Η αίσθηση στα όπλα (ειδικότερα αν δεν ενεργοποιηθεί το hit indicator) σε συνδυασμό με τα τετριμμένα animation του 2007, αφήνουν μια αίσθηση αεροβόλου.
Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα που ξεκινάει ο τίτλος, εκείνοι που είχαν ασχοληθεί λίγο περισσότερο με το Modern Warfare και θυμούνται πράγματα, θα προσέξουν πως πέραν της γενικότερης αναβάθμισης στα γραφικά, υπάρχουν και κάποιες έξτρα λεπτομέρειες που διατρέχουν ολόκληρο το campaign. Στο tutorial για παράδειγμα, στο κέντρο εκπαίδευσης της SAS, υπάρχει έντονη κινητοποίηση από άρματα μάχης, πεζικό και μαχητικά αεροσκάφη, πράγματα που απουσίαζαν εντελώς από το αυθεντικό Modern Warfare. Μιλάμε για μια μικρή λεπτομέρεια η οποία ωστόσο, είναι ενδεικτική της αναμόρφωσης του τίτλου. Προφανώς και το ίδιο ισχύει για τα βελτιωμένα textures, τους νέους φωτισμούς και τις λεπτομέρειες στα πρόσωπα των χαρακτήρων που προσεγγίζουν σχεδόν τα δεδομένα της τωρινής γενιάς χωρίς όμως να φτάνουν τα αντίστοιχα του Infinite Warfare. Ακόμα και έτσι, η δουλειά που έχει γίνει στον τεχνικό τομέα είναι υποδειγματική για τα δεδομένα των remasters. Η περιβόητη αποστολή "All Ghillied Up" πραγματικά δείχνει να μεταμορφώνεται σε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό, πιο ατμοσφαιρικό και γεμάτο ένταση χάριν στα νέα εφέ φωτισμού που παρουσιάζουν το αλωμένο από την πυρηνική διαρροή, Pripyat.
Για εκείνους δε, που έχουν επενδύσει σε καλά ηχοσυστήματα, η δουλειά που έχει γίνει στο mastering του ήχου είναι εξαιρετική. Αυτό βέβαια δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη στους πιο παρατηρητικούς, καθώς το μέγεθος του αρχείου εγκατάστασης ξεπερνά τα 40GB. Δεν μπορούμε, όμως, να πούμε το ίδιο ακριβώς και για το gameplay που παραμένει γειωμένο στο τότε. Η αίσθηση στα όπλα (ειδικότερα αν δεν ενεργοποιηθεί το hit indicator) σε συνδυασμό με τα τετριμμένα animation του 2007, αφήνουν μια αίσθηση αεροβόλου. Ακόμα και έτσι όμως, αν η ένταση στα ηχεία ανέβει, αυτή η αίσθηση γρήγορα υποχωρεί και τη θέση της παίρνει το roller coaster ενός campaign που ακόμα μπορεί να εμπνέει με την άνω του μετρίου γραφή και σκηνοθεσία του. Παρόλο που θα περίμενε κανείς αυτό το remaster να ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διορθωθούν τα ζητήματα που ταλάνιζαν ακόμα και τον αυθεντικό τίτλο, η Raven δεν προχώρησε σε τέτοιες κινήσεις.
Από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα που ξεκινάει ο τίτλος, εκείνοι που είχαν ασχοληθεί λίγο περισσότερο με το Modern Warfare και θυμούνται πράγματα, θα προσέξουν πως πέραν της γενικότερης αναβάθμισης στα γραφικά, υπάρχουν και κάποιες έξτρα λεπτομέρειες που διατρέχουν ολόκληρο το campaign.
Τα AI routines, τόσο των αντιπάλων όσο και των συμμάχων, παραμένουν σε νηπιακά επίπεδα και ο παίκτης πάλι πρέπει να εξοντώσει ατελείωτα κύματα εχθρών, μέχρι να πάρει απόφαση να περάσει τη νοητή γραμμή του χάρτη, που δίνει σήμα στη μηχανή του τίτλου να σταματήσει να βγάζει περισσότερους. Όσον αφορά στο game design, μιλάμε για επιλογή που αυτομάτως προδίδει την ηλικία του τίτλου. Το ίδιο όμως δε μπορούμε να το πούμε και για το multiplayer του παιχνιδιού. Εκεί όσοι ξημεροβραδιάστηκαν πριν χρόνια σε χάρτες όπως Crash, Ambush και Crossfire, θα αισθανθούν σαν στο σπίτι τους. Η δράση είναι συνεχής και απόλυτα χορταστική. Οι χάρτες, αν και όχι τόσο συμμετρικοί, με πληθώρα ευκαιριών για camping, και αν και δεν εστιάζουν τόσο στην κάθετη δράση (όπως είναι η νόρμα των σύγχρονων shooter) παραμένουν σεμινάρια για το πώς στήνεται ένα σωστό multiplayer. Για όσους δε, αναρωτιούνται, ναι, το Backlot συνεχίζει να είναι για τους χάρτες του multiplayer ό,τι και ο Παρθενώνας για την αρχιτεκτονική.
Κλείνοντας, παρόλο που, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο τίτλος παραμένει κλειδωμένος πίσω από ένα διόλου ευκαταφρόνητο paywall, δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιος από τον γράφοντα. Αντιμετωπίζεται ως μια αυτόνομη εμπειρία. Ως τέτοια εμπειρία, η δουλειά που έχει γίνει στο mastering είναι αρκετά ενδελεχής και προσεγγίζει τα στάνταρ του σύγχρονου gaming αλλά κάνει το παρωχημένο game design, με ό,τι επιλογές αυτό φέρνει μαζί του, να ξεχωρίζει -κάπως άβολα- ακόμα περισσότερο. Εκεί μέσα όμως, υπάρχει ακόμα multiplayer που μονάχα ως "κλασικό" μπορεί να οριστεί.
Αυτό είναι το Call of Duty Modern Warfare εν έτει 2016. Κάτι που ισορροπεί μεταξύ παρωχημένου και διαχρονικού (με την πλάστιγγα να γέρνει λίγο περισσότερο προς το δεύτερο) και να γδύνει μια ολάκερη δεκαετία παιχνιδιών φωνάζοντας πως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα.
Call of duty 2 , το πρωτο modern warfare και το πρωτο Black Ops δε θα ξεπεραστουν ποτε... καλο ειναι η σειρα να τελειωσει γιατι περα απο το modern warfare 2 κανενα αλλο παιχνιδι της σειρας δε καταφερε ουτε καν να πλησιασει την αισθηση των παιχνιδιων που ανεφερα.
Θα συμφωνήσω ότι από θεματική άποψη πρέπει να γίνει επιτέλους μια αλλαγή και να κλείσει ο κύκλος του modern warefare, όμως για να λέμε και τα καλά θεωρώ ότι έχει γίνει μια πολύ αξιόλογη δουλειά ειδικά στον ήχο και στην αίσθηση πραγματικότητας που μας δίνει το game . Μετά από μια ώρα gaming κάποια στιγμή παρασύρθηκα και νόμιζα ότι πραγματικά πέφτουν πυροβολισμοί γύρο μου και φανταστείτε δεν έχω και sub ( έχω καλό σύστημα αλλά 5,0)
Κούρασε η Activision. Ας καταλάβει επιτέλους ότι όλοι εμείς οι φανς έχουμε αηδιάσει με το πως προσεγγίζει πλέον τη σειρά
Το διάβασα ολο το review. Εμενα τα οπλα μου φαίνονται μια χαρα πάντως.