Επιστρέφω σε πολύ προσωπικά θέματα με απολύτως υποκειμενική ματιά. Όπως και με την τριλογία Mass Effect την προηγούμενη εβδομάδα, έτσι κι εδώ δεν πρόκειται για διπλό review των δύο παιχνιδιών. Πρόκειται απλά για μερικές όχι και τόσο σκόρπιες σκέψεις σχετικά με δύο παιχνίδια που έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους. Το βασικότερο κοινό που έχουν είναι ότι οποιοδήποτε από τα δύο αποτελεί μία ολοκληρωτικά ικανοποιητική απάντηση στην ερώτηση "αν ήσουν αναγκασμένος να παίξεις ένα και μόνο ένα παιχνίδι από εδώ και πέρα για όλη σου τη ζωή, ποιο παιχνίδι θα ήταν αυτό".
Πριν πάω παρακάτω, δύο απαραίτητες διευκρινήσεις. Όσα γράφω παρακάτω προκύπτουν από την ενασχόλησή μου συγκεκριμένα με το Moster Hunter 3 Ultimate στο Wii U και το Dark Souls στο PC. Το πρώτο, μετά από 100κάτι ώρες στο Wii, το έχω παίξει περίπου 350 ώρες στο Wii U, έχω περάσει όλα τα τέρατα του single player κι έχω σκοτώσει τουλάχιστον από μία φορά όλα τα τέρατα του multiplayer... μόνος μου. Το δεύτερο το παίζω αυτή την περίοδο, μόλις "καθάρισα" το Anor Londo κι έχοντας γράψει καμιά 60αριά ώρες, προχωρώ ακάθεκτος. Η έτερη διευκρίνηση είναι ότι το κείμενο δεν έχει στόχο να αναδείξει το καλύτερο. Το v στον τίτλο δεν είναι ακριβώς "Vs" ή versus. Είναι κάτι σαν το v στο Batman v Superman. Είναι και τα δύο εξαιρετικά παιχνίδια που κάνουν πράγματα (κοινά σε πολλές περιπτώσεις) που είναι κόντρα στη νόρμα της βιομηχανίας. Άλλωστε, δεν θεωρώ τον εαυτό μου "ειδικό" για να συμπεράνω ποιο είναι το καλύτερο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Είναι και τα δύο εξίσου σημαντικά και πρέπει να τα παίξετε.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι αυτά τα παιχνίδια, θα κάνω μία περιεκτική περιγραφή. Στον πυρήνα του το Monster Hunter είναι ένα παιχνίδι που αποτελείται κατά 90% από boss fights. Κεντρικό story δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον όχι κάτι άξιο λόγου. Ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο ενός κυνηγού σε ένα ψευτο-προϊστορικό, high fantasy, πολύχρωμο κόσμο, όπου σταδιακά αποκτά πρόσβαση σε νέες περιοχές κι αντιμετωπίζει τεράστια αγρίμια αυξανόμενης δυσκολίας. Υπάρχουν δύο κεντρικά hub για πολύ βασικό inventory management, ένα χωριό για το single player και μία πόλη για το multiplayer, αλλά το παιχνίδι εκτυλίσσεται σε μία σειρά από κλειστές περιοχές, που αποτελούνται από μία χούφτα αλληλοσυνδεόμενες με loading αρένες η κάθε μία. Στον πυρήνα του το παιχνίδι αφορά την μάχη του παίκτη με το εκάστοτε αγρίμι (ή αγρίμια) της κάθε αποστολής, το οποίο είναι τεράστιο, παντοδύναμο και συχνά δεν χωρά στην οθόνη. Η κάθε μάχη είναι μία εμπειρία. Η κάθε μάχη προσφέρει οργανικά, μέσα από τους μηχανισμούς του gameplay, όσες επικές στιγμές δεν πρόκειται να ζήσει ποτέ κανείς από όλα τα CGI ή scripted events του κόσμου. Το Monster Hunter προσφέρει στον παίκτη μάχες που θα σκέφτεται και θα συζητά για καιρό. Η ποικιλία εχθρών είναι συγκεκριμένη. Τα μικρότερα τέρατα γίνονται πολύ γρήγορα αδιάφορα, με τα μεγάλα τέρατα, τα boss της κάθε αποστολής, να μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Όμως, ότι χάνει σε ποικιλία το κερδίζει σε βάθος. Το κάθε τέρας έχει διαφορετικά τρωτά ή δυνατά σημεία. Το κάθε τέρας μπορεί να προσφέρει διαφορετικά carves ανάλογα με τον τρόπο που προσεγγίζει ο παίκτης τη μάχη. Επιπλέον, ανάλογα με το επίπεδο της αποστολής, το τέρας αποκτά διαφορετική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα οι μάχες να μεταμορφώνονται ολοκληρωτικά από Low σε High και στη συνέχεια σε G-Rank επίπεδο. Προσθέστε σε αυτό και το γεγονός ότι τα τέρατα δεν έχουν health bar, ότι παρότι η κάθε αποστολή έχει συγκεκριμένο χρονικό όριο ο παίκτης δεν έχει προφανή τρόπο να ξέρει αν κάνει ουσιαστική ζημιά στο τέρας ή απλά το χαϊδεύει, ότι πρέπει να παρατηρεί αν είναι κουρασμένο ή αν το έχει πληγώσει σε κάποιο σημείο του σώματός του για να βγάλει συμπέρασμα και κάθε μάχη γίνεται ένας λυσσασμένος αγώνας επιβίωσης.
Το Dark Souls έχει μία πολύ διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα. Και πάλι δεν υπάρχει σενάριο με την κλασική του έννοια. Υπάρχει μία κεντρική υπόθεση κι είναι μέρος της γοητείας του, αλλά επιλέγει να μην την αφηγηθεί. Ο παίκτης πρέπει να ανακαλύψει ότι μπορεί μόνος του και να συμπεράνει τα υπόλοιπα. Σε αντίθεση με το Monster Hunter, εδώ υπάρχει έντονα το στοιχείο της εξερεύνησης, αφού το παιχνίδι αποτελείται από έναν ενιαίο κι αδιαίρετο, στα όρια του open world, κόσμο. Επίσης σε αντίθεση με το Monster Hunter, εδώ δεν έχουμε πολύχρωμο σκηνικό που να σφύζει από ζωή. Έχουμε γκρι, μαύρο και χακί, σκοτάδι, θάνατο. Ο πυρήνας, όμως, είναι και πάλι η λιτή, στεγνή εξυπηρέτηση του gameplay. Σε αντίθεση με το Monster Hunter, εδώ υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία σε εχθρούς. Ακόμα κι ο πιο ασήμαντος και κοινότυπος εχθρός κάποιας περιοχής είναι ικανός για εξίσου πολλούς εφιάλτες, πονοκέφαλους και θανάτους όσο ένα μεγάλο boss. Επίσης, σε ότι αφορά τα boss, εδώ δεν υπάρχει η επανάληψη του Monster Hunter. Τον σκότωσες; Ξεμπέρδεψες. Δεν θα τον ξαναδείς (αυτό είναι και καλό και κακό). Τέλος, παρότι υπάρχουν drops, αυτά παίζουν πολύ μικρότερο ρόλο. Δεν είναι η μοναδική πηγή αναβάθμισης του παίκτη, ούτε είναι τόσο σπάνια, δυσεύρετα ή σημαντικά στο παιχνίδι. Η πολυπλοκότητα και η γοητεία προκύπτει από την εξερεύνηση του κόσμου και την αίσθηση ότι πρόκειται για μία ενιαία τοποθεσία. Και πάλι πρόκειται για ένα παιχνίδι που προσφέρει στον παίκτη εντελώς οργανικά μοναδικές εμπειρίες που δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν CGI video. Όπως και το Monster Hunter, έτσι και το Dark Souls δίνει ελάχιστες πληροφορίες στον παίκτη και τον πετάει κατευθείαν στη θάλασσα, καλώντας τον να κολυμπήσει ή να πνιγεί. Όπως και στο Monster Hunter, έτσι και στο Dark Souls δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι, δεν υπάρχουν "κλεψιές", αλλά μόνο πρόκληση, που ξεκινά από ψηλό επίπεδο με το καλημέρα και παραμένει σε υψηλό επίπεδο μέχρι τέλους. Τα παιχνίδια αυτά δεν εξυπηρετούν κάποιο power fantasy του παίκτη, δεν τον κάνουν να νιώθει παντοδύναμος όπως απλόχερα του προσφέρουν τα ένα κάρο FPS που βγάζει η βιομηχανία από την γραμμή συναρμολόγησης κάθε χρόνο. Δεν είναι εύκολα παιχνίδια. Δεν προσφέρουν μασημένη τροφή. Δεν είναι όμως και τόσο δύσκολα. Δεν είναι σαδιστικά. Είναι δίκαια. Κάθε αναμέτρηση είναι ένας μικρός γρίφος. Όσο περισσότερο παίζεις, τόσο ευκολότερα προχωράς, όχι επειδή έχεις πιο δυνατά όπλα ή εξοπλισμό, αλλά κυρίως επειδή εσύ έχεις γίνει καλύτερος παίκτης.
Για τις μάχες αυτές καθεαυτές δεν θα σταθώ ιδιαίτερα. Ο πυρήνας του gameplay τους είναι, νομίζω, το σημείο στο οποίο μοιάζουν σχεδόν σαν δύο σταγόνες νερό. Ο χειρισμός του παίκτη και των όπλων είναι σχεδόν πανομοιότυπος, σαν να πρόκειται για τις ίδιες γραμμές κώδικα. Επίσης, είναι εξίσου εντυπωσιακό και στα δύο παιχνίδια το βάθος που έχουν οι μάχες, αφού προσφέρουν και τα δύο μία τεράστια ποικιλία από διαφορετικά όπλα που αλλάζουν εντελώς την αίσθηση του παιχνιδιού. Η ισορροπία που έχει επιτευχθεί είναι σπάνιο πράγμα. Είτε παίζεις σαν τανκ, με βαρύ οπλισμό και ασπίδα, εις βάρος της ταχύτητας του χαρακτήρα σου, είτε παίζεις με ασπίδα και σπαθί, ευκίνητος, αλλά ασφαλής, είτε παίζεις με ταχύτητα, χωρίς προστασία, αλλά με μοναδική ευκινησία και θανατηφόρες λεπίδες, είτε παίζεις από απόσταση, με μάγια ή τόξα, ποτέ δεν νιώθεις ανήμπορος ή πανίσχυρος. Ασχέτως playstyle, το παιχνίδι προβλέπει και προσαρμόζεται. Το παιχνίδι γίνεται διαφορετικό, αλλά μένει ίδιο. Η ανώτερη, αδιαμφισβήτητη απόδειξη της μαεστρίας και των δύο παιχνιδιών σε ότι αφορά τον σχεδιασμό τους είναι ότι κατορθώνουν ταυτόχρονα να έχουν τόση ποικιλία και τόσο βάθος στο μηχανισμό της μάχης τους. Στα 25 περίπου χρόνια που παίζω video games, με όσα παιχνίδια από διαφορετικά genre έχουν περάσει από τα χέρια μου, δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα παιχνίδι που να πλησιάζει έστω και στο ελάχιστον τον συνδυασμό ποικιλίας και βάθους που έχουν αυτά τα δύο παιχνίδια στον τρόπο που διαχειρίζονται τις μάχες. Δεν υπάρχει κάτι τόσο οργανικό κι ικανοποιητικό σε κανένα άλλο παιχνίδι, σε κανένα άλλο genre.
Σαν αποτέλεσμα, και τα δύο παιχνίδια προσφέρουν μοναδικά συναισθήματα επιτυχίας κι επιβράβευσης στον παίκτη. Κάθε νέο τέρας που "πέφτει" στο Monster Hunter είναι από μόνο του λόγος για πανηγυρισμό, όχι γιατί ξεκλειδώνει το επόμενο ή επειδή έχει χρήσιμα carves, αλλά επειδή η μάχη που οδήγησε στη νίκη ήταν συναρπαστική και χρειάστηκε πραγματική σκέψη. Όχι τυφλά αντανακλαστικά, αν κι είναι κι αυτά χρήσιμα. Σκέψη. Ομοίως, κάθε νέο Bonfire στο Dark Souls συνοδεύεται από ανακούφιση. Σε κάθε νέο Bonfire ο κρύος ιδρώτας κι η αγανάκτηση που συχνά χρειάστηκαν για να φτάσει μέχρι εκεί ο παίκτη αντικαθίστανται στη στιγμή από αυτοπεποίθηση και περιέργεια. Και πάλι, δεν χρειάστηκαν τυφλά αντανακλαστικά, αλλά σκέψη και μεθοδικότητα. Καλύτερα όπλα, ανθεκτικότερη πανοπλία, υψηλότερο επίπεδο του παίκτη (αν και στο Monster Hunter δεν έχει στατιστικά δύναμης κτλ), όλα τους έχουν δευτερεύουσα σημασία στον ρυθμό προόδου του παίκτη στο παιχνίδι. Αυτό που έχει σημασία, όπως στα old school platformers, είναι ότι παίζοντας ο παίκτης γίνεται καλύτερος στο να αντιλαμβάνεται, να υπακούει και να αξιοποιεί τους κανόνες του παιχνιδιού και τους μηχανισμούς του.
Πέρα από τη μάχη, όμως, υπάρχουν κι ένας τόνος άλλοι παράλληλοι μηχανισμοί που δουλεύουν. Στην περίπτωση του Monster Hunter υπάρχει μία δαιδαλώδης οικονομία, με πρώτες ύλες που μπορεί να προκύψουν από τέρατα, την συλλογή, την γεωργία ή το εμπόριο, με δύο διαφορετικά παράλληλα νομίσματα για διαφορετικές χρήσεις κι ένα πολύπλοκο σύστημα εξοπλισμού που περιλαμβάνει όπλα, πανοπλίες, αλλά κι αντικείμενα, buffs, παγίδες κι ένα κάρο άλλα πράγματα. Το κεντρικό inventory στο σεντούκι που έχει ο παίκτης στο σπίτι του περιλαμβάνει καμιά 1000αριά slots και τα χρειάζεται. Μαζεύεις αντικείμενα, μαζεύεις πρώτες ύλες και μετά τα συνδυάζεις για μυριάδες άλλα πράγματα, κάποια απαραίτητα, κάποια απλά χρήσιμα. Αυτό απαιτεί εξερεύνηση, farming (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και πολύ πειραματισμό. Αυτό μπορεί να σε οδηγήσει να σκοτώσεις ή να πιάσεις το ίδιο τέρας 15-20 φορές, αφιερώνοντας μέρες ολόκληρες στην ίδια μάχη, ξανά και ξανά, προσπαθώντας να μαζέψεις τα κατάλληλα υλικά για να αναβαθμίσεις εκείνο το σπαθί που έχεις βάλει στο μάτι. Κάθε περιοχή προσφέρει διαφορετικούς πόρους αν είναι μέρα ή νύχτα, διαφορετικούς αν πας σε αποστολή G-Rank ή High Rank, συχνά διαφορετικούς αν πας σε single player, multi ή freestyle και πολλές φορές έχουν μυστικές περιοχές. Κι όλα αυτά πρέπει να τα διαχειριστείς στο ανελέητο χρονικό όριο των 50 λεπτών ανά περιοχή, καθώς η κάθε πίστα έχω χρονόμετρο κι όταν μηδενίσει σε επιστρέφει στο hub από όπου ξεκίνησες. Αντίστοιχα, στο Dark Souls υπάρχει ένας κυριολεκτικά δαιδαλώδης κόσμος που κρύβει ένα σωρό κρυμμένες πληροφορίες και μυστικά. Για να πας π.χ. στο Χ "κρυμμένο" μέρος, πρέπει να έχεις το Ψ αντικείμενο, που κανένας δεν σου λέει ότι το χρειάζεσαι, το οποίο για να το βρεις πρέπει να πας στο Φ παντελώς κρυμμένο κι άκυρο μονοπάτι, να κάνεις 2-3 πολύ συγκεκριμένες ενέργειες με συγκεκριμένη σειρά, για τα οποία έχεις μία και μόνο ευκαιρία. Στη πλευρά του Monster Hunter υπάρχει ένα επιπλέον επίπεδο ικανοποίησης από κάθε νίκη, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε σπάνια ή δυσεύρετα υλικά που έχουν ουσιαστική επίπτωση στην ικανότητα του παίκτη. Ο κεντρικός χαρακτήρας δεν αναβαθμίζεται. Μόνο ο εξοπλισμός του. Ένα carve μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ μία δύσκολης μάχης μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και μίας μάχης που ο παίκτης θα έχει και σκόντο κανένα 15λεπτό. Αντίστοιχα, πίσω από κάθε γωνία στο Dark Souls μπορεί να κρύβεται σίγουρος θάνατος ή να υπάρχει μία καλοσχεδιασμένη περιοχή που θα προσφέρει 1-2 ώρες εξαιρετικού gameplay για όσους την ανακαλύψουν.
Και πάμε στο βασικό πρόβλημα και των δύο παιχνιδιών, που είναι όμως και μέρος του DNA και της γοητείας τους. Και τα δύο είναι πολύπλοκα μεν, αλλά όχι παράλογα. Οι παράλληλοι μηχανισμοί τους δουλεύουν άριστα και εξυπηρετούν το γενικότερο σύνολο, με περισσότερη ουσία κι αποτελεσματικότητα στην περίπτωση του Monster Hunter, με περισσότερο συναίσθημα και πιο λυρικό, επικό τρόπο στο Dark Souls. Και τα δύο, όμως, είναι δυστυχώς αφιλόξενα στο νέο παίκτη. Ο σχεδιασμός και η διαχείριση του inventory και στα δύο είναι μία τραγωδία, το tutorial ελλειπές, στην καλύτερη περίπτωση. Έχουν ένα κάρο πράγματα για να κάνει ο παίκτης, όμως είναι παντελώς αναποτελεσματικά στο να του εξηγούν τις δυνατότητές του. Προφανώς και δεν λέω ότι έπρεπε να παίρνουν τον παίκτη από το χέρι και να του δίνουν μασημένη τροφή. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν, σταδιακά και καθ' όλη τη διάρκειά τους, είναι να δείχνουν οργανικά στον παίκτη, μέσα από το ίδιο το παιχνίδι κι όχι από text dumps μοιρασμένα σε 3-4 υπο-επίπεδα μενού, την εργαλειοθήκη που έχει στη διάθεσή του. Το κάνουν και τα δύο, αλλά το κάνουν πολύ λίγο και για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ίσως σε αυτό το Dark Souls να είναι σε λίγο καλύτερη μοίρα, αφού δεν το τραβά πίσω το επίπεδο πολυπλοκότητας και η κεντρική σημασία που έχει το inventory και η δημιουργία εξοπλισμού. Είναι πραγματικά κρίμα και πρόκειται για ξεκάθαρη αδυναμία στο σχεδιασμό τους. Είναι δύο παιχνίδια που δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε μία εποχή προ-internet, αφού χωρίς wiki και forums το 99,99% των παικτών τους δεν θα ανακάλυπταν ποτέ πάνω από το 60-70% του περιεχομένου και των μηχανισμών τους. Για δύο παιχνίδια που υλοποιούν με τέτοιο μεράκι και μαεστρία τους μηχανισμούς τους, πραγματικά αδικούν τους εαυτούς τους με την εχθρική κι αφιλόξενή τους αντιμετώπιση προς νέους παίκτες. Βέβαια, στον αντίποδα, ζούμε στην εποχή του internet. Υπάρχουν wiki. Υπάρχουν forum. Μπορεί να μην είχα μόνιμα σε κινητό ή άλλο tab ανοιχτό κάποιο wiki όταν τα έπαιζα, αλλά συχνά πυκνά επιδιδόμουν σε έρευνα όσο τα έπαιζα. Έψαχνα πληροφορίες για συγκεκριμένα πράγματα που μου κέντρισαν την περιέργεια ή που ήθελα να βρω ανάμεσα σε play sessions. Αυτό ήταν μέρος της εμπειρίας και της γοητείας τους. Και το πιο σημαντικό, αποτέλεσμα του παραπάνω είναι ότι και για τα δύο παιχνίδια έχουν αναπτυχθεί πολύ φιλόξενες κοινότητες παικτών που διέπονται από την άμυλα και την συντροφικότητα. Ο ένας παίκτης βοηθά τον άλλο, μοιράζεται πληροφορίες, δίνει συμβουλές. Το κενό που αφήνει το ίδιο το παιχνίδι τον καλύπτουν οι παίκτες με τη βοήθεια του διαδικτύου. Μεταξύ 50 και 150 ωρών στο Monster Hunter έψαξα ένα κάρο πληροφορίες, έκανα ένα κάρο ερωτήσεις και μέχρι και online μπήκα με φίλους που προσφέρθηκαν να μου δείξουν μερικά μυστικά ή να με βοηθήσουν στο farming. Από τις 200 ώρες και μετά ανέλαβα εγώ ρόλο μέντορα, βοηθώντας άλλους.
Δεν είναι τέλεια παιχνίδια. Το Monster Hunter είναι λίγο καλύτερο σε ότι αφορά τον σχεδιασμό gameplay των boss fights και την αξιοποίηση του loot στον πυρήνα του gameplay, όμως, συχνά μοιάζει "κενό" κι "άδειο", "φτωχό" και χωρίς κατεύθυνση. Το Dark Souls, επίσης, ότι κερδίζει σε level design και art direction πολλές φορές το πετά στο καλάθι των αχρήστων με περίεργη, ασυνεπή καμπύλη δυσκολίας ή με την υποδεέστερη διαχείριση loot που έχει σε σχέση με το Monster Hunter. Όμως το καθένα για διαφορετικούς λόγους, αλλά και εξαιτίας του σχεδόν πανομοιότυπου, εξαιρετικού minute to minute gameplay των μαχών τους, είναι παιχνίδι ικανό να σε κάνει να το παίζεις για όλη σου τη ζωή. Είμαι παμφάγος. Είμαι παντρεμένος με δύο παιδιά. Παίζω για να χαλαρώνω και να ηρεμώ. Παίζω σε μικρά gaming sessions. Παιχνίδια με τόσο μεγάλη διάρκεια ή παιχνίδια που απαιτούν τέτοια επένδυση χρόνου και φαιάς ουσίας με απωθούν, κυρίως για πρακτικούς λόγους. Όταν, όμως, το κάνουν με τόσο μεράκι, με τόση μαεστρία, ε, τότε, δεν είναι και τόσο περίεργο που το save μου στο Monster Hunter 3 Ultimate έχει φτάσει τις 350 ώρες, χωρίς να το καταλάβω. Αν ρίξω μία ματιά στον εξοπλισμό που έχω στο inventory μου, μπορώ να καταλάβω που πήγαν όλες αυτές οι ώρες και γιατί το έπαιζα, μόνο του ή παράλληλα με κάτι άλλο, για τόσους μήνες και χρόνια. Στη τελική, από το να παίξω ακόμα ένα άμυαλο, ετήσιο sport game, που συχνά μαζεύουν τόσες ώρες, ψυχαγωγήθηκα καλύτερα και με περισσότερη ποικιλία από οποιοδήποτε από τα δύο αυτά παιχνίδια.
Δεν ξέρω για άλλα Monster Hunter. Στο 4 έχουν προσθέσει νέα στοιχεία. Στα παλιότερα, ίσως έλλειπαν κάποια. Τα Monster Hunter Tri και Monster Hunter 3 Ultimate που έπαιξα, πάντως, αγγίζουν την τελειότητα. Το Ultimate στο Wii U είναι αυτό που μπορώ να προτείνω με το χέρι στη καρδιά, τόσο λόγω περιεχομένου όσο και λόγω χειρισμού. Ομοίως, δεν ξέρω αν στα sequel του Dark Souls κάποια από τα προβλήματα διορθώνονται ή βελτιώνονται. Εδώ, καλά καλά, δεν έχω ακόμα τελειώσει το πρώτο. Το προτείνω, όμως κι αυτό ολόψυχα. Αν είναι να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου παίζοντας ένα και μόνο παιχνίδι, προτιμώ να παίζω κάτι που βασίζεται στην ουσία κι όχι στη γαρνιτούρα, κάτι που να έχει βάθος και πλάτος στο gameplay του κι ας μην έχει φαμφάρες ή τυμπανοκρουσίες, κάτι που να είναι ικανό να με κάνει οργανικά να νιώσω ως ο απόλυτος badass, κι όχι μέσα από κάποιο CGI video ή από voice acting με βιμπράτο. Μπορεί με λίγο σαλτσούλα ή με λίγο καλύτερη γαρνιτούρα να ήταν και τα δύο καλύτερα παιχνίδια. Όμως, ένα καλό κομμάτι κρέας είναι πάντα νόστιμο, είτε το ψήσεις σωστά (medium rare, για να είναι ζουμερό, τρυφερό και μυρωδάτο) μόνο του με αλατάκι και πιπεράκι, είτε το συνοδέψεις με την πιο νόστιμη γαρνιτούρα και σαλτσούλα στον κόσμο. Αν το κρέας είναι μούφα, όσα μπαχάρια και να βάλεις, όσο και να το κρύψεις με σάλτσες και γαρνιτούρες σε κεμπάπ, στο τέλος θα σε στείλει με κόψιμο στη τουαλέτα.
Προτιμώ φιλέτο σκέτο, λοιπόν. Παίρνω μαχαίρι και πιρούνι και παραγγέλνω Monster Hunter 3 Ultimate. Κάθομαι αναπαυτικά, με ποτήρι νερό κι ουχί αρωματικό κρασάκι και ζητώ Dark Souls. Τέτοια "δίαιτα" μπορώ να κάνω κάθε μέρα. Μην τα φοβάστε. Δεν δαγκώνουν...
Ωραίος.Πολύ ωραίο κείμενο.Με είχες ψήσει να ασχοληθώ με ΜΗ,αλλά το time limit στο λαιμό μου κάθεται,οπότε θα μείνω με το Dark Souls.
Δεν είναι καθόλου αρνητικό το time limit. Θα έλεγα ότι είναι απαραίτητο, λόγω της δομής του τίτλου. Στη τελική, μιλάμε για 50 λεπτά μάχη. Από τις στιγμή που η λογική είναι πόλεμος φθοράς, το χρονόμετρο προσθέτει ένταση και δεν αφαιρεί τίποτα.
Μπορεί το MonHun να μην έχει την εξερεύνηση και τον επιβλητικό κόσμο του Dark Souls, αλλά σε ότι αφορά το τακτικό βάθος στα boss fights και την αξιοποίηση εξειδικευμένου εξοπλισμού, του ρίχνει άνετα στα αφτιά. Στο MonHun δεν θα νιώσεις ποτέ το δέος που προκαλεί το Dark Souls. Όμως, στο Dark Souls δεν θα νιώσεις ποτέ όσο έξυπνος ή πετυχημένος θα νιώσεις όταν καταφέρεις, με πονηριά κι εξυπνάδα, να βγάλεις μερικές από τις πιο ζόρικες αποστολές του G-Rank.
Το μόνο πρόβλημα είναι η πλατφόρμα. Αν έχεις Wii U, μην το σκέφτεσαι ούτε δευτερόλεπτο. Κάτι twin Brachidios ή G-Rank Diablos και Deviljho θα σε κάνουν μάγκα και θα εύχεσαι μετά να αντιμετώπιζες αντί αυτών τους Ornstein και Smough με σακιά και σπάτουλες. Είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα τέρατα που θα σε κάνουν να κοιτάς το ρολόι. Στα περισσότερα το πρόβλημα θα είναι να αντέξεις τα 1-2 λεπτά που εξαγριώνονται κι αλλάζουν στρατηγική.
Kαι τα δύο εξαιρετικά παιχνίδια και προσωπικά αγαπημένα. 'Όμως το Monhun το παίζεις στη λάθος κονσόλα! Η σειρά είναι φτιαγμένη κυρίως για local multiplayer, δηλαδή για φορητές κονσόλες.
Κοίτα, από τη μία σε καταλαβαίνω. Κι εγώ πρωτογνώρισα και αγάπησα τα Μonster Hunter από το Tri στο Wii και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ήταν μια φανταστική εμπειρία. Αλλά, ο πυρήνας του gameplay της σειράς είναι πολύ πιο κοντά στη λογική της φορητής κονσόλας. Αυτό το "ανοίγω, παίζω μια αποστολή, κάνω λίγο farming, το κλείνω" σε καθημερινή βάση, αυτή η επαναληπτικότητα που είναι η ουσία του Monhun, το κάνει να ταιριάζει γάντι στο Psp και στο 3ds.
Όμως πέρα από αυτό, η δυσκολία και το τακτικό βάθος μιας τυπικής μάχης G rank, και όχι μόνο, δεν συμβαδίζουν με προβλήματα lag, disconnect και ασυνενοησίας που συνοδεύουν ένα μεγάλο κομμάτι του online multiplayer. Kαι αν στην τρίτη γενιά που ξέρεις ήταν λίγο πιο συμμαζεμένα τα πράγματα, στο 4 έχουν ξεφύγει και όχι μόνο εξαιτίας του mounting mechanic αλλά και για τα πολλά tiers δυσκολίας των guild quests που πάνε πολύ πάνω από το κλασσικό G rank. Πολύ απλά για να βγάλεις αυτά τα quests θες άμεση συνεργασία και επικοινωνία τύπου "lifepowder τώρα!" και φυσικά είναι πολύ πιο διασκεδαστικό έτσι.
Καταλαβαίνω φυσικά πως δεν έχουν όλοι την τύχη να έχουν φίλους με 3ds και monster hunter, εντάξει στην Ελλάδα είμαστε. Niche, του niche ω niche! Παρεμβαίνω όμως για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Αν και έχουν βγει ports σε οικιακές κονσόλες, τα Monster Hunter παραμένουν portable games. Kαι το SF4 3d edition είναι πολύ καλό αλλά μάλλον είναι καλύτερο με χειριστήριο ή arcade stick.
Πάντως απορώ που δεν έχεις παίξει ακόμη το 4U, είναι φυσική εξέλιξη και καλύτερο από το προηγούμενο σε όλους τους τομείς.
Είμαι αλλεργικός με το multiplayer, Νίκο. Και όσο έπαιξα στο MonHun πολύ είναι. Δεν παρατήρησες την αναφορά ότι έβγαλα όλα τα τέρατα του port Tanzia τουλάχιστον από μία φορά, μόνος μου; Δηλαδή, μπήκα στο multiplayer κομμάτι και το έπαιξα χωρίς παρέα, έτσι από διαστροφή (κι επειδή το "πραγματικό" MonHun ξεκινά στο G-Rank, με τις πρώτες 100 ώρες για να φτάσεις ως εκεί να είναι απλά ένα μεγάλο tutorial). Παίζω αποκλειστικά για το single player. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος να αφήσω την οθόνη της τηλεόρασης. Για αυτό και με καλύπτει μία χαρά το MH3U για την ώρα. Το 4 το βλέπω με πολύ ενδιαφέρον, αλλά όχι τόσο ώστε να επενδύσω σε φορητή κονσόλα μόνο και μόνο για αυτό. Το διασκέδασα όντως πολύ και κατάλαβα ότι το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί σε μεγάλο βαθμό για coop, αλλά παρόλα αυτά, η αλλεργία με το multiplayer παραμένει. Είμαι και παντρεμένος άνθρωπος με δύο παιδιά, οπότε οι ευελιξία μου και διαθεσιμότητά μου για να συντονιστώ με φίλους και να παίξουμε μαζί είναι επιπλέον εμπόδιο.
Και στο Dark Souls τα ίδια κάνω. Το παίζω όλο Hollow, για να μην μπαίνει ο κάθε πικραμένος στο παιχνίδι μου. Εννοείται ότι για coop ή PvP ούτε λόγος. Θέλω να το παίζω μόνος μου, να το χαρώ όπως μου αρέσει.
Κι εγώ πάντα έτσι παίζω,full single player.Holow στο Dark Souls και στο Demon's και αν τελικά ασχοληθώ με ΜΗ3 όλο μόνος μου θα το παίξω.Αν το βρω σε καλή τιμή για το WiiU θα το τιμήσω.Το ντέμο στο 3DS μου άρεσε,αλλά ήταν λίγο unplayable χωρίς δεύτερο μοχλό..Και όχι,το Circle Pad δεν με βολεύει όπου κι αν το έχω δοκιμάσει.
Για τα Souls συμφωνώ απόλυτα. Για την καλύτερη εμπειρία του παιχνιδιού πρέπει να το παίξεις solo τουλάχιστον την πρώτη φορά.
Τα Monster Hunter όμως είναι τελείως άλλο είδος. Αν τα παίξεις μόνος σου παίρνεις μονάχα ένα μικρό κομμάτι από το τι προσφέρει το game συνολικά και δυστυχώς για τη σειρά αρκετοί το ξεκινούν περιμένοντας μια "γεμάτη" single player εμπειρία και απογοητεύονται. Αυτή την "απογοήτευση" θέλω να προλάβω και έκανα την παρέμβαση, αλλιώς εννοείται πως παίζει ο καθένας ότι θέλει και όπως του αρέσει.