζαν τις 2-3 παραγωγες τους, μετα ειχαμε ξηρασια ανελεητη. Το κοινο ζητουσε τη νεα γενια γιατι βαριοταν την ηδη υπαρχουσα. Σε αυτη τη γενια, μονο το wii σταματησε να εχει ενδιαφερον μετα τα πρωτα 5 χρονια του, κι αυτο λογω ξηρασιας.
Επισης, η συνεχης στροφη των mainstream κυκλοφοριων σε βατο κι απλουστευμενο gameplay μαρτυραει μονο τη βαθια εισχωρηση του gaming σε καθημερινους ανθρωπους που δεν επαιζαν ποτε και που δε θα αφιερωναν δεκαδες ωρες σε ενα τιτλο. Αυτο θα συνεχιστει, γιατι το ευπεπτο προιον δυστυχως ειναι αυτο που πουλαει μαζικα και οι υπαρχουσες εταιρειες γλυκαθηκαν πολυ απο αυτη τη διαπιστωση...
raysod, τώρα πιάνεις το νόημα του κειμένου μου.
Save the Date, Gone Home, Tearaway, Device 6, Year Walk, Stanley Parable, Journey η το Kentucky Route Zero…
Για αυτή τη γενιά δημιουργών μιλάω. Τέτοια παιχνίδια είναι αποτέλεσμα των συνθηκών που περιγράφω. Αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν παίζοντας video games κι έχουν, σαν αποτέλεσμα, άλλη προσέγγιση στο τι είναι ένα video game και τι θα μπορούσε να είναι.
Συνειδητά απαξιώνω και βγάζω από την εξίσωση τα smartphones και τα browser based παιχνίδια. Είμαι αρκετά παλιός παίκτη και μάλιστα, τα περισσότερα χρόνια μου, PCας. Τέτοια "El Dorado" έχω δει πολλά. Κάποτε το φιδάκι και τα java based παιχνίδια ήταν το μέλλον και η λεωφόρος ανάπτυξης της βιομηχανίας, το εισιτήριό της για να γιγαντωθεί και να μπει σε όλα τα σπίτια. Πιο πρόσφατα ήταν το Facebook και η φάρμα. Ακόμα πιο πρόσφατα τα tablets και τα smartphone.
Κανένα από αυτά δεν ήρθε για να μείνει. Κανένα από αυτά δεν πάει το Μέσο παρακάτω. Όλα τους είναι ευκαιριακά, σε λογική όσο προλάβουμε κι ότι μαζέψουμε. Οι κατεξοχήν gaming κονσόλες είναι εκεί που χτυπά η καρδιά της βιομηχανίας και που βρίσκεται πραγματικά το Μέσο. Διαφορετικά, είναι σαν να μιλάμε για το μέλλον του κινηματογράφου στα flashάκια των διαφημίσεων στο internet ή στο κάθε vlog που ανεβάζει ο κάθε πικραμένος στο YouTube. Τα video games που αναφέρεις δεν ήρθαν για να μείνουν, ούτε το κοινό τους είναι βιώσιμο σε βάθος χρόνου.
Όσο για τα video games, ΔΕΝ είναι mainstream. Η προηγούμενη γενιά ήταν εν μέρει φούσκα. Τα "νέα κοινά" προχώρησαν παρακάτω, όπως έκαναν κι όταν βαρέθηκαν να παίζουν Angry Birds ή Mafia Wars. Δεν πήγαν σε άλλες μορφές video games. Απλά σταμάτησαν να παίζουν, γιατί ποτέ δεν τους εξέφρασε το Μέσο. Το κοινό των video games μεγαλώνει αργά, αλλά σταθερά και κυρίως οργανικά, από το 1 ή 2 στα 10 πιτσιρίκια που πιάνουν το πρώτο τους video game στα 5-10 χρόνια τους και συνεχίζουν να παίζουν και μετά τα 30 (όπως εγώ ή εσύ). Αλλά μέχρι εκεί.
Αντίθετα, μέσα από την ενηλικίωση του Μέσου, μέσα από προσεγγίσεις του τύπου Thomas Was Alone (εξαιρετικό παράδειγμα αφήγησης όπου το gameplay είναι μέρος της διαδικασίας και των συναισθημάτων) κι άλλα τέτοια πειράματα είναι η παρακαταθήκη μας. Όσο η βιομηχανία αντιλαμβάνεται ότι το ευκαιριακό κοινό έχει φύγει, ότι ο 30άρης είναι πιο ελκυστικός καταναλωτής από τον 15χρονο και ιδέες όπως τα παιχνίδια που αναφέρεις αρχίσουν να μπαίνουν και στις ΑΑΑ παραγωγές, τόσο το μέσο θα ωριμάζει, θα ενηλικιώνεται και θα έχει τις προϋποθέσεις να προσελκύσει πλέον νέα, ενήλικα κοινά, με πιο βιώσιμο τρόπο.
Υ.Γ. Και για το ότι το "mainstream" των video games είναι ψευδαίσθηση που επιτρέπουμε στο εαυτό μας έχω ξαναγράψει. Σε έχω καλυμμένο για τα πάντα. Να με διαβάζεις από εδώ και πέρα...
http://www.enternity.gr/Article/%CE%94%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BE%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85.../15218.html
Ωραίο άρθρο που με βρίσκει σύμφωνο.Mην το διαβάσει μόνο η Crytec και αντιμετωπίσεις την οργή της.... ;)
Για μένα καινοτομία,φρέσκες ιδέες και μεράκι θα είναι πάντα πάνω απ'όλα...ούτως ή άλλως η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ που το ταβάνι είναι όλο και πιο πολύ κοντά.
Συμφωνώ στα προηγούμενα που είπε ο raysod. Μέρος της εξέλιξης των παιχνιδιών πρέπει να θεωρούμε και την προσβασιμότητα σε εργαλεία, τα οποία παλαιότερα δεν θα μπορούσε να έχει ένας μικρός δημιουργός. Η διαδικασία ανάπτυξης έχει απλοποιηθεί αρκετά και πλέον ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει μια Unreal Engine, μια Cry Engine, ή την Unity για να φτιάξει ένα απλό terrain και να βάλει κάποιου είδους gameplay. Δεν είναι μόνο το "αν βλέπουμε διαφορά από τα 720p στα 1080p", αλλά και το κατά πόσο βελτιώνεται η πρόσβαση στην δημιουργία ανάπτυξης ενός τίτλου.
raysod, σκοπός δεν είναι να σε πείσω. Νομίζω το ίδιο ισχύει κι αντίστροφα. Είναι εμφανές ότι έχουμε εντελώς διαφορετική οπτική. Δεν διαφωνώ με όσα λες, αλλά τα περισσότερα αφορούν άλλο θέμα από αυτό που θίγω στο κείμενό μου. Αυτό, βέβαια, είναι απολύτως θεμιτό. Έτσι λειτουργεί ο διάλογος. Ξεκινάς από κάπου και καταλήγεις κάπου αλλού. Ωστόσο, είναι μακριά από αυτό που ξεκίνησα να γράψω.
Απλά από περιέργεια, πόσο χρονών είσαι; Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τα video games; Ίσως αυτό εξηγήσει την διαφορετική οπτική μας γωνία, γιατί στα δικά μου μάτια, 25 περίπου χρόνια που παίζω κυρίως σε PC, τεχνολογικό άλμα έχει μάλλον διαφορετικό νόημα και χρειάζεται να καλύψει περισσότερη απόσταση από τα δικά σου μάτια. Άλμα, για εμένα, είναι η σύγκριση του Super Metroid με το Metroid Prime. Άλμα, για εμένα, ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα adventure με mouse σε CD Rom και είχε ομιλία, ενώ πριν έπαιζα μόνο με πληκτρολόγιο και με ήχο από το PC speaker, άλμα είναι να βλέπεις το Halo Anniversary της 343 και να εναλλάσσεις μεταξύ της αρχικής έκδοσης για το πρώτο Xbox και να βλέπεις την απόσταση από το Xbox360. Άλμα, για τα δικά μου μάτια, ΔΕΝ είναι η διαφορά μεταξύ του Resistance που βγήκε στο λανσάρισμα του PS3 και του αντίστοιχου για το PS4. Δεν λέω ότι είναι ίδια. Δεν λέω ότι δεν έχει προχωρήσει η τεχνολογία. Αλλά δεν έχει κάνει άλμα. Έχει κάνει βήμα.
Για τα υπόλοιπα περί tablet κτλ, εξηγώ γιατί τα απαξιώνω, καθώς δεν έχουν σχέση με αυτό που προσπαθώ να πω στο κείμενό μου. Κατά πόσο αποτελούν βιώσιμη αγορά που θα υπάρχει και σε 10 χρόνια (οι κονσόλες υπάρχουν για περισσότερα) ή κατά πόσο πάει το Μέσο παραπέρα εκφραστικά, είναι μία συζήτηση για άλλο κείμενο. Αν το γράψεις, υπόσχομαι να το διαβάσω (κι αν έχω κάτι να συνεισφέρω, να το σχολιάσω κιόλας).
@raysod Ανεφερες οτι το χειριστηριο του wiiu ειναι η προσπαθεια της Νιντεντο να ανοιχτει στο κοινο των smartphones/tablets. Εγω δε το ειδα ποτε ετσι και ουτε ειδα απο τη Νιντεντο καποια προσπαθεια προς αυτη την κατευθυνση.
Αλλωστε, τo DS κυκλοφορησε το 2004 και εισηγαγε touch controls ως βασικο gameplay μηχανισμο πολυ πριν το πρωτο κινητο με οθονη αφης. Η συμπεριφορα του χειριστηριου του wiiu ειναι σχεδον copy/paste της 2ης οθονης στη σειρα ds, οποτε, περα απο την εμφανιση του, απορω που καποιοι το συγκρινουν με ταμπλετ.
Αν καταλαβαίνω σωστά αυτό που θέλει να πει ο Lovesfool είναι ότι δεν έχουμε δει άλμα ανάλογο με τις προηγούμενες γενιές και όχι ότι δεν υπήρξε άλμα.
Απλά αυτή τη στιγμή με το χέρι στην καρδιά Raysod ποια παιχνίδια από τη νέα γενιά του PS4 δεν μπορούν να βγούν στο PS3 με τις πρέπουσες διορθώσεις; (χαμηλότερη ανάλυση, χαμηλότερα textures και αντί για 60fps να πάει στα 30).
Πχ τίτλο σαν το Uncharted 1 δεν υπήρχε περίπτωση να δούμε ούτε σε FMV στο PS2. Όχι από θέμα γραφικών (όπως είπα με τους ανάλογους συμβιβασμούς αυτά γίνονται), αλλά από θέμα fluid animation, φωτισμούς στο περιβάλλον κλπ.).
Ότι υπάρχει άλμα υπάρχει. Απλά δεν είναι τόσο συνταρακτικό.
Άλμα για μένα ήταν τίτλοι όπως το Half Life όπου ΔΙΔΑΞΕ πως πρέπει να κινηθεί η AI σε ένα τίτλο.
Άλμα ήταν το Super Mario 64 όπου βρέθηκε για πρώτη φορά ανοιχτό περιβάλλον και λύθηκαν και τα θέματα με την κάμερα που ΜΑΣΤΙΖΕ τους 3D τίτλους πριν.
Όπως είπες είναι το τι πιστεύει κανείς όταν λέει Άλμα.
