Όταν φτάσαμε στο 4, ήμουν πια στο δυναμικό του GamePro και πριν από αυτό είχαμε γράψει με τον νυν αρχισυντάκτη ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στη σειρά. Θυμάμαι ότι το πήρα πριν κυκλοφορήσει και το τερμάτισα σε λιγότερο από 48 ώρες για να προλάβω να γράψω το review, το πρώτο μου δεκάρι… Μετά όμως ενέσκηψε η ζωή με κάποιες δυσκολίες, καινούριο Resident άργησε να βγει, όταν βγήκε το 5 αγοράστηκε μεν αλλά μόλις είδα τις κριτικές τρόμαξα λίγο και αποφάσισα να το αφήσω να «κρυώσει» λίγο, μετά το ίδιο συνέβη και με το 6 και…κενό. Την παράτησα τη σειρά, όπως για ένα χρονικό διάστημα μετά τα 35 παράτησα διάφορα για να γυρίσω αρκετά αργότερα και να τα ξαναπιάσω με επιτυχία ή όχι ή τελικά να μη γυρίσω πίσω καθόλου.
Στο Resident δεν είχα γυρίσει ούτε καν για flashback σε παλιό τίτλο, όπως έκανα (και συνεχίζω να κάνω) με τα Assassin’s Creed. Τελευταία φορά που είχα πιάσει τίτλο της σειράς ήταν το RE4 στο Wii (πιθανώς η καλύτερη έκδοση) το 2008. Και ξαφνικά εκεί που χάζευα αφηρημένος στο Xbox Store, πέφτω πάνω στο Revelations 2 που έδινε δωρεάν το Episode 1. Εδώ είμαστε. Είναι η αλήθεια ότι με κυρίεψε η περιέργεια. Γενικά αποφεύγω να διαβάζω review για τίτλους που ή με ενδιαφέρουν ή αγαπούσα κάποτε τη σειρά που ανήκουν και για να μην απογοητευτώ αλλά και να αποφύγω τα spoilers. Ναι, ΟΚ, είμαι υπερβολικός, αλλά, για να καταλάβετε, ούτε trailers βλέπω για ταινίες ή videogames. Πρόκειται για μια παράδοση που κρατούσε για 6-7 χρόνια (τελευταίο trailer που είχα δει ήταν του…L.A. Noire) για χάρη του The Last of Us Part II. Άξιζε.
Ας γυρίσουμε όμως στο Resident Evil Revelations 2. Κατεβαίνει, εγκαθίσταται και ξεκινάμε (spoiler free, συνεχίστε). Καλά πάμε, γνώριμα πρόσωπα στην εισαγωγή, μαζί φυσικά με κάποια καινούρια και κάποια στοιχεία που ανάθεμά με και αν καταλαβαίνω τι εννοούν. Και ξεκινάμε. Η πρώτη εντύπωση θετική, μιας και ο χειρισμός «αργοκίνητη μαούνα που δεν στρίβει ούτε με αίτηση» έχει βελτιωθεί κάπως, χωρίς να χαλάει όμως τη μαγιά, μιας και για μένα ο χειρισμός που πολλοί εμίσησαν, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της γοητείας του τίτλου. Και ενώ πάμε σχετικά καλά (ΟΚ χωρίς πολλές εκπλήξεις), μόλις σκάει το πρώτο action sequence, απογοήτευση. Σε μεσαία δυσκολία ήταν πολύ απλά μια δύσκολη σκηνή με πολύ πιστολίδι και λίγη αποφυγή, από έναν οποιοδήποτε τίτλο action και όχι με την όποια μαγεία του RE. Αν προσθέσεις δε ότι οι κακοί είναι πια (σχεδόν όλοι) εξαιρετικά γρήγοροι, ενώ εσύ είσαι μεν πιο γρήγορη, αλλά ακόμα μαούνα, αναρωτιέσαι τι είχαν στο μυαλό τους στην Capcom. Και με μιας δικαιώνονται όλοι όσοι, ξέροντας πόσο λάτρευα τη σειρά, μου είχαν πει να μείνω μακριά από τα 5 και μετά… Πιο πολύ από όλα, μου σκότωσαν τη μαγεία. Δεν τρόμαξα πουθενά…
Βέβαια, εγώ είχα πεισμώσει. Λίγο ότι δεν ήθελα να παραιτηθώ, λίγο το πάθος μου με τα achievements, ε το πάλεψα λίγο ακόμα, όχι τόσο στο story, που θα το πάω παρακάτω έστω στη χαμηλή δυσκολία κάποια στιγμή, αλλά στο raid mode, όπου τουλάχιστον υπάρχει ειλικρίνεια. Είσαι εσύ και σκοτώνεις μεταλλαγμένους, χωρίς να πουλάς φούμαρα ότι είσαι Resident Evil. Περιέργως, και ενώ ποτέ δεν γούσταρα τα action modes των RE, εκεί πέρασα σχετικά καλά.
Που θέλω να καταλήξω; Κάποιοι, με αφορμή την πρόσφατη λύσσα μου με τα Assassin’s Creed (τελειώνω Revelations και συνεχίζω) μου έλεγαν ότι λόγω επανάληψης, καταντούν βαρετά. Ε λοιπόν εγώ διαφωνώ. Στο εμφανώς κατώτερο όλων έως τώρα Revelations (όσοι του έχουν βάλει πάνω από 7 απορώ τι σκεφτόντουσαν), αυτό που με χαλάει πιο πολύ από όλα είναι δύο αλλαγές στο χειρισμό. Η μία δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να τη συνηθίσεις και σου σπάει τα νεύρα και η άλλη πολύ απλά κάνει εντελώς γελοία την αγαπημένη δραστηριότητα του σκαρφαλώματος. Οπότε, δεν με πείραξε η επανάληψη, η αλλαγή που τα κάνει μαντάρα με πείραξε.
Εν τέλει πέρασα κάποιες μέρες των εορτών των Χριστουγέννων με την παλιά αγάπη, που αισθάνομαι βέβαια ότι με πρόδωσε. Μιας και έκανα την επιστροφή, θα καταλήξω να παίξω και τα RE 5 και 6 και ας πονέσω. Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό που λέει και το άσμα. Και ας μη γυρίσει ποτέ η μαγεία της πρώτης φοράς που τα σκυλιά σπάνε το τζάμι…
Για εμένα τα αγαπημένα μου είναι 1,2 και 4,code veronica στο dreamcast.
Το 5 έπαιξα λίγο στο 360 αλλά δεν...το 6 ουτε καν δεν έχει μπει στο drive.
Ειδικά το πρώτο ήταν απίστευτο ήμουν και πιτσιρικάς και δούλευα σερβιτόρος και μετά τα μεσάνυχτα που τελείωνα έλιωνα.
Δεν θα γυρίσει ποτέ το τσιρλιπιπί της πρώτης φοράς που τα σκυλιά σπάνε το τζάμι...
To RE 5 αξιζει.Πιο action αλλα εχει και αυτο τις δικες του ομορφες "πινελιες".Αν εχεις την Gold edition θα λατρεψεις το DLC,Lost In Nightmares.Υπεροχη ατμοσφαιρα.
Το RE 6 με κουρασε.Υπερολικο πιστολιδι και σε μερικα σημεια τρελο πατημα κουμπιων.Ειδικα στο κεφαλαιο με το Chris το χειριστηριο το λυπηθηκα.
Αξιζει να ασχοληθεις μονο και μονο,παιζοντας με τον Leon και την ιστορια της Ada.
Μα θα τα τιμήσω μόλις βρω χρόνο να τα χώσω στο πρόγραμμα. Για πείτε σε ποια δυσκολία βγαίνουν χωρίς να σκοτώσω άνθρωπο;
Κρίνοντας από αυτά που γράφεις για τις εμπειρίες σου με τη σειρά, από το ότι δεν πολυψήθηκες με το Rev.2 που είναι ό,τι πλησιέστερο στο Resident Evil 4 και ένα καλό υποκατάστατο για όσους δεν πολυψήθηκαν με το 5 και το 6 και εφόσον έχεις αντέξει μέχρι τώρα χωρίς το 5 και το 6, καλύτερα να μην ασχοληθείς καν.
Εκτός αν τα προσεγγίσεις εντελώς διαφορετικά, χωρίς να σκέφτεσαι ότι παίζεις Resident Evil. Co-op, μπύρες και μπαμ-μπουμ ασταμάτητα, έτσι θα περάσεις καλά.
Το Revelations 2 πάντως αξίζει να του αφιερώσεις έστω ένα playthrough. Και το πρώτο Revelations την επόμενη φορά που θα είναι σε προσφορά.
To Revalations 2 δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό παιχνίδι. Επίσης συνολικά δεν το λες action, ίσα ίσα κάνει προσπάθεια να μην είναι τέτοιο. Βέβαια το ότι δεν είναι action, δεν το κάνει και αυτόματα survival horror. αλλά το προσπαθεί. Ίσως θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε αρκετά σημεία μοιάζει με τίτλο που θα μπορούσε να είναι action αλλά αυτολογοκρίθηκε κόβοντας απλά τους κλασσικούς μηχανισμούς του είδους. Για το τελευταίο δεν ξέρω αν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς γιατί ξεκινάμε παίρνοντας ως δεδομένο ότι κάποια mechanics που το 96 ήταν οκ σήμερα δεν μπορούν να ξαναεμφανιστούν. Από τη στιγμή λοιπόν που tank controls και στατικές κάμερες μένουν εκτός, κάπως αλλιώς πρέπει να δομηθεί όλο το παιχνίδι και δεν ξέρω και αν υπάρχει και άλλος σύγχρονος τίτλος που να πλησίασε έστω την ατμόσφαιρα της αρχικής τριλογίας (deadspace ίσως;)
Γενικά σαν εμπειρία έχει σημεία που λες ότι όντως αυτό που παίζεις έχει έστω ψήγματα Resident Evil. Ναι μεν δεν έχει την κλασσική δομή του αλλά κάνει προσπάθεια να φέρει την όλη φάση από την εποχή του psone στην εποχή του ps4. Btw σημαντική λεπτομέρεια είναι η τιμολόγηση του καθώς από day one έπαιζε στα 25 ευρώ, κίνηση που νομίζω δεν συνηθίζεται.
Παιδιά δεν είπα ότι είναι κακό παιχνίδι και σε καμία περίπτωση δεν είπα ότι γράφω review. Για το δικό μου μπαϊράκι μιλάω ξεκάθαρα. Και φυσικά και θα παίξω το Revelations 2. Επίσης με ψήσατε και για το ένα.