Ο παίκτης παίρνει το ρόλο του Offspring, αφού μάθει από το Higher Being πως πρέπει να σώσει την ανθρωπότητα από εξωγήινη απειλή. Με τη δράση να τρέχει σε προοπτική πρώτου προσώπου, λίγα βλέπουμε από το χαρακτήρα, τα άκρα του μόλις. Με το που καταλαβαίνει ο παίκτης ότι το περπάτημα και το τρέξιμο δεν είναι επιλογές, αλλά παντού πάει πετώντας ο ήρωας (και κυριολεκτικά και μεταφορικά), καθόλου δεν νοιάζεται που δεν το βλέπει. Του αρκεί η αίσθηση ότι είναι στη θέση του. Η ταχύτητα της πτήσης είναι εξωπραγματική, καθώς και η δυνατότητα της μηχανής γραφικών, με τις απαραίτητες θυσίες σε λεπτομέρεια και πολυπλοκότητα μοντέλων, να μην καταρρέει με τις απότομες αλλαγές κλίμακας. Διότι το πιο εύκολο πράγμα είναι να φτάσουμε στη στρατόσφαιρα και να πάμε με φούρια στην πόλη που πρέπει να σώσουμε. Κι αυτό μόνο στην αρχή αφού είναι θέμα χρόνου να φύγουμε από τη Γη, να περάσουμε από όποιον πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος θέλουμε, ακόμη και να κάνουμε βόλτα στην επιφάνεια του ήλιου. Και αν βαρεθούμε και το σύστημα Sol, πάμε παραπέρα και αλλάζουμε και γαλαξία πάνω στο κέφι. Μπορεί η αίσθηση να είναι φοβερή και ορισμένα θεάματα πανέμορφα, αλλά στην πραγματικότητα όλες οι αποστολές λαμβάνουν χώρα στη Γη.
Ο ήρωας είναι πραγματικά άτρωτος. Τόσο που η επιτυχία του παίκτη κρίνεται από την επιβίωση των αμάχων. Όταν λοιπόν επιτίθενται οι εξωγήινοι με τα σκάφη τους, ο παίκτης πρέπει να τους διαλύει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κάποια σκάφη χρειάζονται μερικά χτυπήματα, κάποια άλλα έχουν εμφανή αδυναμία που μπορούμε να εκμεταλλευθούμε για one hit kill. Κάποια άλλα ακόμη έχουν μεν αδύναμα σημεία αλλά δεν είναι συνεχώς εκτεθειμένα. Και φυσικά κάθε τύπος έχει και το δικό του μοτίβο κίνησης. Όλα αυτά είναι σημαντικά, πολύ σημαντικά, διότι ο συνδυασμός πτήσης και στόχευσης δεν είναι παιχνιδάκι. Και όταν πάει κάτι στραβά, είτε περάσει κάποια εξωγήινη επίθεση ή αστοχήσει ο ήρωας, γίνονται ζημιές και χάνονται ζωές. Μπορεί δηλαδή να ερχόμαστε στη θέση ενός παντοδύναμου όντος, αλλά αυτό δεν βγαίνει αυτόματα σε καλό.
Αυτό είναι το βασικό σημείο τριβής στο παιχνίδι. Από τη μία δίνει βαρύτητα και διάσταση στα τεκταινόμενα, αναγκάζοντας τον παίκτη να ξεφύγει από τον καθαρό, αρχικό ενθουσιασμό για τις δυνάμεις που έχει στη διάθεσή του. Τον αναγκάζει επίσης να δει με άλλο μάτι εκείνες που σύντομα προστίθενται. Μπορεί εκτός από απλές βολές, να κάψει τα πάντα με πιο ισχυρή ακτίνα, να σταματήσει το χρόνο για να προλάβει καταστάσεις, ακόμη και να σκορπίσει ό,τι κοντινότερο σε πυρηνικό όλεθρο. Αργότερα θα μπορέσει να μπει και στα έγκατα της Γης, μήπως και προλάβει να βρει και να βγάλει εκτός ατμόσφαιρας πυρηνικές κεφαλές.
Φυσικά μπορεί να πει κανείς ότι μια μπάρα είναι μια μπάρα και ό,τι κι αν συμβολίζει, δεν αλλάζει κάτι αν με το άδειασμά της έρχεται το τέλος. Βέβαια η διαφορά είναι πως αυτή αδειάζει με μεταβλητό ρυθμό και ανεξάρτητα από τις προθέσεις του παίκτη, πότε από δικά του λάθη, πότε από την αδυναμία του να εξουδετερώσει κάποια επίθεση. Οι απώλειες είναι σίγουρες, το μέγεθός τους αλλάζει. Στην πράξη οι αποστολές είναι λίγες σε απόλυτους αριθμούς, σίγουρα όμως η αυξανόμενη ποικιλία στις εξωγήινες απειλές επιβάλλουν μερικές ήττες πριν βρεθεί η κατάλληλη προσέγγιση. Από την άλλη όμως όλη αυτή η ιδέα προσκρούει σε δυο κυρίως θέματα. Η κίνηση του Offspring είναι εντυπωσιακή, γρήγορη αλλά χάνει σε ακρίβεια. Χρειάζεται αρκετή συνήθεια για να μην καταλήγει αλλού γι’ αλλού ο παίκτης. Επιπλέον, τι νόημα έχει το cooldown στις δυνατότερες επιθέσεις όταν το ζήτημα είναι οι λιγότερες απώλειες; Και, περισσότερο ακόμη, τι νόημα έχει από τη στιγμή που είναι τόσο ξεκάθαρα παντοδύναμος ο πρωταγωνιστής. Σε VR, μιας και παρέχεται υποστήριξη, προστίθεται και ένα ακόμη ζήτημα, αυτός της ναυτίας. Εννοείται ότι δεν είναι όλοι το ίδιο ευαίσθητοι, καταλαβαίνετε όμως ότι έχουμε να κάνουμε με ταχύτητες και μανούβρες που είναι σαν να πηγαίνουμε γυρεύοντας. Υπάρχουν αρκετές ρυθμίσεις για να βελτιωθεί η κατάσταση, ενώ στροφές και στόχευση γίνονται με το στρέψιμο της ματιάς κι έτσι γλιτώνουμε τα χειρότερα.
Το πιο παράξενο πάντως είναι πως η ιστορία του παιχνιδιού, αν και χαρακτηρίζεται από μια κάποια μυστικοπάθεια, δεν φοβάται να αφήσει τροφή για σκέψη. Κάτι που κάνει το Megaton Rainfall ακόμη πιο μεγάλη έκπληξη, έστω και με τα ελαττώματά του, ως αποτέλεσμα προσπάθειας ενός ατόμου.
Το Megaton Rainfall είναι από τα καλά παραδείγματα VR, από τα καλά παραδείγματα προσομοίωσης του Superman, κι ας είναι άφαντη η DC, και ταυτόχρονα κάνει τον παίκτη να ξανασκέφτεται λίγο τις δυνάμεις του, ακόμη και είναι στο χέρι του πάντα η αξιοποίησή τους. Με λίγες αλλαγές ακόμη θα είχαμε καλύτερα αποτέλεσμα. Αυτό είναι σίγουρο. Τουλάχιστον έχουμε πια την επιλογή να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας και να πάμε σε άλλο γαλαξία. Αν δεν ήταν μόνιμη η ένδειξη ότι μας περιμένει η επόμενη αποστολή, θα ζούσαμε την ειρωνεία του να παίζουμε ένα αγχολυτικό ονόματι Megaton.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity