Στο facebook group του Enternity έγινε κακός χαμός με τον καημό για τις συλλεκτικές εκδόσεις, τη δυσκολίας εξασφάλισής τους, την απόδοση ευθυνών σε τέτοια ενδεχόμενα κ.λπ. Οπότε η συντακτική ομάδα κοντοστάθηκε και αναρωτήθηκε ποια είναι η δική της σχέση με τις συλλεκτικές ύστερα από χρόνια και χρόνια σε αυτό το «άθλημα». Ιδού οι σκέψεις μας.
Έκτωρ Αποστολόπουλος
Το status των collector’s, limited και των special editions στον τομέα των video games έχει φτάσει σε μία ιδιαίτερη κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια διανύουμε εποχή στην οποία σχεδόν όλες οι κυκλοφορίες έχουν τουλάχιστον μία έκδοση μ’ ένα steelbook, ενώ οι φιγούρες και οι τσάντες αποτελούν πλέον μόνιμο συστατικό των συλλεκτικών εκδόσεων.
Παρ’ ότι βρίσκομαι κι εγώ σε μια ιδιαίτερη κατάσταση, όπου κυνηγάω περισσότερο από ποτέ τέτοιου είδους εκδόσεις, εκτός από τα προσωπικά γούστα, ψηφίζω αρκετά και με το πορτοφόλι μου. Το «limited» ως όρος είναι πλέον πολύ σχετικός αφού δεν είναι λίγες οι φορές που η πραγματική αξία και σημασία της λέξης πάει περίπατο. Καταλαβαίνω τα παιδιά που εκνευρίστηκαν με περιπτώσεις σαν του The Last of Us Part II και Marvel’s Spider-Man και την τραγική κατάσταση που υπάρχει με τους scalpers, αλλά προσωπικά θεωρώ επίσης μεγάλη ξενέρα να δεις τη συλλεκτική για την οποία χρεώθηκες έναν τριψήφιο αριθμό τρεις ή έξι μήνες μετά να έχει κατρακυλήσει στη μισή τιμή. Αυτό το βίωμα με έχει ωθήσει πολλές φορές να αποφύγω π.χ. μία αγορά day one συλλεκτικής έκδοσης παιχνιδιών της Ubisoft, όπως στην περίπτωση του Assassin’s Creed Odyssey, όπου εννέα μήνες μετά βρήκα την Medusa Edition με 55 ευρώ σε online μαγαζί του εξωτερικού.
Δεν είναι κακό μία limited έκδοση να είναι κυριολεκτικά limited και να βγαίνει προφανώς σε περιορισμένα κομμάτια. Σύμφωνοι, στην Ελλάδα έχουμε σε αυτόν τον τομέα αρκετές δυσκολίες, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι τις φορές που θα ’σαι τυχερός ή γρήγορος, θα έχεις όντως στα χέρια σου κάτι που, εκτός από όμορφο, είναι όντως συλλεκτικό. Το gaming έχει γίνει πιο mainstream από ποτέ, η ζήτηση για τέτοιου είδους συλλεκτικές εκδόσεις έχει φτάσει στα ύψη και αυτό φυσικά φέρνει μαζί του και κάποια προβλήματα, όπως π.χ. το να προλάβεις τη συλλεκτική που θέλεις.
Το σημαντικότερο όμως είναι να ψηφίζουμε με το πορτοφόλι μας σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο. Μη φτάνουμε δηλαδή στην άλλη άκρη του να αγοράζουμε τα πάντα, επειδή είναι απλώς σπάνια. Με τόσες συλλεκτικές εκδόσεις που κυκλοφορούν ο ανταγωνισμός έχει ανέβει. Με τις βασικές εκδόσεις να πέφτουν από το εξηντάρι και το εβδομηντάρι κατά 20 ευρώ μέσα σ’ ένα μήνα και σε βάθος χρόνου να φτάνουν με το ζόρι τα 20 ευρώ, τα 150 και 250 ευρώ για μία φιγούρα θα έπρεπε να τα δίνουμε πιο δύσκολα και ύστερα από δεύτερες σκέψεις. Όχι από άποψη τσιγκουνιάς, αλλά περισσότερο για να δείξουμε τη προτίμησή μας σε πραγματικά «γεμάτες» εκδόσεις που προσφέρουν ωραία καλούδια, όμορφα εξτραδάκια που γεμίζουν βιτρίνες ή που θα διακοσμήσουν τα δωμάτιά μας. Εγώ προσωπικά δίνω τεράστια βάση σε αυτόν τον τομέα, γιατί η πραγματική αξία βρίσκεται προφανώς στο περιεχόμενο της έκδοσης. Με την αγορά να πηγαίνει σε μία εντελώς ψηφιακή κατάσταση, θεωρώ ότι οι collector’s editions έχουν ένα σταθερό μέλλον. Ακόμα και αν εξαλειφθούν τα «δισκάκια», η αγοραστική δύναμη των gamers που αγοράζουν αυτές τις εκδόσεις θα υπάρχει για μια ζωή. Στο μέλλον ενδεχομένως να μπορείς να πάρεις ένα «δισκάκι» μόνο μέσω collector’s ή limited edition. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι καλό είναι να στηρίζουμε τις πραγματικά καλές εκδόσεις, για να δώσουμε κίνητρα στις εταιρείες να φτιάχνουν περιποιημένα πακέτα και όχι υπερκοστολoγημένες αρπαχτές σε συσκευασία δώρου.
Δημήτρης Βασιλάκης
Εγώ και οι συλλεκτικές… μία πονεμένη ιστορία. Έχω πολύ πρόσφατο τον πόνο, διότι πρόσφατα μετακόμισα από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη και φυσικά έπρεπε να με ακολουθήσουν και αυτές. Με μεγάλη μου λύπη, το 80% αυτών κατέληξε σε κούτες και πατάρι, διότι δεν χωρούσαν πια πουθενά. Και αυτό μου δείχνει και το δρόμο για το μέλλον.
Εξηγούμαι. Το να αγοράζεις συλλεκτικές είναι απίστευτα εύκολο αν είσαι εργένης, εύκολο αν δεν έχεις παιδιά και αφήστε το καλύτερα αν έχεις. Έχοντας κολλήσει το μικρόβιο από τα Halo και το WoW, δεν έχω και λίγες συλλεκτικές στην κατοχή μου, ενώ σχεδόν πάντα με τραβούσαν άλλα πράγματα και όχι απαραίτητα αγαλματάκια ή κάποιο περίεργο gadget. Π.χ. γούσταρα πολύ να έχουν t-shirt ή φούτερ, να έχουν κάποιο ωραίο φλασάκι, ενώ πάντοτε, και όσο είχα καιρό να τα βλέπω, ήθελα πολύ τα making of. Πια, με τελευταία συλλεκτική που αγοράστηκε, για προσωπικούς λόγους το GT Sport, δεν το βλέπω στον ορίζοντα να ασχολούμαι με το άθλημα και εξηγούμαι.
Το κακό έχει παραγίνει, οι εκδόσεις πολλές, τα κομμάτια λίγα, η διαθεσιμότητα περιορισμένη και ΜΗ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΗ, ανεξάρτητα από το αν προπαραγγείλεις από εδώ ή έξω, και οι τιμές στο Θεό. Να κάτσω να μπω στη διαδικασία να δώσω ένα σκασμό λεφτά, να μπω στο τριπάκι της χαράς ότι έρχεται και θα την χαρώ και τελικά ή να μην έρθει καθόλου ή να έρθει και να μην έχω που να τη βάλω. Ε όχι και ας έχω μετανιώσει π.χ. που δεν πήρα το Assassin’s Creed: Odyssey σε κάποια -οποιαδήποτε- συλλεκτική. Απλά για την ιστορία να επισημάνω ότι στο γραφείο και γενικά στο σπίτι μου έχουν επιβιώσει κομμάτια από τα Halo 2, Fallout 3, Doom και… De Blob.
Μάνος Βέζος
Σταμάτησα να κόπτομαι για συλλεκτικές. Μερικές φορές απλά δεν μπορώ να τις κυνηγήσω και, πλέον, μάλλον τις αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Αλλά σαν διάολος που ξέρει ότι λατρεύει το λιβάνι και πως όσο πιο κοντά του βρεθεί τόσο μεγαλύτερη ζημιά θα πάθει. Βλέπετε, είναι μη δω αγαλματίδιο, της προκοπής όμως, που δεν προφέρεται και κάθε μέρα παρότι είμαι σε μια εποχή που και το επίσημο παιχνίδι των στιλό Bic θα έβγαινε σε πολλαπλές συλλεκτικές εκδόσεις. Για κάποιο λόγο. Είναι μη δω, επίσης, ρούχο της προκοπής. Καλά, αν είναι και διαφορετικό ανάλογα με το format, ήρθε το τέλος. Αγόρασα το Tekken 6 σε δυο κονσόλες, για το ίδιο φούτερ σε δυο διαφορετικά χρώματα. Βλάβη μεγάλη. Αδιαφορώ συχνά για soundtracks, διότι συνήθως δεν είναι καν ολόκληρα, αλλά ανθολογία από τα κανονικά soundtracks, πράγμα που θεωρώ κοροϊδία όταν δίνει κάποιος τόσα χρήματα, καρτούλες και λοιπά ψιλολοΐδια θα πρέπει να έχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο ως κατασκευή, ως εκτύπωση κ.λπ. για να με νοιάξουν, ενώ δείχνω όλα μου τα δάχτυλα σε όποιον βασίζει τη συλλεκτική αξία μιας έκδοσης σε ψηφιακές μπιχλιμπιδοπαροχές.
Και τελικά αποφεύγω τα πάντα πλέον διότι ξέρω πως αν το πάρω στα σοβαρά το θέμα, όπως το έπαιρνα κάποτε που ήταν και σπανιότερο φαινόμενο οι συλλεκτικές, θα κατέληγα φυλακή. Ίδιο ακριβώς είναι το σκεπτικό μου για φιγούρες, αγαλματίδια κ.λπ. αντικείμενα που προτιμά να τα βλέπω στην οθόνη μου και να μένουμε μακριά κι αγαπημένοι, αντί να καταλήγουμε κοντά και υπερχρεωμένοι.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, καταλήγω πάντα στη σκέψη ότι οι εταιρείες θα έπρεπε να έχουν ποιοτικότερο merchandise σε τέτοιες περιπτώσεις και να μην το δένουν καν με ειδική έκδοση του παιχνιδιού, ειδικά σε μια αγορά που βασίζεται ήδη πια, σε σημαντικό και αυξανόμενο βαθμό, στην ψηφιακή διανομή που δεν καταλαβαίνει από φούτερ και τέτοια. Θα ήθελα ο φανατικός να έχει κάτι να «σταμπάρει», να ξέρει πού να το βρει, με την παραδοχή πάντα ότι τίποτα δεν μπορεί να παράγεται και να διατίθεται σε άπειρες ποσότητες, όσα και να είναι διατεθειμένος να ξοδέψει κάποιος για να αποκτήσει αυτό που έχει βάλει στο μάτι. Θα ήθελα, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι εταιρείες να πάρουν περισσότερο στα σοβαρά τέτοια προϊόντα που έχουν καλό περιθώριο κέρδους και μπορούν να το φτάσουν στα ύψη αν πείσουν για την ποιότητα αυτού που προσφέρουν, σε πολλούς ή λίγους. Είναι ένας τρόπος να βγαίνει συστηματικά κάτι παραπάνω, να μην εξαρτάται η διαδικασία από ένα λανσάρισμα που ξεθυμαίνει, να μένει στα πράγματα ένα όνομα και να διατηρήσει μια κάποια σχέση με το λιανεμπόριο κάθε εταιρεία. Πιο ομαλή, πιο συστηματική. Διότι άλλο πράγμα να μη βρίσκω ένα φούτερ σε άλλο χρώμα, άλλο να περιμένω και το παιχνίδι μαζί, να θέλω να ξεκινήσω να παίζω όσο πιο γρήγορα μπορώ και να μένω με το DLC στο χέρι.
Που λέει ο λόγος. Όλοι ξέρουν ότι το DLC είναι άυλο.
Δημήτρης Βούρδας
Έχοντας ξοδέψει ακριβώς €0 στη ζωή μου για συλλεκτικές εκδόσεις, ακόμη και των πιο αγαπημένων μου video games, μάλλον δεν είμαι ο καταλληλότερος για να συμβουλέψω, να παροτρύνω ή να αποθαρρύνω κάποιον από το να προβεί σε μια τέτοια αγορά. Το γούστο μου δεν με άφηνε να κάνω σκέψεις για μια επένδυση σαν κι αυτή κι η αλήθεια είναι πως παλαιότερα η απήχησή τους με άφηνε αρκετά παραξενεμένο, ειδικά αντικρύζοντας την κατάσταση στην οποία διανέμονται αυτές στην Ελλάδα.
Από την άλλη, όμως, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο έμπαινα στο κλίμα των ανθρώπων που θέλουν να έχουν κάτι πιο χειροπιαστό στην κατοχή τους, για τα video games που έχουν λατρέψει. Ειδικά στην εποχή που οι περισσότερες αγορές γίνονται ψηφιακά και δεν αποφέρουν ούτε καν την πατροπαράδοτη θήκη που θα μπορούσε να κοσμεί τη συλλογή τους. Ομολογώ ακόμη πως έχουν υπάρξει μερικές, σίγουρα όχι πολλές, συλλεκτικές εκδόσεις τις οποίες ακόμη κι αν δεν τις ζήλεψα που δεν βρίσκονταν στην κατοχή μου, θαύμασα τα όσα προσέφεραν σε αυτούς που μπόρεσαν να τις αγοράσουν.
Την ίδια στιγμή όμως και μόνο ο κόπος κι η υπερβολική προσπάθεια που έχω ακούσει στις γνωστές διαβόητες ιστορίες πίσω από την απόκτηση εκείνης της μίας συλλεκτικής που αποτελεί το καμάρι της οποιασδήποτε συλλογής, συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να με κάνουν αρκετά διστακτικό. Με λίγα λόγια, όσο η δυσκολία παραμένει αρκετά υψηλή, τόσο πιο απίθανο θεωρώ να βρω το μελλοντικό εαυτό μου να αποκτά κάτι που στην τελική δεν του αρέσει.
Πέραν όμως των δικών μου προτιμήσεων και της ποιότητας που (μπορεί και να μην) έχουν αρκετές τέτοιες εκδόσεις, τις θεωρώ ταυτόχρονα κι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας που περιβάλλει την κοινότητα των gamers. Σίγουρα, το χάος που επικρατεί για την εξασφάλισή τους είναι σημαντικό, όμως ταυτόχρονα για μένα είναι για έναν περίεργο λόγο κι απόλυτα δικαιολογημένος. Σίγουρα στο μέλλον θα χρειαστεί να αλλάξει ριζικά ο τρόπος της παραγωγής και διανομής τους όμως, για την ώρα, υπάρχουν ελάχιστα και σίγουρα όχι αρκούντως αποδοτικά τα οποία μπορούν να γίνουν για να βελτιωθεί η κατάσταση.
Βασίλης Γεωργακόπουλος
Νομίζω η ουσία της κατάστασης με τις συλλεκτικές/υπερσυλλεκτικές/διαστημικά περιορισμένες εκδόσεις videogames είναι τουλάχιστον αχρείαστη. Έχουμε ένα σκασμό συλλεκτικές εκδόσεις για μικρούς, μεσαίους, μεγάλους τίτλους, συλλεκτικές με νόημα, συλλεκτικές δίχως κανένα νόημα και πάει λέγοντας. Και κλαίγοντας.
Η συλλεκτική έκδοση έχει νόημα όταν είναι πραγματικά ξεχωριστή. Σε προσωπικό επίπεδο πάντα εκτιμώ περισσότερο οποιοδήποτε χειροπιαστό εξτραδάκι προσφέρει, παρά κάποιο επιπλέον όπλο, skin ή ψηφιακό whatever, που στην πράξη αν ο developer δεν την έχει δει κάπως, μπορεί να αποκτηθεί πολύ πιο εύκολα και μετά την αγορά της απλής έκδοσης από τον παίκτη. Κάποτε οι συλλεκτικές είχαν άλλη αίγλη στο μάτι και την καρδιά του παίκτη ακριβώς γιατί ήταν μετρημένες στα δάχτυλα και ήταν σοβαρό δέλεαρ για αυτόν και την τσέπη. Όταν τώρα έχουμε ακόμα ένα JRPG που προσφέρει ό,τι και κάθε άλλο JRPG στις συλλεκτικές του εκδόσεις (soundtrack, αφίσα, καρτούλες, steelbook, χαριτωμένη συσκευασία) ή τις συλλεκτικές εκδόσεις τίτλων της Ubisoft που την ημέρα κυκλοφορίας τους κάνουν άπειρο χρήμα και ένα χρόνο μετά η αξία τους έχει πέσει στα τάρταρα, σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Η ποιότητα αυτών που προσφέρει μια συλλεκτική έκδοση είναι αυτό που θα της δώσει πραγματική αξία. Δεν θεωρώ πως κάθε είδους συλλεκτική έκδοση πρέπει να είναι περιορισμένης διαθεσιμότητας παρόλο που αυτό θεωρείται φυσιολογικό. Από την άλλη όμως οτιδήποτε απλά βαπτίζεται συλλεκτικό δεν σημαίνει πως έχει και αυτήν την αξία. Θυμηθείτε όμως τη συλλεκτική έκδοση του Halo 3. Παρόλο που θεωρείται συλλεκτική, πρέπει να έχει περάσει από τα χέρια κάθε gamer [σ.α.: Και το κεφάλι κάθε γάτας.] έστω και για λίγο, οπότε η «συλλεκτικότητά» της έχει καεί. Και μπορεί η τιμή της να έχει πέσει πολύ, αλλά το κράνος του Master Chief εξακολουθεί να είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι για τη συλλογή και φέρει ένα κάρο αναμνήσεις μαζί του.
Ο «πραγματικός» συλλέκτης πρέπει εκ των πραγμάτων να μπορεί να ματώσει οικονομικά για να συλλέξει αυτό που θέλει. Οι εταιρείες το έχουν πάρει χαμπάρι και προσπαθούν να του τα πάρουν με σχεδόν κάθε κυκλοφορία. Πιστεύω όμως πως ο σωστός συλλέκτης δεν είναι αυτός που απλά μαζεύει οτιδήποτε κινείται με τη στάμπα του συλλεκτικού επάνω του. Είναι αυτός που ξέρει τι αξίζει για τον ίδιο να πάρει και δεν χάνεται χάρη στις Σειρήνες που έχει γύρω του. Βέβαια, όταν η συλλεκτική έκδοση του MGS V είναι καλή από μόνη της, τόσο ξεκάθαρα καλύτερη στην Ιαπωνία σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη, και κοστίζει όσο ένα νέο iPhone, και ο πιο δυνατός θα λυγίσει.
Νικήτας Καβουκλής
Να πω την αλήθεια, ποτέ δεν με συγκινούσαν ιδιαίτερα οι συλλεκτικές εκδόσεις. Από τη μια ποτέ δεν είχα τον απαιτούμενο χώρο, από την άλλη δεν θεωρώ σκόπιμο να δώσω εκατό και πλέον ευρώ για κάτι που είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα καταλήξει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε ένα συρτάρι. Στις σπάνιες φορές που τελικά υπέκυψα ήταν γιατί στο πακέτο υπήρχε κάτι που χρησίμευε στο gameplay, όπως το Wolf Link amiibo στο The Legend of Zelda: Twilight Princess. Αυτό παραμένει ακόμα σε ορατό σημείο. Αντίστοιχα, το CD με το soundtrack που υπήρχε στη συσκευασία απλά αγνοείται κάπου μέσα στο σπίτι [σ.α.: Σαν τα χειριστήριά μου ένα πράγμα.].
Αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα είναι όλοι εκείνοι που αγοράζουν συλλεκτικές και στη συνέχεια τις πουλάνε περιμένοντας να βγάλουν και κέρδος. Αυτοί όχι μόνο gamers, ούτε καν συλλέκτες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Εκμεταλλεύονται τη «δίψα» κάποιων να αποκτήσουν κάτι που δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν για διάφορους λόγους, όπως για παράδειγμα η χαμηλή διαθέσιμη διαθεσιμότητα και αρχίζουν να «βαράνε» λες και πουλάνε χρυσάφι. Όχι πως δεν φταίνε όσοι αγοράζουν σε υπερβολικές τιμές. Η ταυτόχρονη ύπαρξη ή ανυπαρξία και των δύο είναι κάτι όπως το φως την ημέρα ή το σκοτάδι τη νύχτα ή το σκουλήκι στο χώμα.
Εννοείται δεν έχω κανένα πρόβλημα με όσους κυνηγούν τις συλλεκτικές για προσωπική τους ευχαρίστηση. Ίσα ίσα που με τις αγορές τους ενισχύουν ακόμα περισσότερο το αγαπημένο μας χόμπι, αυξάνοντας τα κέρδη των εταιρειών. Υγεία να έχετε όλοι και να αγοράζετε πάντα τις εκδόσεις που θέλετε.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Αμάν με αυτές τις συλλεκτικές. Τι κακός χαμός. Άλλοι βρίζουν για τις ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής, άλλοι βρίζουν αυτούς που εκμεταλλεύονται τη δίψα των άλλων. Πειράζει που το όλο θέμα με αφήνει αδιάφορο; Όχι ότι δεν καταλαβαίνω τα «θέλω» του άλλου. Ή ότι θεωρώ κακή την αγορά μιας συλλεκτικής, κάθε άλλο μάλιστα. Γουστάρεις κάτι; Βουρ. Και εγώ το έχω κάνει στο παρελθόν, όλοι μας το έχουμε κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Απλώς βρίσκομαι σε μια (μακροχρόνια είναι η αλήθεια) φάση της ζωής μου που έχουν πάψει να με συγκινούν τέτοιες κυκλοφορίες. Δεν θα με χάλαγε το τάδε αγαλματάκι, αλλά δεν μπορώ να δικαιολογήσω το παραπάνω έξοδο (αν και δεν μου λείπουν οι δικαιολογίες για άλλου είδους αγορές [σ.α.: ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΛΕΩΝΙΔΑ!]). Κυρίως γιατί δεν με πείθουν για το συλλεκτικό του πράγματος. Είναι λίγες οι φορές που η μεταπωλητική αξία μιας συλλεκτικής (μετά από χρόνια, δεν αναφέρομαι στους μαυραγορίτες) ή η αξία της γενικότερα δίνει νόημα στον όρο «συλλεκτική» και άρα στην αγορά της. Ναι, έχω διαβάσει και εγώ ιστορίες για ιστορικά μηχανήματα που βρέθηκαν σε αποθήκες και πωλήθηκαν για εκατομμύρια, αλλά για παιχνίδια δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο. Ακόμα και αυτές οι ιστορίες που ακούω είναι σπάνιες. Εννοείται ότι η αγορά μιας συλλεκτικής δεν αφορά μόνο στη μετέπειτα πώλησή της. Αφορά στην καψούρα του άλλου για έναν τίτλο, αλλά -και γιατί όχι- την ανάγκη του να πουλήσει μούρη (νομίζω είναι περισσότερες οι περιπτώσεις αυτές από όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι είναι).
Αλλά ας γυρίσω σε μένα. Δεν με πείθει ο όρος «συλλεκτική», ίσως γιατί τα videogames δεν έχουν καταφέρει να αποδείξουν την αξία τους (και δεν εννοώ την οικονομική) σε βάθος χρόνου. Ακόμα αντιμετωπίζονται με δυσπιστία, ως πράγματα των καιρών, εφήμερη διασκέδαση χωρίς αντοχή. Τι εννοούμε «συλλεκτικό», όταν σχεδόν κανείς δεν πιστεύει ότι ο όποιος τίτλος θα έχει να προσφέρει κάτι μετά από πολλά χρόνια; Ναι σίγουρα υπάρχουν πολλοί σημαντικοί τίτλοι, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτό. Μιλάω για καθολική αποδοχή της αξίας των videogames, αποδοχή που θα δικαιολογούσε ουσιαστικά και την ύπαρξη των συλλεκτικών, κάτι που μάλλον βρίσκεται πολύ μακριά ακόμα. Επίσης, τι συλλεκτικές μου λέτε; Οι περισσότερες κυκλοφορούν μαζί με το όποιο παιχνίδι. Οπότε, πότε πρόλαβε να δείξει ότι έχει συλλεκτική αξία;
Κάτι μου λέει ότι όλο αυτό το θέατρο στήνεται μόνο για τα λεφτά, σκέψη που με στεναχωρεί γιατί την πιστεύω πια και ας μην ισχύει πάντα.
Πλάτων Πέππας
Συλλεκτικές εκδόσεις. Τζάμπα έξοδο για μερικούς, πόθος, κρυφός ή φανερός, για επίσης αρκετούς. Σε προσωπικό επίπεδο δεν προχωράω σχεδόν ποτέ σε αγορά κάποιας συλλεκτικής έκδοσης. Όχι τόσο γιατί δεν αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητά τους, απλά γιατί δεν έχω διαμορφώσει έτσι τους χώρους μου ώστε τα εκάστοτε αντικείμενα που δίνονται ως πακέτο να αποκτήσουν μια κάποια χρησιμότητα. Μπορώ σίγουρα να αντιληφθώ πάντως τους συλλέκτες με τα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια, γεμάτα σπάνιες συλλεκτικές εκδόσεις κονσολών και παιχνιδιών. Και φυσικά την ομορφιά μιας καλής συλλεκτικής έκδοσης, με δωράκια που θα μιλούν απευθείας στην καρδιά ενός φαν. Το σέβομαι και μπορώ να αντιληφθώ τα κίνητρα κάποιου που θα προβεί στην αγορά μιας τέτοιας έκδοσης.
Επιπλέον, πάλι σε προσωπικό επίπεδο, αποτελώ κομμάτι του καταναλωτικού κοινού το οποίο σίγουρα θα μισούσαν πολλά τμήματα μάρκετινγκ, αφού πάντα ζυγίζω το value for money πριν από οποιαδήποτε αγορά μου. Σίγουρα παίζει ρόλο και το συναίσθημα, ακόμα και αυτό όμως προστίθεται στο «value» της παραπάνω φράσης. Για αυτό και με εκνευρίζει η κυκλοφορία «συλλεκτικών» εκδόσεων που δίνουν ελάχιστα παραπάνω καλούδια από τις βασικές εκδόσεις σε αρκετά φουσκωμένη τιμή. Σίγουρα, για μένα, μια συλλεκτική έκδοση πρέπει να περιέχει αγαλματίδια, συλλεκτικά βιβλία, art books, πιθανώς το soundtrack του εκάστοτε τίτλου, αλλά πέραν, από όλα αυτά, το παιχνίδι το ίδιο, φυσικά σε δισκάκι. Ψηφιακά downloads που αποτελούν συνοδεία συλλεκτικών εκδόσεων εκατοντάδων ευρώ θεωρείται υπερμεγέθης γυφτιά.
Τέλος, σε έναν ιδανικό κόσμο όπου οι εταιρείες θα σέβονταν τους καταναλωτές, κάθε συλλεκτική έκδοση θα έπρεπε να συνοδεύεται από δύο επιπλέον καλούδια: Season Pass, σε περίπτωση που φυσικά υπάρχει προοπτική τέτοιας υποστήριξης του εκάστοτε τίτλου, αλλά και το πιο σημαντικό, μοναδικότητα. Δεν νοείται «συλλεκτική» έκδοση που την έχουν όλοι ή που όλοι έχουν τη δυνατότητα να την παραγγείλουν. Οι συγκεκριμένες κυκλοφορίες θα πρέπει πάνω από όλα να μιλούν στην καρδιά των φαν, να κατορθώνουν να αποτελούν τη μοναδική επιλογή για το πραγματικά φανατικό κοινό ενός τίτλου, μιας σειράς ή ενός χαρακτήρα. Τότε θεωρώ πως πετυχαίνουν πραγματικά το σκοπό για τον οποίο δημιουργούνται.
Προσωπικά δεν αγοράζω ποτέ, ότι συλλεκτική κυκλοφορεί απλά για να κάνω φιγούρα. Η αγορά μιας συλλεκτικής θα πρέπει να τηρεί κάποια κριτήρια για να έχει αξία για μένα που θα την στολίσω στον χώρο μου. Μετρημένες στα δάχτυλα είναι λοιπόν αυτές που έχω πάρει, αλλά δυστυχώς λόγο συνθηκών δεν μπορώ να τις ευχαριστηθώ, μιας και μένω στο εξωτερικό και δεν υπάρχει ο κατάλληλος χώρος να έχουν τις θέσεις τους. Έχει τύχει να αγοράσω συλλεκτική παιχνιδιού, ναι του γνωστού Risen 2, στα 15-20 ευρώ. Ο λόγος που την αγόρασα ήταν γιατι ήθελα να πάρω το παιχνίδι, καθώς και για την πειρατική σημαία. Στην προκειμένη περίπτωση το να αγόραζα, μια απλή πειρατική σημαία ίσως και να μου κόστιζε τα μισά χρήματα της συγκεκριμένης συλλεκτικής, οπότε έχουμε μια value for money αγορά. Επόμενη value for money αγορά ήταν του Kingdom come deliverance, μιας και το 60ρι που έδωσα για να πάρω την έκδοση με την goty έκδοση του παιχνιδού δεν θεωρείται πολύ, μιας και είχε διάφορα αναμνηστικά του παιχνιδιού καθώς και το ήδη εξαιρετικό παιχνίδι. Περισσότερο μια κίνηση για την στήριξη της εταιρείας, από την πλευρά μου αλλά σε value for money επίπεδα. Υπάρχουν και οι συλλεκτικές που έχω πάρει για να κάνω δώρο, στην αδερφή μου. Κάποιες συλλεκτικές έκδοσεις σου δίνουν την δυνατότητα να μοιραστείς με κάποιο άλλο πρόσωπο την χαρά και την αγάπη του παιχνιδιού δίνοντας εξαιρετικά αναμνηστικά πράγματα απο τον κόσμο του παιχνιδιού. Πραγματικά πανέμορφη συλλεκτική και με σοβαρή συναισθηματική αξία, μιας και αγαπάει η αδερφή μου το κόσμο του συγκεκριμένου παιχνιδιού, δεν ήταν άλλη απο την έκδοση του Nino kuni 2, με το εξαιρετικό music box και φυσικά το soundtrack του παιχνιδιού σε βινύλιο, πράγμα το οποίο δεν το βρίσκεις συχνά. Η μουσική είναι κάτι που το ζητάω και το ξεχωρίζω όταν υπάρχει σε ολοκληρωμένη μορφή και ιδιαίτερα σε βινύλια. Τεράστια απογοήτευση και στιγμή ήταν όταν αγόρασα την συλλεκτική του Syberia 3, και το βλέμα της αδερφής μου όταν αντίκρυσε την σπασμένη φιγούρα της Kate walker. Απο τα αγαπημένα μας adventure, αλλά η συγκεκριμένη έκδοση δεν πέρασσε κανένα ποιοτικό έλεγχο και απλά γύρισε πίσω με την μια στο κατάστημα. Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, εταιρείς να εκμεταλεύονται την δίψα του κοινού, και να προσφέρουν την χειρότερη ποιότητα, είτε στην λεπτομέρια της εκάστοτε φιγούρας, είτε στην ποιότητα της, βλέπε και fallout 76 και η απαίσια ποιότητας τσάντα, ξεκάθαρη κοροϊδία απο την πλευρά της Bethesda. Απο εκεί και πέρα, το να δώσω πάνω απο 100 ευρώ, είναι κάτι δύσκολο. και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να πάρω κάτι το ιδιαίτερο αλλά και να μου δώσει ξεχωριστό περιεχόμενο για να μπει στην συλλογή μου. Μεγαλύτερη τρέλα το Cyberpunk 2077 και μάλλον η τελευταία. Έσπασα το ρεκόρ μου, μιας και η τιμή της συκγκεριμένης έκδοσης έχει φτάσει σε τρελά επίπεδα. Το περιεχόμενο βέβαια της συγκεκριμένης έκδοσης με έκανε να προβώ στην προπαραγγελία της συγκεριμένης έκδοσης, και φυσικά πληρώθηκε για να μπορώ να κάνω την προπαραγγελία και να εξασφαλίσω την αγορά.
Το να επιτρέπουν καταστήματα προπαραγγελίες σε τέτοιες περιπτώσεις χωρίς να πληρώσει, κάνουν την κατάσταση δυσκολότερη. Για να κλείσω, μια συλλεκτική παιχνιδιού που θα ήθελα να προσθέσω στην συλλογή μου και να μπει πιο πάνω απο όλες, είναι η συλλεκτική έκδοση του The elder scrolls Morrowind, ναι του 2002, ναι ναι του single player όχι του MMO. Μπορεί να μην είναι η ομορφότερη συλλεκτική, μπορεί να είναι αρκετά φτωχή σε περιεχόμενο, αλλά θα μπει στην κορυφή, πρόκειται για ένα απο τα παιχνίδια που με συγκλόνισαν, μάγεψαν και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Ναι στις συλλεκτικές λοιπόν, αλλά με μέτρο και να ελέγχουμε πάντα την ποιότητα των αντικειμένων.