Για να τα πάρουμε από την αρχή, πρώτα εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι. Μάλλον όχι, μιας και εγώ ακόμη εδώ είμαι, όπως και ο Λεωνίδας (ο Μαστέλλος, όχι ο άλλος με τους 300). Όταν ξεκίνησα να παίζω λοιπόν, μικρό παιδάκι ήμουν, αλλά πολύ τυχερό μιας και οι πρώτες εμπειρίες ήταν Pong, Nintendo Game &Watch (τα έχω ακόμη), το 2600 και ο Amstrad 128 των ξαδερφιών μου, οι Commodore και Spectrum των φίλων μου. Αυτά δεν τα είχαν και πολλοί τότε. Καταλαβαίνετε ότι έως εδώ έπαιζα περίπου ό,τι μου σέρβιραν. Δεν υπήρχαν επιλογές και έτσι ευχαριστιόμουν με ό,τι μου έδιναν. Οι επιλογές άρχισαν όταν ο πατέρας έφερε το 1987 τον Atari 520STFM. Εκεί πλέον άρχισα να διαμορφώνω τα προσωπικά μου γούστα. Όχι περίεργα, η αρχική προσοχή στράφηκε σε αθλητικά παιχνίδια αλλά και σε ό,τι είχε πιο εντυπωσιακά γραφικά. Θυμάμαι τα Arena και Barbarian της Psygnosis (RIP), αλλά και αργότερα άλλα όπως κλασικά της Atari τύπου Missile Command, Battle Zone, Crystal Castles και φυσικά λίγο μετά το αριστούργημα που λεγόταν Defender of the Crown. Προς το τέλος της ζωής του υπολογιστή και βαδίζοντας προς τις πανελλήνιες και την απόλυτη έλλειψη χρόνου, εμφανίστηκε και το Kick Off.
Τι ήθελα τότε; Μάλλον ότι θέλω και τώρα. Να διασκεδάζω και να κερδίζω κατά το δυνατόν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έτσι και ένα παιχνίδι ήταν υπερβολικά δύσκολο χωρίς πολλά-πολλά το παρατούσα και πήγαινα παρακάτω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Arcanoid όπως και αρκετά adventures. Τα ξεκινούσα, κόλλαγα, αντίο σας. Δεν ήταν και εύκολο να βρεις λύσεις τότε, ούτε ήθελα να προσπαθήσω και πολύ. Νομίζω ότι τελικά το μόνο χαρακτηριστικό μου, που έμεινε αναλλοίωτο, ήταν ότι ήθελα να διασκεδάσω πάντα και πάνω από όλα. Αν είναι να συγχυστώ, άμε στο καλό. Τι είχαμε λοιπόν; Έναν κύριο που βαριόταν να προσπαθήσει. Ως και τα Indiana Jones είχα παρατήσει ο ιερόσυλος γιατί βαριόμουν. Στο Κick Off όμως, που ήθελε τέχνη, τα δίναμε όλα διότι αθλητικός τίτλος κύριοι. Κάτι που δεν ίσχυε από ότι φαίνεται μόνο για το υποκείμενο της έρευνάς μας, αλλά λογικά για τον Έλληνα gamer γενικότερα εάν κρίνω από τα στοιχεία της GfK.
Μετά, φοιτητής πια το 1992, γνώρισα τον Κο. Νίκο Παπακωνσταντίνου και αλλάξανε όλα. Εξαιτίας του, όπως έχω πει στο παρελθόν, έμαθα να αγοράζω originals αλλά κυρίως κάτι άλλο: να προσπαθώ περισσότερο όταν ο τίτλος άξιζε τον κόπο. Τι εννοώ; Όταν δεν ήταν τεχνητά δύσκολος αλλά έπρεπε να επενδύσεις λίγο ή πολύ χρόνο για να μάθεις τα κατατόπια. Ομολογώ ότι έως τότε τα παιχνίδια που είχα τερματίσει ήταν ελάχιστα. Τότε πια όμως το πάλευα, ως και Wing Commander έπαιξα που πιλότο δε με λες ούτε με αίτηση. Να σημειωθεί ότι κάπου σε αυτήν την εποχή παίζω στο PC ενός θείου μου το πρώτο Test Drive. Εκεί και με το Outrun στα ουφάδικα έφαγα την πετριά που έκανε τα racing τη μεγαλύτερή μου αγάπη. Ο ενδιάμεσος λοιπόν Δημήτρης ήταν ένας τύπος που από τα 18 μέχρι τα 25 περίπου έπαιζε αρκετά, κυρίως Strategy και RPG (ναι πέρασα και από αυτήν την εποχή) με ολίγα αθλητικά και racing αλλά και fighting (Mortal Kombat και Tekken, αξέχαστες φοιτητικές βραδιές). Επίσης τότε ερωτεύτηκα τα Resident Evil. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά για αυτήν την περίοδο, ήταν ότι είχε μειωθεί η επιθυμία μου να κερδίζω. Με ένοιαζε αρκετά το σενάριο και η επιθυμία μου να δω το τέλος του παιχνιδιού, ενώ παρά την αύξηση της προσπάθειας, άμα με σύγχυζε πολύ ένας τίτλος τον έτρωγε η μαρμάγκα. Κάπου εκεί αποχαιρετήσαμε τα RTS.
