Η Traveller’s Tales έχει αναλάβει το έργο της μεταφοράς διάφορων franchises σε video games με LEGO, φτάνοντας πλέον στο σημείο να τα αναπτύσσει όπως η Funko τα POP!s. Η ποπ κουλτούρα λατρεύεται ούτως ή άλλως από κάθε λογής συλλέκτη και μη και η εκάστοτε βιομηχανία, όποια και αν είναι αυτή, τρέχει και δεν φτάνει για να πλησιάσει στο βωμό της εμπορικότητας που ικανοποιεί από τα «θέλω» της μάζας μέχρι και τον ψυχαναγκαστικό υπερκαταναλωτισμό στον οποίο έχουμε υποπέσει λίγο πολύ όλοι μας. Τουλάχιστον όσοι ασχολούμαστε με τα video games και τη γενικότερη κουλτούρα που αγκαλιάζει και αυτόν τον τομέα. Με παιχνίδια όπως το LEGO DC Super-Villains, το οποίο αποκαλύφθηκε μόλις το περασμένο καλοκαίρι, δεν μιλάει τόσο η αντικειμενικότητα όσο το προσωπικό γούστο του καθενός και, φυσικά, οι «ένοχες» απολαύσεις του, σε γενικότερες γραμμές, απαιτητικού gamer (αν υπάρχουν στην προκειμένη περίπτωση). Όμως, το νέο παιχνίδι του franchise αποτυγχάνει να απευθυνθεί με σεβασμό ακόμα και σε αυτούς.
Θα χρειαστεί αρχικά να κοιτάξουμε τι προσφέρει το νέο αυτό παιχνίδι σε συνάρτηση με τα προηγούμενα. Ο παίκτης χειρίζεται γνωστούς και αγαπημένους χαρακτήρες σε μορφή LEGO. Εδώ υπάρχει πλειάδα κακών της DC με ξεχωριστές κινήσεις -απλές ή ειδικές- και διαφορετική χρησιμότητα ο καθένας. Ολόκληρος ο κόσμος κάθε παιχνιδιού είναι μια τεράστια πλατφόρμα LEGO, κάτι που δεν περιορίζει το οπτικό μας πεδίο με άψυχα τουβλάκια, αλλά αντίθετα καταφέρνει να ταιριάξει στο γενικό ύψος του εκάστοτε universe με το οποίο καταπιάνεται. Η ιστορία είναι βασισμένη σε κάποια ταινία (ή πολλές μαζί), σε κάποιο κόμικ, σε κάποια τηλεοπτική σειρά ή είναι μια εντελώς νέα. Το DC Super-Villains αποτυπώνει με συμπαθητικό τρόπο τον κόσμο του Gotham City και έχει μια δική του ιστορία που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτήν του Suicide Squad (προς αποφυγή παρεξηγήσεων). Το voice acting έχει πάντα ως κύριο στόχο την αποτύπωση μιας πιο ανάλαφρης και σίγουρα πιο κωμικής εκδοχής του κάθε χαρακτήρα μιας και μιλάμε για πρωτίστως τίτλους φιλικούς σε μικρές ηλικίες.
Αυτήν τη φορά δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να αντιληφθούμε πόσο κακό είναι το game design του τίτλου. Αν αναλογιστούμε πόσες ουσιαστικές διαφορές έχει κάθε παιχνίδι LEGO στη φάση του προγραμματισμού, το game design προκύπτει τελείως πρόχειρο και βιαστικό, σαν να έπρεπε οπωσδήποτε να κυκλοφορήσει για την είσπραξη από το κοινό της DC. Ακόμα και αν πρόκειται για απεριόριστο spawn εχθρών σε τυχαία μέρη, γεγονός που είναι οφθαλμοφανές λάθος και όχι εσκεμμένο, είτε πρόκειται για μέρη του χάρτη τα οποία «βολεύει» να είναι προσβάσιμα από ορισμένους χαρακτήρες και από άλλους όχι (πάντα λόγω λάθος σχεδιασμού), είτε ακόμα και όταν πρόκειται για glitches που κάνουν εμπόδια να μην εξαφανίζονται όταν πρέπει από κάποια είσοδο ή έξοδο κάνοντας το πέρασμα απαγορευτικό αν δεν γίνει επανάληψη του quest, το παιχνίδι μοιάζει με άκρως βεβιασμένη δουλειά που ναι μεν δεν είναι ημιτελής, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας ομάδας που έκανε… αγγαρεία μέχρι να παραδώσει το τελικό προϊόν.
Η ιστορία του LEGO DC Super-Villains δεν είναι αυτό που θα κάνει τον παίκτη να παραβλέψει τα εριστικά προβλήματα που προκύπτουν. Ένα Justice League από παράλληλο σύμπαν έρχεται για να στείλει στα βάθη του διαστήματος την αρχική, κάνοντας τους σούπερ κακούς της ιστορίας να θέλουν να αποκαταστήσουν εν μέρει την τάξη, αλλά και να τα κάνουν όλα Γης μαδιάμ στην πορεία. Ο παίκτης χειρίζεται κάθε φορά και ένα διαφορετικό group χαρακτήρων για να λύσει γρίφους και να προχωρήσει τη χλιαρή ιστορία με τα αμήχανα αστεία που δεν πείθουν (για τίποτα), με το αίσθημα της επανάληψης να κερδίζει επάξια πρωταγωνιστικό ρόλο από νωρίς. Το franchise έχει φτάσει στο σημείο που μπορεί να ικανοποιήσει μόνο τις πολύ νεαρές ηλικίες, προσφέροντάς τους μια πραγματικά λάθος εμπειρία που δικαιολογεί την ύπαρξη της μόνο όταν υπάρχει ο δεύτερος φίλος για co-op, η οποία ύπαρξη φυσικά είναι η πιο φτωχή της «πιάτσας». Διότι ύστερα από δύο ώρες βόλτας στον ανοιχτό κόσμο του παιχνιδιού και μετά από τις ατελείωτες καταστροφές δημόσιας ιδιοκτησίας, αμαξιών, κιβωτίων, φαναριών ή οτιδήποτε άλλου μπορεί να σκεφτεί ο νους (κάτι που έφτασε σε σημείο κορεσμού ύστερα από τόσα παιχνίδια), σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική απουσία ουσιαστικής δυσκολίας, το παιχνίδι αποτυγχάνει σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Η Warner Bros. θα έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά να πατήσει λίγο φρένο στις κυκλοφορίες της συγκεκριμένης σειράς και να αναθεωρήσει αρκετά πράγματα σχετικά με την ανάπτυξη της. Αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα είδος που μπορεί να θεωρηθεί παρωχημένο πανεύκολα, ακόμα και στο κοινό που απευθύνεται, το οποίο έχει πρόσβαση σε τεράστια ποικιλία εναλλακτικών που θα το ικανοποιήσει περισσότερο. Ίσως κάποια quests καταφέρνουν να έχουν ενδιαφέρον, όμως αυτό δεν διατηρείται όσο θα θέλαμε για να δικαιολογήσουμε την κυκλοφορία του παιχνιδιού, συν τα όποια τεχνικά και σχεδιαστικά προβλήματα που το κάνουν άμεσα προτεινόμενο για αποφυγή ακόμα και από την πιο casual ομάδα gamers.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity