Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα με γρήγορες φάσεις, συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων και, σε αρκετές περιπτώσεις, πολύ εντυπωσιακό. Τα τελευταία 20 χρόνια, μια με τη σειρά NBA Live, μια με τη σειρά NBA 2K, όλοι λίγο ως πολύ έχουν ασχοληθεί με κάποιον μπασκετικό τίτλο, είτε σε PC, είτε σε κονσόλα. Όμως υπήρχε και ένα παιχνίδι που δίχως υπερβολές ήταν μια κατηγορία μόνο του. Δεν είναι άλλο από το NBA Jam που κυριολεκτικά είχε κατακτήσει τις αίθουσες των «ουφάδικων» όπως τα λέγαμε, κατά την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα. Εκεί μιλάμε για μια καθαρά arcade εκδοχή του αθλήματος, όπου σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται και σχεδόν τίποτα δεν ελέγχεται. Το κενό που υπήρχε για πολλά χρόνια προσπάθησε να καλύψει το 2017 η Saber Interactive, με την κυκλοφορία του όχι και τόσο επιτυχημένου NBA Playgrounds. Οι αστοχίες, ιδιαίτερα στον τεχνικό τομέα, ήταν εμφανείς. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έκλαψαν τα λεφτά τους. Παρόλα αυτά, η εταιρεία συνέχισε να κυνηγάει το όνειρό της, ανακοινώνοντας sequel. Μέχρι που, για καλή της τύχη, στο δρόμο της βρέθηκε η 2K και από NBA Playgrounds 2, η μαρκίζα άλλαξε ελαφρώς σε ΝΒΑ 2Κ Playgrounds 2.
Η αλήθεια είναι ότι η σφραγίδα της μεγάλης εταιρείας φαίνεται από τις πρώτες κιόλας στιγμές ενασχόλησης με το παιχνίδι. Βελτιωμένα γραφικά, καλύτερα animations, ηχητικός τομέας που συμβάλει στη δημιουργία ατμόσφαιρας γηπέδου, εξάλειψη τεχνικών αστοχιών που χαλούσαν την όλη εμπειρία στον πρώτο τίτλο. Ο βασικός πυρήνας όμως του gameplay δεν έχει αλλάξει και πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο. Ομάδες αποτελούμενες από δύο παίκτες προσπαθούν να κερδίσουν η μία την άλλη έστω και με έναν πόντο διαφορά. Κανόνες δεν υπάρχουν.
Κανόνες δεν υπάρχουν. Σπρωξίματα και αγκωνιές θα είναι από τα κυριότερα όπλα που θα οδηγήσουν τους παίκτες στο δρόμο της δόξας.
Σπρωξίματα και αγκωνιές είναι από τα κυριότερα όπλα που θα οδηγήσουν τους παίκτες στο δρόμο της δόξας. Από εκεί και πέρα, ανάλογα με τους παίκτες που έχετε επιλέξει, διαφοροποιούνται και οι ικανότητές τους, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Ναι μεν ο Stephen Curry είναι από τους πλέον ικανούς σουτέρ τριών πόντων, όμως όταν πάει να μαρκάρει έναν ψηλότερο παίκτη, τα πράγματα δεν είναι υπέρ του. Αυτό που κυριαρχεί είναι το θέαμα. Εντυπωσιακά καρφώματα και τρίποντα, στέλνουν την τακτική να γυαλίζει τους πάγκους, ενώ τάπες την ώρα που ο αντίπαλος νομίζει ότι θα καρφώσει με άνεση ανεβάζουν το δείκτη της ψυχαγωγίας πολύ ψηλά.
Το ρόστερ είναι πλούσιο και το καλό είναι ότι έχουν δαπανηθεί χρήματα όχι μόνο για την απόκτηση των σχετικών αδειών για σύγχρονους παίκτες, αλλά και για αστέρες του παρελθόντος. Είχαμε από την αρχή σχεδόν την ευκαιρία να φτιάξουμε μια ομάδα αποτελούμενη από τους Michael Jordan και Larry Bird, κάτι που απλοποίησε ιδιαίτερα τα πράγματα σε σχέση με την αντιμετώπιση οποιουδήποτε αντιπάλου. Όπως και στο πρώτο παιχνίδι, αρχικά, το μεγαλύτερο μέρος του roster είναι κλειδωμένο. Οι επιλογές για να αποκτήσει κάποιος πρόσβαση είναι δύο. Η πρώτη να παίζει όσο περισσότερους αγώνες μπορεί, μαζεύοντας in-game currency, που στη συνέχεια ξοδεύει για να αγοράσει τα γνωστά «φακελάκια». Τριών κατηγοριών μάλιστα, ανάλογα με τις πιθανότητες να κρύβουν κάποιον μεγάλο αστέρα του αθλήματος. Παρά την ατυχία που γενικώς μας δέρνει στην πραγματική ζωή, στο πρώτο φακελάκι, και μάλιστα από τα φτηνά, ο πρώτος παίκτης που εμφανίστηκε ήταν ο Michael Jordan. Εννοείται ότι το παιχνίδι δεν λυπάται τα όσα ξοδεύετε και δεν υπολογίζει ιδιαίτερα αν κάποιος παίκτης σας έχει τύχει δύο και τρεις φορές στο παρελθόν. Τουλάχιστον, σε αυτές τις περιπτώσεις στον αντίστοιχο παίκτη που ήδη έχετε προστίθενται experience points. Ναι, συνεχίζει να υπάρχει level up στο παιχνίδι. Όσο περισσότερο χρησιμοποιείτε έναν παίκτη, όσο περισσότερο προσφέρει στη νίκη της ομάδας, όσο περισσότερα «ακροβατικά» εκτελεί, τόσο πιο πολλά XP κερδίζετε, άρα βελτιώνονται οι ικανότητές του. Επιστρέφοντας τώρα από τη μικρή παρένθεση, ο παραπάνω τρόπος για να ξεκλειδωθεί το roster είναι πολύ χρονοβόρος. Ο λόγος είναι ότι το παιχνίδι δεν είναι απλόχερο όταν πρόκειται να δώσει in-game currency. Το grinding θα είναι ανελέητο και πολλοί θα σκεφτούν ότι αυτός είναι ένας τρόπος να επανέρχονται οι παίκτες στα γήπεδα ξανά και ξανά. Όμως, ο προφανής στόχος της 2Κ είναι το πορτοφόλι των παικτών. Ναι μεν προσφέρει το παιχνίδι σε budget price (€29,99), όμως δίνουμε και την ευκαιρία να ξεκλειδωθούν με επιπλέον €10 όλοι οι αθλητές. Σε αντίθετη περίπτωση ο παίκτης οδηγείται σε ταλαιπωρία. Μετά από αυτό, άντε να πείσει η 2K ότι δεν δημιουργούνται προϋποθέσεις pay-to-win. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που υπάρχουν ranked online matches.
Από τις αλλαγές, η πιο ευπρόσδεκτη είναι η μείωση του βαθμού δυσκολίας. Πλέον το easy mode είναι όντως easy mode, κάτι που διευκολύνει την πρόσβαση σε πιο μικρές ηλικίες. Εκεί δύσκολα θα σας σταθεί εμπόδιο ο οποιοσδήποτε αντίπαλος. Αντιθέτως, πρόκειται για τον ορισμό του «σκορ και θέαμα», εφόσον βέβαια φερθείτε με τον ανάλογο σεβασμό στον αντίπαλο και δεν μπείτε σε σκέψεις ότι υπάρχουν και αγώνες που κερδίζονται από τα αποδυτήρια. Σχετικές βοήθειες όπως το shoot meter για να είναι ξεκάθαρο πότε η προσπάθεια έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας και το stamina meter, που όταν είναι γεμάτο μπορείτε να κάνετε τα πάντα αμυντικά και επιθετικά, ευτυχώς βρίσκονται στη θέση τους.
Εντυπωσιακά καρφώματα και τρίποντα, στέλνουν την τακτική να γυαλίζει τους πάγκους, ενώ τάπες την ώρα που ο αντίπαλος νομίζει ότι θα καρφώσει με άνεση, ανεβάζουν το δείκτη της ψυχαγωγίας πολύ ψηλά.
Απαραίτητο αλατοπίπερο σε ένα τέτοιο παιχνίδι τα power-ups. Διαθέσιμα και για τις δύο ομάδες, συν ότι στον φετινό τίτλο, είναι φανερό πως έχει γίνει προσπάθεια να μην υπάρχει η όποια εύνοια υπέρ του AI που προέκυπτε από τα power-ups. Από εκεί και πέρα υπάρχουν οι απαραίτητες επιλογές για να ανέβει ο ανταγωνισμός στο επίπεδο που επιθυμεί ο καθένας. Παράπονα για χειριστήρια που εκσφενδονίστηκαν, προκαλώντας ντόμινο αντιδράσεων από συζύγους όπως παντόφλες και τηγάνια να προσγειώνονται σε κεφάλια εννοείται πως δεν θα γίνουν δεκτά.
Ξεχάστε τα tournaments. Αυτά έχουν αντικατασταθεί από τη σεζόν του NBA. Μη φανταστείτε όμως ότι η διάρκειά της είναι όπως στην πραγματικότητα. Λίγο δύσκολο να αντέξει κάποιος 82 αγώνες συν τα play-offs. Οι ομάδες είναι χωρισμένες σε ανατολική και δυτική περιφέρεια. Διαλέγετε την αγαπημένη σας και ακολουθούν 15 αγώνες, ένας με κάθε ομάδα της περιφέρειας. Ανάλογα με τη θέση στην οποία θα τερματίσετε κρίνεται η συμμετοχή η όχι στα play-offs. Εκεί περιμένουν τέσσερις σειρές αγώνων και προκρίνεται όποιος κάνει πρώτος δύο νίκες. Ο πρωταθλητής δεν θα φορέσει μονάχα το σχετικό δαχτυλίδι, αλλά θα ξεκλειδώσει και ένα θρυλικό παίκτη της ομάδας του. Ο ανταγωνισμός συνεχίζεται με το διαγωνισμό τρίποντων. Εδώ όμως κάτι έχει ξεφύγει από την ομάδα ανάπτυξης. Διότι δεν είναι δυνατό, επιλέγοντας παίκτες όπως ο Larry Bird που έβλεπε το καλάθι σαν βαρέλι, ακόμα και στο χαμηλό επίπεδο δυσκολίας, οι πιθανότητές να κερδίσει να μη διαφέρουν πολύ έστω και αν αντίπαλός του είναι ένας παίκτης με ποσοστό στα τρίποντα κάτω από 15%. Κάτι δεν έχει μελετηθεί σωστά στο shot meter. Λογικά είναι κάτι που διορθώνεται και με σχετικό update, αν και εφόσον η 2K ακούσει τις φωνές των παικτών.
Τα βήματα που έχει κάνει η σειρά προς το καλύτερο είναι ολοφάνερα. Η βελτίωση της ποιότητας στους περισσότερους τομείς είναι καταφανής. Όπως πάντα το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να παίξετε με παρέα. Είτε ως συμπαίκτες είτε ως αντίπαλοι. Το βέβαιο είναι ότι όσοι αγοράσουν το NBA 2K Playgrounds 2 δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσουν πίσω τα λεφτά τους.
Πήρα το παιχνίδι με black friday deal, σαν fun to play υποκατάστατο του 2k, καθώς βαριόμουν να παίξω το ίδιο παιχνίδι για άλλη 1 χρονιά-πολύ στάσιμο το 2k-και θυμήθηκα τα νιάτα μου με NBA Jam σε Gameboy & NBA Street σε PS2. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το review, απλά έχω κάποια παράπονα από το gameplay (δυσκολία συγχρονισμού στα rebound και σε κάποιες κινήσεις όπως 2πλο alley-oop). Σε expert level το παιχνίδι αγγίζει τα όρια του unbeatable. Σ' ότι αφορά τα microtransactions αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί θα εκνευριστούν, εγώ από την άλλη το βρίσκω ενδιαφέρον καθώς σου δίνει extra κίνητρο να ξεκλειδώσεις το σύνολο του roster, κάτι που αν δινόταν εξαρχής θα έκανε το παιχνίδι βαρετό στα single player modes.
Το θεμα με τα microtransactions δεν εχει να κάνει τόσο με την υπαρξή τους, όσο με το πόσο "εκβιαστικά" τίθεται το δίλημμα ή πληρώνεις το δεκαρικάκι, ή λίωσε στο grinding. Κάνει χαοτική τη διαφορά ανάμεσα σε όσους έχουν και όσους δεν μπορούν να δώσουν τα επιπλέον χρήματα και αλλάζει τελείως η μορφή του παιχνιδιού. Προσωπικά, τα rebounds τα βρήκα πιο "βατά" σε σχέση με την περσινή έκδοση. Τώρα για τα double alley-oops, προφανώς θέλησαν να διατηρήσουν ψηλά το βαθμό δυσκολίας.