Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι ιδρυτές της εταιρείας Wikipad, η οποία πριν από 2,5 χρόνια παρουσίασε το πρωτότυπο Wikipad, ένα Android tablet με ενσωματωμένο χειριστήριο και οθόνη 10 ιντσών. Η πορεία του Wikipad προς τα ράφια των καταστημάτων πέρασε από κάποια κύματα, με τη συσκευή τελικά να αλλάζει διαστάσεις και να βγαίνει στο εμπόριο μια 7αρα οθόνη αλλά ίδια τα υπόλοιπα specs πριν από περίπου ένα χρόνο. Με αρκετή καθυστέρηση έρχεται πλέον επίσημα και στην Ελλάδα, στη τιμή των €249. Το αν αξίζει ή όχι και σε ποιους απευθύνεται, μπορείτε να το διαβάσετε στη συνέχεια του άρθρου.
Το Wikipad έρχεται μέσα σε μια όμορφη, μεγάλη συσκευασία, η οποία περιλαμβάνει το tablet, το χειριστήριο που ουσιαστικά αγκαλιάζει τις τρεις από τις τέσσερις πλευρές του tablet και το μετατρέπει σε φορητή παιχνιδομηχανή, καθώς και το φορτιστή. Το ίδιο το tablet για τα σημερινά δεδομένα είναι αρκετά ξεπερασμένο όσον αφορά στο hardware του καθώς ουσιαστικά είναι σαν να έχουμε ένα Google Nexus 7 (το πρώτο) σε διαφορετικό case. Η οθόνη 7 ιντσών λειτουργεί σε ανάλυση 1280x800 pixel, είναι τεχνολογίας IPS και καλύπτεται από Gorilla Glass.
Η οθόνη του Wikipad έχει διαγώνιο επτά ίντσες και λειτουργεί σε ανάλυση 1280x800 pixel.
“Τα benchmark δείχνουν πως το hardware πλέον δεν είναι κάτι το ξεχωριστό ούτε από πλευράς απόδοσης CPU ούτε από πλευράς απόδοσης GPU”
Στο πίσω μέρος και συγκεκριμένα κοντά στις κάτω γωνίες υπάρχουν και οι αντίστοιχες έξοδοι για τα στερεοφωνικά ηχεία. Τα βασικά πλήκτρα βρίσκονται στο πάνω αριστερό μέρος (πάντα κρατώντας το tablet σε portrait mode), με το power λίγο πιο αριστερά από το ζεύγος αυξομείωσης της έντασης ήχου. Τα πλήκτρα αυτά είναι λαστιχένια και έχουν καλή αίσθηση. Μένοντας στο πάνω μέρος, συναντάμε την οπή του μικροφώνου, την έξοδο ακουστικών και την micro-HDMI έξοδο, ενώ στα δεξιά πίσω από ένα κάλυμμα βρίσκουμε τη θύρα microSD για επέκταση του ενσωματωμένου αποθηκευτικού χώρου. Τέλος, στο κάτω μέρος υπάρχει η θύρα micro-USB που χρησιμοποιείται για τη φόρτιση, τη σύνδεση με τον υπολογιστή αλλά και την επικοινωνία με το ίδιο το χειριστήριο. 
Σαν tablet, το Wikipad δείχνει ξεπερασμένο, όχι μόνο λόγω της παλαιότερης έκδοσης του λειτουργικού (4.2.2) όσο και λόγω του ίδιου του hardware. Ο Tegra 3 της Nvidia είναι πλέον 2 γενιές πίσω δείχνοντας τα χρόνια του όσον αφορά στη τυπική χρήση tablet. Η περιήγηση στα μενού, η εναλλαγή εφαρμογών, το φόρτωμα σελίδων web και άλλα καθημερινά πράγματα γίνονται με μικρές ή και μεγάλες καθυστερήσεις, οι οποίες για κάποιους που έχουν συνηθίσει να δουλεύουν σε ταχύτερο hardware μπορεί να φαίνονται ακόμα μεγαλύτερες. Άλλωστε, και τα ίδια τα benchmark δείχνουν πως το hardware πλέον δεν είναι κάτι το ξεχωριστό ούτε από πλευράς απόδοσης CPU ούτε από πλευράς απόδοσης GPU. Ωστόσο, η μαγεία του Wikipad βρίσκεται στο χειριστήριό του, γι' αυτό ας πάμε σε αυτό.
Στο πάνω δεξί μέρος βρίσκουμε τον ένα από τους δυο αναλογικούς μοχλούς μαζί με τη τετράδα των βασικών πλήκτρων ελέγχου.
"Το tablet για τα σημερινά δεδομένα είναι σχετικά ξεπερασμένο όσον αφορά το hardware, καθώς ουσιαστικά είναι σαν να έχουμε το πρώτο Google Nexus 7."
Μόλις πραγματοποιηθεί η σύνδεση των δυο, ένα μπλε ελεκτρίκ led ανάβει ακριβώς κάτω από το λογότυπο. Σε κάθε ένα από τα δυο πλαϊνά του ανάποδου «Π» βρίσκουμε τα πλήκτρα ελέγχου, τα οποία είναι αυτά ενός οποιουδήποτε gamepad, με διαφορετική από τη συνήθη διάταξη. Οι δυο αναλογικοί μοχλοί βρίσκονται ψηλά και προς τα έξω, με το σταυρό κατευθύνσεων να είναι δεξιά και κάτω από τον αριστερό μοχλό και την τετράδα πλήκτρων αριστερά και κάτω από το δεξί μοχλό. Επίσης, στη πλάτη υπάρχουν και δυο ζεύγη από σκανδάλες, με το πρώτο να είναι ψηφιακά πλήκτρα και το δεύτερο αναλογικά. Ταυτόχρονα, οι δυο πλευρές του χειριστηρίου είναι και οι λαβές μέσω των οποίων κρατάμε το ζεύγος χειριστήριο/tablet με τα δυο χέρια. Η αλήθεια είναι πως παρόλο που η αίσθηση των πλαστικών δεν είναι ιδιαίτερα καλή, η εργονομία είναι, με τα τρια δάχτυλα από το μέσο και μετά να κρατάνε τις λαβές, τον αντίχειρα να τοποθετείται φυσικά πάνω στους αναλογικούς μοχλούς και το δείκτη στο κάτω ζεύγος από σκανδάλες. Γενικότερα, το gamepad και το tablet είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε κάποιος να μπορεί να κρατά το πακέτο χωρίς ιδιαίτερα κούραση, με το βάρος να είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο και έτσι τα χέρια να μην επιβαρύνονται. 
Το χειριστήριο αναγνωρίζεται αυτόματα από το λειτουργικό σύστημα, καθώς το Android προσφέρει τέτοια υποστήριξη και κάποιος μπορεί άμεσα να παίξει με αυτό διάφορα παιχνίδια που συνεργάζονται με gamepad. Η συσκευή έρχεται με προεγκατεστημένα τέσσερα τέτοια παιχνίδια, τα Dead Trigger και Dead Trigger 2, Shadowgun: Dead Zone και Hockey Nations. Επίσης, υπάρχει εγκατεστημένη η υπηρεσία Wild Tangent μέσω της οποίας κάποιος μπορεί να κατεβάζει παιχνίδια δωρεάν βλέποντας διαφημίσεις, η οποία όμως δεν λειτουργεί στην Ελλάδα. Το Wikipad είναι επίσης συμβατό και με την υπηρεσία Playstation Mobile της Sony καθώς είναι Playstation Certified, όμως και πάλι η υπηρεσία δεν είναι διαθέσιμη στην Ελλάδα.
"Το gamepad και το tablet είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε κάποιος να μπορεί να κρατά το πακέτο χωρίς ιδιαίτερο κόπο"
Έτσι, αυτό που μένει είναι τα Android games. Σε πρώτη φάση δοκιμάσαμε τα προεγκατεστημένα που αναφέραμε παραπάνω, όπου το χειριστήριο αναγνωρίστηκε αυτόματα και πήραμε πολύ καλά αποτελέσματα όσον αφορά στα επίπεδα χειρισμού, κυρίως στο Dead Trigger 2.
Από πλευράς εργονομίας, το χειριστήριο έχει καλό σχεδιασμό με αποτέλεσμα ο χρήστης να το κρατάει σταθερά στα χέρια του.
Το Game Mapper επιτρέπει στο χρήστη να αντιστοιχίσει πατήματα στην οθόνη με τα φυσικά πλήκτρα του χειριστηριου, αυξάνοντας στο μέγιστο τη συμβατότητα με τα παιχνίδια.
