Είχε καιρό να μου συμβεί. Χρόνια ολόκληρα. Τόσα που νόμιζα ότι την είχα ξεπεράσει τη φάση, ότι ωρίμασα [σ.α.: Σάπισες θες να πεις.] και δεν με αγγίζουν τέτοια αστεία θέματα. Αλλά το rage quit είναι ύπουλο. Καραδοκεί και εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις. Και θα μου πείτε ότι ο όρος ακούγεται περισσότερο σε online games, αλλά εγώ τα κατάφερα και μόνος μου. Τώρα δεν ξέρω πότε θα δημοσιευτεί το review του Yooka-Laylee and the Impossible Lair στο site, αλλά αυτό φταίει για την κατάντια μου. Και για να είμαι δίκαιος, δεν ήταν μόνο θυμός που οδήγησε σε κλείσιμο του παιχνιδιού, ήταν και καθαρός θυμός (χωρίς κλείσιμο, αλλά με πολύ βρίσιμο) σε πολλά σημεία του παιχνιδιού. Τέτοιο πράγμα, είπαμε, πολλά χρόνια πριν. Τότε που έκανα το λάθος να παίξω Prince of Persia: Warrior Within [σ.α.: «Πρινς οβ Πέτσα» το λέμε είπαμε], τον τίτλο που θυμάμαι ακόμα ότι κατάφερε να βγάλει από μέσα μου κάποιον άλλον, πολύ πιο τσαντισμένο.
Αλλά στο Yooka-Laylee δεν ήταν προβλήματα που με έκαναν να τσαντιστώ. Ήταν ο ίδιος ο εαυτός μου που με πρόδωσε, που γύρισε και είπε «θέλεις και να το παίζεις έμπειρος στα platform games» (ναι, ακούω φωνές) [σ.α.: Κάνω ό,τι μπορώ.]. Χαριτωμένο παιχνιδάκι φαινομενικά (θα τα διαβάσετε όλα στο review), δυνατό τεστ για τα αντανακλαστικά, τη μνήμη και τα νεύρα στην πραγματικότητα. Ειδικά η τελική δοκιμασία μού θύμησε λίγο την παλιά εποχή, εκείνη που ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς παίζαμε τότε. Και μας άρεσε. Όπως μου άρεσε και το Yooka-Laylee (σπόιλεεερρρ). Ναι, θύμωσα, αλλά θύμωσα γιατί δεν τα κατάφερνα, όχι γιατί δεν λειτουργούσε το παιχνίδι. Ούτε γιατί ήταν άδικα δύσκολο. Ήταν πολύ απαιτητικό, πράγμα που έχει ξεσυνηθίσει ο καλοβολεμένος εαυτός μου του σήμερα (όχι δεν γέρασα, αντέχω ακόμα, απλά ήμουν κουρασμένος).
Εννοείται ότι η όλη κατάσταση είχε και τα θύματά της. Το χειριστήριό μου έπεσε από τα χέρια (με οριζόντια τροχιά), εγώ τον καναπέ σημάδευα, δεν φταίω που έκανε γκελ και έπεσε στο πάτωμα. Αθώος κ. Πρόεδρε!
Εντάξει, θύμωσα. Αλλά είναι από τις ελάχιστες φορές που ο θυμός προέρχεται από τους σωστούς λόγους. Από τη σωστά ισορροπημένη πρόκληση, την πρόκληση που σε πετάει σε έναν τοίχο, αλλά παράλληλα δεν σου κόβει τα φτερά, την ελπίδα ότι την επόμενη φορά θα τα πας καλύτερα. Και τα πας. Αλλά όχι όσο πρέπει. Οπότε χειριστήριο στα πατώματα. Και ξαναδοκιμάζεις. Και πάλι τοίχος. Αλλά συνεχίζεις.
Πείσμα. Εγώ το θυμήθηκα χωρίς να το περιμένω, κάτι που με παραξένεψε. Και με προβλημάτισε. Είναι πλέον τα παιχνίδια τόσο δειλά που δεν τολμούν να τσαντίσουν τον παίκτη; Να τον προκαλέσουν; Εννοείται ότι υπάρχουν ορισμένα (και κάποια που το παρακάνουν είναι η αλήθεια, αλλά κι αυτά αρέσουν), αλλά φαίνεται ότι ο κανόνας δεν είναι αυτός. Μπορεί να έχουμε μαλακώσει σαν παίκτες, μπορεί το ζητούμενο να είναι άλλο πια. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το Yooka-Laylee and the Impossible Lair κινδυνεύει, όπως και το χειριστήριό μου. Για τα νεύρα μου δεν λέω. Έχουν ήδη χάσει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity