To Tales of Symphonia ανήκει στις περιπτώσεις που θα θέλαμε να βλέπουμε σε remasters και γιατί όχι σε remakes. Πρόκειται για ένα παιχνίδι με εξαιρετική ιστορία και συμπαθέστατους χαρακτήρες, ενώ έχει αρκετά χρόνια στη πλάτη του από τότε που κυκλοφόρησε σε Gamecube και PlayStation 2. Σε συνδυασμό με την συνεχή αγάπη που δείχνει ο κόσμος για JRPG και action RPG γενικότερα ακόμα και σήμερα, η επιλογή της Bandai Namco για μία νέα κυκλοφορία έμοιαζε με σίγουρη επιτυχία. Διαβάζοντας βέβαια την περιγραφή με τις αλλαγές που έγιναν και παρακολουθώντας κάποια trailer, καταλάβαμε από νωρίς ότι το Tales of Symphonia Remastered κάνει τα απλώς πολύ βασικά για να σταθεί στην αγορά. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι σαν πακέτο μοιάζει ενδεχομένως και πιο φτωχό από το HD release που είχε κυκλοφορήσει στο PlayStation 3 πριν από δέκα χρόνια. Η τότε συλλογή Tales of Symphonia Chronicles συμπεριλάμβανε και το sequel με τίτλο Tales of Symphonia: Dawn of the New World, ενώ φέτος έχουμε μονάχα το βασικό παιχνίδι ως remastered έκδοση.
Αν και έχουν περάσει 20 χρόνια από την στιγμή που μας πρωτοσυστήθηκαν οι χαρακτήρες του Tales of Symphonia, θεωρούμε ότι το σενάριο και η ατμόσφαιρα στέκονται και σήμερα αξιοπρεπέστατα. Στο σύμπαν του Tales of Symphonia, ένας θρύλος λέει ότι μια μέρα ο εκλεκτός ήρωας θα αναστηθεί και θα ανανεώσει επιτέλους τον κόσμο που αργοπεθαίνει. Ο νεαρός ξιφομάχος Lloyd αποκτάει ενεργό και κεντρικό ρόλο θέλοντας να βοηθήσει τη φίλη του Colette να αποτρέψει κατά κάποιον τρόπο το τέλος του κόσμου. Η απειλή των Desians, τα όμορφα σκηνικά του Sylverant, οι καλογραμμένοι χαρακτήρες και σύμμαχοι των κεντρικών ηρώων θα ξυπνήσουν όμορφες αναμνήσεις στους hardcore fans του παιχνιδιού και όχι άδικα. Η ιστορία και το σενάριο προφανώς και έχουν κάποια κλισέ λόγω ηλικίας και τα 20 χρόνια που έχει στην πλάτη του το παιχνίδι μπορεί να φαίνονται στην εξιστόρηση και σε κάποιους λίγους διαλόγους, αλλά ακόμα και το νέο κοινό θα απολαύσει μία άκρως ικανοποιητική εμπειρία.
Τον ίδιο ενθουσιασμό δεν μπορούμε να δείξουμε για τα υπόλοιπα στοιχεία του τίτλου, μιας και το Tales of Symphonia Remastered κάνει τα απολύτως βασικά. Καταρχάς, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την επιλογή της εταιρείας να μεταφέρει την υποδεέστερη έκδοση του PlayStation 2 με τα 30 καρέ ανά δευτερόλεπτο και όχι εκείνη του Gamecube που έτρεχε στα 60 fps. Προφανώς και το παιχνίδι δεν είναι unplayable, αλλά από τη στιγμή που υπήρχε η δυνατότητα να δουλευτεί μία έκδοση που έχει αισθητά καλύτερη απόδοση, έπρεπε να γίνει το αυτονόητο. Μπορεί να μην πρόκειται για έναν shooting τίτλο πρώτου προσώπου, αλλά οι μάχες έχουν αρκετή κίνηση από τους χαρακτήρες (block, αποφυγή, κίνηση στον χώρο) και το όλο εγχείρημα θα έμοιαζε πολύ πιο αρμονικό εφόσον έτρεχε σε υψηλότερη ταχύτητα. Προφανώς και βλέπουμε υψηλότερη ανάλυση, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για ένα συμπαθητικό ρετουσάρισμα της έκδοσης του PlayStation 3, χωρίς όμως να έχουν γίνει κάποια μαγικά πράγματα. Η cel-shaded φύση του τίτλου το βοηθάει έτσι και αλλιώς να σταθεί καλύτερα εν έτει 2023, αλλά παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποια textures όπου πιστεύουμε θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερη δουλειά. Παραμένει όμως ένα πανέμορφο εικαστικό με anime αισθητική, μέσα σ’ έναν 3D κόσμο με μπόλικη 2D οπτική λες και ξεπήδησε από κάποιο κόμικ.
Στον τομέα Quality of Life υπάρχουν ημιτελείς διορθώσεις και αναβαθμίσεις, όπως μεταξύ άλλων το θέμα του skip. Τα cinematics και οι προαιρετικοί διάλογοι μπορούν να παραλειφθούν, όχι όμως και οι in-game διάλογοι του παιχνιδιού, οι οποίοι εξακολουθούν να αποτελούν το κύριο μέρος αυτών των σκηνών. Αυτό προφανώς και δεν ενοχλεί νέους χρήστες που μπαίνουν στη διαδικασία να ασχοληθούν με το Tales of Symphonia για πρώτη φορά, αφού επαναλαμβάνουμε ότι ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του project είναι η ιστορία του. Αλλά για τους βετεράνους που ενδεχομένως να θέλουν να πηδήξουν κάποια κομμάτια της ιστορίας, αυτό το μισοτελειωμένο skip function προκαλεί κάποιες απορίες. Αυτόματο σύστημα για αποθήκευση δεν υπάρχει, ενώ περιμέναμε να πέσει λίγο δουλειά στο μενού που παραμένει απαρχαιωμένο. Απορίας άξιο είναι και το γεγονός ότι δεν προστέθηκαν στοιχεία που βοηθούν το quest tracking, μιας και οι πληροφορίες που δίνονται δεν καθοδηγούν πάντοτε με επιτυχία τον παίκτη εκεί που πρέπει. Δεν λέμε ότι θα πρέπει ο τίτλος να μεταμορφωθεί σε κάτι που θα παίρνει τον παίκτη από το χέρι με άπειρα markings στον χάρτη, αλλά πρόκειται για έναν τίτλο που άμα τον αφήσει ο παίκτης μερικές μέρες στην άκρη, μετά “χάθηκε”. Γενικότερα μας δόθηκε η εντύπωση ότι στον τομέα γραφικά και αναβαθμίσεις έγιναν τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς να έχει δοθεί παραπάνω προσοχή όπως βλέπουμε π.χ. σε άλλα remasters του χώρου που επενδύουν λίγο περισσότερο στην μεταφορά παλιών τίτλων στη μοντέρνα εποχή. Προφανώς και ο τίτλος τρέχει απροβλημάτιστα στο PlayStation 5, θα μας έκανε μεγάλη εντύπωση το αντίθετο.
Ο χειρισμός από την άλλη μας φάνηκε μια χαρά, με το Multi-Line Linear Motion Battle System να μας μεταφέρει σ’ έναν 3D χώρο για την μάχη, όπου μπορούμε να κινηθούμε ελέγχοντας τον ήρωά μας και το AI να αναλαμβάνει τις υπόλοιπους χαρακτήρες. Μέσα στην μάχη βέβαια περιφερόμαστε κυρίως σε 2D, αλλάζοντας με τον παραδοσιακό τρόπο τον στόχο σε διαφορετικούς εχθρούς και γενικότερα η ηλικία των μηχανισμών σίγουρα δεν μπορεί να κρυφτεί από τα έμπειρα μάτια μοντέρνων gamers. Ο παίκτης χρησιμοποιεί τα πατροπαράδοτα potions, abilities, special επιθέσεις και παράλληλα διαμορφώνει μία στρατηγική που απαιτεί από τον ίδιο να βάλει στο μυαλό του ότι θα πρέπει να κινείται και κατάλληλα στον χώρο π.χ. πηδώντας για να χτυπήσει έναν ιπτάμενο αντίπαλο. Συνεχίζουμε πάντως να πιστεύουμε ότι το Manual mode είναι πιο αρμονικό συγκριτικά με το Semi-auto που υπάρχει ως προεπιλογή και μακροπρόθεσμα ο παίκτης κερδίζει πολλά περισσότερα μέσω του manual συστήματος στις μάχες. Γενικά το παιχνίδι δεν κάνει καλή δουλειά στο να εξηγήσει π.χ. ότι τα διαφορετικά modes ελέγχου και αντίδρασης των χαρακτήρων (manual, semi-auto και auto) επηρεάζουν σε τεράστιο βαθμό την εμπειρία του τίτλου και θα προτείναμε στο βασικό slot να μπει η επιλογή manual και στα υπόλοιπα party members το Auto. Με αυτόν τον τρόπο ο παίκτης θα έχει τον πλήρη έλεγχο ενός ήρωα και πρόσβαση σε καλύτερη αρμονία κινήσεων, ενώ δε θα πρέπει να έχει το μυαλό του στο “ντάντεμα” των υπόλοιπων μελών του party.