Υπάρχουν πολλά ακόμα συμβατά παιχνίδια, όπως τα GTA III και GTA Vice City, το Max Payne, το The Cave, το The Conduit HD, τα οποία εκμεταλλεύονται μια χαρά το χειριστήριο. Το πρόβλημα είναι όμως τι γίνεται με όλα εκείνα τα παιχνίδια που δεν έχουν πρόβλεψη για gamepad, αλλά χρησιμοποιούν soft buttons πάνω στην οθόνη αφής. Εδώ έρχεται η πραγματική καινοτομία του Wikipad, το ειδικό software Game Mapper που έχει αναπτύξει η εταιρεία και επιτρέπει στο χρήστη να αντιστοιχίσει πατήματα στην οθόνη με τα πλήκτρα. {image_09 text="Στο πίσω μέρος υπάρχει ένα ζεύγος από σκανδάλες με τη μεγάλη να είναι αναλογική και τη μικρή ψηφιακή." align="center"}
Μέσα από ένα εύχρηστο και λιτό περιβάλλον εργασίας, μπορούμε να αντιστοιχίσουμε το virtual μοχλό με το πραγματικό μοχλό και τα virtual buttons με τα πραγματικά πλήκτρα, τοποθετώντας πάνω στα virtual χειριστήρια αντιστοιχίσεις του πραγματικού. Με αυτό τον τρόπο μπορέσαμε να παίξουμε παιχνίδια όπως το Mines of Mars, το R-Type και το Carmageddon, τα οποία δεν αναγνωρίζουν αυτόματα το gamepad. Εδώ είναι και ο σημαντικότερος λόγος που κάποιος μπορεί να επιλέξει το Wikipad έναντι οποιουδήποτε άλλου συνδυασμού tablet με ένα Bluetooth gamepad όπως είναι αυτό της Ouya, το οποίο αναγνωρίζεται με τη σειρά του αυτόματα από το λειτουργικό και τα παιχνίδια. Αν και το Play Store διαθέτει αντίστοιχες εφαρμογές για key mapping όπως το Tincore, εντούτοις αυτές απαιτούν root ενώ είναι πολύ πιο δύσχρηστες από το Game Mapper του Wikipad.
Όλα καλά και όλα ωραία μέχρι εδώ, αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν φορητές κονσόλες όπως το 3DS/3DS XL, το PSP και το PS Vita με πραγματικά παιχνίδια και μικρότερες διαστάσεις, γιατί κάποιος να επενδύσει στο Wikipad. Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να αναφέρουμε 1-2 ακόμα χρήσεις που βρήκαμε για τη συσκευή. Κατ’ αρχάς είναι μια τέλεια κονσόλα για όσους αρέσκονται σε retro gaming μέσω emulation. Δοκιμάσαμε το MAME4droid με τα περίπου 2,5 χιλιάδες υποστηριζόμενα παιχνίδια και η μπαταρία τελείωσε σε χρόνο ρεκόρ (μπορείτε να υπολογίσετε περίπου 3-5 ώρες gaming). Παίξαμε αγαπημένα παιχνίδια του SNES μέσω του Snes9x EX+ και του Mega Drive μέσω του GENPLUSDroid όπως τα Super Mario, Sonic The Hedgehog, Bubble Bobble, New Zealand Story, Altered Beast, Xenon 2, Rainbow Islands, Wonderboy 2 και πολλά ακόμα. Κάποιοι από τους emulators αναγνωρίζουν αυτόματα το χειριστήριο κάποιοι άλλοι απαιτούν τη χρήση του Game Mapper, αλλά σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το αυτό: πολλές ώρες διασκέδασης με παλιούς αγαπημένους τίτλους. Βέβαια, το emulation έχει τα δικά του νομικά προβλήματα, οπότε όσοι δε τα ακολουθούν, έχουν μια επιλογή ακόμα. Να παίζουν PC Games μέσω Nvdia Streaming. Μια διαδικασία που είχαμε δείξει και παλαιότερα μέσα από video how to λειτουργεί μια χαρά στο Wikipad.
Το Limelight είναι η απαραίτητη εφαρμογή και επειδή το Wikipad διαθέτει WiFi που μπορεί να συνδεθεί και σε 5GHz δίκτυα, το lag είναι μηδαμινό. Όποιος λοιπόν έχει κάρτα γραφικών Nvidia σειράς από GT650 και μεταγενέστερη, μπορεί να παίζει όλα τα Steam games στο Wikipad, χωρίς καμία επιπλέον ρύθμιση αφού το χειριστήριο αναγνωρίζεται σαν Xbox 360 controller. Ανάλογα με το δίκτυο WiFi στο σπίτι, θα μπορέσετε να παίξετε σε αναλύσεις 720p/30fps, 720p/60fps (η καλύτερη ρύθμιση από όλες) και ίσως 1080p/30fps με τα 1080p/60fps να είναι επιλογή μόνο για streaming μέσω LAN. Εμείς δοκιμάσαμε αρκετά παιχνίδια μέσω Game Streaming όπως το Batman Arkham Origins, το Abyss Odyssey, το Bastion, το Trine και το Thief. Τα παιχνίδια έπαιξαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με το PC να αναλαμβάνει το rendering, το WiFi τη μεταφορά του stream και το Wikipad το gamepad. Μάλιστα, συνδέσαμε με ένα μεγάλο καλώδιο HDMI το Wikipad με τηλεόραση και τη μετατρέψαμε σε μια τεράστια οθόνη για PC Gaming, με τον υπολογιστή να βρίσκεται σε άλλο δωμάτιο.