@raysod
Το wiiu controller δεν μπορει να χαρακτηριστει ως ταμπλετ κυριως επειδη δεν ειναι αυτονομο συστημα. Το 3ds ειναι πιο κοντα σε αυτο το χαρακτηρισμο. Το χειριστηριο του wiiu απλα προσπαθεσε να μεταφερει την εμπειρια της σειρας ds στη μεγαλη οθονη.
Επισης, δεν εχει καμια σημασια ποια συσκευη εισηγαγε μια τεχνολογια, αν απευθυνεται σε περιορισμενο κοινο η ακομη περισσοτερο αν δεν εχει σκοπο να κανει μπασιμο σε ενα σεβαστο ποσοστο στην αγορα. Το shield της nvidia ας πουμε εχει πολλες καινοτομιες στην κατηγορια των φορητων κονσολων, μαλιστα θα κυκλοφορισει και συνεχεια. Παρ' ολα αυτα το psvita ειναι ενα πολυ πιοσημαντικο εγχειρημα, καθως το ρισκο, το οραμα και οι βλεψεις της σονυ ειναι χαοτικα ανωτερες. Το shield θα αποκτησει και διαδοχο, παρολο που ειναι αποτυχια εμπορικα, γιατι δεν υπαρχει ρισκο, ουτε μαζικη παραγωγη και οι στοχοι ειναι αλλοι
@raysod Δυσκολο να πει κανεις τι θα περιμεναμε να δουμε στη νεα γενια. Τουλαχιστον οπως ειπα σε προηγουμενο σχολιο, δεκαετια '90 περιμεναμε ποτε θα ειναι playable γραφικα σε επιπεδα cgi, ακομη και στα "απλοικα" των final fantasy, resident evil κλπ... Αλλες φορες παλι ονειρευομουν τα pre-rendered περιβαλλοντα του syberia να ειναι πραγματικοι Full 3d κοσμοι.
Για τη νεα γενια δεν εχω κατι συγκεκριμενο στο μυαλο μου, πιστευω οτι ετσι κι αλλιως εχουμε αγγιξει τελειοτητα. Ακομη και τα νεα cgi δεν εχουν κατι το αποστωματικο να παραθεσουν σε αυτους που πιστευουν οτι πιασαμε ταβανι οπτικα.
Η εξελιξη απο το πρωτο assassin's creed στο Unity μου φαινεται πολυ μικρη. Αντιλαμβανομαι το χαος βελτιστοποιησεων σε επιπεδα τοσο ΑΙ οσο και οπτικων λεπτομερειων, animation κλπ, οχι ομως με την πρωτη ματια και σιγουρα δε μου προκαλουν ενθουσιασμο.
@raysod το PS Vita δεν είναι PlayStation 2 όμως. Εγώ μιλάω από γενιά σε γενιά ότι το άλμα δεν είναι μεγάλο. Πχ το Batman που αναφέρεις (εννοείται ότι έχει απίστευτα γραφικά) αλλά νομίζω ότι παίζω το Arkham City με καλύτερη κάρτα γραφικών. Αυτό εννοώ. Θα ήθελα από το Batman πχ να δω κάτι τεχνικά αδύνατο σε PS3. Πχ κάτι που θεωρώ ότι θα έδειχνε Next Gen είναι να δω το μέγεθος των εχθρών του God of War 3 σε ένα Open World περιβάλλον. Αυτό ΔΕΝ μπορεί να γίνει στο PS3 αυτό θεωρώ εγώ εξέλιξη. Το να μου φτιάξεις τον Batman με 2πλάσια πολύγωνα από τον προηγούμενο τίτλο(ειδικά όταν ήδη έχει φτάσει στο αξιοπρεπες επίπεδο δεν μου λέει κάτι.
Για το Infamous θα συμφωνήσω ότι πέφτουν τα σαγόνια αλλά είναι 1 τίτλος στο χάος.