Kάθε χαρακτήρας διαθέτει μοναδικές δυνάμεις και αδυναμίες, ενώ και οι εχθροί επιτίθονται με διαφορετικούς τρόπους και abilities. Ακόμα και στο normal το παιχνίδι μπορεί να γίνει απαιτητικό εφόσον δεν δώσουμε αρκετή προσοχή σε side quests, cooking και διάφορα άλλα στοιχεία που μας προσφέρει ο τίτλος σαν έξτρα, ενώ κάποια bosses ανεβάζουν αισθητά τον βαθμό δυσκολίας. Το Tales of Symphonia ωθεί τον παίκτη με έναν οργανικό τρόπο να επενδύσει στα γύρω-γύρω ενός παιχνιδιού που μπορεί να διαρκέσει πολύ παραπάνω από 100 ώρες, χωρίς να κουράζεται. Αυτό δεν είναι εύκολο για έναν τίτλο 20ετίας και ο οποίος δεν έχει δεχθεί και πολλές βελτιώσεις στην επανακυκλοφορία του και αυτό ίσως δείχνει πόσο καλοδουλεμένο ήταν σαν project όταν πρωτοκυκλοφόρησε.
Κλείνουμε με μία αναφορά στο εξαιρετικό και διαχρονικό soundtrack του τίτλου και μία πολύ ξεκάθαρη άποψη σχετικά με την αξία του Tales of Symphonia Remastered. Καταρχάς πρέπει να διαχωρίσουμε ανάμεσα στην αξία του τίτλου ως τίτλου και της αξίας ως remastered. Το παιχνίδι της Bandai Namco έγραψε την δική του ιστορία πριν από δύο δεκαετίες και έχει να δώσει αρκετά πράγματα ακόμη και σήμερα στους λάτρεις των JRPG και της ρομαντικής εποχής Ιαπωνικών video games. Κατά την άποψη μας, όσοι αρέσκονται να επενδύουν αρκετές ώρες σε αυτό το είδος κυκλοφοριών, αψηφώντας τα σημάδια που έχει αφήσει ο χρόνος, πρέπει να κοιτάξουν οπωσδήποτε το Tales of Symphonia Remastered σε οποιοδήποτε σύστημα και αν έχουν στην κατοχή τους. Όσοι από την άλλη έχουν ήδη τους αυθεντικούς τίτλους στην κατοχή τους, με εξαίρεση το όμορφο upscaling που έχει γίνει, το Tales of Symphonia Remastered δεν έχει να προσφέρει πολλά ως remaster, ειδικά όταν ρίχνουμε κλεφτές ματιές σ’ άλλες κυκλοφορίες με αντίστοιχο πλάνο. Το Tales of Symphonia παραμένει ένας τίτλος που απευθύνεται πραγματικά σε όλους τους gamers που αρέσκονται να εμβαθύνουν σε αξιόλογα και γεμάτα videogames, αντίθετα το φετινό remaster απευθύνεται σ’ ένα νέο κοινό χωρίς πολλές απαιτήσεις σ’ ότι αφορά το οπτικοακουστικό και χρηστικό κομμάτι και σε εκείνους που θέλουν να ασχοληθούν με τον τίτλο στις μοντέρνες κονσόλες και στο PC. Πρόκειται ξεκάθαρα για μία παρουσίαση που θα εκτιμηθεί περισσότερο από το νέο κοινό που δεν έχει κολλήματα με καλούς τίτλους που δείχνουν ελαφρώς γερασμένοι και λιγότερο από τους παλιούς συλλέκτες που απολάμβαναν το εν λόγω παιχνίδι σε παλαιότερα gaming συστήματα.
Ριμαστερ απο έκδοση ps2 αντί Gc. Μάλλον τρολ η απόφαση για την νοημοσύνη των γκειμερ.
Ούτε εγώ το καταλαβαίνω, να χάθηκε ο κώδικας του Gamecube και να πήγαν αναγκαστικά στο άλλο; Μόνο έτσι μπορώ να το εξηγήσω αχαχχααχ
Από την σειρά Tales, αυτό είναι το παιχνίδι που με έβαλε στην σειρά. Δυστυχώς σε μια κακή έκδοση. Απουσία έξτρα υλικού και έκδοση βασισμένη στην ps2 δεν δικαιολογεί την τιμή πώλησης για του πάνω από 5 ευρώ, όπως αναφέρει και ο Έκτωρας στην ουσία δεν πρόκειται για remaster...
Να είμαστε τώρα το 2023 και να βλέπουμε remasters και συλλογές με τόσο λίγο έξτρα περιεχόμενο και βελτιώσεις, είναι πράγματι περίεργο. Ειδικά το μενού και το save system με τρέλαναν, τα άφησαν όλα όπως είναι και απλά έριξαν ένα upscaling και αναβάθμισαν κάποια μικρά τεχνικά πράγματα εδώ και εκεί. Πάλι καλά που πρόκειται για ένα φοβερό παιχνίδι και το core περιεχόμενό του με κουβάλησε για να ολοκληρώσω το review.
Ελπίζω να μην το τιμήσει ο κόσμος μπας και καταλάβουν οι εταιρείες ότι τέτοιες τακτικές το 2023 δεν περνάνε, ιδίως όταν μπορείς να έχεις το ίδιο αποτέλεσμα και ίσως και καλύτερο με την χρήση ενός dolphin.