Ωστόσο, όλα τα παραπάνω, από τους emulators μέχρι το PC Game Streaming, είναι επιλογές ειδικών συνθηκών και δεν απευθύνονται σε όλους. Ένα μικρό -niche- κοινό όπως ο υπογράφων και κάποιοι άλλοι θα βρουν αυτές τις δυνατότητες αρκετά ενδιαφέρουσες αλλά και πάλι, είναι δύσκολο να δικαιολογήσει κανείς τα €250 όταν με αυτά τα χρήματα κάποιος παίρνει το PS Vita με παιχνίδι ή το 2DS με παιχνίδι και του περισσεύουν χρήματα. Σίγουρα το να παίζει κανείς σε οθόνη διαγωνίου 7 ιντσών είναι καλύτερο από το να παίζει σε 4 ή 5 ίντσες, όμως όταν τα καλά παιχνίδια είναι λίγα και τα περισσότερα που κυκλοφορούν για το Android βασίζονται αποκλειστικά στην αφή, το πράγμα δυσκολεύει. Η αλήθεια είναι ότι μέσω της πολύ πρόσφατης συνεργασίας της Ouya με το Wikipad, το δεύτερο παίρνει την λίστα παιχνιδιών του πρώτου, η οποία είναι σαφώς μεγαλύτερη και περισσότερο σχεδιασμένη για χρήση με gamepad, κάτι που σημαίνει περισσότερα καλά games.
Το Wikipad είναι μια τέλεια κονσόλα για όσους αρέσκονται σε retro gaming μέσω emulation παίζοντας MAME και παιχνίδια των SNES, Mega Drive και άλλων παλιών συστημάτων.
Αυτό δεν ξέρουμε αν αρκεί για τον κόσμο, ώστε να καταλήξει στην αγορά του. Το πρόβλημα με το Wikipad είναι ότι έχει να ανταγωνιστεί και τα tablet και τις φορητές κονσόλες. Σαν tablet 7 ιντσών είναι πολύ ακριβό, όταν κυκλοφορούν στην αγορά μοντέλα με €120-€150 ή και ακόμα φθηνότερα τα οποία επιλέγουν άλλωστε και οι γονείς για τα παιδιά τους. Σαν φορητή κονσόλα, είναι αρκετά μεγάλη για παιδιά ενώ και πάλι είναι σχετικά ακριβή, αλλά έχει το πλεονέκτημα τα παιχνίδια του να είναι πολύ φθηνότερα. 
Σαν συνδυασμός βέβαια, ενός tablet και μιας φορητής κονσόλας, η τιμή είναι μια χαρά με τον πατέρα να παίρνει 2-σε-1 με τιμή 1.5 συσκευής. Συνολικά, το Wikipad μας άφησε από τη μια με έναν ενθουσιασμό με όλα τα περίεργα που μπορεί να κάνει (emulator machine, PC game streamer) και από την άλλη με έναν προβληματισμό κυρίως λόγω του συνδυασμού κόστους και hardware.
Για emulators φαινεται μια χαρα αγορα, εάν δεν είχα το Τ-100 της ASUS που μπορω και τους ευχαριστιέμαι σε 10αρα οθόνη τότε θα ήταν υποψήφιο για αγορα, παρα το παρωχημένο της τεχνολογίας που "φοράει"!!
Μου φαίνεται λιγο περίεργο το ότι λαγκαρει γιατί εγω που εγω το nexus 7 το πρώτο δεν μια χαρά τα μασάει ολα τα παιχνίδια.ακομα και τα καινούρια και απαιτητικά παιχνίδια.
Η γκουμουτσα-χειριστηριο τα σπαει!Αλλα δεν πωλειται ξεχωριστα για να αναγνωριζει ολα τα 7αρια tablet(η' τουλαχιστον να υπαρχει αυτη η δυνατοτητα);ετσι θα αποκτουσε τρομερη αξια!Αν οχι τοτε για μενα ειναι καμμενο χαρτι.Γιατι και με το καλυτερο tablet του κοσμου να κυκλοφορουσε,καποια στιγμη θα το ξεπερνουσε η τεχνολογια.
Φαίνεται άβολο...
ακριβο!
δεν αξίζει η τιμή του...θεώρω οτι είναι ακριβό
Ακριβο & αβολο...