Από την άλλη δεν θα πέσω στην παγίδα που όλο και παραπάνω άνθρωποι όλων των ηλικιών πέφτουν κάνοντας «κριτική» στα videogames, να κρίνω δηλαδή το οτιδήποτε χωρίς προσωπική επαφή. Εδώ πια μερικοί γράφουν σελίδες ολόκληρες από video στο YouTube, τι να λέμε. Τρίτον και διττό, αφενός στην Nintendo έχω φάει ψωμάκι, έχοντας δουλέψει στην Nortec Multimedia για τρία χρόνια και σέβομαι μια εταιρεία που με τίμησε με την εμπιστοσύνη της, αφετέρου δε εξαιτίας της δουλειάς και της υπερβολικής ενασχόλησής μου με την εταιρεία, έχω αναπτύξει μια μυστηριώδη απέχθεια για τα προϊόντα της, που ίσως να με καθιστά σε αυτό το επίπεδο, μη αντικειμενικό. Για αυτό δεν θα πω τίποτα σε αυτή τη φάση. Μεγάλη εισαγωγή ε; Απλά γουστάρω να είμαι τίμιος. Και για αυτό ακριβώς το λόγο θα σας διηγηθώ μια ιστορία όπου η Δεινή Σαύρα έγινε ρόμπα ξεκούμπωτη σε όλα τα δυνατά επίπεδα, με τη μοίρα, την τύχη και την πραγματικότητα να με έχουν πάρει και να με χτυπάνε κάτω σαν χταπόδι για να διαψεύσει την πλέον αποτυχημένη εκτίμηση που έκανα ποτέ στη ζωή μου για συγκεκριμένο χαρακτηριστικό κονσόλας. Και μιλάω για το όνομα του Wii.
Όταν λοιπόν είχε ανακοινωθεί η κονσόλα, ήμουν σίγουρος ότι θα αποτύχει. Η σιγουριά μου αυτή μεταβλήθηκε σε βεβαιότητα όταν ανακοινώθηκε το όνομα του. Wii, άκου εκεί, ένιωθα ότι δεν είχα ακούσει κάτι τόσο χαζό στη ζωή μου και ήμουν τόσο σίγουρος για όσα πίστευα που το έγραψα και σε στήλη γνώμης τότε στο GamePro (τεύχος 124, Ιούνιος 2006). Θεωρούσα ότι ήταν χαζό κόλπο μάρκετινγκ με το οποίο η Nintendo ήθελε να δημιουργήσει αρνητικό hype, το οποίο στη συνέχεια και καλά θα προσπαθούσε να αναστρέψει, κάτι που εκτιμούσα ότι είχε ξεκινήσει να κάνει με την τότε παρουσία της στην Ε3 (να και μια πετυχημένη εκτίμηση). Ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι με την κίνηση αυτή πρόδιδε το φανατικό κοινό της (τα οποίο ίσως και να πρόδωσε, αλλά με άλλον τρόπο) και ότι θα της γύριζε μπούμερανγκ. Ε απέτυχα παταγωδώς.
Το όνομα έγινε σημαία της διείσδυσής της στους casual gamers, που με τη σειρά τους αποτέλεσαν το λόγο της τεράστιας επιτυχίας της κονσόλας. Ναι τελικά εξελίχθηκε σε μια κονσόλα που πολλοί (casual) αγόρασαν για ένα με δύο τίτλους και μετά έπιασε αράχνες, ναι ποτέ δεν έσπρωξε software, ναι ήταν η απόλυτη κονσόλα όπου άνθησε κάθε είδος shovelware (κάποια στιγμή πρέπει να γράψω τι έχουν δει τα μάτια μου σε αυτήν την κονσόλα, από τη απέναντι μεριά). Αποδείχθηκε εφήμερη επιτυχία και αγάπη, η Nintendo μετά έβγαλε την απόλυτη -εμπορική- αποτυχία που λέγεται Wii U (ε εδώ το παρακάνετε με το όνομα και την πατήσατε), αλλά η ιστορία δεν αλλάζει. Το Wii ήταν μια απόλυτα επιτυχημένη κονσόλα ΚΑΙ στη χώρα μας, φτάνοντας σε κάποιες εποχές να ξεπεράσει την Sony ακόμα και στην ίδια την PlayStation Land, ενώ όντως έβαλε τα videogames σε σπίτια που δεν είχαν μπει ποτέ. Οπότε την πάτησα. Προς υπεράσπισή μου απλά, τότε το άρθρο μου έκλεινε: «Βέβαια και Ασουρμπανιμπάλ» να την πουν την κονσόλα έχει όλα τα φόντα να επιτύχει». Το έσωσα στο 90 που λέμε.
Όσο για τη μοίρα; Γενικά το Wii δεν το είχα χωνέψει αρχικά, αλλά με κέρδισε με τη μία όταν το έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου. Ναι μετά με απογοήτευσε, αλλά πολύ μετά, μιας και όντας πια product manager της Nintendo για 2,5 χρόνια ήμουν υποχρεωμένος και να το αγαπήσω και να το αναδείξω και να το πουλήσω. Οπότε εξ ορισμού έγινα ο φανατικότερος οπαδός του γιατί αν δεν πιστεύεις σε κάτι δεν μπορείς να το υποστηρίξεις. Όταν τελικά φεύγοντας από την εταιρεία διαπίστωσα ότι το μοναδικό «κανονικό» παιχνίδι που είχα τερματίσει στο Wii ήταν το Paper Mario του N64 από το Virtual Console, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ούτε με την κονσόλα, ούτε με εμένα, ούτε με τη σχέση μας. Αντίθετα, το DS ήταν είναι και θα παραμείνει έρωτας αιώνιος.
Είδατε, το βούλωσα για το Switch, αν και άποψη έχω διαμορφώσει, αλλά αν δεν το πιάσω στα χέρια μου δεν πρόκειται να την αποκρυσταλλώσω. Μη μας βγει στην τελική πάλι καμιά καρά λάθος εκτίμηση. Βέβαια, έχουμε κάνει και σωστές εκτιμήσεις. Όπως το ότι ποτέ δεν πίστεψα τον πολυθρύλητο θάνατο του PC Gaming. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Είσαι ωραίος ρε Μήτσο...