Το νέο interactive adventure game της Soedesco κυκλοφορεί με όλα του τα επεισόδια απευθείας σε ένα πακέτο στις κονσόλες, φέροντας και τα glitches του, ηθελημένα ή όχι, από την πρωτότυπη έκδοσή του. Το φαινομενικά trippy walking sim θυμίζει μερικές φορές το 2001: A Space Odyssey, δημιουργεί αισθήματα απελπισίας τις περισσότερες από αυτές (αν τα εκμεταλλευτεί κανείς σωστά, μπορεί και να περάσει καλά τελικά) και μεταφέρει όσο το δυνατόν περισσότερο την ψύχρα του διαστήματος (δεν εννοούμε τη θερμοκρασία φυσικά) στον παίκτη που μένει μπερδεμένος με τα άφθονα ψυχεδελικά χρώματα που χορεύουν μπροστά του όταν η Elea ταξιδεύει ανάμεσα σε αναμνήσεις, στην καλύτερη και με την ίδια τη σκηνοθεσία που κάνει πολύ μεγαλύτερη τροχιά γύρω από τον Ήλιο από όσο μπορεί να αντέξει, στη χειρότερη.
Η πρωταγωνίστρια, River Elea Catherine Jones, ζει σε μια όμορφη περίοδο του 21ου αιώνα (το 2073), στην οποία ξέσπασε επιδημία που μετέτρεψε όλα τα νεογνά σε πολύ επιθετικά όντα, οδηγώντας τον κόσμο να σταματήσει… να αναπαράγεται και στη συνέχεια να ψάξει το νέο του σπίτι στον πλανήτη Solace. Σε αποστολή προς αυτήν τη νέα Γη εξαφανίζεται ο άντρας της προαναφερθείσας, η οποία με τη σειρά της, και σαν επιστήμων που είναι, ξεκινά μια δική της αποστολή για να τον βρει ξανά και να μάθει τι ακριβώς συνέβη. Ο παίκτης θα μεταφερθεί σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον στο οποίο θα χρησιμοποιήσει gadgets της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας, θα κάνει… προσωπικές αναζητήσεις στο παρελθόν και, ίσως, θα ανατριχιάσει με μερικά horror sequences που αλλάζουν το ύφος του παιχνιδιού για να μην καταλήξει σε γραμμικού στυλ πλήξη. Οι διάλογοι παίζουν δευτερεύοντα ρόλο και περιορίζονται σε πολύ σημαντικές στιγμές οπότε απαιτούνται συγκεκριμένα πράγματα πριν από τη συνέχιση της ιστορίας, γεγονός που περιορίζει και την εμφάνιση του πολύ κακού voice acting που είναι σχεδόν τελείως εκτός τόπου και χρόνου όσον αφορά στην ατμόσφαιρα που έχει χτιστεί. Ιδιαίτερα όταν αυτή η ατμόσφαιρα έχει δημιουργηθεί μέσω ζαλιστικών παιχνιδιών με τα φώτα και τα χρώματά τους, για να δημιουργηθεί η αίσθηση ενός υπερεξελιγμένου τρόπου χειραγώγησης του μυαλού ώστε να μελετηθεί μια ανάμνηση, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα να μαγνητίσει την προσοχή του παίκτη που νιώθει τα γραφικά να τον μεθάνε. Αυτά τα κομμάτια είναι ίσως και το πιο δυνατό χαρτί του τίτλου ως προς τη μετάβαση από το ένα σημείο του σεναρίου στο άλλο. Η μονοτονία, που λίγες φορές δημιουργείται, σπάει σε στιγμές όπως οι προαναφερθείσες, όταν το Elea γίνεται πιο σκοτεινό, εκμεταλλευόμενο το αίσθημα της απομόνωσης και -προφανώς- του αγνώστου, και θυμίζει παιχνίδι με στοιχεία τρόμου.
