Σε κάθε ταινία καταστροφής όπου εμπλέκεται με κάποιον τρόπο ένα ευμέγεθες πλάσμα έχουμε ένα υποτυπώδες και σύντομο build-up και μετά αρχίζουν οι κατεδαφίσεις. Αντιθέτως, κατόπιν έμπνευσης από το Jaws, η αναμονή εδώ για την εμφάνιση του Godzilla και των… ομοίων του είναι μεγάλη, με αποτέλεσμα την αίσθηση συνεχούς απειλής από την υπαινισσόμενη off-screen παρουσία τους. Ακόμη κι όταν όλη η τριάδα κολοσσιαίων πλασμάτων κάνει την εμφάνισή της, η δράση δεν χαρακτηρίζεται από αγχωτικά γρήγορο μοντάζ που προσπαθεί να χωρέσει τις περισσότερες δυνατές σκηνές καταστροφών στον λιγότερο δυνατό χρόνο, αλλά από «γεμάτες» χρονικά σκηνές, που συνδυάζονται με φειδωλές αποκαλύψεις των τεκταινομένων από πρωτότυπες οπτικές γωνίες. Αντί για την κλασική κάμερα από ελικόπτερο που θα αποτύπωνε από απόσταση τις μάχες ώστε να χωρέσουν στο πλάνο τα τέρατα και οι κινήσεις τους, εδώ βλέπουμε τη δράση μέσα από τηλεοράσεις, μέσα μεταφοράς, κτίρια, κράνη αλεξιπτωτιστών και γενικά μέσα από τα μάτια ανθρώπων που γίνονται μάρτυρες των καταστροφικών γεγονότων. Όλα αυτά αποδίδονται με όσο το δυνατόν πιο προσεγμένη εικαστική σύνθεση των σκηνών, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να ξεφεύγουν κατά πολύ από τα στενά όρια του φθηνού εντυπωσιασμού, αποτελώντας επιτεύγματα αισθητικής.
Οι σύντομες, σχεδόν κλεφτές ματιές στα τέρατα αυτά καθαυτά έχουν προφανώς τις ρίζες τους στην ταινία “Monsters” του σκηνοθέτη, η οποία χρησιμοποιούσε την ίδια τεχνική, κυρίως λόγω χαμηλού budget. Το ότι αυτή η προσέγγιση υιοθετείται και στο Godzilla έχει ποικίλες συνέπειες, τόσο με θετική, όσο και με αρνητική χροιά. Ο θεατής «δε χορταίνει» τα τέρατα, αποζητώντας έτσι ακόμη περισσότερο την εμφάνισή τους. Από την άλλη όμως, το διάστημα ανάμεσα στις θεάσεις δεν εντάσσεται πάντα στην κατηγορία της επιτυχημένης κλιμάκωσης, με αποτέλεσμα, όπως προαναφέρθηκε, να δημιουργείται μία αίσθηση κούρασης και όχι έντασης, όπως προφανώς επιθυμούσαν οι συντελεστές της ταινίας. Σε αυτή την περίπτωση, η στιγμιαία μόνο θέαση του Godzilla την ώρα που ξεκινάει η μάχη και η μετάβαση σε άλλη σκηνή ύστερα από μισάωρο build up, μάλλον εκνευρισμό προκαλεί παρά εκτίμηση για την πρωτότυπη και μινιμαλιστική προσέγγιση του σκηνοθέτη.
Ευτυχώς παρατηρείται μία σταδιακή μεγέθυνση του screen time των τεράτων όσο περνάει η ώρα, με αποτέλεσμα το φινάλε της ταινίας να λειτουργεί όντως ως ανταμοιβή για την έως τότε υπομονή των θεατών. Αν αναρωτιέστε τι εννοούμε τόσην ώρα λέγοντας «τέρατα», ο Gojira δεν είναι το μόνο ον κολοσσιαίων διαστάσεων που θα δείτε να ποδοπατάει οικοδομικά τετράγωνα σε Ιαπωνία και Ηνωμένες Πολιτείες. Ακολουθείται η σεναριακή πορεία πολλών εκ των ιαπωνικών ταινιών, όπου ο «Βασιλιάς των Τεράτων» μάχεται ουσιαστικά μαζί με τους ανθρώπους ενάντια σε έναν κοινό εχθρό, λειτουργώντας ως ενσάρκωση της οργής της φύσης και της τάσης της για αποκατάσταση της ισορροπίας , με τρόπο που ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να επιτύχει. Αν και το theme της ταινίας μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόλογο, δεν ισχύει το ίδιο και για το σεναριακό της υπόβαθρο.
Μετά την αρχική συναισθηματική έξαρση και παρά το πολύ μεγαλύτερο screen time των ανθρώπινων χαρακτήρων, δεν υπάρχει κάποια στιγμή πραγματικής έντασης, ενώ η εξέλιξη της πλοκής δεν τηρεί καν τα προσχήματα. Όπου πάει ο πρωταγωνιστής, «όλως τυχαίως» πάνε και τα τέρατα, ενώ οι κλισέ στιγμές διάσωσης της τελευταίας στιγμής δίνουν και παίρνουν. Η μετάβαση από τις προσωπικές ιστορίες στις εξελίξεις παγκόσμιας κλίμακας είναι ομαλή, όμως δεν αποφεύγονται οι τετριμμένοι διάλογοι και η παρουσία του στρατού παραείναι αδιάφορη. Παράλληλα, πολλές από τις εκπληκτικές σκηνές που προαναφέρθηκαν δεν εντάσσονται αποτελεσματικά στην αφήγηση, με αποτέλεσμα να δίνουν την εντύπωση ότι ενσωματώθηκαν καθαρά για αισθητικούς λόγους. Οι χαρακτήρες δυσκολεύονται να ξεφύγουν από το πλαίσιο της μονοδιάστατης υπόστασης, αλλά τουλάχιστον δεν είναι εντελώς «χάρτινοι», κάτι που μπορεί να αποδοθεί στο ως επί τω πλείστον αξιόλογο καστ (Bryan Cranston, Juliette Binoche, Ken Watanabe) και στην γενικότερη τάση για underplayed ερμηνείες, με εξαίρεση κάποιες εξάρσεις του Cranston. Ο Aaron Taylor-Johnson, ως πρωταγωνιστής, σίγουρα δεν ξεχειλίζει από εκφραστικότητα, όμως είναι πειστικός στο ρόλο του. Δυστυχώς για την Elizabeth Olsen, που υποδύεται τη σύζυγό του, δεν της δίνεται η ευκαιρία να αναδειχθεί, ούτε και περιλαμβάνεται κάποια μεταξύ τους σκηνή που να συναγωνίζεται την αντίστοιχη του πατέρα Cranston και της μητέρας Binoche. Από την άλλη, εδώ δεν πρόκειται να συναντήσετε χαρακτήρες-καρικατούρες με σκοπό το comic relief, αφού έχει γίνει απόπειρα εμποτισμού της ταινίας με ρεαλισμό, αληθοφάνεια και σχετική σοβαρότητα. Λίγη χρήση επιτυχημένου χιούμορ σίγουρα δε θα έβλαπτε μια ταινία που διηγείται τις περιπέτειες μιας σαύρας ύψους 107 μέτρων, όμως ευτυχώς το “Godzilla” αποφεύγει οριακά να πέσει στην παγίδα της σοβαροφάνειας.
Όσο κι αν προσπαθεί να τα κρύψει ο Edwards στην αρχή όμως, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι τα τέρατα. Η οπτική απόδοση του Godzilla είναι πιστή στον πρωτότυπο σχεδιασμό και προκαλεί σοκ και δέος, όντας η μεγαλύτερη και εντυπωσιακότερη εκδοχή του έως σήμερα. Τα δύο M.U.T.O. χαρακτηρίζονται από αξιομνημόνευτο σχεδιασμό και ενσαρκώνουν επιτυχημένα την απειλή προς τη φύση, συμβολίζοντας ίσως τις ίδιες τις παρεμβάσεις του ανθρώπου προς αυτήν. Οι μάχες μεταξύ τους, όπως προαναφέρθηκε, δεν παρουσιάζονται πάντα ολόκληρες, αλλά όταν αυτό συμβαίνει καθηλώνουν με την κλίμακά τους. Πιθανές συγκρίσεις με τις αντίστοιχες του Pacific Rim καλό θα ήταν να αποφευχθούν, λόγω των πλεονεκτημάτων που συνεπάγεται η ανθρωπόμορφη φύση των Jaeger, όμως υποσυνείδητα θα νοσταλγήσετε τα ρουκετοκίνητα «μπουκέτα» του έπους του Del Toro, όπως και το πολύ καλύτερο 3D του, το οποίο εδώ απλώς προσθέτει λίγο μεγαλύτερο βάθος στις σκηνές. Από ηχητικής άποψης, ο χαρακτηριστικός βρυχηθμός του Godzilla, η συνεχής χρήση ηλεκτρομαγνητικών παλμών από τα M.U.T.O. και το πομπώδες soundtrack του Alexandre Desplat, θα δοκιμάσουν την απόδοση των μπάσων των ηχείων των αιθουσών που θα προβάλλουν την ταινία.
Το “Godzilla” είναι λοιπόν μία ιδιαίτερη kaiju movie, η οποία σέβεται και ενίοτε τρέφει την αισθητηριακή νοημοσύνη του θεατή, χωρίς όμως να παρουσιάζει παρόμοια επιτεύγματα στους υπόλοιπους τομείς. Ο τρόπος διαχείρισης του pacing ενδέχεται να κουράσει όσους περιμένουν τερατώδες «ντου και ξύλο», όμως η επετειακή αυτή κυκλοφορία τιμάει τον μύθο του αποκυήματος της φαντασίας του τρομοκρατημένου ιαπωνικού συλλογικού ασυνείδητου της δεκαετίας του ’50 και αποτελεί τον ορισμό της καλογυρισμένης ταινίας καταστροφής.
Διαβάστε επίσης την κριτική του freecinema.gr για το Godzilla (Δημήτρης Δημητρακόπουλος, 8/10).
Από αυτά που διάβασα θέλω να την δω περισσότερο. Κακά τα ψέματα μου φαίνεται δύσκολο να δούμε σωστό pacing σε ταινία Gojira. Αφού όμως μιλάμε για μια ταινία του 7(προσωπική απόψη του Ηλία βέβαια, αλλά συνήθως συμφωνώ απόλυτα με τις βαθμολογίες του) η οποία μεταγράζεται αυτόματα σε καλή ταινία τότε είναι για μια πολή καλή και ευχάριστη επιλογή να περάσεις την ώρα σου. Έχωντας δει κάμποσες από τις παλιές ταινίες, βαριόμουν σε κάποιες φάσεις και σε αυτό μάλλον θα φταίει το ότι τότε είχαν σάπια εφέ. Τώρα από το πρώτο trailer μου σηκώθηκε η τρίχα. Ελπίζω να δούμε έναν Gojira όπως τον περιμέναμε όλοι! :D
δηλαδή δεν θα είναι το κλασσικό μπαίνω τα σπάω φεύγω.κρίμα κάτι τέτοιο ήθελα να δω σε μια τέτοια ταινία.αυτό δεν σημαίνει ότι θα χάσω την ευκαιρία να το δω...
Ήρθε η ώρα του τρόμου τα καιτζου ήρθαν στον πλανήτη
Για όσους θέλουν "μπαίνω βγαίνω τα σπάω", υπάρχει πάντα το τέλειο Pacific Rim. Απ'ό,τι διαβάζω το Godzilla επιστρέφει στις ρίζες του αριστουργηματικού πρωτότυπου και θα είναι σίγουρα ενδιαφέρον.
Σήμερα θα την δω, αλλά πιστευω πως άδικος στην βαθμολογία, το μεγαλύτερο ποσοστό την βαθμολογεί με 8 και πάνω!
Όταν έχεις δει όμως το ΕΠΟΣ του Pacific Rim είναι λογικό να περιμένεις έστω το μισό της τρομερής του δράσης.Από την μια με το να μην προσφέρεται σε ικανοποιητικές δόσεις ο Γκοτζίλας σε κάνει να περιμένεις σαν τρελός για την επόμενη "δόση" σου αλλά από την άλλη μου φαίνεται θα σε αφήνει με ένα αίσθημα ανικανοποίησης.Η ταινία πάντως δεν χάνεται με τίποτα!
Έπος μόνο στα εφέ το Pacific Rim,πουθενά αλλού.Ελπίζω να μην απογοητεύσει και το Godzilla.
Οπότε Ηλία δε πολυαξίζει το 3D,έτσι?
Αναμενόμενο να προσπαθήσουν να την κάνουν πιο σοβαρή και να τη διαφοροποιήσουν από το pacific rim.Ο Γκοτζίλας είναι Γκοτζίλας τι να κάνουμε.Ότι δε θα ήταν σα το τελευταίο το είχαμε ψιλοκαταλάβει, τώρα επιβεβαιωθήκαμε, και πάλι καλά... Μάλλον το Σάββατο θα τη δω και οψόμεθα.
Mετα το Pacific Rim το χαος. O Godzilla εγινε moyfila Παρολα αυτα και εγω για να περασει η ωρα θα το δω :P
Ωραίος είναι ο γκοτζίλας παίδες , δείτε το !!
παιδια την ειδα εχθες την ταινια σε 4Κ και 3D...να σχολιασω πρωτα αυτο...ειναι το καλυτερο 3D που εχω δει μεχρι τωρα με διαφορα,καμια αισθηση κουρασης και η ταινια ειναι στο 2ωρο,πολυ καλη δουλεια πραγματικα...στην ταινια τωρα προσωπικα με τραβηξε οτι ειναι ο old school godzilla που ολοι αγαπησαμε,δεν εχει την δραση που περιμενεις η αληθεια αλλα ειναι ποιοτικες οι μαχες...θα συμφωνησω και εγω με το 7 και την προτεινω σε ολους
Και να που πήγε το μυαλό μου οταν ειδα το review απο τον Ηλία
http://www.youtube.com/watch?v=Tl9Pm0_1Mes
Είδα πριν δύο μέρες την ταινία. Έκλαψα τα λεφτά μου.3D δεν αξίζει. Περιπέτεια 0.
Στο τέλος θα του έδιναν και το κλειδί της πόλης(του γκοτζίλα) αφού έσωσε την ανθρωπότητα.
Την είδα σε 2d φυσικά σε σινεμά.. Ταινιάρα, είμαι φαν των Mega Monster Movies, καταπληκτική ταινία, την απόλαυσα όσο το Cloverfield και το Pacific Rim, την συγκρίνω και με το προηγούμενο godzilla. Άξιζε τα λεφτά της και τον χρόνο μου.
Ένας διαφορετικός Γκοτζίλα. Μου άρεσε πολύ!!!
Πολύ ωραία στην αρχή!!! Μετά μου το χάλασαν εκεί στη μάχη μες την πόλη μα τέλος πάντων πολύ καλύτερη ταινία από την παλιά. ;)