Στην πράξη το frame rate είναι κυμαινόμενο, μεταξύ 30 και 60, ισχύει όμως πως τείνει, συνήθως, προς το άνω άκρο αυτού του διαστήματος αυτήν τη φορά. Η απόδοση είναι παραδοσιακά ασταθής βέβαια, ως είθισται σε τίτλους Musou. Τουλάχιστον δεν έχουμε να φοβόμαστε πτώσεις σε επίπεδα που θα δημιουργούσαν δυσλειτουργία. Αυτό ισχύει και στο split-screen co-op, τη μοναδική νέα προσθήκη που φέρνει το Hyrule Warriors: Definitive Edition. Προηγουμένως, η έκδοση του Wii U έδινε τη δυνατότητα σε έναν παίκτη να παίζει στο GamePad και σε δεύτερο να παίζει στη μεγάλη οθόνη με χειριστήριο. Η χωρισμένη στα δύο οθόνη δεν είναι το ίδιο «ευρύχωρη» όσο δύο οθόνες, ασχέτως μεγέθους, αλλά η θυσία αυτή εκτός από κατανοητή ήταν και αναπόφευκτη. Το καλό πάντως, επιστρέφοντας για λίγο στον τεχνικό τομέα, είναι πως ακόμη και σε co-op οι επιδόσεις δεν πέφτουν στα Τάρταρα, δεν έχουν δηλαδή το πρόβλημα που βλέπαμε στο Fire Emblem Warriors, ειδικά στη ρύθμιση για καλύτερα γραφικά. Τέτοιες ρυθμίσεις δεν υπάρχουν εδώ, το αποτέλεσμα είναι καλύτερο και σε ρυθμό και στο μάτι, οπότε το μόνο που λείπει είναι δυνατότητα για χρήση δύο δικτυωμένων Switch για να είναι ο καθένας στη γωνιά και την άνεσή του.
Όλα τα άλλα παραμένουν σταθερά. Η ανάλυση που έγινε στις προηγούμενες δυο εκδόσεις, για το Wii U και το 3DS, ισχύει κανονικά, παρά το πέρασμα του χρόνου. Το Hyrule Warriors είναι από τα καλά παραδείγματα τίτλων Musou, σίγουρα σημείο καμπής για τη μάχη σώμα με σώμα αφού από αυτόν κι έπειτα άρχισε να ασχολείται η Team Ninja με τη συγκεκριμένη πτυχή και η καλή επιρροή της φαίνεται από το πρώτο πάτημα. Από εκεί και πέρα έχουμε κλασικής λογικής τίτλο Musou, με τον παίκτη να έχει μια γενική αποστολή καθώς κινείται σε κάθε χάρτη και μαθαίνει ότι προστίθενται ζητούμενα. Όλη η ένταση που μπορεί να δημιουργήσει η συνταγή προκύπτει από το ότι ο παίκτης δεν μπορεί να είναι παντού αλλά αναγκάζεται να θέσει προτεραιότητες. Εδώ, τουλάχιστον, μπορεί να αλλάζει το χαρακτήρα που ελέγχει όποτε θέλει. Κι επειδή ο καθένας καταλήγει σε άλλο μέρος του χάρτη, εκτός αν έχει πάρει άλλες, συγκεκριμένες εντολές, μεγάλες αποστάσεις «καλύπτονται» ευκολότερα όταν προκύπτει κάτι επείγον. Το campaign δεν είναι τεράστιο, το Adventure Mode μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον χάρη σε πολλές προκλήσεις χωρισμένες σε πιο εύπεπτες αποστολές. Απαιτεί ωστόσο καλύτερη κατανόηση των συστημάτων από την πλευρά του παίκτη. Αυτή έρχεται σχετικά δύσκολα διότι ναι μεν το skill tree (ή, ας πούμε, το emblem tree) προσφέρει βελτιώσεις που δρουν σωρευτικά, δεν φέρνει όμως τα πάνω κάτω στα διαθέσιμα combos, ακόμη και αν τους προσθέτει στάδια και διάρκεια. Τα boss fights είναι σχετικά ανισόρροπα ώρες ώρες αλλά μικρό το κακό για τους λάτρεις του είδους, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις άπειρες αμαρτίες του «υπερσύγχρονου» Dynasty Warriors 9 και το άπλετο αλάτι που αυτό μοιράζει σε όποια πληγή βρει μπροστά του.
Συνεπώς οι φίλοι της σειράς Musou, έχουν ένα καλό, για τα δεδομένα της, παράδειγμα στο Switch, το οποίο είναι εύκολο να προτιμήσουν έναντι του Fire Emblem Heroes, ειδικά από τη στιγμή που το τελευταίο είναι εμφανώς ζυγισμένο για μικρότερους σε ηλικία παίκτες. Οι φίλοι της σειράς Zelda δεν έχει νόημα να ελπίζουν ότι κάπου εδώ κρύβεται άλλη μια δόση από την αγαπημένη τους σειράκαλοδεχόμενο. Ναι, διάφοροι μηχανισμοί έχουν τροποποιηθεί για να παραπέμπουν στην κλασική λογική της σειράς της Nintendo, ωστόσο οι αλλαγές αυτές είναι αρκετά συμβολικές ώστε να ερμηνεύονται μερικές φορές ως μια μερίδα fan service. Ταυτόχρονα περιορίζουν την ταλαιπωρία που χαρακτηρίζει συχνά το είδος σε κάποια επίπεδα.
Με λίγα λόγια μπορεί το Hyrule Warriors να μην ήταν ποτέ τίτλος Nintendo, φαίνεται όμως ότι φρόντισε να λέει «όχι» σε κάποια πράγματα. Για αυτό και το Hyrule Warriors εξακολουθεί να κάνει καλή εντύπωση για τα δεδομένα της σειράς-είδος, οπότε το θεωρούμε καλοδεχούμενο στο Switch. Κρίνοντας, δε, από το ρυθμό με τον οποίο «εξελίσσεται» η συνταγή Musou, δεν πρόκειται να μας φανεί σύντομα παλιό.
Για να δούμε κι αυτό