Μετά, το 2004 κάναμε τα videogames επάγγελμα και από τότε, με ένα διάλειμμα ανομβρίας μεταξύ 2012 και 2014 (είπα να παντρευτώ) μπήκε στην εξίσωση και η κριτική. Μέσα στην κεφάλα μου έπρεπε να υπάρξει και ο παίκτης και ο κριτικός, με το δεύτερο να έχει περισσότερη σημασία από τον πρώτο. Ευτυχώς είχα καλούς δασκάλους, Ηλία, Λεωνίδα, Παύλο και Μάνο και προσαρμόστηκα γρήγορα. Η πραγματικότητα πλέον ήταν εντελώς διαφορετική. Έπρεπε να μάθω να παίζω τα πάντα και να κρίνω σωστά. Έπρεπε να μάθω να τερματίζω παιχνίδια που δεν μου άρεσαν και να είμαι αντικειμενικός όσο γίνεται με παιχνίδια που λάτρευα αλλά είχαν τρανταχτά ελαττώματα. Αλλά δεν έπαυα να είμαι gamer. Και τότε, μαζί με το Xbox 360, ήρθαν τα achievements. Τότε δημιουργήθηκε το τέρας (όχι μόνο του σε όλο τον κόσμο και σίγουρα όχι το πιο παλαβό). Τα Achievements έγιναν ένας πολύ σημαντικός παράγοντας της όλης εμπειρίας μου στο gaming μιας και ουσιαστικά αποτέλεσαν άλλο ένα κίνητρο για μένα πέρα από τα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω. Γενικά πάντα μου άρεσε να βάζω στόχους και εδώ είχαμε τον απόλυτο «παράδεισο». Έπρεπε να μαζέψω όσο μεγαλύτερο Gamerscore γίνεται. Όταν δε ανακάλυψα το www.trueachievements.com, όπου ήταν και άλλοι τρελοί μαζεμένοι και οργανωμένοι, έδεσε το γλυκό.
Εδώ πλέον πέρασα σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου υπήρχαν παιχνίδια που έπαιζα καθαρά για τα Achievements. Με έκραζαν οι φίλοι μου (και καλά μου έκαναν) αλλά εγώ εκεί, ήθελα το εύκολο χιλιάρικο, οπότε ως και Avatar έπαιξα που λέει ο λόγος (σ.α.: όχι “που λέει ο λόγος”). Ομολογώ ότι με τα χρόνια και την έλευση της κόρης μου, σοβαρεύτηκα. Ναι παίζω και για τα achievements αλλά όχι κυρίως για αυτά. Κάποια στιγμή μάλιστα σκοπεύω να γράψω ένα αναλυτικό άρθρο για αυτά αλλά και τα trophies και πώς άλλαξαν τον τρόπο σκέψης πολλών ανθρώπων. Πάντως δεν τα θεωρώ σε καμιά περίπτωση σατανά του gaming.
Θα παρατηρήσατε ότι δεν έχετε διαβάσει τίποτα για online. Ο βασικός λόγος είναι ότι πλην του World of Warcraft δεν το συμπαθώ το άθλημα λόγω του ανταγωνιστικού του χαρακτήρα που δεν με αφήνει να χαρώ. Βλέπετε μεγαλώνοντας, το «θέλω να κερδίζω» έχει εξαφανιστεί και υπάρχει μόνο το θέλω να διασκεδάζω και το σύγχρονο online gaming όπως έχει εξελιχθεί δεν με τραβάει καθόλου, ειδικά στη μεγάλη μου αγάπη τα racing. Αυτός λοιπόν ήταν ο gamer Δημήτρης. Ειλικρινά θα με ενδιέφερε να ακούσω και τις δικές σας αντίστοιχες ιστορίες.
Υγιαίνετε.
Ωραίο,αυτοβιογραφικό άρθρο.Χαίρομαι που μέσω αυτού,έμαθα κάποια πράγματα παραπάνω για σένα Δημήτρη.Από κει και πέρα,έχω πολλά να πω,αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω τώρα.Θα επιστρέψω όμως και περιμένω ανάλυση περί achievements/trophies σε επόμενο άρθρο.
Διαμαρτύρομαι κύριε Αρχισυντάκτα. Δεν το έπαιξα τελικά το Avatar (της ταινίας), το Avatar: The Last Airbender: The Burning Earth έπαιξα, αλλά δεν φταίω εγώ έδινε ένα χιλιάρικο σε δέκα λεπτά.
Defender of the crown....αυτο μπορει να γινει remake επιτελους??
Ιδιας γενιας κι εγω ιδια χουγια (αν και πολλα παιχνιδια συνεχιζα μαζοχιστικα να προσπαθω να τα τελειωσω) και οντως κολλημα πλεον με trophies (δεν ειχα ποτε xbox για achievements).
Online game κολλησα κυριολεκτικα με το Guild Wars 2 Και δεν το ξανακανω ΠΟΤΕ (αν και φου και φου κανω κανα dungeon για το καλο χεχεχ)
Στην τελικη γιατι παιζουμε Videogames...για να περναμε καλα και ευχαριστα μερικες ωρες....ειτε σε πιου πιου ανουσιας επαναληψης ειτε κυνηγωντας ενα bronze trophy τοσο βλαμμενο που απλα εχεις φαει σκαλωμα για να παρεις μια πλατινα.....fun is fun σε οποια μορφη....ακομα και σε Broken games :)
@Geovra Για να καταλάβεις το είχα αγοράσει για GameBoy το Defender of the Crown
Λοιπον να πω και εγω μια ιστορια.Ξεκινησα με αταρι παιζονταντας το circus charlie,box,και ποδοσφαιρο ειχα αγορασει κατι κασετες δεν θυμαμαι ποιες ενω μετα απο κανενα 6 μηνο ανακαλυψα πως πισω εχει διακοπτακι που αλλαζεις παιχνιδια η χαρα ηταν απεριγραπτη,Μετα ζητησα την κονσολα με το μισοφεγγαρο ετσι το ελεγα στην μητερα μου να το παρει απο αθηνα καθως νησιωτης ενοοω το mega drive.Aργοτερα απο τα καλαντα αγορασα τοβ game boy το κλασσικο με μαριο κατι σαν goblins φτερωτα θυμαμαι.Μετα σοβαρεψα και καλα πηρα υπολογιστη οπου καθε τριμηνο φωναζα τον τεχνικο οπου μου ελεγε οτι ονομασια του κατεβαινε για να παρει τα λεφτα και γενικα την περνουσα την ωρα σε internet καφε κατεβαζοντας μουσικη απο napster και emule Ενοειτα οτι μεγαλωσα με wonder boy golden axe pang και sunset riders καθως καθε μερα ημουν στα "ουφαδικα.Δεν θα ξεχασω ποτε οταν γυρεψα το super mario (game boy)απο ενα παιδι ελεγε οτι δεν δουλευει φυσικα δεν τον πιστεψα το εβαλα στο game boy και εβγαζε μια γραμμη .Αφου το φυσηξα πολλες φορες και δεν επαιρνε ειπα να του κανω ευθανασια πνιγοντας το σεον νεροχυτη γεματο απο νερο .Αφου το εβγαλα και το φυσηξα το βαζω και δουλεψε μια χαρα.Εχω πολλες ιστοριες αλλα δεν χωραει το κειμενο :P
Δεν είναι ωραία να τα θυμόμαστε ρε αδερφέ; Ενώ τώρα περιμένουμε για update κάνα δίωρο (ο καημός μου ο μεγάλος)
@Blackstorm : μου αρεσε πολυ το αρθρο σου. Μπορει κανεις να δωσει μια εξηγηση στο γιατι δεν εχουν φερει με ενα remake το wing commander στις κονσολες?