Ας ξεκινήσουμε από αυτή τη διαπίστωση: η ταινία των «Angry Birds» αποτελεί μια σαφή επιτυχία αν κριθεί υπό το πρίσμα της… προέλευσής της! Μιλάμε για ένα video game το οποίο παίζεται δίχως να σου προσφέρει ούτε χαρακτήρες ούτε καν μια υποτυπώδη ιστορία. Πρόκειται για την επιτομή του… άψυχου παιχνιδιού επιδεξιότητας, που απαιτεί από εσένα να εκσφενδονίζεις… πουλάκια και να γκρεμίζεις ή να ανατινάζεις εξωφρενικές κατασκευές άνευ περαιτέρω νοήματος. Τέλος! Από αυτό το αδιανόητα επιτυχημένο, εθιστικό και εμπορικό game, λοιπόν, προκύπτει σήμερα ένα ολόκληρο φιλμ μεγάλου μήκους, το οποίο σου συστήνει και ήρωες αλλά και μια κάποια πλοκή που θα επιτρέψει σε τουλάχιστον μια κατηγορία θεατών να το καταδιασκεδάσει στο σινεμά. Δεν το λες και κακή αρχή για την έναρξη ενός νέου φιλμικού franchise με… ανήλικο target group. Τούτο το φινλανδικής καταγωγής παιχνίδι (το οποίο εμφανίστηκε στα τέλη του 2009 για συσκευές Apple iOS) δεν είχε καν πρωταγωνιστή! Η ταινία προσφέρει αυτό το ρόλο στον ευτραφή Ρεντ, το πιο ζοχαδιασμένο από τα πουλιά ενός πτηνοκρατούμενου νησιού, που δικάζεται για έκρυθμα ανάρμοστη συμπεριφορά και υποχρεώνεται να εισέλθει σε group therary καταστολής του θυμού του, για να γνωρίσει εκεί κάποιους αναπάντεχους και παρόμοια «προβληματικούς» για την κοινωνία φίλους.
Το κομμάτι της ψυχανάλυσης σίγουρα δεν ταιριάζει σε ένα τόσο παιδικό θέαμα, αλλά η όλη αφέλεια του φιλμ δεν επιτρέπει τις σοβαρές σκέψεις, πόσω μάλλον όταν στην αφήγηση προστίθενται τα κακά γουρούνια των εισβολέων του νησιού (ελαφρώς Δούρειος Ίππος το εύρημα!), τα οποία δεν έχουν ξεκάθαρο σκοπό για αρκετή ώρα (μάλλον αδικαιολόγητα), ώσπου θυμηθείς τις βουλιμικές τους προτεραιότητες. Κακά τα ψέματα, αυτή η σεναριακή ιδέα δεν αναπτύσσεται αρκετά ούτε και αντέχει για να δικαιολογήσει τη διάρκεια του «Angry Birds» στο μυαλό των μεγαλύτερων «παιδιών», τα οποία ήδη… βασανίζονται επειδή δεν ακουμπούν τα χέρια τους σε μια κάποια οθόνη για να κάνουν κουμάντο (λες και θα έπαιζαν το ομώνυμο παιχνίδι).
Η σύγκρουση ανάμεσα σε ανήλικους και ενήλικες θεατές είναι παρούσα υπέρ των δεύτερων σε αναφορές στην pop κουλτούρα (με αποκορύφωμα το homage στα δίδυμα της «Λάμψης» του Κιούμπρικ ή την κλασική, πια, slow-mo σκηνή του Quicksilver στην κουζίνα του Πενταγώνου από το «X-Men: Ημέρες Ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος»), οι οποίες περνάνε γρήγορα, σε κάνουν να θέλεις κι άλλο, όμως ύστερα σκέφτεσαι ότι θα ήταν ανώφελο, διότι ένα παιδάκι δεν θα καταλάβει ποτέ… γιατί γελά με αυτές ο συνοδός του.
Κατά τα άλλα, οι κατεδαφίσεις και οι εκρήξεις δίνουν και παίρνουν, το ψηφιακό σχέδιο και τα χρώματα οργιάζουν, τα μικρότερα γουρουνάκια θα ήθελαν πολύ να είναι τα… Minions και το ηθικό δίδαγμα δεν ευνουχίζει τις βιολογικές αντιδράσεις και τα ενίοτε πιο βίαια αισθήματα που μας κυριεύουν, προς όφελος ενός πειθαρχικά συστηματοποιημένου κώδικα συμπεριφοράς. Και η μοναξιά, όπως την αντιλαμβάνεται αρκετά σύνθετα ψυχολογικά ο Ρεντ, ή θα βρει το «δάσκαλό» της ή θα μας κάνει πιο δυνατούς στη ζωή. Ισορροπημένο παιδαγωγικά (για να μην αναφερθώ και στη στιγμή που μια μάνα θρέφει τα μικρά της με τρόπο που μπορεί να σε κάνει να σαστίζεις για το θέαμα, όμως… διάβολε, είναι βιολογικά ακριβέστατη και τίμια!).
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Αποκλειστικά παιδικό (και ουχί παιδιάστικο) θέαμα, το οποίο προσπαθεί (μάταια) να προσεγγίσει και το πιο ενήλικο κοινό, εκείνους που παίζουν μέχρι και σήμερα μετά μανίας το ομώνυμο παιχνίδι. Μακάρι να είχε μια πιο συμπαγή σεναριακή βάση, με μια ιστορία που να «τσουλάει» καλύτερα για όλους. Η ελληνική μεταγλώττιση θα μπορούσε να βγάζει λίγο περισσότερο… θυμό, αλλά χαρακτηρίζεται από επαγγελματισμό. Το 3D, όπως συνήθως, δεν είναι πραγματικά δελεαστικό.
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
Την ειδα σινεμα..ενταξει καλουτσικη ειναι.
Φαίνεται να έχει κυρίως "χαζό" χιούμορ, οπότε μπορώ να την πιστέψω αυτήν τη βαθμολογία. ;P
Αρκετα καλη,ωραια ιστορια