Η κατανόηση της πλήρους ιστορίας απαιτεί προσοχή και σε δευτερεύοντα tasks, όπως την ανάγνωση ενός ενημερωτικού mail, μέσα από τα οποία αποκαλύπτονται πολλά πράγματα που εντέλει συνθέτουν το Elea. Πράγματα σχετικά με την ασθένεια και το πώς δημιουργήθηκε, μέχρι και νέες θεωρίες περί της ύπαρξης ή μη του Θεού. Αυτά όμως που δεν θα μπορέσει να παραλείψει ο παίκτης είναι τα τηλεφωνήματα της Elea με τον άντρα της, τα οποία καθορίζουν με αργά βήματα την έκβαση της πλοκής. Η οποία πλοκή ξετυλίγεται σχεδόν ασταμάτητα με τρόπο που διατηρεί το ενδιαφέρον για το τι θα συμβεί μετά από ένα σημαντικό σημείο, όμως όταν ο παίκτης βρεθεί κοντά στον επίλογο του story θα απογοητευτεί από το απότομο χειρόφρενο της σκηνοθεσίας, μέσω της οποίας αποκαλύπτονται τα τελευταία μυστικά όσο πιο άμεσα και πρόχειρα γίνεται. Και η απογοήτευση αυτή είναι ακόμα χειρότερη όταν έχει επενδυθεί χρόνος για να φτάσει ως εκεί. Διότι στην πορεία του παιχνιδιού οι ρυθμοί μπορούν να πέσουν σε τρομακτικό σημείο, όταν και ο παίκτης βρίσκεται απομονωμένος σε μικρό χώρο, έχοντας ως μοναδική υποχρέωση να ψάξει οτιδήποτε βρίσκεται γύρω του. Επίσης, σκηνές όπου εξελίσσεται διάλογος που μπορεί και να μην έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον και νόημα, κατά τις οποίες ο παίκτης δεν μπορεί να κινήσει την Elea, χρησιμοποιούνται ως εναλλακτικές οθόνες φόρτωσης. Και είναι πολλές. Περισσότερες από όσες χρειάζεται για να είναι κουραστικές.
Στα της πλοήγησης, το Elea διατηρεί τα πράγματα απλά. Ο παίκτης εξερευνά το μέρος στο οποίο βρίσκεται εύκολα, αν και αργά, αλληλεπιδρά με αντικείμενα, χρησιμοποιεί κάποια από αυτά όταν τα έχει στο inventory και συνομιλεί με NPC. Ακόμα και όταν το παιχνίδι δεν… «ζορίζεται», ειδικά από τη στιγμή που στην προκειμένη δεν μιλάμε για σκηνές με τα εντυπωσιακά έντονα γραφικά των σκηνών ψυχεδέλειας, παρουσιάζει frame drops που στην ευνοϊκότερη των περιστάσεων θα δημιουργούσαν κακή εντύπωση. Πολλές φορές, ακόμα και στο σκοτάδι και χωρίς κανένα επικείμενο trigger event στο περιβάλλον, η Elea θα περπατάει πολύ πιο αργά, ενώ η κάμερα θα συνεχίζει να κινείται με τον κανονικό της ρυθμό.
Έτσι λοιπόν το ιδιαίτερα φιλόδοξο και όμορφα αλλόκοτο Elea κεντρίζει το ενδιαφέρον του παίκτη σε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο από ότι ίσως έχει συνηθίσει, αποτυγχάνοντας όμως να διατηρήσει μια ισορροπία και να προσφέρει ένα ικανοποιητικό τελείωμα. Τα τεχνικά του προβλήματα δεν προλαβαίνουν καν να δικαιολογηθούν και τα glitches, ηθελημένα λόγω story ή μη, καταλήγουν αρκετά γρήγορα να κουράζουν. Δείχνει να χρειαζόταν περισσότερη σκέψη η υλοποίησης της ιδέας και το Elea μοιάζει να παραδίδει στον παίκτη αρκετά λιγότερο από ό,τι του υποσχέθηκε.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity